luscious, 9

luscious, 9

ความรู้สึกว้าเหว่…

เดือนสิบสอง

ตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่บนเครื่องไม่รู้ทำไมหัวใจถึงรู้สึกแปลกๆ และแน่นอนว่าผมเองก็ร้องไห้ด้วยจนคนที่นั่งข้างๆ ต้องคอยถามอยู่ตลอดเวลาว่าเป็นอะไร? ผมเลยต้องยิ้มกลบเกลื่อนและหยุดร้องไห้ก่อนที่คนอื่นๆ จะพลอยสงสัยไปด้วย

พอลงจากเครื่องผมก็รีบเดินออกไปทันทีเพื่อจะไปขึ้นรถแท็กซี่กลับคอนโด ผมเชื่อว่านี้อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่เหลืออยู่รวมไปถึงเงินในบัญชีที่มีอยู่น้อยนิด…น้อยจนผมเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำเพราะโดยปกติผมจะพกเงินสดหรือไม่ก็เช็คส่วนบัตรเครดิตไม่ค่อยได้ใช่เลย

L

ตลอดทางที่กลับมาคอนโดหัวใจมันกระตุกวูบอยู่เรื่อยๆ จนผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าที่กลับมากรุงเทพฯ ครั้งนี้…ผมพาหัวใจของตัวเองกลับมาด้วยหรือเปล่า?

ทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปเร็วมาก จนตอนนี้ผมกลับมานั่งอยู่ในห้องกว้างๆ ของตัวเองอีกครั้ง…ทำไมมันไม่เหมือนเดิม!!!

อะ…อึก ฮือๆ

ผมร้องไห้!!! เดือนสิบสองไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนแต่ทำไมเมื่อได้ไปอยู่ที่ตรังการใช้ชีวิตและตัวตนกลับเปลี่ยนไปด้วย ผมชักจะไม่เคยชินกับการอยู่คนเดียวแล้วสิครับ!!!

มันเหงา…

ครืด ครืด

ผมปรับเสียงสะอื้นของตัวเองให้เป็นเหมือนเดิมก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อของไอ้จาก็โชว์หราทันที…ท่าทางมันจะเป็นห่วงผมซึ่งต่างจากใครอีกคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องไปนึกถึงเค้าด้วย

“ว่าไง?” ผมคิดว่าเสียงของตัวเองน่าจะเป็นปกติดีแล้วนะ แต่ทำไมมันถึงได้เศร้าแบบนี้

“มึงร้องไห้หรือเปล่า” ไอ้จาถามด้วยความเป็นห่วง

“กูนะเหรอจะร้อง ตลกแล้ว…ว่าแต่มึงโทรมามีอะไร?” ก็ก่อนที่มึงจะโทรมานะร้องไห้ไปแล้ว ตอนนี้ก็แค่เสแสร้งว่าไม่ได้ร้อง

L

“เผื่อมึงจะเปลี่ยนใจ”

“ไม่เปลี่ยนแล้ว ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะกูจะออกไปข้างนอก” โกหกเพราะยิ่งคุยกับไอ้จามากๆ ผมยิ่งนึกถึงใครบางคนจนอยากจะร้องไห้ออกมา

“โห่ไอ้คุณหนู ถ้ากูเดาไม่ผิดมึงเพิ่งถึงคอนโดแทนที่จะพักผ่อนเสือกอยากออกไปเที่ยว” มันด่าผมอย่างเคยแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแต่ละคำก็เพราะเป็นห่วง หึ! น่าขำตัวเองชะมัดเลยเดือนสิบสอง

“ชีวิตกูก็มีอยู่แค่นี้ บางทีคืนนี้กูอาจจะได้เพื่อนใหม่แล้วลืมมึงก็ได้”

“ได้เพื่อนใหม่กูไม่ว่า แต่อย่าไปนอนกับใครอีกละกันไม่งั้นกูจะตามไปฆ่ามึงแน่!!!!!!”

