luscious, 8

luscious, 8

ปล่อยให้หัวใจได้โบยบิน… แค่ชั่วคราว!

จอมพล

ผมไม่รู้จะด่าตัวเองว่ายังไงดี?

ดีใจที่จู่ๆ เดือนสิบสองก็เข้ามาหาพร้อมกับหุ่นยนต์แถมมันยังเป็นของเด็กเล่นอีกต่างหาก ผมเห็นจนขนาดลุงทุนแอบทำเป็นหลับ…ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนแต่ไม่รู้ทำไมว่าต้องทำ

ให้ตายสิ! เป็นยังไงละ…สุดท้ายก็ทะเลาะกันอีกจนได้

อยากกระชากเข้ามาจูบให้หายแค้น พูดอยู่ได้ว่าอยากไปจากที่นี้…แล้วไปบอกตอนไหนว่าเกลียดตัวเองพูดมันตลอดไม่ใช่เหรอว่าเกลียด!!!

“ใครบอกไม่อยากได้ ดีใจสุดๆ ไปเลยต่างหาก” ผมเดินมาที่หน้าประตูก่อนจะก้มลงไปหยิบหุ่นยนต์ขึ้นมาถือเอาไว้

เฮ้อ! ก็แค่รู้สึกผิดแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ไม่อยากจะคิดว่าเด็กมีปัญหาจะกล้าเดินเข้ามาทั้งๆ ที่ผมไปข่มขืนเข้าไว้แท้ๆ …ข่มขืนเมียตัวเองนึกแล้วอยากกุมขมับ!!!!!!!

แอด !!!

หลังจากที่เดือนสิบสองเดินออกไปแล้วจาก็เป็นฝ่ายเปิดประตูเข้ามาบ้าง ผมมองหน้าลูกก่อนจะถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิมวางหุ่นยนต์ที่เดือนสิบสองเพิ่งให้มาใกล้ๆ รูปถ่ายของพ่อกับแม่

“จะมาดุพ่อเหรอ”

“ก็รู้นี่ แต่ทำไมขยันปากแข็งกันจัง”

“พ่อไม่ได้ปากแข็ง”

“งั้นก็ปากร้ายจนทำให้ไอ้คุณหนูมันร้องไห้อีกจนได้” ผมมองหน้าจาที่พูดถึงเดือนสิบสองให้ฟัง นานเท่าไหร่แล้วที่ผมมักทำให้เด็กคนนี้ร้องไห้…จะว่าไปตอนแรกที่เราเจอกันในช่วงเวลาแรกๆ มันไม่ได้ดูแย่แบบนี้นี่ แต่ทำไมพักหลังๆ มานี่อะไรหลายๆ อย่างถึงแย่ไปหมดก็ไม่รู้สิครับ

“พ่อไปง้อมันสิเดี๋ยวมันก็หนีกลับกรุงเทพฯ จริงๆ หรอก”

“ไม่มีเงินจะกลับได้ยังไง?”

“คนอย่างมันถ้าอยากกลับต่อให้ไม่มีเงินก็มีปัญญากลับได้ พ่ออย่ามาพูดมากเฉไฉไปอื่นจะดีกว่าถ้าพ่อไม่ไปง้อมันจานี่แหละจะเป็นคนพาไอ้คุณหนูนั่นไปส่งที่สนามบินเอง”

“จา!” ร้องคำอื่นไม่ออกนอกจากเรียกชื่อคนตรงหน้าถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ต่อให้ไม่มีเงินเดือนสิบสองก็กลับไปกรุงเทพฯ ได้

“ก็ได้ๆ”

ผมตอบรับแบบยอมแพ้ ไม่รู้จะเฉไฉไปอื่นต่อทำไมในเมื่อตอนแรกก็ตั้งใจจะง้ออยู่แล้วแต่เดือนสิบสองกลับเป็นฝ่ายเข้ามาคุยกับผมก่อน

เดินออกมาจากห้องทำงานก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง ถอนหายใจเข้าปอดเชียวครับคนอย่างพ่อเลี้ยงจอมพลเนี่ยนะเกิดมาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้แต่ทำไมต้องยอมกับไอ้แค่ง้อเด็กคนเดียวไม่ให้กลับกรุงเทพฯ แบบนี้มันหมายความว่ายังไง

ตอบ!!!!

