luscious,
10
ความจริงที่ไม่ควรรู้
จอมพล
หลังจากผมได้สติทุกอย่างและรับรู้ว่าเดือนสิบสองกลับกรุงเทพฯ
ไปแล้ว
ตอนเวลาก็ถูกจาวารบเร้าจนต้องลืมตาขึ้นมาและเผชิญกับความจริงที่ว่าเดือนสิบสองไม่อยู่ที่นี่แล้ว
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเค้าออกไปจากห้องก็นอนกอดอยู่ตลอดนี่แค่ไม่อยากลืมตาเท่านั้นเอง
ในเมื่อผมรั้งเอาไว้ไม่ได้ผมก็ต้องปล่อยไปอยู่ดี
แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยไปนานหรอกครับร่างกายมันบอกว่าผมอยากมีเด็กดื้อคนนี้อยู่ข้างๆ
ตลอดไป…
วันนี้จาโทรไปหาเดือนสิบสองถึงสองครั้งแม้เวลาจะไม่ติดต่อกันมากแต่ผมก็รับรู้และได้ยินทุกคำเพราะลูกต้องการให้ผมรับรู้ด้วยเหมือนกำลังตอกย้ำ
ส่วนเดือนสิบสองเองก็ด้วยทั้งๆ ที่เพิ่งกลับไปแท้ๆ
แต่ยังพูดเหมือนตัวเองโอเคและอยากออกไปเที่ยว
ขัดใจพ่อเลี้ยงจอมพลซะจริงๆ
ไม่รวมถึงครั้งที่สอง…แล้วใครมันกล้ามาทำอาหารให้เมียผมกินละครับ
แถมก่อนจะตัดสายไปก็เหมือนเดินสิบสองกำลังแย่
เป็นห่วงจนไม่มีกระจิตกระใจจะเคลียร์งานที่กองอยู่ตรงหน้าเลยด้วยซ้ำไป!!!!
“พ่อไปกรุงเทพฯ
เดี๋ยวนี้เลยนะ” จาตะโกนออกมาทันทีหลังจากที่ถูกตัดสายไป
แถมเด็กน้อยตรงหน้าผมยังรู้สึกหงุดหงิดกว่าผมอีกต่างหาก
“พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าจะเคลียร์งานกองนี้ให้เสร็จก่อนที่จะไปตามกลับมา”
ผมทำเสียงดุทั้งๆ ที่ใจจริงอยากไปตามจะแย่อยู่แล้ว
ไม่ทันข้ามวันด้วยซ้ำไปแต่ทำไมรู้สึกเหมือนเดือนสิบสองจากไปเป็นปี
เวอร์ไหม?
“ก็มันทนไม่ได้นี่
พ่อก็เหมือนกันมัวใจเย็นอยู่ได้ถ้าคนอื่นคาบเมียไปกินอย่าหาว่าไม่เตือน”
“เมียพ่อไม่ใช่ของกินนะ”
เถียงครับ
“คราวนี้ละเถียงเสียงแข็ง
ก่อนหน้านี้ทำเหมือนยอมแพ้…ให้ตายสิทำไมทั้งพ่อและไอ้คุณหนูต้องปากแข็งใส่กันตลอดด้วย
จาไม่ปลื้ม!!!!!” จาวาเหวี่ยงใส่ผมทันที…อยากจะรู้เหมือนกันว่าตกลงเดือนสิบสองเป็นเมียใครกันแน่แต่ทำไมลูกผมถึงได้เป็นห่วงนักนะ
“จา!”
“หรือไม่จริง!!!
สรุปจะไปตามไหมถ้าไม่จาไปเองและจาจะพามันหนีไปให้ไกลๆ พ่อด้วย”
“ตกลงจะเอาไงเนี่ยเรา?”
“พ่อต้องไปตามมันกลับมา!!!!!!” คราวนี้จาวาพูดหนักแน่นมากจนผมต้องยอมแพ้และวางปากกาที่ถืออยู่ลงทันที…
“ไปหรือไม่ไป!!!”
“ไป!”
“ต้องอย่างนี้สิพ่อเลี้ยงจอมพล!” คราวนี้ละยิ้มออกทันทีทั้งๆ ที่เมื่อกี้เพิ่งเหวี่ยงใส่ผมอยู่เลย
ท่าทางจาจะติดนิสัยมาจากเดือนสิบสอง หึหึ!