คราวนี้ไอ้จาเหมือนจะเอาจริง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะตอบได้เต็มปากว่าจะแคร์ไปทำไม เพราะทุกวันที่ใช้ชีวิตผมก็เที่ยวเตร่และนอนกับคนอื่นเค้าไปทั่ว แต่ไอ้คำว่าทั่วแค่ครั้งละคนและคนๆ นั้นก็คบได้เป็นอาทิตย์ซึ่งมันยาวนานสุดแล้ว

“สิทธิ์ของกูนะ…” ผมไม่ได้เต็มใจตอบหรอกครับแต่พอนึกถึงใครอีกคนมันกลับทำให้ผมอยากพูดประชดออกไปแม้ว่าคนที่ได้ยินจะเป็นไอ้จาก็ตาม

“ไอ้…”

“ถ้าจะด่าเอาไว้กูกลับมาจากเที่ยวก่อนละกัน”

ติ๊ด!

ผมรีบกดตัดสายไปทันทีพร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลออกมา การอ่อนแอไม่ใช่ทางเลือกที่ดีสำหรับผมเอาซะเลย…ทำไมถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้นะ

พ่อ แม่…เดือนสิบสองคิดถึง!!!

ผมไม่รอช้าที่จะกดโทรหาพ่อทันทีเพราะโดยส่วนใหญ่ผมกับแม่เราจะไม่ค่อยพูดกันมากนักจะเป็นพ่อมากกว่า รอสายอยู่นานกว่าที่ท่านจะกดรับ

“ฮัลโหล ว่ายังไงลูกรัก” น้ำเสียงของพ่อฟังดูดีใจมากที่ผมโทรหา ผมเองก็ด้วยรู้สึกมีความสุขเมื่อได้ยินคำว่าลูกรักก็แน่ละในเมื่อพวกท่านมีผมคนเดียวที่เป็นลูก

“ผมเหงา…” เสียงแหบพล่าติดสะอื้น ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เหงายิ่งกว่าตอนที่อยู่บ้านแล้วรับรู้ว่าพ่อกับแม่เอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลามาสนใจผมซะอีก

“ถ้าเหงาก็มาหาพ่อกับแม่สิลูก แล้วตอนนี้หนูอยู่ไหน”

“ผมอยู่คอนโด” ผมตอบพ่อออกไปก่อนที่จะล้มตัวลงนอน…

“ลูกกลับมากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วนี่มีเงินใช้หรือเปล่า” พ่อรู้ได้ยังไงว่าผมกลับมาทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้บอกท่านเลยว่าผมอยู่ที่ไหน

“พ่อรู้ได้ยังไงว่าผมกลับมากรุงเทพฯ”

“ก็ถ้าลูกไม่กลับมาจะอยู่คอนโดได้ยังไง ในเมื่อก่อนหน้านี้พ่อโทรไปเช็คที่คอนโดลูกเค้าบอกว่าลูกไม่ได้เข้าไปอยู่เป็นเดือนแล้ว” เหมือนพ่อกำลังแก้ตัวเพราะน้ำเสียงของท่านตะกุกตะกักมากๆ แต่ผมก็ไม่อยากเซ้าซี้ถามอะไรมากเพราะบางทีผมอาจจะคิดไปเองก็ได้

“งั้นเหรอครับ”

“ว่าแต่มีเงินใช้หรือเปล่า”

“ในบัตรเครดิตยังมีเหลือครับ แล้วพ่อกับแม่สบายดีไหม? ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน…” ผมอยากไปหาพวกท่านแต่ผมเองก็ไม่พร้อมจะเจอหน้าพวกท่านเหมือนกัน ตกลงมันยังไงกันแน่

“พ่อกับแม่อยู่ที่…”

“คุณค่ะได้เวลาออกไปข้างนอกกันแล้วนะคะ…” เสียงของแม่ดังแทรกขึ้นมาซะก่อนที่พ่อจะบอกผมว่าพวกท่านอยู่ที่ไหนกัน แล้วที่แม่บอกว่าได้เวลาออกไปข้างนอก…พวกท่านจะไปไหนกัน

“พ่อกับแม่ต้องไปทำธุระแล้วนะลูก เอาไว้พ่อจะโทรไปเล่าให้ฟังทีหลัง…รักลูกนะเดือนสิบสอง”

ตู๊ดๆๆๆ

ไม่ทันที่ผมจะได้พูดตอบอะไรออกไปพ่อก็ชิงตัดสายไปซะก่อน น้ำตาที่ว่าจะหยุดไหลมันก็ไหลออกมาอีกจนได้ L

“เดือนสิบสองก็รักพ่อกับแม่นะครับ”

!!!