เข้ามาก็ไม่เห็นว่าอยู่ในห้องสักพักได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังอาบน้ำอยู่และนั่นก็ทำให้ผมมั่นใจว่าเดือนสิบสองอยู่ในห้องน้ำ นี่มันบ้านผมและก็ห้องของผมด้วยทำไมจะเปิดเข้าไปในห้องน้ำไม่ได้…จริงมั้ย?

รู้สึกดีอีกอย่างตรงที่เราทะเลาะกันแต่เดือนสิบสองกลับไม่หอบผ้ากลับไปนอนกับจาซึ่งข้อนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?

“เข้ามาได้ได้ยังไง?” พอเห็นหน้าผมก็ร้องถามอย่างตกใจก่อนจะลุกขึ้นนั่งซึ่งในตอนแรกนอนอยู่…อย่างน้อยห้องน้ำบ้านผมก็มีอ่างให้เด็กนี่นอนแช่น้ำได้สบายใจเหมือนกันครับ

“ออกไป”

“มีกุญแจ ส่วนนี่ฉันเป็นเจ้าของห้อง!” แทนที่จะเริ่มต้นพูดจาดีๆ แต่ที่ไหนได้ผมกลับตอบแบบกวนประสาทออกไป

“อ๋อลืม! แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกเพราะพรุ่งนี้คุณจะได้ห้องคืน”

เดือนสิบสองลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกมาจากอ่างคว้าผ้าขนหนูไปพันรอบเอวเอาไว้ ถ้าจะไม่แคร์แม้กระทั่งสายตาของผมแล้วเดินออกมาทั้งๆ ที่ตัวเองเปลือยแบบนั้นละก็…อย่าให้รู้ว่าไปทำแบบนี้กับใครพ่อจะฆ่าให้ตายทั้งคู่เลย

หมับ!

ผมรั้งแขนเดือนสิบสองเอาไว้ก่อนจะกระชากกลับมา ร่างเล็กหันมามองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากันสายตาว่างเปล่าไม่สบอารมณ์และไม่พอใจมาเต็มเลยทีเดียว…

“ปล่อย”

“ปล่อยแน่แต่เราต้องคุยกันก่อน”

“นี่!!!” ร่างเล็กร้องอุทานขึ้นมาทันทีพอผมออกแรงอุ้มเค้าขึ้นมาก่อนจะพาเดินไปทีเตียงกว้างโยนเจ้าเด็กดื้อขึ้นไปแล้วตามไปนั่งคร่อมเอาไว้เพื่อกันไม่ให้หนีไปไหนได้

“ออกไปนะ”

“จะกลับกรุงเทพฯ ใช่ไหม?” ผมเริ่มเปิดประเด็น เดือนสิบสองยกมือทั้งสองข้างมาดันแผงอกผมเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เราสองคนเข้าใกล้กันมากไปกว่านี้

“ตอบ!”

“ใช่!” ตอนแรกก็เงียบแต่พอเจอคำขู่เสียงแข็งของผมไปก็ตอบแบบมั่นใจมากซึ่งนั่นกลับทำให้ผมไม่พอใจ…

ลงทุนถึงขนาดนี้ ง้อ(หรือเปล่า)แต่ถึงขนาดนี้แล้ว...ทำไมถึงอยากกลับนักนะ

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ากรุงเทพฯ มันมีอะไรดีถึงได้อยากกลับไปนัก”

“อย่างน้อยก็ไม่มีคุณ!!!”

ตอบมาได้ทำเอาผมนิ่งไปเลยทีเดียว ก็ถูกของเค้าเพราะกรุงเทพฯ ไม่มีผม…พูดแบบนี้ก็เหมือนอยากจะหนีกันอยู่ตลอดเวลานั่นแหละครับ

“ก็ดี…งั้นถ้าฉันทำให้ยอมเปลี่ยนใจไม่ได้ก็จะปล่อยไป”

“ไม่มีทางเปลี่ยนใจ” สายตาแน่วแน่ที่มองผมอยากเอาเป็นเอาตายทำให้ผมกลัวว่าเดือนสิบสองจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆ แล้วถามเป็นแบบนั้นผมจะทำยังไงละ

“แน่ใจแล้วใช่ไหมที่ตอบ ถ้าเปลี่ยนใจทีหลังก็อย่าหวังว่าฉันจะให้อยู่ที่นี่ต่อ…”

ผมขู่! เพราะอย่างน้อยอาจจะทำให้เดือนสิบสองกลัวและอยากอยู่ที่นี่ต่อก็เป็นได้แต่เปล่าเลย…