คุยกับจาเสร็จผมก็โทรหาเซย์ทันทีเพราะหมอนี่คือคนเดียวที่ผมไว้ใจและให้จัดการอะไรหลายๆ
อย่างที่กรุงเทพฯ ให้…บางทีหมอนี่อาจจะช่วยผมได้ระหว่างที่ผมยังอยู่ที่ตรัง
“ว่าไงคุณพ่อเลี้ยง”
“ช่วยฉันหน่อยสิ”
“ฟังผิดไปหรือเปล่า
ทำไมวันนี้พ่อเลี้ยงโทรมาขอความช่วยเหลือฉันได้ละ?” เซย์มักเป็นคนเดียวที่ชอบพูดจาตลกใส่ผมทั้งๆ
ที่รู้ว่าผมเป็นคนยังไง แต่หมอนี่กลับไม่รู้สึกกลัวเลยด้วยซ้ำไป
“เดือนสิบสองอยู่กรุงเทพฯ
และฉันอยากให้นายจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่ฉันจะไปถึง”
“ที่แท้ก็ห่วงเมีย
โอเคแล้วฉันจะรีบจัดการให้”
ผมกดวางสายหลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของเซย์เรียบร้อยแล้ว…และหวังว่าหมอนั่นจะจัดการทุกอย่างได้จริงๆ อย่างที่พูดเอาไว้นะครับ
!!!
อย่าคิดว่าจะหนีได้นาน
แค่หายไป 24 ชั่วโมงฉันก็แทบขาดใจแล้ว…
เดือนสิบสอง
หลังจากที่หมอนั่นกลับไป
ผมไม่รู้ว่ามันชื่ออะไรไม่ได้ถามด้วยซ้ำหรือว่าถามไปแล้วแต่ยังไม่ได้รับคำตอบก็ไม่รู้สิครับ…ผมเดาว่าอาหารที่กินเข้าไปไม่ได้เป็นพิษแน่นอน
แล้วอะไรกันที่ทำให้ผมอ้วกจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงแบบนี้
ขนาดนอนหลับไปแล้วแต่พอตื่นขึ้นมากลับรู้สึกเหมือนอยากวิ่งเข้าห้องน้ำอีกไม่รู้กี่ครั้ง
พูดได้เลยว่าตอนนี้โคตรทรมานอยากไปโรงพยาบาลมากๆ
ผมหยิบนามบัตรของใครอีกคนขึ้นมาก่อนจะดูเบอร์โทร…แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่อยากโทรไปจนสุดท้ายต้องแบกสังขารตัวเองไปคลินิกใกล้ๆ
แทน
“อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
หลังจากที่นั่งรอหมออยู่นานพอถึงคิวผมก็เดินเข้าไปหาก่อนจะถูกถามรายละเอียดของอาการที่เป็นอยู่ในตอนนี้
“กินอะไรเข้าไปก็อ้วกออกจนหมด
แถมเวลาได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ ผมมักจะอ้วกจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงเลยละครับ”
พูดแล้วอยากอ้วกอีกครั้ง
ผมจ้องหน้าหมอก็เห็นว่าเค้ามีสีหน้าวิตกกังวลเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวไปเลยทีเดียว
“หมอครับตกลงอาการที่ผมเป็นเนี่ยมันโรคกระเพราะหรือเปล่า”
นี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดได้เพราะช่วงนี้ผมกินอะไรไม่ค่อยได้เลยแถมกินไม่ตรงต่อเวลาอีกต่างหาก
แล้วไอ้อาการแปลกๆ นี่ผมก็เป็นมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้วก่อนจะกลับมากรุงเทพฯ
ด้วยซ้ำไป ตอนนั้นก็เลยไม่คิดอะไรมากและไม่ได้บอกไอ้จาไป
“หมอก็ไม่แน่ใจนะครับ
งั้นคุณลองขึ้นไปนอนบนเตียงนั่นสักครู่นะครับหมออยากตรวจให้ละเอียดกว่านี้”
“ไม่ขึ้นไม่ได้เหรอหมอ”
“ไม่น่ากลัวหรอกครับ”
ผมชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะยอมเดินไปนอนลงบนเตียง
หมอวุ่นอยู่กับการทำอะไรก็ไม่รู้สักพักก็หันมาสนใจผมก่อนจะใช้มือจับไปที่หน้าท้อง…จับทำไมหมอมันจั๊กจี้
!!!