สุดท้ายก็เหงาเหมือนเดิม!!!!!!

ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนพอใจแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ใช้เวลาอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมงก่อนจะเดินออกมาแต่งตัว ก็ยังดีที่เสื้อผ้าของผมพอเหลืออยู่บ้างถึงจะไม่มากเท่าที่บ้านก็ตาม พอรู้ว่าที่นั้นจะไม่ใช่บ้านผมอีกแล้วทุกอย่างผมก็เลยทิ้งไปหมดไม่รู้จะขนมายังไง

ผมเลือกที่จะแต่งตัวตามสบายใส่เสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลซึ่งนานๆ ผมจะใส่ก็คนมันกลัวดำ TwT

เฮ้อ! ทำไมผมถึงไม่ร่างเริงเหมือนเมื่อก่อนละครับ รีบๆ กลับมาเป็นคนเดิมได้ไหมเดือนสิบสอง…

หงุดหงิดตัวเองก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน ตั้งแต่ออกมาจากตรังก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยแต่จะว่าไปผมรีบออกมาจนไม่ทันได้กินอะไรซะมากกว่า -_-!

“ให้ตายสิ แบบนี้มีหวังอดตาย!”

บ่นให้ตัวเองฟังพอเปิดตู้เย็นออกมาก็มีแค่น้ำเปล่าอยู่ไม่กี่ขวดเท่านั้น มันหงุดหงิดเพิ่มเดินกลับเข้าไปในห้องหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ไม่ได้ใช้งานมานานเปิดออกดูก็มีเงินสดเหลืออยู่ไม่ถึงหมื่นซึ่งเหลือจากวันที่ผมจะไปตรัง พอดีตอนนั้นช็อกที่รู้ว่าพ่อแม่ล้มละลายเลยไม่มีอารมณ์เที่ยว…

“ถ้าไม่หางานทำมีหวังได้อดตายจริงๆ นั่นแหละไอ้เดือนสิบสอง ว่าแต่ใครมันจะรับทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”

บ่นให้ตัวเองฟังก็เท่านั้นเพราะผมดันไม่เอาไหนเอง ส่ายหัวสงบสติอารมณ์ก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง รถไม่มี รถเมล์ขึ้นไม่เป็น ถ้านั่งแท็กซี่ไปอีกมีหวังเงินได้หมดเร็วกว่าเดิม…อะไรมันจะอาพับขนาดนี้

ฮึย!

อารมณ์เสีย!!!!!!!!

“อ้าว! เดือนสิบสอง!” ใครมันมาเรียกซะดังลั่นหน้าคอนโดเนี่ย อายคนนะเฟ้ยก็เลยต้องรีบหันไปมอง ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาหาผมด้วยความดีใจต่างจากผมที่ยืนขมวดคิ้วมองอยู่เพราะนึกสงสัยว่ามันเป็นใคร

“เดือนสิบสองจริงๆ ด้วย” มันจับแขนทั้งสองข้างของผมก่อนจะเขย่าไปมาจนผมมึนหัวไปหมด

“เฮ้ย! พอแล้วกูมึนแล้วนี่มึงเป็นใคร” ถามได้ตรงประเด็นดีมากก็ผมไม่รู้จักมันนี่ครับ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใคร

“นี่คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ น่าน้อยใจชะมัด” ทำหน้าน้อยใจซะ หล่อก็จริงแต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์คิดอะไรนอกจากคิดว่าหิวสุดๆ จนแทบจะกินคนได้ทั้งคนอยู่แล้ว

“จำไม่ได้”

“ว้าน่าน้อยใจจัง”

“รู้จักกูเหรอ?” ถามย้ำเพื่อความแน่ใจแต่ที่แน่ๆ ผมไม่รู้จักมันถึงรู้จักผมก็จำไม่ได้อยู่ดี -_-!