“ไม่ต้องมาขู่ ต่อให้ถูกขังหรือล่ามโซ่ก็จะไปจากที่นี่ให้ได้” ตอบมาแบบนี้แล้วผมจะไปต่อไหวเหรอเหมือนผมเองซะมากกว่าที่กำลังจะเป็นฝ่ายแพ้ แต่ถ้าไม่ลองสักตั้งจะรู้เหรอว่าต้องทำยังไงต่อไปบ้าง

อย่าคิดว่ามาเปลี่ยนชีวิตกันแล้ว จะหนีไปจากชีวิตกันได้ง่ายๆ ไม่มีทาง…

“งั้นมาทำหน้าที่เมียก่อนไปหน่อยไม่ละ หึ!”

“หยุด! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ดะ…อื้อ” เดือนสิบสองดิ้นไปดิ้นมาในขณะที่ผมไม่สนใจก่อนจะก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากบดขยี้จนแทบอยากให้ร่างเล็กตรงหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ผมรู้สึกอยากจะขย้ำเหยื่อตรงหน้าให้แหลกลานไปในพริบตาเลยด้วยซ้ำ...

เพราะผมกำลังแสดงบทผู้ล่าอีกแล้ว!

แค่ก แค่ก

“พอที ขอร้อง…”

เดือนสิบสองว่าดันร่างของผมให้ออกห่างน้ำตาเด็กน้อยไหลออกมา ผมนึกประหม่าเล็กน้อยก่อนจะหยุดจูบอย่างป่าเถื่อน…มือหนายื่นไปปาดน้ำตาให้เด็กน้อยที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง

“ห้ามให้ได้สิ ถ้าทำได้ฉันจะยอมหยุด”

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร?”

“รั้ง!!!”

ผมพูดแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปกดจูบที่เรียวปากเล็กอีกครั้งเดือนสิบสองที่ไม่ทันตั้งตัวพอจะร้องห้ามก็เหมือนเปิดทางให้ผมใช้ลิ้นในทันที จากที่ดิ้นอยู่เมื่อกี้กลับสมยอมเมื่อต่อต้านผมไม่ได้

“ไม่มีประโยชน์หรอก แต่ถ้าอยากให้มันจบๆ ไปก็ได้นะ…” พอผมผละออกเดือนสิบสองก็พูดขึ้นมาก่อนจะออกแรงผลักผมให้นอนลงไปกับเตียงส่วนเจ้าตัวก็ขึ้นไปนั่งคร่อมพร้อมทั้งออกแรงถอดเสื้อให้กับผมตามด้วยกางเกง

“หึ!” ผมได้แต่แสยะก่อนจะยอมอยู่เฉยๆ ให้เด็กน้อยเป็นฝ่ายเดินเกมไปเอง ผมไม่ชอบหรอกนะกับคำพูดเมื่อกี้แต่ถ้าให้ผมหยุดก็คงไม่ได้แล้วในเมื่อมันมาไกลถึงขั้นนี้แล้ว

!!!

เราสองคนไม่มีคำพูดใดๆ ต่อกันมีแค่เดือนสิบสองเท่านั้นที่เป็นฝ่ายเดินนำหน้าก่อนจะก้มลงมากดจูบที่ปากของผม อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ไม่ได้ไร้เดียงสาเสมอไปหรอกครับผ่านอะไรมาเยอะก็แค่ผมได้ผ่านเข้าไปคนแรกก็เท่านั้นเอง

“แน่ใจแล้วเหรอ?” ผมตั้งคำถามรั้งใบหน้าเรียวเล็กที่กำลังเลื่อนต่ำลงไปด้านล่างขึ้นมา เดือนสิบสองไม่ตอบก่อนจะก้มลงไปกดจูบหนักๆ ตามลำตัวของผมไปจนถึงช่วงล่างกลืนกินจนผมเองที่เป็นฝ่ายกระตุกวูบไปเลยทีเดียว

อืมห์! เสียงร้องครางกระเซ้าอย่างสุขสมถึงผมจะผ่านอะไรมาเยอะที่ครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นอะไรที่ทำให้ผมพอใจสุดๆ หรือเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นเดือนสิบสองด้วยละมั้ง

เด็กน้อยใช้เวลาขยับอยู่ไม่นานก่อนจะลุกขึ้นนั่งคร่อมที่ช่วงล่างของผมอีกครั้งเหมือนอยากให้เกมนี้จบลงเร็วๆ

