luscious,
15
เดือนสิบสอง
เดือนสิบสอง
ตรัง ไร่จอมพล…
เย้ เย้!
“คุณหนูกลับมาแล้ว”
เสียงเฮร้องลั่นเมื่อคนงานเห็นผมเดินลงจากรถท่าทางของพวกเค้าทุกคนดูจะดีใจกันมากๆ
เลยละครับ ทำเอาผมเขินอย่างบอกไม่ถูกเลย แถมพวกเค้ายังยื่นดอกไม้มาให้ผมเต็มไปหมดเลยด้วย
>/////////////////<
“สามีรับดอกไม้ให้หน่อย”
หลังจากที่เราสองคนปรับความเข้าใจกันและดูเหมือนว่าจะดีขึ้นผมก็กลับมาเรียกเค้าแบบนี้อีกครั้ง
และเหตุผลที่ผมให้เค้ารับดอกไม้ให้ก็เพราะผมแพ้เกสรดอกไม้ทุกชนิดเลยก็ว่าได้
“ทำไมไม่รับเองละ?”
ขี้สงสัยจัง แถมท่าทางของผมตอนนี้ก็ทำให้พวกคนงานต้องพากันหน้าเสียบางทีเค้าอาจจะคิดว่าผมเป็นพวกที่เข้าใจยากและไม่ชอบดอกไม้บ้านๆ
แบบนี้ละมั้ง แต่เปล่าเลยผมชอบมากต่างหาก
“ก็แพ้เกสรดอกไม้นี่
เร็วสิรับให้หน่อยพวกคนงานรออยู่” จากเมื่อกี้ที่ผมเพียงแค่กระซิบบอกเค้าเท่านั้นแต่ตอนนี้กลับไม่ใช่เพราะท่าทางขัดใจของเค้าทำให้ผมต้องขึ้นเสียงวีน
พวกคนงานร้องอ๋อกันไปตามๆ กันก่อนจะยิ้มแย้มอีกครั้ง
“พวกเราขอโทษนะครับที่ไม่รู้ว่าคุณหนูแพ้เกสรดอกไม้”
คุณลุงคนงานเจ้าประจำที่ผมชอบไปกวนใจเอ่ยออกมา ผมเริ่มจะฟังภาษาของพวกเค้าได้บ้างแล้วละครับ
ยิ่งฟังผมว่ามันสนุกหูมากกว่าไว้ว่างๆ จะให้พ่อเลี้ยงสอนบ้าง
“ไม่เป็นอะไรครับ”
J
พอรับดอกไม้เสร็จทุกคนก็ดูเหมือนจะแยกย้ายกันไปหมดเหลือก็แต่คุณคมหัวหน้าคนงานที่ยังคงยืนอยู่
ส่วนคนข้างๆ ผมก็ไม่รู้นึกบ้าอะไรขยับตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกต่างหาก
“มีอะไรคม”
พ่อเลี้ยงเป็นคนตั้งคำถาม
“เปล่าครับ
ผมแค่จะมาแสดงความยินดีกับนายที่พาคุณเดือนสิบสองกลับมาได้”
คุณคมบอกพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินจากออกไป
เค้าเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ถืออะไรมาให้ผมนอกจากคำยินดี
แต่ก็ช่างเถอะเพราะผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้วนี่
“ท่าทางไอ้คมจะแปลกๆ
หรือฉันคิดไปเอง”
พ่อเลี้ยงแอบบ่นก่อนจะรั้งเอวผมเข้าไปกอดเอาไว้แล้วพาเดินเข้าบ้าน
ในมือของเค้าก็มีดอกไม้อยู่เต็มไปหมด
พอเข้ามาในห้องผมก็รีบผละออกทันทีเพราะเกสรดอกไม้รวมไปถึงอาการแพ้ท้องจนแทบจะวิ่งเข้าห้องน้ำไม่ทันเลยทีเดียว
อะ…อ้วก!