แย่ครับ!!!

“ครับ เราเคยเจอกันที่ผับแต่ตอนนั้นคุณเมา”

โธ่ชีวิต! นึกว่าจะรู้จักกันในที่ดีๆ กว่านี้แต่ที่ไหนได้ดันเจอกันที่ผับ ถ้างั้นก็สมควรแล้วที่จะถูกลืมเพราะถึงยังไงตอนนั้นผมก็เมา

“งั้นก็ดี ช่วยอะไรหน่อยสิ” พอได้ยินผมพูดขอความช่วยเหลือเข้าหน่อยถึงกับยิ้มหน้าบานแล้วรีบกรูเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกจนได้

“ว่ามาเลยครับ”

“ช่วยพาไปส่งที่ซุบเปอร์มาเก็ตแถวนี้หน่อย” อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเดินแม้ว่าคนตรงหน้าผมจะไม่รู้จักก็ตาม แต่มันดันมารู้จักผมเองทำไม

หึหึ!!!

ไม่ได้ใจง่ายนะ ก็แค่ประหยัดค่าใช้จ่าย…

“ได้สิครับ งั้นรอผมแป๊บขอไปเอารถก่อนครับ”

ผมพยักหน้ารับก่อนจะยืนรอสักพักมันก็ขับรถมาจอดตรงหน้าบีเอ็มรุ่นใหม่ล่าสุดซะด้วย รวยใช้ได้นะเราแต่ช่างเถอะตอนนี้ขอไปให้ถึงซุบเปอร์ฯ ก่อนละกัน…นั่งเงียบอยู่ในรถได้สักสิบนาทีมันก็พาผมมาจอดหน้าซุบเปอร์ฯ ทันทีเพราะว่าระยะทางไม่ไกลอะไรมากแต่ถ้าเดินก็ร้อนตับแล๊บได้ครับ

“ขอบใจนะที่มาส่งเอาไว้จะเลี้ยงข้าวตอบแทน” รีบบอกลาก่อนจะเดินลงจากรถ แต่หมอนี่กลับร้องเรียกผมซะก่อน

“งั้นผมขอฝากท้องมื้อนี้เลยได้ไหมครับ” อยากจะบอกว่าหน้าด้านซะมัดแต่พูดไม่ได้เพราะถึงยังไงหมอนี่ก็พาผมมาส่งมาถึงที่ทั้งๆ ที่เราแค่เคยเจอกันในผับเท่านั้นและผมเองก็จำมันไม่ได้ด้วย

“อืม”

“งั้นรอผมแป๊บ” ยืนรออีกตามเคยเพราะหมอนี่ขับรถไปจอดก่อนจะรีบวิ่งกลับมาหาผมที่ยืนรออยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า อันดับแรกของการมาซื้อของต้องมีตะกร้าหรือไม่ก็รถเข็นสินะ

“เดี๋ยวผมไปเอารถเข็นให้ละกันครับ” พอผมกำลังจะเดินไปที่รถเข็นเสียงหมอนี่ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ผมก็เลยพยักหน้าตอบกลับไปแทน…สบายไปเลยสิคราวนี้

รถเข็นพร้อม คนเข็นให้ก็พร้อมผมก็เลยเดินนำหน้าทันทีตรงไปยังมุมที่เค้าขายอาหารแช่แข็งทันที ถ้าจะให้ผมทำกับข้าวให้กินนะเหรอ? อย่าหวังเพราะผมทำอะไรไม่เป็นนอกจากจะกินอย่างเดียว ต้มมาม่าเป็นก็ดีแค่ไหนแล้ว…

“กินของพวกนี้ได้ไหม?” ผมหันไปถามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหมอนี่มองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้แล้วเดินมาตรงหน้าพร้อมทั้งหยิบของที่ผมถืออยู่ไปวางไว้ที่เดิม