“อาการแบบนี้เป็นมานานหรือยังครับ”
หมอถาม
“อาทิตย์กว่าแล้วครับ
แต่วันนี้หนักสุด”
“เอ่อ!
หมอคิดว่าคุณอาจจะท้อง!!!!
แต่หมอก็ไม่แน่ใจนักและอยากให้คุณไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ชัดกว่านี้เพื่อความปลอดภัยของเด็กด้วยครับ”
เฮ้ย!
หมอประสาทประเนี่ยผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกลุกขึ้นนั่งทันที…
ผัวะ!!!
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมต่อยปากหมอไปก่อนจะลงจากเตียง
ผมว่าหมอกำลังบ้าและเค้าอาจไม่ใช่หมอจริงๆ
“คุณต่อยหมอทำไม?”
“ยังมีหน้ามาถาม
ผมเป็นผู้ชายนะหมอ…หมอประสาทปะเนี่ย
ไม่ตรงไม่ตรวจมันแล้วโว้ย!!!” ผมรีบวิ่งออกมาจากคลินิกไม่ตรวจต่อแถมเงินก็ไม่จ่ายด้วยครับหอบหายใจถี่ๆ
เพราะวิ่งออกมาพอคิดว่ารอดแล้วผมจึงเดินต่ออย่างช้าๆ
หมอบอกว่าผมท้อง!!!!
ทั้งๆ
ที่ผมเป็นผู้ชายเนี่ยนะ…ไม่จริงมันต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ
แล้วผมจะท้องได้ยังไง ผะ… เฮ้ย! ผัวมีแต่ก็ไม่น่าท้องแม้ว่าไอ้หมาป่าบ้านั่นจะไม่ป้องกันสักครั้งเลยก็ตาม
แล้วจะท้องได้ไง
โอ๊ย!!!!!!!!!
ปวดประสาท…
ผมเดินมาหยุดนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ก่อนจะทึ่งหัวตัวเองไปมาอย่างกับคนบ้าเพราะคำพูดของหมอเมื่อกี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัวผม
จากที่ผู้คนมากมายบัดนี้กลับมีแค่ผมคนเดียวที่ยังคงนั่งอยู่จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง
สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ต่อสภาพอาการที่หนาวเย็นก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโด
หลังจากที่กลับมาถึงหน้าคอนโดผมก็เอาแต่นิ่งเงียบแล้วเดินเหมือนร่างไร้วิญญาณขึ้นไปข้างบน
ในลิฟต์ผมไม่ได้อยู่คนเดียวมีคนกำลังขึ้นไปพร้อมผมด้วยแต่อย่าถามว่าใครเพราะผมไม่รู้จะรู้ได้ยังไงในเมื่อผมไม่ได้สนจะไรเลย…
ผมกำลังสับสนและคิดอะไรไม่ออก!!!
ผมจะทำยังไงดี…
หมับ!
ประตูห้องที่กำลังถูกเปิดออกแต่แขนข้างหนึ่งของผมกลับถูกรั้งเอาไว้
ผมตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรมาก่อนจะค่อยๆ
หันกลับไปมองคนที่จับแขนผมเอาไว้แทน
“คุณดูไม่โอเคเลยนะครับ”
น้ำเสียงดูห่วงใยพูดขึ้นมา
หมอนี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับแต่จะให้ผมเรียกว่าอะไรดีละในเมื่อผมไม่รู้จักชื่อเค้า
“มาได้ไง”
“ผมอยู่คอนโดนี้เหมือนกันนะครับ
เท่าที่จำได้ก็บอกคุณไปแล้วและอีกอย่างเมื่อกี้ผมก็อยู่ในลิฟต์นั่นด้วยแค่คุณไม่ได้มองก็เท่านั้นเอง”
หมอนี่บอกผมพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
แต่ก็ไม่ได้ล็อกเพราะใครอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย…ผมเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะกุมขมับของตัวเอง
ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ
แค่คิดไม่ออกมากกว่าว่าทำไมผมถึงท้องได้ทั้งๆ ที่ผมเป็นผู้ชาย…
“อาการคุณไม่ดีเลยนะครับ
แล้วนี่ไปหาหมอมาหรือยัง”
“รู้ดีจังนะ
บางทีกูอาจเครียดเรื่องอื่นก็ได้” ผมเถียงก่อนจะเบือนหน้าหนี น้ำตาเหมือนอยากจะไหล…
ปัญหาชีวิตแค่นี้ก็มีมากพออยู่แล้ว
แต่ทำไมวันนี้ต้องมารับรู้ความผิดปกติของตัวเองด้วย
“ก็ผมเป็นหมอนี่ครับ
คุณไม่ได้ดูนามบัตรที่ผมให้ไปหรือยังไงกัน”
น้ำเสียงของหมอนี่ดูอ่อนลงเหมือนเหนื่อยใจกับผมที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย
ก็จริงนั่นแหละก่อนหน้านี้ผมก็ดูแค่เบอร์โทรไม่ได้สนใจชื่อด้วยซ้ำไป…
“ก็…อ๊ะ!”