“เดี๋ยว! ถ้าทำแบบนี้เลยอาจจะเจ็บ”

“ก็ดีเหมือนกันจะได้จบเร็วๆ” เตือนดีๆ แต่ยังรั้นไม่ยอมฟังสุดท้ายเป็นยังไงละครับเจ็บจนร้องไห้และแทบอยากจะหยุดแต่เหมือนพยายามจะฝืนก่อนจะค่อยๆ ขยับลงมาเรื่อยๆ จนสุดทางรักไปเลยทีเดียว

อื้อ…

เด็กดื้อร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะโน้มตัวลงมาหาผมน้ำตาเอ่อนองหน้าเลยทีเดียว เสียงลมหายใจก็ติดขันซะเหลือเกินส่วนผมก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าอยู่นิ่งๆ ถ้าผมขยับเดือนสิบสองก็จะเจ็บ

“ห้ามแตะ!”

พอผมจะจับแขนทั้งสองข้างของเดือนสิบสองเด็กน้อยก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นก่อนจะยืนตัวตรงและเริ่มขยับ ทั้งร้องครางและร้องออกมาอย่างเจ็บปวด…

ดื้อ! สุดท้ายเป็นยังไงละเจ็บเอง

“ถ้าไม่อยากเจ็บกว่าเดิมก็อย่าดื้อ”

ผมว่าก่อนจะพลิกร่างที่ขยับอยู่ด้านบนให้นอนลงก่อนจะเป็นฝ่ายขยับเองบ้าง เดือนสิบสองเองก็เหมือนจะไม่อยากพูดอะไรยอมให้ผมเป็นฝ่ายเดินนำทาง

“อื้อ…” เดือนสิบสองร้องครางหน้าแดงระเรื้อยิ่งดูยิ่งน่ารัก จากเด็กดื้อที่ชอบวีนหรือแม้กระทั่งเหวี่ยงอยู่ตลอดเวลาแต่พอเจองานนี้ไปกับนอนเขินร้องครางไม่เป็นภาษาอยู่เลยทีเดียวครับ

ผมก้มลงไปตรงหน้าก่อนจะกดจูบเพื่อช่วยผ่อนคลาย เดือนสิบสองเองก็ด้วยเหมือนต้องการความช่วยเหลือจึงยอมจูบตอบผมกลับมาแถมยังทำได้ดีอีกต่างหาก

เวลาผ่านไปเดือนสิบสองเหมือนจะไม่ไหวผมเลยเลื่อนมือลงไปจับที่ตรงกลางใจก่อนจะขยับไปมา เด็กดื้อปรี่สายตามามองก่อนจะเป็นฝ่ายจับของตัวเองแต่ผมกลับไม่ยอมเลยถูกสายตาดุๆ ที่ยั่วยวนมองมาพร้อมทั้งเสมองไปทางอื่น มือเล็กทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นกำผ้าปูที่นอนไว้จนแน่เพื่อระบาย

“กะ…เกลียด” เสียงแหบพล่าพูดขึ้นมาผมไม่รู้จะเศร้าหรือยิ้มขำดี ทั้งๆ ที่เรากำลังมีอะไรกันอยู่แท้ๆ แต่เดือนสอบสองกลับพูดว่าเกลียด

“ครับ” ผมเองก็ตอบออกไปแบบไม่อยากเถียงเพราะเด็กน้อยกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

“จะ…จำไว้ เดือนสิบสองเกลียดจอมพล อื้อ…อ๊า” สุดท้ายก็เสร็จจนได้ผมยิ้มขำก่อนจะก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากของครั้งพร้อมทั้งกระซิบข้างหู

“คนที่เกลียดกันเค้าไม่มีความสุขด้วยกันขนาดนี้หรอกนะเดือนสิบสอง”

จุ๊บ -////////////////-

ผมกดจูบที่เปลือกตาทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงขยับให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเพราะตอนนี้ผมเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกันจนในที่สุดเราสองคนก็ถึงฝั่ง

“ออกไป!” หลังจากที่ฟุบลงไปข้างๆ ผมก็ไม่ยอมถอดถอนออกไปจากร่างเล็กจนเดือนสิบสองเป็นฝ่ายเรียกร้องและดันร่างของผมให้ออกห่างแต่ผมกลับฝืนเอาไว้พร้อมทั้งกอดร่างเล็กจนแน่น

“อึดอัด ออกไปสิ!”

