luscious, 12

luscious, 12

แกล้ง

จอมพล

พอเห็นหน้ากันก็ไล่ให้กลับแบบไม่ต้องคิดเลยครับ…

เฮ้อ! ปล่อยไปก่อนผมขอเล่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ดีกว่าครับ เพราะก่อนที่ผมจะมายืนอยู่ตรงนี้ก็ส่งเซย์มาดูแล้วพอหมอนั่นกลับไปถึงบ้านก็เล่าสิ่งที่เห็นให้ผมฟังจนเห็นภาพซะ ที่รู้ตอนแรกก็โกรธจนแทบอยากจะพุ่งไปที่คอนโดเดือนสิบสองทันที แต่เสียใจผมไม่ได้ไปเพราะมีโทรศัพท์เข้ามาซะก่อน

!!!

“หืม! นายจะบอกว่าเป็นเพื่อนของจาและก็เป็นญาติกับเดือนสิบสองงั้นเหรอ?” ผมทวนคำพูดที่ได้ยินมาจากปลายสาย

“ครับ! ผมชื่อไทเปถ้าคนที่คุณส่งมากลับไปรายงานแล้วนะครับ”

“งั้นนายก็อยู่กับเมียฉันที่คอนโด”

“ครับ! แต่หายห่วงได้เพราะผมกับไอ้คุณหนูเป็นญาติกัน แต่ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อย”

“ถาม!”

“คุณรู้หรือเปล่าว่าเดือนสิบสองท้อง!!!”

ตึกๆ ตักๆ

ให้ตายสินี้มันเรื่องโกหกใช่ไหม? เดือนสิบสองท้องงั้นเหรอ…ผู้ชายเนี่ยนะ! แปลกใจแต่ลึกๆ กลับรู้สึกดีใจไม่งั้นหัวใจผมคงไม่เต้นแรงขนาดนี้หรอกครับ

“…”

“ผมอยากให้คุณมาดูแลไอ้คุณหนูนี่หน่อย จะดีหน่อยถ้าคุณจะพามันกลับไปดูแลและดัดนิสัยเสียๆ ให้ดีขึ้น”

“หึ! ถึงไม่บอกฉันก็ตั้งจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ก็ขอบคุณสำหรับคำบอกเล่าที่ว่าเดือนสิบสองท้อง”

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมแค่สมเพชไอ้คุณหนูปากแข็งนี่นะครับ”

!!!

หลังจากที่วางสายไปผมก็ยิ้มจนแก้มปริเลยทีเดียวดีใจจนแทบจะกระโดดไอ้บ้านพังแนะครับ…

เดือนสิบสองท้อง!!!

…เช้ามาผมก็รีบไปที่คอนโดเดือนสิบสองทันทีที่เข้าห้องได้สะดวกเพราะมีคนเปิดทางให้ เราคุยกันเล็กน้อยพอเป็นพิธีหลังจากนั้นผมก็ได้อยู่กับเดือนสิบสองตามลำพัง แต่เศร้าไปนิดที่ผมทำกับข้าวเสียงดังไปหน่อยเด็กดื้อก็เลยตื่นแต่ที่น่าจับมาตีก้นให้เข็ดก็เพราะคำพูดจาที่หยาบคายละมั้งครับ

พอเห็นหน้าผมแทนที่จะดีใจกลับไล่แถมยังพูดจาไม่น่าฟังอีก ที่หนักไปกว่านั้นร้องไห้ด้วยครับ…ผมนับครั้งไม่ถ้วนแล้วด้วยซ้ำที่ทำให้เดือนสิบสองต้องร้องไห้ ไม่ได้ตั้งใจนะครับแต่เชื่อเถอะยอมแล้ว

ยอมจริงๆ

เคลียร์กันกำลังจะลงตัวเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาซะก่อน…

ขัดใจมาก!