มันมาอีกแล้ว
ทำไมไอ้อาการบ้าๆ นี่ต้องเข้ามาหาผมด้วย…ไม่ไหวแล้ว ทรมานสุดๆ แทบจะต้องนอนในห้องน้ำด้วยซ้ำไป
อะ
อ้วกกกกกกกกกก
แค่ก
แค่ก…
“เดือนสิบสองคุณดูไม่ดีขึ้นเลยนะครับ”
เสียงของหมอนี่ดังขึ้นมาช่วยลูบหลังให้ก่อนจะยื่นแก้วน้ำมาให้ด้วย
อะ…อึก ฮือๆ
ผมรับแก้วน้ำมาดื่มก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นห้องน้ำชันเข่าขึ้นมาร้องไห้จนได้สินะ
ผมไม่เคยอ่อนแอแบบนี้มาก่อนและไม่คิดจะอ่อนแอให้ใครได้เห็นด้วย
แต่ทำไมวันนี้ผมถึงอ่อนแอให้คนที่ไม่รู้จักเห็นด้วย
“คุณท้องหรือเปล่า”
ขวับ!
ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปสบตาหมอนี่
น้ำตานองหน้าไม่อยากได้ยินคำถามนี้ด้วยซ้ำไป…ทำไมต้องมาถาม แล้วผมจะท้องได้ยังไง?
“ไม่!”
กร๊าดดดดดดดดดดดดด!
“ออกไป!
อะ…อึก ออกไป…ไม่ได้ท้อง
เข้าใจไหมว่าไม่”
ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้าเพราะเอาแต่กรีดร้องและอาละวาดทุบตีที่หน้าท้องของตัวเอง
ถ้าผมท้องจริงๆ ผมจะทำยังไงผมต้องบ้าแน่ๆ ผมจะท้องได้ยังไง
มันมีแต่คำถามพวกนี้วนเวียนเข้ามาในสมองจนผมแทบไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว
“เดือนสิบสองหยุด
คุณอย่าทำแบบนี้นะครับ…มันจะเป็นอันตรายต่อเด็กในท้องได้”
“ฮือๆ ออกไป
กูไม่ได้ท้อง ไม่…ไม่จริง อะ…อึก” คนตรงหน้าค่อยดึงรั้งข้อมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ทุบตีหน้าท้องของตัวเองก่อนจะรั้งผมเข้าไปกอดเอาไว้
ผมสะอื้นหนักกว่าเดิมร้องไห้จนแทบขาดใจเลยก็ว่าได้
!!!
ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากที่ผมทั้งร้องไห้และอาละวาดออกไปตอนนี้ก็หมดแรงต้องมานอนพักในห้องโดยมีหมอนนท์คอยดูแล
อย่างน้อยเค้าก็ดีกับผมในช่วงนี้เพราะฉะนั้นพูดจาดีๆ ก็ไม่เสียหาย…
“โอเคไหม?”
“ไม่โอเค
ทำยังไงเด็กนี่ถึงจะออกไปจากตัวผม” ความคิดบ้าๆ
ก็มีได้ตลอดเวลาเหมือนกันเพราะผมไม่ต้องการลูก…
ลูกงั้นเหรอ?
มันต้องเป็นเรื่องบ้าแน่นอน ทำไมต้องเป็นผมที่เจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ด้วย
“อย่าคิดทำร้ายตัวเองหรือแม้แต่เด็ก”
“หมอจะให้ผมทำไง
คิดว่าผมจะกล้าเดินไปไหนมาไหนถ้าเกิดวันหนึ่งท้องบ้านี่มันโตขึ้นมางั้นเหรอ?”