“ง่วงแล้ว นอนเถอะ!” ผมว่าแบบดึงดันไม่ยอมถอยห่าง

“ไม่! ออกไปจะไปอาบน้ำทำไมไม่ปล่อยข้างนอก” ก็จริงอยู่ทำไมละ? เพราะโดยส่วนใหญ่ที่เรามีอะไรกันผมปล่อยข้างในทั้งนั้น แค่เฉพาะกับเดือนสิบสองเท่านั้นนะครับที่ผมไม่คิดทำอะไรเลยแม้แต่ป้องกัน…

“อื้อ! ฉันง่วง” ผมไม่ได้ง่วงหรอกแถมยังอยากคุยมากกว่านี้ด้วยแต่ดูเหมือนว่ายิ่งคุยเราก็ยิ่งทะเลาะกันแต่ถ้าผมทำเป็นหลับไปเดือนสิบสองก็จะไม่พูดอะไรมาก และดูเหมือนว่าเจ้าตัวเองก็ง่วงเหมือนผมร่วมไปถึงเหนื่อยจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาด้วย

สุดท้ายจากที่อาละวาดอยู่เมื่อก็หลับลงไปจนได้ส่วนผมก็ค่อยๆ ขยับตัวออกมาก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำชำระร่างกายของตัวเองเสร็จเดินออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำหมาดๆ แล้วเช็ดตัวให้กับคนที่นอนหลับอยู่ทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อยก็ไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่มาใส่ให้…

“ขอโทษ! ฉันมั่นใจว่าสามารถพูดคำๆ นี้ออกมาได้ตลอดเวลาถ้าคนที่ต้องขอโทษคือคนที่นอนอยู่ตรงหน้าฉันตลอดไป…”

จุ๊บ >//////////////<

ผมกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากมนก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ดึงร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้จนแน่นหนึ่งอาทิตย์ที่หนีหน้ากับต้องการและโหยหาร่างเล็กนี้มากที่สุด

พรุ่งนี้เช้าฉันจะยอมพูดทุกอย่างแบบไม่โกหก รอฟังฉันนะเดือนสิบสอง…

!!!

จาวา

ผมละเชื่อสองคนนี้จริงๆ เลยปากแข็งทั้งคู่เป็นยังไงละเกือบแย่ทั้งคู่ด้วยเหมือนกัน ทั้งพ่อทั้งเดือนสิบสอง…รู้นะว่าใจจริงๆ แล้วคิดอะไรกันอยู่แต่ไม่รู้ทำไมต้องปากแข็งกันด้วย ดูสิทำผมเหนื่อยไปด้วยเลยแถมนอนไม่หลับอีกต่างหากตื่นเช้ามาก็เบลอๆ

“เฮ้ย! ไอ้คุณหนู” แต่ที่เบลอยิงกว่านั่นมันไอ้คุณหนูเดือนสิบสองนี่ แล้วทำไมมันถึงตื่นเช้าแบบนี้ละครับแถมท่าทางเหมือนตื่นนานแล้วด้วย

“จะเสียงดังไปทำไม?” มันว่าก่อนจะหันมามองหน้าผม “ไปส่งที่สนามบินหน่อยสิ” ผมแทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง มันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่ดูยังไงก็เตี้ยไปนิดหน่อย

“เป็นบ้าอะไรของมึงกูนึกว่าจะเคลียร์กับพ่อกูเข้าใจแล้ว” ผมว่าก่อนจะเดินเข้าไปหามันแต่ไอ้เดือนสิบสองกับไม่แสดงอะไรนอกจากสีหน้านิ่งๆ ซึ่งมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่ผมเป็นเพื่อนกับมันมา

“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของกู”

“พ่อกูไม่ได้รั้งมึงหรือไง?”

“รั้งแล้วจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อกูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว…” มันว่าสีหน้าเศร้าเหลือเกินจนผมไม่อยากเถียงอะไรต่อในเมื่อมันตัดสินใจไปแล้ว คนอย่างผมก็ห้ามไม่ได้

พ่อนะพ่อ…เมียจะหนีกลับบ้านแล้วยังนอนสบายใจอยู่ได้ทำไมไม่รีบออกมาห้ามละ!!!!

สนามบิน

ผมกลับเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะรีบกลับออกมา ตลอดทางที่ผมขับรถไปสนามบินไอ้เดือนสิบสองก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจาอะไรเลยแม้แต่คำเดียวส่วนผมก็รู้สึกอึดอัดแล้วอยากจะพูดมาก แต่พูดไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าอารมณ์ในตอนนี้ของมันเป็นยังไง

-_-!!!