“นัดใครไว้อีกละ?” ผมเริ่มเปิดประเด็นแต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขนทั้งสองข้างที่กอดเดือนสิบสองอยู่ออก

“เรื่องของ…”

“ถ้าตอบแบบไม่น่าฟังฉันจะจูบ!” ไม่พูดเปล่าผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะกดจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากหรืออีกนัยหนึ่งก็แค่แตะปากลงไปเท่านั้น เดือนสิบสองอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะดิ้นในอ้อมแขนของผมสีหน้าโกรธมากๆ แต่ทำไมหน้าแดงละครับ

>///////////////////<

“ปล่อยนะ ไอ้คนฉวยโอกาส”

“กับเมียคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง”

ก๊อก ก๊อก…

เรายังคงเถียงกันอยู่ในขณะที่เสียงประตูห้องก็ถูกเคาะอยู่อย่างนั้น ผมเองก็ไม่สนใจซะด้วยสิเพราะการได้ยั่วโมโหเดือนสิบสองในตอนนี้เป็นอะไรที่สนุกมากๆ เลยทีเดียว

“บอกว่าไม่ใช่ยังไงละ?”

“ตรงไหนที่ไม่ใช่ มีอะไรก็ทำมาแล้วแถมทำจนท้องอีกด้วย…สงสัยน้ำฉันจะดีจริงๆ”

“ไอ้แก่บ้า! >//////////////////<”

เขินครับ! หน้าแดงกว่าเก่าแถมยังไม่ยอมสบตาผมเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่างหาก ผมยิ้มขำกับท่าทางของเดือนสิบสองก่อนจะยอมปล่อยเด็กดื้อให้หลุดออกจากอ้อมกอดจนเจ้าตัวเกือบตั้งหลักไม่ทัน

“จะไปไหน”

“หืม! ที่ถามนี่เพราะกลัวฉันไม่กลับมาอีกเหรอ…ไม่ต้องห่วงหรอกแค่จะไปเปิดประตู” พอเห็นว่าเดือนสิบสองจะร้องเถียงผมก็พูดขัดขึ้นมาต่อ

“อย่าเปิดนะ” ร่างเล็กวิ่งเข้ามาหาก่อนจะรั้งแขนผมเอาไว้

“ทำไม” ผมถามอย่างสงสัยแต่เดือนสิบสองกลับหลบสายตาและรีบปล่อยมือออกไปจากแขนของผม การกระทำของเดือนสิบสองทำให้ผมยิ่งอยากจะเปิดประตูห้องมากขึ้นกว่าเดิมแล้วสิครับ

“ก็…”

“ก็อะไร?”

“ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า! จะก็อะไรก็ช่างเถอะ…ผมว่าเรามาตกลงกันดีกว่าว่าคุณจะเอายังไงกันแน่”

เปลี่ยนเรื่องได้เร็วทันใจมากๆ ผมถอนหายใจก่อนจะยอมแพ้แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเดือนสิบสองเองก็เดือนมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเหมือนกัน ส่วนเสียงเคาะประตูก็หายไปแล้วด้วยคงเพราะไม่มีใครไปเปิดให้ละมั้งถึงได้ยอมแพ้และเดินจากไป

“ฉันจะยอมคุยต่อเมื่อนายยอมกินข้าว”

“ไม่กิน!”

“อย่ามาดื้อ! กินซะไม่งั้นก็ไม่ต้องคุยกัน”

“อย่ามาบังคับ!!!” เถียงเสียงแข็งไม่ลดละความดื้อลงเลยสักนิดเดียวจนผมชักจะหนักใจแล้วสิครับ นี่ถ้ายอมให้มากๆ มีหวังเดือนสิบสองได้ใจแน่นอน

-_-!

“ฉันไม่ได้บังคับ แต่ลูกคงหิว”

เอาลูกมาอ้างซะงั้นก็แม่ของลูกดันดื้อใส่ซะนี่…เดือนสิบสองนิ่งไปชั่วขณะมองหน้าผมก่อนจะเม้มริมฝีปากเข้าหากันเหมือนกำลังทบทวนคำพูดของผม

“ฉันไม่ได้ทำให้นายกินแต่ตั้งใจทำให้ลูก”

คำพูดทำร้ายจิตใจเดือนสิบสองมากๆ แต่เชื่อเถอะว่ายิ่งพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เด็กดื้อต่อต้านและยอมกินอย่างว่าง่ายเพราะต้องการจะประชดผม

“ก็ได้! ถ้าผมกินเสร็จคุณต้องสัญญาว่าจะยอมคุยจริงๆ ห้ามมีข้อแม้อีก”

“ตกลง”