ผมเริ่มอาละวาดอีกครั้งหลังจากที่ตัวเองมีเรี่ยวแรง
บางทีหมอก็อาจจะเหนื่อยกับคนนิสัยเสียแบบผมก็ได้
“เด็กไม่ได้ผิดอะไร”
“หมอจะบอกว่าผมผิดที่ทำให้เด็กคนนี้มาอยู่ในท้องเหรอ
บ้าๆ บ้าที่สุด”
ผมอาละวาดอีกครั้งและแน่นอนว่าหน้าท้องคือสิ่งเดียวที่ผมออกแรงทุบตีมันลงไปหนักสุดจนหมอต้องจับแขนผมเอาไว้อีก
“ถ้าคุณยังทำร้ายเด็กในท้องอีกผมจะขึงคุณไว้กับเตียง!!!” คราวนี้สีหน้าของเค้าเอาจริงและดูน่ากลัวมากๆ
ทำไมผมต้องมารู้จักผู้ชายคนนี้ด้วย
สวรรค์หรือนรก!!!!
“หมอมีสิทธิ์อะไร
เด็กนี่มันอยู่ในท้องผม!”
“สิทธิ์ของมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่คิดอยากจะเห็นใครฆ่าเด็กบริสุทธิ์ที่อยากจะเกิดออกมาหรอกนะ!”
จุก!
จะมีสักกี่คนที่ด่าแล้วผมรู้สึกเจ็บได้แบบนี้
คนแรกก็คนที่ผมกำลังวิ่งหนีอยู่ส่วนอีกคนก็ไอ้หมอบ้าที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละครับ
“ออกไป!”
“ถ้าผมไปคุณมั่นใจหรือเปล่าว่าจะไม่ทำร้ายเด็ก”
“ถึงผมจะอยากทำมากแค่ไหนก็ตาม
แต่ก็ไม่ได้เลวมากพอจะฆ่าลูกตัวเองหรอกนะ”
พรึบ!
สุดท้ายผมก็ทำไม่ลงหรอกครับ
ผมก็แค่คิดแต่ไม่กล้าทำจริงๆ หรอกนะ…ผมไม่สนใจหมอก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปร่งเอาไว้
ไม่ได้หลับก็แค่หนีสายตาตัดพ้อของคนข้างๆ ไปก็เท่านั้นเอง
สายตาของเค้าทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำไป!!!
“ผมขออนุญาตทำอะไรไว้ให้คุณกินก่อนไปละกันครับ”
ผมไม่ได้ตอบแต่ก็เงียบไป
สักพักร่างกายที่อ่อนล้าก็ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างมันปิดลงจนได้…
ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้…
“ไม่!
ยะ…อย่าเข้ามา”
“เดือนสิบสอง”
“อะ…อึก ฮือๆ ช่วยด้วย อย่าเข้ามา”
“เดือนสิบสอง
ตื่นสิ”
“ฮือๆ
ออกไป ใจร้าย! ออกไป”
“ออกไป!”
จู่ๆ ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย
ในฝันมีทั้งเสียงที่ปลอบโยนและเสียงที่อยากทำร้าย
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกกลัวแต่ที่แน่ๆ
ฝันร้ายทำให้ผมเหงื่อท่วมตัวไปเลยทีเดียว
ทำไมต้องคิดถึง…ราวกับว่าน้ำเสียงที่ปลอบโยนคือเสียงของคนใจร้าย!
L
“เดือนสิบสองเกลียด
อะ…อึก เกลียดจริงๆ นะ”
ปากบอกว่าเกลียดแต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ฝ่ามือเล็กของตัวเองกุมหน้าท้องที่ไม่นูนอะไรมากแต่ก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนไปของตัวเอง…ผมบอกไม่ถูกว่าตอนนี้ดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่ร่างกายของผมกำลังมีใครอีกคนร่วมเดินไปด้วย
ผมจะทำยังไงดี!!!!
เฮ้อ!
