luscious, 16

luscious, 16

ระยะเวลาพิสูจน์ใจ

เดือนสิบสอง

ผมนั่งกินอาหารที่พี่หวานทำให้กินอย่างมีความสุข อาการแพ้ท้องก็เข้ามาเรื่อยๆ แต่ไม่มากสักเท่าไหร่หรือง่ายๆ จะมาเป็นพักๆ ไม่ให้ตั้งตัวสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นว่าพี่เทพ(อุ๊ต๊ะ! สามีผมคงไม่ว่าหรอกครับ)เดินกลับมาคนเดียวก็นึกสงสัยว่าตาแก่หายไปไหนพอถามก็เฉไฉเหมือนไม่อยากจะตอบผมเลยต้องเป็นฝ่ายเดินไปดูเอง

ไม่ได้หึงนะครับ แต่คนนี้ของผมใครก็ห้ามยุ่ง!!! ชิส์…

“เดือนสิบสอง” สองพ่อเลี้ยงยังคงดังขึ้นมาเรื่อยๆ ในขณะที่ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินหนีออกมา หมั่นไส้ เจ็บใจ… ให้ตายสิทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบใจแบบนี้เลยนะเนี่ย

แทบจะทึ่งหัวของตัวเองทิ้งกับความคิดมากมายที่ก้าวเข้ามา ผมไม่ได้หึงนะ…จริงๆ TwT

“…”

“เดือนสิบสอง” เรียกอยู่ได้ให้ตายสิ อยากจะบ้าตาย… คนกำลังสับสนอยู่ระหว่างคำว่าหึงกับไม่พอใจ

“นี่พ่อเลี้ยง” ผมหยุดเดินก่อนจะหันกลับมามองคนที่เดินตามอยู่พร้อมทั้งเรียกชื่อของเค้าเอาไว้ พ่อเลี้ยงหยุดเดินมองหน้าผมแบบสำนึกผิดมากๆ เลยละครับ

“ครับ” เชื่องเชียวนะ…

“เราอยู่ห่างกันสักสองวันดีไหม?”

“เฮ้ย! ไม่ดี” พ่อเลี้ยงแทบจะพุ่งเข้ามาหาผมเลยทีเดียวพอได้ยินคำพูดของผมเมื่อกี้ แต่เสียใจผมรีบถอยห่างออกมาซะก่อน

“เดือนสิบสอง”

“ขอร้อง!!! L” ผมแทบอยากจะร้องไห้ ที่บอกเค้าไปเมื่อกี้ก็เพื่อจะลองใจตัวเองก็เท่านั้นเอง “ผมจะไปนอนห้องจา ถึงยังไงเราสองคนก็อยู่บ้านเดียวกันแค่ไม่ได้นอนด้วยกัน…ได้ไหม?”

ผมไม่ได้โกรธเค้าหรอกครับ แต่ผมอยากพิสูจน์ความรู้สึกของตัวเองให้มากกว่านี้ก็เท่านั้นเอง

“ตอบว่าไม่ได้…ได้ไหม?” น้ำเสียงของเค้าน่าสงสารมากๆ จนผมแทบทรุดหัวใจก็เต้นแรงเรื่อยๆ แต่ไม่ละ? ผมจะต้องไม่ใจอ่อน

“แค่สองวัน” ผมบอกเสียงแผ่ว อย่าหาว่าผมไม่รู้สึกแค่อยากใจแข็ง L

“เหมือนสองปี” พ่อเลี้ยงตอบสีหน้าเศร้ามากๆ

“พ่อเลี้ยง… เค้าขอ!!!” ในเมื่อไม้แข็งใช้ไม่ได้ผล ผมก็ต้องใช้ไม้อ่อนคือพูดจาอ้อนเค้า…อย่างน้อยก็น่าจะได้ผลบ้าง

“เฮ้อ! ก็ได้…แต่แค่สองวันเท่านั้นนะอีกอย่างวันอาทิตย์เราก็ต้องไปงานวันเกิดคุณอรุณด้วยกัน ห้ามปฏิเสธถือว่าเค้าขอ”

ผมพยักหน้าให้เค้าก่อนจะส่งยิ้มจางๆ ไปให้ วันอาทิตย์ก็ครบสองวันพอดี คราวนี้แหละผมจะได้รู้สักทีว่าจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้มากแค่ไหน ผมอยากปรับตัวและไม่อยากทำตัวเหมือนเด็กๆ อีกต่อไปแล้ว…