น้ำเสียงเศร้าไปนะ ก็บอกแล้วนี่ว่าที่ยอมกินเพราะต้องการประชดผม… ตอนนี้ปล่อยให้งอนไปก่อนเพราะเวลาง้อมีอีกเยอะ อุตส่าห์ตามมาถึงที่นี่ก็เพื่อจะมาง้อนี่ครับ J

กินข้าวเสร็จผมก็บอกให้กินยาแต่อิดออดมากครับไม่ยอมกินง่ายๆ ดูก็รู้ว่าไม่ชอบกินยาแน่นอนแต่เพราะเป็นผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถึงยอมกินเพื่อกลบเกลื่อน ผมเพิ่งสังเกตว่าเดือนสิบสองดูมีน้ำมีนวลขึ้นแม้ว่าผิวจะคล้ำไปนิดหน่อยต่างจากตอนแรกที่เจอกันก็ตาม ผมนั่งจ้องหน้าเดือนสิบสองอยู่สักพักจนมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงเป็นคนเริ่มพูดก่อน

“ว่ามาสิอยากคุยอะไร?” เดือนสิบสองเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมก่อนจะเสมองไปทางอื่น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่มันขัดใจผมจัง

“พ่อแม่ผมยังติดหนี้คุณอยู่เท่าไหร่?”

“หืม!!!”

ผมแทบจะอุทานออกมาทันทีหลังจากที่เดือนสิบสองถามขึ้น ผมบอกให้เซย์มาจัดการแล้วหมอนี่มันจัดการยังไงหรือว่ามาโกหกเดือนสิบสองเอาไว้อีกเด็กดื้อถึงถามผมแบบนี้ หนี้สินอะไรผมยกให้ไปหมดแล้วแถมยังจะคืนทุกอย่างให้อีกด้วย แต่อย่าถามว่าทำไมเพราะถึงยังไงผมก็ได้ลูกเค้ามาแล้วนี่

จะพูดให้ถูกก็เหมือนรับผิดชอบนั่นแหละครับ เพราะมันเป็นเรื่องที่เดือนสิบสองเรียกร้องมาในตอนแรก…แม้ตอนนั้นจะทำไปเพราะอยากเอาชนะก็ตามแต่ตอนนี้ผมก็เต็มใจยกให้แล้วครับ J

“อยากรู้ไปทำไม?”

แถไปนั่นนะไอ้พ่อเลี้ยงเพราะตามจริงไม่มีอะไรเลย…

“ผมจะใช้หนี้แทนพ่อกับแม่เอง” เป็นคำตอบที่น่าฟังมากๆ แต่อยากจะรู้จริงๆ ว่าจะใช้หนี้ยังไง

“แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดคิดเหรอว่าจะหาเงินจำนวนมากมาใช้หนี้ได้ ฉันว่านายทำตัวเป็นเด็กดีว่าง่ายๆ ยังจะดีกว่านะเพราะบางทีฉันอาจจะลดหนี้หรือไม่ก็ผ่อนผันกันได้”

ผมยกยิ้มที่มุมปากแสดงใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ออกไป โดนด่าไปซะขนาดนี้เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวต้องวีนเหรือไม่ก็อาละวาดใส่ผมแน่นอน

“ผมรู้! แต่ก็ยังดีกว่าเป็นหนี้คุณไปตลอด…บอกมาสิว่าจะให้เวลาเท่าไหร่?”

บ้าชะมัด!

เดือนสิบสองทำให้ผมอารมณ์เสียขึ้นมาเองจนได้สิ ทำไมนิสัยเสียๆ แบบเดิมถึงได้หายไปนะ…ไม่อยากจะเชื่อ!

“เป็นหนี้ฉันมันลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่ลำบากหรอกครับแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณก็เท่านั้นเอง!” ตอบได้หน้านิ่งมากและสามารถทำให้ผมเดือดเองไปเลยทีเดียว

“หึ! เลี่ยงไม่ได้หรอกนะถ้าลูกของฉันยังอยู่ในท้องของนาย…เลิกพูดเรื่องหนี้สินกันได้แล้วเพราะวันนี้ฉันจะพานายไปตรวจที่โรงพยาบาล”

ฝ่ายที่ถูกปั่นหัวและหัวใจกลับเป็นผมจนต้องชวนเปลี่ยนเรื่องโดยทันที ถ้าขืนคุยกันไปนานกว่านี้มีหวังผมต้องอาละวาดแทนเดือนสิบสองแน่นอนครับ

“ผมไปเองได้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”

“ใครบอกฉันห่วงนาย ฉันห่วงลูก!!!!”