“ว่าแล้วทำไมคุณถึงผอมแบบนี้ก็เพราะกินแต่อาหารแช่แข็งนี่เอง”

“ง่ายๆ นะ กูทำกับข้าวไม่เป็นและถ้าอยากให้ตอบแทนละก็ ไอ้นี่ดีที่สุดแล้วก็แค่พากลับไปอุ่น” หมอนี่พูดจากับผมได้สุภาพมากซึ่งต่างจากผมที่พูดจาหยาบคายใส่

“งั้นมื้อนี้ผมเลี้ยงคุณเองดีกว่า แต่ผมขออะไรอย่าหนึ่งได้มั้ยครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบหน้าหมอนี่ที่พูดแล้วยิ้มอยู่ตลอดเวลาด้วยความสงสัย

“อะไร?”

“ขอใช้ครัวคุณหน่อย เพราะผมจะทำกับข้าวให้คุณกิน…ไปซื้อของสดกันเถอะครับ”

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิแล้วมึงทำเป็นเหรอ?”

ไม่ตอบครับแถมยังลากผมเดินไปที่มุมขายผักกับเนื้อสัตว์อีกต่างหาก ผมก็เลยปล่อยไปและเดินตามอย่างว่าง่ายก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยไม่ต้องออกตังค์เองแถมยังได้กินของฟรีอีกต่างหาก ก็แค่ยอมใจกว้างให้หมอนี่เข้าห้องผมได้…แค่วันนี้เท่านั้นแหละนะ

!!!

“นี่ตกลงทำเป็นแน่นะ” พอผมกลับถึงคอนโดผมก็ร้องถามอยู่อย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง หมอนี่ซื้อของมาเยอะมากและถ้าให้กินกันสองคนคงไม่หมดแถมค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมก็ไม่ต้องออกสักบาทหมดไปเกือบสองพันรวมเครื่องดื่มด้วย…แต่ไม่ใช่แอลกอฮอร์นะครับจะเป็นพวกน้ำผลไม้กับน้ำเปล่าซะมากกว่า

“คุณไปนั่งดูทีวีรอได้เลยครับ”

“แน่ใจนะว่าจะกินได้”

“ผมทำกินเองออกบ่อยครับ”

“งั้นก็ได้”

ใจง่ายไปรึเปล่าเดือนสิบสอง แต่ช่างเถอะครับเพราะถึงยังไงผมก็แค่รอกินแล้วไปรอลุ้นตอนนั้นดีกว่าว่าจะกินได้ไหม? นั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงท้องผมก็เริ่มร้อง…หิวแล้วๆ เมื่อไหร่จะทำเสร็จหรือจะทำไม่เป็นอย่างที่โม้เอาไว้กันแน่

“เดือนสิบสอง”

ขวับ!

ผมรีบหันกลับไปตามเสียงเรียกก็ปะทะเข้ากับคนที่เดินมาเรียกจนปลายจมูกเราเกือบชนกัน หมอนี่มาแบบไม่ทันตั้งตัวแต่พอผมตั้งตัวได้ก็รีบขยับตัวหนีทันที

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ ผมแค่จะมาบอกว่าอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“งั้นเหรอ?” ผมเสมองไปทางโต๊ะอาหารก็เห็นว่ามีวางอยู่เต็มโต๊ะแล้วก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปดู เหลือเชื่อของน่ากินทั้งนั้นแถมสามสี่อย่างแนะครับ ไม่อยากจะคิดว่าหมอนี่จะเป็นคนทำเองทั้งหมด

“นี่อย่าบอกนะว่าทำเองหมดเลย” ผมหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก่อนจะหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

“ครับ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไรบ้าง”

“ทำมาก็กินได้หมดนั่นแหละ ว่าแต่จะอร่อยหรือเปล่า” ผมขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัยก่อนจะนั่งลงหมอนี่ก็ทำหน้าที่ต่อโดยการตักข้าวใส่จานให้ผมก่อนจะตักใส่จานตัวเองแล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