“มึงจะไปจริงเหรอ?” ผมถามมันอีกครั้งทั้งๆ ที่ไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้ก็ใกล้จะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว ไอ้เดือนสิบสองไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มเศร้าๆ ให้ผม

“กูไปละ”

“ถ้าคิดถึงก็มาหากูได้เสมอนะ ไร่จอมพลยินดีต้อนรับ” ผมว่าก่อนที่ไอ้เดือนสิบสองจะเดินออกไปมันไม่ตอบหรือแม้แต่หันมามองด้วยซ้ำก็แค่หยุดยืนอยู่กับที่จนสุดท้ายมันก็ไม่ยอมหันหลังกลับมามองผม…

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

หลังจากที่กลับมาถึงบ้านผมก็เดินตรงไปหาพ่อที่ห้องทันทีก่อนจะร้องตะโกนออกมาแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งคร่อมเค้าที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง

“พ่อตื่นเดี๋ยวนี้นะ อะ…อึก ตื่นสิโว้ยยยยยยยย!!!”

“อื้อ…จา” พ่อเป็นบุคคลที่ไม่ได้เรื่องสำหรับผมในตอนนี้เลยทีเดียวเพราะเค้าเป็นคนขี้เซามากๆ ขนาดไอ้เดือนสิบสองเดินออกไปจากห้องยังไม่รู้เรื่องเลย

“นี่ร้องไห้ทำไม? แล้วเดือนสิบสองละ”

“พ่อซื่อบื้อสุดๆ ไปเลย ไม่รู้เหรอว่ามันไปแล้ว” สีหน้าพ่อดูตกใจนิดหน่อยก่อนจะอุ้มผมให้ลุกออกจากตัวท่านแล้วปาดน้ำตาให้

“ฮือๆ จาบอกให้พ่อง้อมันไง แต่นี่อะไรพ่อกลับปล่อยให้มันไปอีกจนได้”

“รั้งแล้ว แต่เค้าไม่ยอมจะให้พ่อทำไงได้” ตอนแรกที่ดูเหมือนตกใจแต่พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางพ่อก็เหมือนทำใจเอาไว้แล้ว

“พ่อคิดว่าเดือนสิบสองจะรอ แต่กลับไม่…หึ!”

“ไม่ขำเลยสักนิดเดียว พ่อก็รีบตามมันไปสิ”

“ไม่ใช่ตอนนี้ พ่อมีเรื่องที่ต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน…” พ่อกำลังขัดใจผมอีกแล้วทั้งพ่อและก็เดือนสิบสองเลยด้วย ทำไมทั้งสองคนถึงพูดหรือทำอะไรไม่ได้ดั่งใจผมสักอย่างแบบนี้นะเนี่ย

“จัดการอะไร? แล้วพ่อจะปล่อยเมียตัวเองไปแบบนี้เหรอ”

“ไม่ได้ปล่อย! แต่ในเมื่ออยากไปนักก็ปล่อยไปก่อนถึงเวลาพ่อไปตามกลับเองแหละ ตอนนี้พ่อมีเรื่องของจาที่ต้องจัดการ…”

ตอนนี้กลับเป็นผมเองซะมากกว่าที่ต้องงงกับคำพูดของพ่อ จัดการอะไรละ? แล้วมันเรื่องอะไรของผมที่พ่อต้องจัดการ

“ออกไปได้แล้วพ่อจะนอนต่อ…”

“พ่อ!!!!!!” ผมลุกขึ้นจากเตียงมองหน้าพ่อที่ฟุบลงไปกับเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมา “จารู้นะว่าพ่อรัก และไม่ต่างไปจากไอ้คุณหนูขี้วีนนั่นด้วย…”

พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกมา!!! เพราะพ่อผมกับไอ้คุณหนูเริ่มใจตรงกันแล้วแม้ว่าทั้งสองคนจะปากแข็งใจกันก็ตามแต่…

___________________________________________

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก...

ค้างอีกจนได้สินะ มันเป็นไปตามบทแต่ละตอน

คุณหนูหนีไปแบบนี้ พ่อเลี้ยงรีบๆ จัดการเรื่องของน้องจาแล้วไปตามเมียกลับบ้านนะ

ปล.เอ็นซีมาบ่อยแต่ไม่ยาว รับรองนางท้องเร็ว ฮาๆๆๆๆๆๆ