ผมโตจนจะมีลูกมาเรียกแม่แล้ว เพราะฉะนั้นนิสัยเสียๆ ของผมก็ควรจะโยนทิ้งไปบ้าง ห้ามวีนเกินวันละสามครั้งหรือแม้แต่เหวี่ยงมากจนเกินไป หึงก็ด้วยห้ามเกินขีดจำกัด…เดี๋ยวจะเครียดแล้วลูกจะพลอยแย่ไปด้วย

“งั้นเค้ากลับบ้านก่อนนะ” เรามองหน้ากันอยู่นานแต่ไม่มีใครพูดอะไรผมเลยเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน

“ครับ”

หลังจากที่แยกกับพ่อเลี้ยงผมก็กลับมาที่บ้าน…ขึ้นมาด้านบนก็เจอพี่แหวนยืนรออยู่ ผมมองหน้าเค้าก่อนจะยิ้มจางๆ ไปให้รู้สึกเหนื่อยจังเลยครับ

“ไม่สบายหรือเปล่าค่ะ”

“รู้สึกเหนื่อยๆ ครับ งั้นผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

แยกทางกับพี่แหวนผมก็เดินหายเข้าไปในห้องของไอ้จาทันที รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับ ก่อนหน้านี้ก็เคยอยู่ห่างกันมาแล้วแต่ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าตัวเองรักพ่อเลี้ยงแถมยังไม่รู้ด้วยว่าตอนนั้นกำลังท้อง แต่พอมารู้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป…

“เฮ้อ! จะไหวไหมเนี่ยเดือนสิบสอง” ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง รู้สึกเหนื่อยๆ ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งจะตื่นเองหรือนี่เป็นอาการช่วงแรกๆ ของคนท้องที่มักจะง่วงและเพลียได้ตลอดเวลา นึกสภาพไม่ออกเลยครับถ้าผมท้องโตมากกว่านี้จะเป็นยังไง (- -)!!!

“อดทน อดทน อดทน ฮือ… อดทน!!! ไม่ไหวๆ เดือนสิบสองอด ไม่ทนแล้วสิ”

ทั้งๆ ที่เป็นคนบอกกับเค้าไปเองแท้ๆ ว่าอยากจะห่างกันสักสองวันแต่นี่อะไรผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงผมก็แทบขาดใจแล้ว TwT

จอมพล

ผมฟังผิดหรือเปล่าที่เดือนสิบสองให้เราห่างกันสองวัน อยากให้สิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องจริงเพราะผมทนไม่ได้หรอก…กว่าจะตามกลับมาตรังได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้วนี่อะไรจู่ๆ ก็ต้องห่างกันอีกทั้งๆ ที่เราอยู่บ้านเดียวกัน

“แหวนเดือนสิบสองละ” ผมร้องถามเมื่อเดินกลับมาที่บ้าน บอกตามตรงตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานแล้วครับ

“อยู่ในห้องค่ะ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่ห้องแต่พอมาถึงหน้าห้องของตัวเองก็ต้องชะงักเพราะนึกถึงคำพูดของเดือนสิบสอง่าจะไปนอนห้องของจาวา แบบนี้ถึงเปิดประตูเข้าไปในห้องผมก็ไม่เจอหรอกครับ

ขอแหกกฎหน่อยละกัน… บอกกับตัวเองในใจก่อนจะเดินไปที่ห้องของจาวา เปิดเข้าไปก็เห็นว่าเด็กดื้อกำลังนอนหลับอยู่เลยครับ

ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพราะกลัวว่าเดือนสิบสองจะตื่น ผมยื่นมือข้างหนึ่งไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าเดือนสิบสองออกไป ใบหน้าเรียวเล็กดูซีดจนผิดปกติ

“ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย” พูดไม่ทันขาดคำผมก็ยื่นมือไปแตะที่หน้าผากและบริเวณลำคอรู้สึกได้ทันทีว่าคนตรงหน้าตัวร้อนจี๋เลยทีเดียว

“ให้ตายสิ! เดือนสิบสองตื่นสิ”

ผมเขย่าคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องให้ตื่นขึ้นมา แต่เปล่าประโยชน์เพราะไม่มีวี่แววว่าเดือนสิบสองจะตื่นเลยครับและนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย

“แหวน แหวนอยู่ไหนเนี่ย แหวน”

“ค่ะพ่อเลี้ยง”