ผมกุมขมับก่อนจะส่ายหัวไปมาเดินออกจากห้องเพื่อไปหาน้ำกิน
สิ่งที่น่าแปลกใจสุดๆ เมื่อเปิดตู้เย็นของสดและนมหลายยี่ห้อวางเรียงกันเป็นระดับ
ที่น่าสงสัยไปมากกว่านั่นไอ้คุณหมอนนท์คงไม่ลงทุนขนาดนี้หรอกมั้ง นึกแล้วยิ้มทั้งๆ
ที่ผมเหวี่ยงใส่ไปตั้งเยอะแต่ไม่มีทีท่าว่าจะบ่นเลยแถมยังพูดจาจนผมใจอ่อนเลิกคิดว้าวุ่นไปเลยทีเดียว…
“ไอ้คุณหมอนนท์ทำให้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
บ่นกับตัวเองก่อนจะหยิบนมมาดื่ม
ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหิวอีกแล้วแต่ถ้าจะให้ผมกินข้าวมีหวังได้อ้วกออกหมดอีกแน่นอนเพราะฉะนั้นกินนมนี่แหละดีแล้ว
เดินไปเปิดทีวีดูอะไรแก้เบื่อก่อนที่จะเลื่อนช่องอื่นไปเรื่อยๆ
เพราะว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว…ผมเองก็พักผ่อนมาไม่รู้จะพักยังไงแล้วถ้าจะให้กลับไปนอนต่อมีหวังเป็นง่อยกันพอดีเพราะวันๆ
ไม่ทำอะไรนอกจากนอน
เคร้ง!
อ๊ะ!
เสียงอะไรบ้างอย่างตกพื้นแถมดังมาจากห้องๆ หนึ่งเหมือนผมไม่ได้อยู่คนเดียวแถมคอนโดนี่ก็มีสองห้องนอนอีกต่างหาก…
ด้วยความสงสัยผมก็เลยเดินไปดูแต่ก็ไม่ลืมหยิบอาวุธติดมือไปด้วย
แอด///
น่าแปลกทั้งๆ
ที่ห้องนี้ผมไม่ค่อยได้ใช้งานแม้ว่าไอ้จาจะมานอนออกบ่อยแต่ส่วนใหญ่มันจะนอนกับผมซะมากกว่า
แต่ทำไมไฟถึงเปิดแถมรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในนี้ด้วย…
“ใครนะ!”
ผมตั้งสติอยู่นานก่อนที่สายตาจะจ้องไปยังแผ่นหลังของใครบางคนที่กำลังยืนอยู่ในมุมหนึ่งของห้องราวกับว่ากำลังวุ่นอยู่กับการหาอะไรสักอย่าง
“…” ความเงียบเกิดขึ้นเมื่อร่างสูงตรงหน้าไม่ตอบ
จะมีใครกล้าเข้ามาในห้องของผมได้อีกบ้างเนี่ย
จะมีก็แต่ไอ้คุณหมอที่ผมเพิ่งอนุญาตให้เข้าออกได้เพราะในช่วงนี้เค้าช่วยผมไว้เยอะเลยอยากตอบแทนอะไรบ้าง
“หมอหรือเปล่า”
ไม่ตอบอีกครับแต่ถ้าเป็นหมอนนท์จริงๆ แล้วทำไมเค้าต้องมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ
ในห้องนี่ด้วยละ?
“กูถามว่าใคร?”
คราวนี้เริ่มโกรธก่อนจะขึ้นเสียงสูงถามออกไปร่างสูงตรงหน้าไม่มีวี่แววว่าจะตอบอะไรผมเลยนอกจากยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนหรือแม้แต่หันหน้ามา
“…” เกลียดความเงียบที่สุด L
“ใคร!!!”
“ฉันเอง!!!”
OMG!
ให้ตายสิ
มาได้ยังไงกัน…
________________________________________
ครบ 100%
เม้น เม้น เม้น
หึหึ!!!
นางท้องแล้ววววววววววววววววววว
สามีนางอยู่ไหนรีบๆ มารับนะก่อนที่นางจะโดนคนอื่นงาบ
ปอลิง.ภาพไม่เกี่ยวข้องอะไรแค่มันสวยดี ^^
คุนท้องรึป่าว?
ตอบลบบ่องตรง..ผมท้องคับ...
#หลบทีนเดือนสิบสอง
เดือนสิบสองสรุปนางก็ท้องแล้วววววว
ตอบลบพ่อเลี้ยงเป็นมนุษย์ที่ใจเย็นและปากแข้งที่สุดในโลกนะ
น่าจะยุให้คุณหนูโดนหมอคนนั้นงาบไปซะ หมั่นไส้ =="
ฮอลลลลลล(?)อยากรู้ว่าคนนั้นเปนใครเขาเปนหมอด้วย
ตอบลบ.