“เข้าใจแล้วครับ งั้นรอผมสักครู่ก็แล้วกัน” เดินหายเข้าไปในห้อง อะไรกันเนี่ยทำไมเดือนสิบสองถึงไม่อาละวาดหรือดื้อใส่ผมเหมือนก่อนหน้านี้ละครับ

“เข้าใจบ้าอะไรกันเล่า…โธ่โว้ย! ขัดใจจริงๆ เลยเด็กบ้า” อาละวาดกับตัวเองซะงั้นก็เดือนสิบสองดันเปลี่ยนไปจนท่าทางมันขัดหูขัดตาผมเอามากๆ เลยทีเดียว…ถ้าจะไม่ดื้อหรือแม้แต่อาละวาดละก็

มันไม่ใช่!

ยืนหัวเสียอยู่ได้สักพักร่างเล็กก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ที่กลับไปเปลี่ยนเพราะตอนแรกเป็นแขนสั้นแต่ตอนนี้กลายเป็นแขนยาวซะงั้น…ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมียคุณหนูของผมใส่เสื้อผ้าแพงๆ อีกตามเคย

ตลอดทางที่ลงลิฟต์มาด้วยกันไม่มีใครพูดอะไรสักคำมีแค่ความเงียบเท่านั้นเอง เงียบให้ได้ตลอดละกัน…เดินมาถึงหน้าคอนโดผมก็บอกให้ยืนรอก่อนจะเดินไปขับรถมารับ เงียบอีกแล้วครับเงียบจนผมชักจะสงสัยแล้วว่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้ใช่เดือนสิบสองตัวจริงหรือเปล่า

โรงพยาบาล…

เมียท้องทั้งทีก็มีอยู่แผนกเดียวนี่แหละครับที่ต้องไปแม้ว่าจะเป็นผู้ชายก็ตาม ผมเป็นฝ่ายเดินนำก่อนจะจับมือเดือนสิบสองให้เดินตามไป…จัดแจงทุกอย่างให้อย่างเรียบร้อยรอก็แต่หมอเรียกให้เข้าไปพบเท่านั้นเอง วันนี้คนไม่เยอะแถมคิวก็ไม่ยาวเท่าไหร่รอสักพักเดือนสิบสองก็ถูกเรียกให้เข้าไปพบหมอผมก็เลยเดินตามเข้าไปด้วย

“หมอนนท์”

เดือนสิบสองเอ่ยเรียกผู้ชายตรงหน้าอย่างคุ้นเคยผมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะเป็นฝ่ายบีบมือเล็กที่จับอยู่จนเดือนสิบสองได้สติแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ส่วนผมก็เดินตามไปนั่งข้างๆ ด้วย

กล้าสลัดมือผมทิ้งเหรอ…รับรองเจอดี!!!

“เมียจ๋ารู้จักคุณหมอด้วยเหรอครับ”

กวนไปซะถือว่าหายกันแต่จะพูดให้ถูกผมหวงมากกว่า ขนาดเมื่อก่อนเดือนสิบสองยังเคยสลัดคุณสร้อยฟ้าให้ออกไปห่างๆ ผมเลยแล้วทำไมตอนนี้ผมจะทำบ้างไม่ได้…ไอ้คุณหมอก็มองหน้าผมยิ้มๆ

“ยอมมาตรวจจนได้นะครับ…ว่าแต่เมื่อเช้าผมไปที่ห้องคุณยังไม่ตื่นเหรอครับ”

คุยกันท่าทางสนุกเชียวทำเหมือนผมไม่มีตัวตนเลยครับ… และอีกอย่างผมก็หายสงสัยทันทีว่าเสียงเคาะประตูเมื่อเช้าเกิดจากใคร?

ฮึย!!!

ครืด ครืด

กำลังจะอ้าปากพูดแทรกกลางแต่ที่ไหนได้เสียงโทรศัพท์ของผมกลับดังขึ้นมาซะก่อน เดือนสิบสองหันมามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจคุณหมอต่อผมเลยต้องเป็นฝ่ายลุกขึ้นและเดินออกมาจากห้องซะเองก่อนจะกดรับสาย

“ว่าไง?”