“โทรตามหมอให้หน่อยเดือนสิบสองไม่สบาย เบอร์แปะอยู่ใกล้ๆ กับโทรศัพท์บ้าน”

“ค่ะๆ” แหวนรับคำผมก่อนจะวิ่งไปโทรศัพท์ส่วนผมก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าผืนเล็กชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดตัวให้คนที่นอนหลับอยู่เพื่อช่วยเบาเทาความร้อนที่ร่างกายกำลังสะสมอยู่ในตอนนี้

หมอมาถึงได้สักพักแล้วและกำลังตรวจอาการของเดือนสิบสองอยู่ส่วนผมก็ยืนรออย่างใจจดใจจ่อมากๆ เลยทีเดียวครับ รอว่าเมื่อไหร่หมอจะตรวจเสร็จสักทีคนมันใจร้อนเนี่ย…

แอด///

หมอเดินออกมาแล้วผมยิ้มดีใจมากๆ ที่ผมออกมารอข้างนอกเพราะกลัวว่าจะอาละวาดใส่หมอที่ไปแตะต้องเมียผม คือแบบคนมันหวงเลยหึงมากไม่แคร์โลกเลยละครับ…เชื่อสิ!

“หมอเมียผมละ”

“เป็นไข้หวัดธรรมดานะครับ แต่ร่างกายเหมือนจะอ่อนเพลียมากหมอเลยฉีดยากับให้น้ำเกลือไว้แล้วครับ”

ฉีดยา! เดี๋ยวนะแล้วหมอไปฉีดตรงไหนของร่างกายเมียผมเนี่ย ยืนจ้องหน้าหมอแบบสงบนิ่งมากๆ เพราะต้องควบคุมอารมณ์ตัวเอง

“แต่ภรรยาคุณตั้งครรภ์”

“ครับผมรู้”

“หมอยินดีด้วยนะครับ น้อยคนมากที่จะเจอตุการณ์แบบนี้ ถ้างั้นหมอขอตัวก่อนละกันส่วนยาสำหรับคนไข้หมอให้พยาบาลจัดให้แล้วครับ”

“เทพไปส่งหมอด้วย” หมอกลับไปแล้วรวมถึงคนอื่นๆ ก็ด้วยสรุปที่ตรงนี้เหลือก็แต่ผมคนเดียว ถอนสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนมันออกมาแล้วเดินเข้าไปหาเดือนสิบสองที่นอนหลับอยู่ ที่แขนด้านซ้ายมีสายน้ำเกลือโยงอยู่ผมรู้สึกแย่มากๆ ผมไม่รู้ว่าที่เดือนสิบสองไม่สบายจะเพราะเครียดหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ น่าเป็นห่วงที่สุดเลย

!!!

“ทำให้เป็นห่วงจนได้สินะเด็กดื้อ”

จุ๊บ >//////////<

ผมกดจูบลงที่หน้าผากของคนตัวเล็กก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ โอบกอดเอาไว้อย่างทะนุถนอม… ต่อไปนี้ผมจะเป็นพ่อเลี้ยงที่ดื้อบ้างแล้ว ไม่ว่าจะขอร้องหรืออ้อนวอนมากแค่ไหนผมจะไม่ยอมทำตามเด็ดขาด ก็ดูสิพอทำตามแล้วเป็นแบบนี้

มันน่านัก!!!

…ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ตื่นมาอีกทีท้องฟ้าก็ดูจะมืดสนิทไปซะหมด ผมแทบไม่อยากลุกขึ้นเลยด้วยซ้ำไปอย่าว่าแต่เดือนสิบสองที่เหนื่อยเลยครับขนาดผมเองยังเหนื่อยเลย จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าอดหลับอดนอนแบบนี้มากี่คืน ร่างกายอ่อนล้าชะมัด!