“ลองกินดูสิครับ”

ปลากะพงนึ่งมะนาว ต้มยำกุ้ง ผัดผักรวมมิตรใส่หมูด้วย แล้วก็ไข่เจียว แล้วก็บลาๆ ซึ่งมันมากกว่าสี่อย่างที่ผมพูดไปเมื่อกี้

“คราวหลังไม่ต้องทำเยอะแยะแบบนี้นะแค่สองอย่างก็พอแล้ว รู้ไหมว่ามันสิ้นเปลือง!!!” มันเงยหน้าขึ้นไปสบตาหมอนี่ก่อนจะก้มลงมาตักอาหารใส่จานตัวเองแล้วก็ตักเข้าปาก

“อร่อยดีนี่” นี่คือสิ่งเดียวที่ผมสามารถพูดออกมาได้ แสดงว่าหมอนี่ไม่ได้โม้จริงๆ

“ขอโทษครับ ผมแค่อยากโชว์ฝีมือ…ว่าแต่เมื่อกี้คุณพูดเหมือนอนุญาตให้ผมเข้ามาทำอาหารได้อีกเลยนะครับ”

“ชิส์! ครั้งเดียวก็พอแล้ว” รีบแก้ตัวทันทีเพราะถ้ามาหลายๆ ครั้งมีหวังผมอ้วนพอดีเพราะอาหารที่หมอนี่ทำมาแต่ละอย่างอร่อยทั้งนั้นเลยครับแถมดูน่ากินทุกอย่างเลยด้วย

“ทำไมไม่กิน”

“แค่เห็นคุณกินแล้วอร่อยผมก็อิ่มแล้วครับ”

“อย่าเวอร์ กินสิกูกินคนเดียวไม่หมดหรอกนะ” ผมว่าก่อนจะตักปลาใส่จานให้หมอนี่ แล้วคะยันคะยอจนเจ้าตัวยอมกิน…

สุดท้ายผมก็กินอิ่มไปอีกมื้อโดยที่ตัวเองไม่ต้องออกตังค์สักบาท

!!!

“นี่! มึงชื่ออะไร?” หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมก็เดินกลับมานั่งดูทีวีเหมือนเดิมส่วนอีกคนนะเหรอ ทำหน้าที่เก็บจานไปล้างทั้งๆ ที่ผมเป็นเจ้าของห้องแท้ๆ แต่แทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งรอแล้วก็กินอย่างมีความสุข

“ผมนึกว่าคุณจะไม่ถามซะอีก”

“พูดมาก ตอบมาสิจะได้จำไว้” ถึงผมจะเป็นคนขี้ลืมไปบ้างแต่อย่างน้อยกับคนที่ทำอาหารให้กินมื้อนี้ผมคงไม่มีทางลืมหรอก(มั้ง)ครับ

“ผมชื่อ…”

ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ผมดังมาซะก่อนที่หมอนี่จะบอกชื่อ ผมเลยต้องยกมือห้ามไว้ก่อนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย ไม่พ้นจากไอ้จาที่โทรมา

“โทรมาทำไมอีก” ผมรีบทำเสียงเหวียงใส่มันทันที

“คนเค้าเป็นห่วง”

“ห่วงหรือจะโทรมาเช็คว่ากูไปเที่ยวไหนหรือเปล่า?” ผมว่าไอ้จาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา

“เออ! ยอมรับแต่อย่างน้อยก็เป็นห่วงด้วยแล้วนี่กินอะไรหรือยัง”

“ไอ้สัด! อย่ามาถามไถ่เหมือนเป็นแฟนกันกูเลี่ยน” ผมรีบด่ามันไปทันทีอยากจะขำเพราะไอ้จาเองก็ห่วงผมเกินเหตุทั้งๆ ที่มันไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยด้วยซ้ำ

“ตอบมาเหอะ”

“กินแล้ว”

“อาหารแช่แข็งหรือเปล่า?” ไอ้จารู้ดีว่าผมทำอะไรไม่เป็นนอกจากสร้างเรื่องไปวันๆ ต่างจากมันที่ทำกับข้าวอะไรสุดๆ ซึ่งผมได้กินฝีมือมันออกบ่อย