.
รอออนะพี่แป้ง^^
เดือนสิบสองนางทองแล้วดีใจจัง
ตอบลบรอสามี.....มารับ (ปล.ชอบรูปชิเอลกับเซบัสเตียน...ในอ่าง ฟิน)
ตอบลบแอร๊ยยยย!!! หนุ่มคนนั้นเป็นหมอด้วยอ่ะ หมอสูติป่ะ? ถ้าใช่ล่ะก็ฝากดูแลคุณหนูด้วยนะ
ตอบลบสงสารนู๋เดือนสิบสอง สับสน งงงวยกับชีวิตสุดๆ ท้องได้ไงฟ่ะ?????
อ๊าย!!!!อยากอ่านอ่ะตื้นเต้น
ตอบลบมาอัพเร็วๆนะ
ท้องแน่ๆ เลย รอลุ้นจอมพลจะรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่ท่ิ
ตอบลบลูกออกมาจะน่ารักมากมั้ยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ตอบลบท้องแล้วววว แอร๊ยยย
ตอบลบแล้วคนที่เป็นหมอนี้ชื่อไรอ่ะค่ะบอกหน่อย
ตอบลบเดือนสิบสองนางไม่ยอมรับความจริงอ่า คริคริ
หมอนี่จะจีบคนท้องรึไงนะ เดี๋ยวสามีเค้าก็มาตามแล้วอย่าอยู่ใกล้นักล่ะ
ตอบลบท้องงงงง
ตอบลบสองคนมาเจอกันซักทีเหอะ ลุ้น
ตอบลบเดือนสิบสองยอมรับเถอะจ๊ะว่าหนูท้อง5555
คนอ่านก็ฟินไป
ได้โปรดมาต่ออออออออ ค้างง 55
ตอบลบพ่อเลี้ยงมาเร็วๆ
ตอบลบค้างมากกกกก
ตอบลบมาต่อไวๆนะ
ค้างงงงงงงง T^T *กัดผ้า
ตอบลบค้างงงงง
ตอบลบอ๊ากกกพ่อออออ ค้างนะไรท์บอกเลยยย
ตอบลบพ่อเลี้ยงแน่ๆ
ตอบลบอัพต่อออออออออ มันค้าง
พ่อมา.......................
ตอบลบ"ฉันเอง!!!!" และฉันไหนล่ะค่าาาา
ตอบลบมันเปงอะรัยที่ค้างมากกกกก
จอมพลมาแล้วใช่ไหม
ตอบลบอยากให้รู้ว่าเดือนสิบสองท้องแล้ว
ค้างงงงงคะ
ตอบลบใครๆๆๆๆ อยากรู้จังว่าเป็นใครมาอัพเร็วๆๆนะ
ตอบลบพ่อเลื้ยง รืบมาง้อเมืยเร็วววน๊า
ตอบลบอร๊ายยยยย ท้องๆๆๆ
ตอบลบพอท้องแร้วรู้สึกว่านางจะเหวี่ยงมากกว่าเดิมนะนี่ 5555555
ตอบลบ"ฉันเอง" นี่คือ สามีนู๋เดือนสิบสอง ซินะ!
ตอบลบอยากให้ป๋าจอมกับนู๋เดือนเจอกันก็จริงนะ
แต่ก็แอบเสียดายหมอนนท์ คุณหมอรูปหล่อ ใจดี
อยากให้หมอจีบนู๋เดือนอ่ะ (อิตาจอมจะได้อกแตกตาย 555)
ใครอ่ะ หรือคุณพ่อจะมาตามเเล้วนะ -,.-
ตอบลบเย้เฮท!!!!!! ท้องแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาา
ตอบลบแอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ในที่สุดก้ท้อง อิอิ ^_____^ เมื่อรัยจะพากลับไร่ค่ะพ่อเลี้ยง อิอิ
ตอบลบพ่อเลี้ยงมาแล้ววววววววววว มาดูแลลูกเมียนะคึคึคึ
ตอบลบอยากเห็นจอมพลง้อเมียอ่ะ
รรรรอ่าาาาาาา รักหมอนนทท์อ่ะ ครอครอ
ตอบลบในที่สุดพ่อเลี้ยงกะมารับเดือนสิบสองซะที
ตอบลบ