ว่าแต่เดือนสิบสองละเท่าที่จำได้ผมยังนอนกอดเค้าอยู่เลยนี่ครับ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนผมนอนอยู่บนเตียงคนเดียว

“พ่อเลี้ยงผิดสัญญา”

ขวับ! พอได้ยินแบบนั้นผมก็รีบหันไปมองทันทีเห็นเดือนสิบสองกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้ๆ กับหน้าต่างห้องราวกับว่านั่งมองผมอยู่นานแล้ว ผมค่อยๆ ขยับตัวเองให้ลุงขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองสบตากับเดือนสิบสองผ่านทางแสงสว่างด้านนอก วันนี้พระจันทร์เต็มดวงด้านนอกถึงดูสว่างผิดปกติ

แต่มันกลับทำให้ผมมองหน้าเดือนสิบสองไม่ถนัดจนต้องเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงแต่กลับถูกร้องห้าม

“อย่าเปิดไฟนะ”

“ทำไมละ?” ผมร้องถาม ผมอาจจะมองหน้าเดือนสิบสองถนัดแต่เจ้าตัวอาจจะมองผมไม่เห็นก็ได้เพราะฝั่งที่ผมนั่งมันดูจะมืดสนิทเชียว

“ทำไมพ่อเลี้ยงผิดสัญญา” ไม่ตอบคำถามผมครับแต่กลับเป็นฝ่ายตั้งคำถามมาซะเอง ผมนั่งเงียบไม่ตอบ…จะให้ตอบอะไรละ? ในเมื่อผมไม่อยากทำตาม

“พ่อเลี้ยงนิสัยไม่ดี”

“เดือนสิบสอง”

“ห้ามพูด ฟังอย่างเดียว!”

“ครับๆ” น้ำเสียงงอแงจนผมต้องยอมเลยทีเดียว ผมนั่งเงียบได้แต่ผ่อนลมหายใจเข้าออกอยู่อย่างนี้ฟังทุกคำพูดของเดือนสิบสองโดยไม่โตแย้งอะไรอีก

“รู้ไหมเค้าต้องพยายามแค่ไหนที่จะปรับตัวเอง อยากเป็นแม่ที่ดีของลูก อยากเป็นเมียที่ดีของพ่อเลี้ยง อะ…อึก ตะ…แต่ทำไมมันยากจัง”

“…” เดือนสิบสองไม่รู้หรอกว่าผมอยากจะโต้แย้งมากแค่ไหน ไม่ใช่แค่เค้าที่รู้สึกแบบนี้แต่ผมก็ด้วย ผมอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว…ขนาดตอนนั้นที่เดือนสิบสองนิ่งและทำตัวเองเงียบๆ ผมกลับรู้สึกราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่เดือนสิบสองแนะครับ

“แค่สองวัน อย่าว่าแต่สองวันเลยขนาดวินาทีแรกแค่เดินออกมาเค้ายังทรมาน ฮือๆ เหนื่อยจัง” เดือนสิบสองพูดของมาทั้งน้ำตา ผมเองก็ทรมานไม่ต่างกันหรอกครับ

“ถ้าเหนื่อยก็หยุดฝืนสิครับ”

“บอกแล้วห้ามพูด” เสียงสะอื้นพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ผมพยุงตัวเองแล้วค่อยๆ ขยับลงจากเตียงเดินผ่านความมืดไปหาคนที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า แววตาคู่เล็กมองสบตาผมผ่านแสงสว่างของดวงจันทร์ในยามค่ำคืน

แม้ว่าจะไม่สว่างเหมือนตอนเปิดไฟ แต่ถ้าคนตรงหน้าคือคนเดียวที่อยู่ในสายตาเราตลอดเวลา ทำไมจะมองไม่ออกว่าน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนแก้มมันมากแค่ไหน?

“เค้าจะไม่อดทน จะไม่ทำตามและจะต่อต้าน เพราะถ้าเค้าทำตามก็เหมือนว่าทุกอย่างเค้ายอม…” ผมนั่งยองๆ ลงตรงหน้าเดือนสิบสองจับมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ประสานเข้ากับมือของผมอย่างอ่อนโยน

“และนั่นก็ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงเหมือนเราต่างฝ่าย ต่างฝืนเข้าหากัน”

“พ่อเลี้ยงจะทนได้เหรอ? นิสัยเค้ามันแย่มากๆ เลยนะ” เดือนสิบสองบีบมือผมแน่นขึ้นจากที่เมื่อกี้ผมแค่ประสานมือกับเค้าเท่านั้นเอง

“รู้อะไรไหม? ถ้าไม่ใช่เด็กนิสัยแย่ๆ คนนั้นที่ชอบทำตัวเองให้มีปัญหาไปวันๆ หรือแม้แต่เด็กที่ชื่อแปลกๆ อย่างเดือนสิบสอง คงไม่ทำให้พ่อเลี้ยงคนนี้รักได้หรอกครับ” ผมกดจูบเบาๆ ที่ฝ่ามือเล็กก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตา

“…”

“อย่าพยายามเปลี่ยนตัวเอง แค่เราสองคนปรับตัวให้เข้าหากันก็พอแล้ว ยิ่งเราทำตัวออกห่างกัน…ต่างฝ่ายก็ต่างรู้สึกแย่กันเปล่าๆ สู้เราช่วยกันปรับไม่ดีกว่าเหรอ”

“ดีจริงๆ เหรอ? แต่เค้ากลัวจะทำนิสัยแย่ๆ เหมือนเมื่อก่อน”

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เดือนสิบสองก็ยังกังวลอยู่ดีแถมยังมากกว่าเมื่อก่อนอีกครับ ยิ่งผมได้เห็นมุมมองนี้ของเดือนสิบสองกลับทำให้ผมรู้สึกมีความสุขเพราะนี่แหละครับคือสิ่งที่เด็กดื้อเปลี่ยนไปแต่มันเปลี่ยนไปในทางที่ดีนะครับ

“เค้าว่า…”

“ไม่ต้องว่าแล้ว แค่พยายามเปลี่ยนและควบคุมตัวเองแบบนี้แหละดีแล้ว รู้ไหมว่ามันน่ารักมากแค่ไหน นี่แนะๆ” ผมจับปลายจมูกเล็กส่ายไปมารู้สึกมันเขี้ยวอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ ความน่ารักแบบนี้ทำให้ผมอยากจะขังเดือนสิบสองไว้ดูคนเดียวชะมัด

หึหึ!!!

“บ้าเหรอ”

“รู้ไหมว่าเราสองคนนิสัยเหมือนกัน”

“ชิส์! ตรงไหนไม่ทราบ”

“ก็ตรงนี้แหละ พูดไม่ทันจบก็ตั้งคำถามเถียงมาซะแล้ว… เมียใครเนี่ยน่ารักเสมอเลย” ผมรั้งใบหน้าของเดือนสิบสองลงมาใกล้ๆ พร้อมทั้งกดจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา

“ข้อตกลงสองวันเป็นอันยกเลิกนะ”

“ได้ไง”

“หรือจะทนสองวันเลยนะ ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ ไม่ได้หอมแก้มหรือแม้แต่… ก็ด้วย” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะรั้งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ให้ลุกตามและเป็นฝ่ายลงไปนั่งที่เก้าอี้เองพร้อมทั้งรั้งเอวของเดือนสิบสองเอาไว้จับร่างเล็กให้นั่งลงบนตักกอดไว้จนแน่น

“… บ้าเหรอพ่อเลี้ยงหื่น พูดเรื่องนี้ก็ดีแล้ว ต่อไปนี้ห้ามจับเค้ากดอีกนะ”

-_-! ใคร ใครเป็นคนผิด เริ่มเปิดประเด็นทำไมเนี่ยไอ้พ่อเลี้ยงอดกดเมียเลยแต่มีเหรอจะยอม แค่เล้าโลมสักนิดก็ได้กินแล้วครับ

“ขอปฏิเสธ แต่ตั้งข้อเสนอใหม่ถ้าทนได้เกินสิบวินาทีเค้าจะยอม”

“ฮึย! แค่ห้าวินาทียังไม่รอดเลย ไม่เอาๆ ขี้โกงแล้วเนี่ย”

“นี่อย่าดิ้นสิอย่าลืมนะว่ามีสายน้ำเกลืออยู่ด้วย คนป่วยอะไรฤทธิ์เยอะจัง” ถ้าฤทธิ์ไม่เยอะก็ไม่ใช่เมียผมนะสิ เดือนสิบสองของผมต้องเหวี่ยงวีนแบบจัดเต็มถึงจะใช่และแน่นอนว่าทำให้ผมรักได้หัวปักหัวปำเลยทีเดียว

“พ่อเลี้ยงเค้าหิวอีกแล้ว ลูกก็หิว”

“เที่ยงคืน…”

“เค้าหิวววว !!!” ทำหน้าตาออดอ้อนเชียวครับ เที่ยงคืนก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ บางทีผมคิดว่าเดือนสิบสองจะกลัวอ้วนบ้างแต่เปล่าเลยมาถึงขั้นนี้แล้วอย่าได้กลัวไปเลยครับ