“หายไปเลยนะไอ้พ่อเลี้ยง แล้วเรื่องหุ้น บริษัทและบ้านละ” ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใครก็ไอ้ตัวปัญหาที่ทำให้เดือนสิบสองทำหน้าซึนใส่ผมนี่แหละครับ

“สบายดี พอดีกระผมพาเมียมาหาหมอครับ”

“ตอบได้เต็มปากเชียวนะครับคุณพ่อเลี้ยงจอมพล” ถูกยั่วประสาทอีกแล้วครับแต่เพราะวันนี้อารมณ์ดีผมเลยไม่คิดอะไรมาก

“โอนทุกอย่างกลับไปเป็นชื่อเดือนสิบสองให้หมดเพราะเรื่องนี้ฉันตกลงกับคุณสินธุไปแล้ว”

“ตกลงตอนไหนของนายเนี่ย?”

“ก็ตอนที่นายไม่รู้ ว่าแต่ทำไมต้องไปโกหกเดือนสิบสองว่าพ่อเค้าติดหนี้ฉันทั้งๆ ที่มันไม่ใช่” ได้ทีถามเลยครับเพราะช่วงนี้ผมยุ่งๆ จะหาเวลาไปคุยกับหมอนี่ก็คงไม่ได้เพราะฉะนั้นก็ถามมันผ่านทางโทรศัพท์นี่แหละ

“ก็เด็กมันอยากปากแข็งก่อนทำไม ท่าทางก็ขัดใจฉันพอๆ กับนายนั่นแหละ”

“ถ้าเดือนสิบสองรู้ความจริงแล้วโกรธฉันรับรองเราได้เห็นดีกันเซย์!” คาดโทษไว้ก่อนครับแต่อย่าหวังว่าหมอนี่จะกลัว ไม่มีทาง

“กล้าเหรออย่าลืมสิว่าฉันมีประโยชน์กับนายทุกด้าน”

“ครับๆ ผมทราบแล้ว”

หยอกล้อกันไปมาอยู่สักพักผมก็วางสายก่อนจะเดินกลับมาแต่สายตากลับเหลือบไปเห็นเดือนสิบสองนั่งรออยู่ด้านนอกแล้ว เร็วไปนะหรือว่าผมคุยโทรศัพท์นานไปกันแน่เนี่ย?

“ออกมานานแล้วเหรอ”

“ครับ” หน้าตาซึนอีกแระคนแก่ป่วยจิตจริงๆ เลยทำไมถึงได้ว่าง่ายแบบนี้นะเนี่ย…ถ้าเป็นแบบนี้ไปนานๆ ผมคงต้องหาตัวช่วยแล้วละครับ

พากลับบ้านซะเลย เงียบได้ก็เงียบไป!!!

“นี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดนี่” นั่นไงนึกว่าจะเป็นใบ้ไปซะแล้ว พอรู้ว่าผมไม่ได้พากลับคอนโดก็ถามขึ้นมาทันทีสีหน้าตกใจเชียวครับ

“แล้วใครบอกว่าฉันจะพากลับคอนโด”

“แล้วจะพาไปไหน?”

“กลับบ้าน!”

“ไม่ไป!” ตอบทันทีเลยนะครับเนี่ย ผมหันไปมองหน้าเดือนสิบสองก่อนจะแสยะยิ้มแระส่ายหัวไปมา “ยิ้มอะไร?”

ไม่ตอบครับเพราะผมชอบเวลาที่เดือนสิบสองโกรธหรือทำนิสัยแบบเด็กๆ ใส่มากกว่าหน้าตานิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้

เดี๋ยวก็รู้ครับว่าที่ไหน? คงคิดสินะว่าผมจะพากลับตรัง…

“…”

“ถ้าไม่ยอมจอดรถผมจะกระโดด”

“จะทำอะไรก็ห่วงลูกฉันบ้างอย่าใช้แต่อารมณ์” เป็นห่วงแม่ของลูกแต่ดันเอาลูกมาอ้างแล้วพูดจาทำร้ายจิตใจแม่ของลูกซะเองแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันล่ะพ่อเลี้ยงจอมพล ปากไม่ได้แข็งครับแต่หมั่นไส้เด็กดื้อใจแข็ง

“หึ! เด็กคนนี้ลูกของผมคนเดียว”

“แต่ถ้าไม่มีฉันก็ไม่ท้องหรอกนะ”

“อย่าได้ใจไปหน่อยเลยถึงไม่มีคุณผมก็ท้องได้ถ้าไปนอนกับคนอื่น”

เอี๊ยด!! โอ๊ย!!!