“เปล่า! มีคนทำให้กิน”

“ใคร” คราวนี้เสียงดุกว่าเดิมจนผมต้องหันไปมองหน้าใครอีกคนที่ยืนล้างจานอยู่ แต่บางครั้งหมอนี่ก็เหลือบมามองผมด้วยเหมือนกันครับ J

“ตกลงมึงเป็นเพื่อนหรือแฟนกูครับ”

“เพื่อน แต่มึงนะเมียพ่อกู!!!! กูเลยต้องรู้เอาไว้…”

กึก!

จากที่ยิ้มออกเมื่อกี้กลับสะอึกทันทีเพราะว่าผมลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้นึกถึงใครอยู่ แต่พอมีเพื่อนกับทำให้ลืมไปว่าผมกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง…

ทำไมต้องนึกถึงอีกวะเนี่ย?

“เฮ้ย! ไอ้คุณหนูกูขอโทษ”

“กูไม่…อะ อุ๊บ!!! แค่นี้นะ…”

ผมรีบกดวางสายทันทีก่อนจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำเพราะสมองและร่างกายกำลังทำงานผิดปกติจนอาหารที่ผมกินเข้าไปก่อนหน้านี้อ้วกออกมาจนหมด

อะ อ้วกกกกก กก

แค่ก แค่ก…

ขาทั้งสองข้างไม่มีเรี่ยวแรงด้วยซ้ำไป หอบหายใจถี่ๆ สำลักทุกอย่างที่กินเข้าไปออกมาจนหมด แทบอยากจะร้องไห้เพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนแถมอาหารที่กินไปเมื่อกี้มันก็น่าจะสะอาดดีทุกอย่างนี่

“นี่ครับน้ำ คุณไหวไหมเดือนสิบสอง” ผมรับแก้วน้ำที่หอมนี่พาวิ่งมาให้ถือเอาไว้ก่อนที่จะดื่มมันจนหมดแก้วเพระร่างกายเหมือนกำลังขาดน้ำอย่างมากเลยทีเดียว

“เดี๋ยวผมช่วย” ร่างทั้งร่างแทบไม่มีแรงจะเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยซ้ำดีนะที่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวไม่งั้นคงแย่

“กูโอเคแล้ว ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม?”

“แต่ผมว่าคุณควรจะไปให้หมอตรวจดูนะครับ หรือบางทีอาหารที่ผมทำอาจจะเป็นพิษก็ได้” คนข้างๆ พูดขึ้นมาสีหน้าเศร้าเชียวครับ ผมเลยต้องฝืนยิ้มให้ทั้งๆ ที่ร่างกายแทบแย่ออกไป

“จะบ้าเหรอ? สงสัยโรคกระเพราะจะกำเริบ…กลับไปก่อนได้ไหมขอร้อง”

“ก็ได้ครับ แต่ถ้ามีอะไรก็อย่าลืมโทรหาผมนะเพราะผมพักอยู่คอนโดนี้เหมือนกัน…ส่วนนี่นามบัตรผม พักผ่อนให้เยอะๆ นะครับ”

จะใจดีเกินไปหรือเปล่า ผมยิ้มก่อนจะยื่นมือรับนามบัตรหมอนี่มา ไม่ได้เดินออกไปส่งด้วยซ้ำ รู้แค่ว่าพอใครอีกคนเดินออกไปแล้วผมก็นอนลงบนโซฟาทันทีเลย…

เดือนสิบสองแย่แล้ว!!!

ทำไมร่างกายถึงไม่มีแรงแบบนี้ แถมยังรู้สึกแย่อีกต่างหาก…

L

__________________________________________

เม้นๆ เจิมนะคร้าบบบบบบบบบ ^^

ครบ!!!!
นางใจง่ายพาผู้ชายเข้าห้อง สามีรู้ตายแน่...
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ #ใครรอนางท้องสมใจแล้วนะ เย้ๆ