สุดท้ายผมก็ยอมแพ้แล้วช่วยพยุงเดือนสิบสองลงไปด้านล่างก่อนจะให้นั่งรอที่โต๊ะแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมตามผมไปนั่งรออยู่ในครัวด้วย ส่วนผมก็ทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการทำอาหารให้เมียกินตอนเที่ยงคืน

“ไม่ยักจะรู้ว่าทำอาหารเป็นด้วย”

“ก็ทำกินเองออกบ่อย”

“ว่าแล้วทำไมไอ้จะ… จาวาถึงทำเป็น” พอเจอสายตาพิฆาตของผมเข้าหน่อยก็เปลี่ยนน้ำเสียงทันที ผมไม่ค่อยชอบให้เดือนสิบสองพูดจาหยาบคายสักเท่าไหร่แต่พออยู่กับจาเข้าหน่อยไหลลื่นเลยละครับจนผมแทบห้ามไม่อยู่แนะ

“แค่คำเดียวทำดุ” แอบบ่นครับ

“…” ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มละส่ายหัวไปมากับท่าทางน่ารักๆ ของเดือนสิบสองก่อนจะหันมาสนใจของในตู้เย็นต่อ คิดอยู่ครับว่าจะทำอะไรให้เด็กดื้อกินดี

“พ่อเลี้ยงเค้าอยากกินข้าวผัด ไม่ใส่หมูแต่ใส่ผักเยอะๆ ลูกจะได้แข็งแรง” ผมค่อยๆ เงยหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นึกสงสัยนิดหน่อยว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า เดือนสิบสองเนี่ยนะอยากกินข้าวผัดแถมไม่ใส่หมูแต่ใส่ผักเยอะๆ

“มองหน้าหาเรื่องเหรอ เร็วๆ สิเค้าหิว”

“ครับๆ รอสักครู่เมียที่เคารพรัก”

ผมใช่เวลาแค่ไม่นานก็สามารถทำข้าวผัดที่น่ากินที่สุดในโลกให้เดือนสิบสองกินได้ มีแค่จาคนเดียวเท่านั้นที่เคยกินฝีมือของผมส่วนคนอื่นๆ ไม่มีครับ แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนไปแล้วเพราะคนเดียวที่ผมจะทำให้กินคงมีแค่เดือนสิบสอง

“เหนื่อยไหม? ตอนเค้าตื่นแล้วพ่อเลี้ยงยังหลับอยู่เค้านั่งมองตลอด… ถ้าเหนื่อยก็พักผ่อนบ้างนะเค้าเป็นห่วง” แอบพูดให้ผมรู้สึกมีความสุขได้ตลอดเวลาจริงๆ เลยละครับ ขนาดนั่งกินข้าวอยู่แท้ๆ

“แล้วรู้ไหมเวลาเดือนสิบสองหลับมันน่ารักแค่ไหน คราวหลังถ้าหึงก็เหวี่ยงได้นะ อย่าเงียบ…”

“ทำไมละ? เค้ากำลังปรับตัวอยู่นะ”

“ก็ถ้าไม่เหวี่ยง เค้าจะไม่รู้นะสิว่าหึงมากแค่ไหนแล้วจะไม่รู้ด้วยว่ารัก”

“แค่นี้ก็รักจะบ้าอยู่แล้ว” เดือนสิบสองก้มหน้าลงไปตักข้าวผัดกินพูดอู้อี้ในลำคอแต่ผมก็ได้ยิน ท่าทางจะเขินครับถึงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเลย

“เค้าได้ยินนะ” ผมยื่นมือข้างหนึ่งไปขยี้หัวคนตรงหน้า “รักเดือนสิบสองเหมือนกันครับ”

>////////////////////<

ให้ตาย! เลี่ยนวะพ่อเลี้ยง… ตั้งแต่มีเมียเด็กผมมักจะทำตัวเด็กลงเสมอ

ว่ามะ…

___________________________________

ครบ %

#อย่าปล่อยให้บ้านหลังนี้เงียบบบบบบบบบบบบ...

อิตาพ่อเลี้ยงของเจ้ ทำคนแก่หัวใจเต้นแรง...
แกจะทำตัวเด็กไปไหน 30 แล้วนะที่ร๊ากกกก
ฮาาาาาาาาาาาาา


จงเม้น จงเม้น จงเม้น
ถ้าอ่านแล้วไม่เม้น ไม่อัพ #ขู่ นี่พูดเลย
ฮาาาาาาาาาาาาาาาา

(หัวเราะอย่างสะใจ บ้าาาาาา!)