ผมเบรกรถเข้าข้างทางอย่างกะทันหันจนหน้าผากของเดือนสิบสองกระแทรกเข้ากับหน้ารถโดยทันที ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมมือเล็กจับที่หน้าผากตัวเองขยี้ไปมาเพื่อช่วยบรรเทาอาการเจ็บเอาไว้…ไม่ได้ตั้งใจแต่เพราะคำพูดเมื่อกี้มันทำให้ผมหึง

“คิดแบบนี้อยู่ตลอดเวลาสินะ”

“ใช่! แล้วคุณจะมาแคร์ทำไมในเมื่อคุณเองก็ต้องการแค่ลูกอยู่แล้วนี่…ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ลูก ลูกแล้วก็ลูกทั้งนั้น!”

โกรธ น้อยใจหรืองอน บอกให้มั่นใจสักอย่างสิว่าสิ่งที่พยายามพูดเพื่อทำร้ายจิตใจกันมันได้ผล

“คลอดเมื่อไหร่ผมจะยกให้ คุณจะได้ไม่เอาลูกมาเป็นข้ออ้างอีก!!!!!!”

คำพูดประโยคยาวๆ ก่อนหน้านี้อาจจะทำให้ผมรู้สึกดีแต่พอเจอประโยคถัดไปเท่านั้นแหละครับ โกรธเข้าไปใหญ่สุดท้ายที่ทำไปทั้งหมดย้อนกลับมาหาตัวผมเองทั้งนั้นเลยจะไปโทษเดือนสิบสองก็ไม่ได้ด้วยสิเพราะผมทำตัวเอง

“…” ผมจ้องหน้าเดือนสิบสองอยู่สักพักขบกรามเข้าหากันแน่นเพื่อระงับอารมณ์ทุกอย่าง ใจเย็นไว้จอมพล…เย็นใจ ผ่อนลมหายใจเข้าปอดก่อนจะกระทืบคันเร่งรถขับออกไปทันทีถ้าเถียงต่อมีหวังผมได้เห็นน้ำตาเดือนสิบสองแน่นอน

เอี๊ยด!!!

ขับมาอย่างรวดเร็วและก็ถึงอย่างรวดเร็วด้วยเหมือนกันครับ…เมียไม่ดี นิสัยเสีย ปากเสีย ปากแข็ง ที่ด่าเมียไปนะผมเองทั้งนั้น!!!

“ลงไปได้แล้ว” ผมหันไปตะคอกใส่ เดือนสิบสองจ้องหน้าผมอึ้งๆ สลับกับบ้านหลังตรงหน้า

“มะ…หมายความว่ายังไง”

“บอกให้ลงไปไงเล่า!!!”

เดือนสิบสองถึงกับสะดุ้งพอเจอคำพูดตะคอกที่ดังกว่าเดิมอีกครั้งหนึ่งของผมไป เจ้าตัวถึงกับนิ่งอึ้งแต่ก็ยอมลงไปจากรถแต่โดยทีทันทีส่วนผมพอเดือนสิบสองลงไปแล้วก็รีบขับรถออกมาทันที

ผลพวงทั้งหมดจะโทษใครไม่ได้เพราะผมก่อเอง…

_________________________

ครบ 100% ^^

เค้าก็ว๊อนนนนนนน อยากอ่านเม้นๆ นะคะ

มีต่อแบบจะดีกันได้หรือยัง???

ฮาๆๆๆๆๆๆๆ เค้าทะเลาะกันอะ?
ท่าทางจะทำตัวอึนกันทั้งคู่ ปากแข็งน่าตบ หุหุ
#นางคุณหนูตอนหน้าเจ้ขอนิสัยเดิมกลับมานะ แบบนี้มันไม่สะใจ