แค่ก
แค่ก
บ่องตรงผมไม่ชอบอาการแบบนี้เลย
TwT
ทำไมคนท้องต้องอ้วกด้วย แล้วทำไมผมต้องเป็นคนที่ท้องด้วยเนี่ย?
“ก่อนจะไปขึ้นเครื่องได้กินยามาหรือเปล่า”
“ลืม”
อ้วกเสร็จผมก็หันมารับน้ำที่พ่อเลี้ยงถือติดมือมาให้พร้อมทั้งตอบคำถามของเค้า
ก็ตอนนั้นมันลืมจริงๆ นี่ครับ
“เดือนสิบสอง”
“อะไรเล่า!
ก็เค้าลืมนี่อย่าดุนักสิ”
ไม่รู้ละถ้าจะดุขนาดนี้ผมก็ต้องทำเสียงอ้อนใส่ซะเลยไม่งั้นจะควบคุมไม่อยู่
“คราวหลังอย่าลืมอีกนะ”
พ่อเลี้ยงทำเสียงเนือยๆ
ใส่ผมก่อนจะช่วยพยุงกลับไปนั่งที่เตียงแล้วเดินไปหยิบยาในกระเป๋าเดินทางมาให้
ขอบอกว่าคนจัดกระเป๋าไม่ใช่ผมหรอกครับแต่เป็นแม่ พักหลังๆ
มานี่พวกท่านสองคนเอาใส่ใจผมมากขึ้นแถมไม่ค่อยบ้างานเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วยแต่จะต่างก็ตรงที่ท่านสองคนเริ่มปรับตัวเข้าหาแต่ผมกลับมาอยู่ตรังซะนี่หรือเพราะมีครอบครัวแล้ว
“นี่พ่อเลี้ยง
ตกลงห่วงเค้าหรือลูก”
ก็ไม่รู้สิน่ะ!
แต่พอแทนตัวเองว่าเค้าไปนานๆ
ก็เริ่มเขินเหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมายซะหน่อยจริงไหม
“ก็ห่วงตัวเองสิส่วนลูกนะผลพลอยได้”
>///////////<
อ๊ากกกกกกกกก!
อีตาพ่อเลี้ยงบ้ามาเรียกแทนชื่อผมว่าตัวเองได้ยังไงคนมันเขิน
“คราวหลังห้ามเรียกเค้าว่าตัวเองนะ”
ยื่นมือไปรับยากับน้ำมาถือเอาไว้ พ่อเลี้ยงจ้องหน้าผมขมวดคิ้วสงสัย
“ทำไม
ที่ตัวเองยังแทนชื่อว่าเค้าเลย”
“เขิน!
เรียกได้แต่ห้ามต่อหน้าคนอื่น”
>///////////////////<
เขินจริงๆ
นะครับก็ไม่รู้สิแต่อีตาพ่อเลี้ยงทำตัวน่ารักขึ้นเยอะแถมไม่โหดเหมือนตอนแรกๆ
แล้วด้วย
“ฮาๆ จะพยายาม”
พ่อเลี้ยงยื่นหน้าเข้ามาหาผมก่อนจะกดจูบเบาๆ ที่บริเวณหางคิ้วพร้อมทั้งขยี้หัวเล่นเหมือนผมเป็นเด็กๆ
“พักผ่อนไปนะ เดี๋ยวเค้าไปทำงานก่อน”
อ๊ากกกกกกกกกกกก!
ก่อนหน้านี้เราตกลงกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ
แต่ทำไมต้องมาพูดจาหวานๆ ให้ชวนเขินได้ขนาดนี้ละ…คนแก่นิสัยไม่ดี!!! J
“อะไรกันเพิ่งกลับมาถึงเอง”
“ไปอยู่กรุงเทพซะนานว่าจะเดินไปดูคนงานที่สวนปาล์มซักหน่อย”
ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพ่อเลี้ยงยู่หน้าใส่ก่อนจะเสมองไปทางอื่น งานอีกแล้ว!!!
ผมเงียบไปสักพักส่วนเค้าก็ไม่ได้เดินออกไปจากห้อง
ผมเลยขยับตัวก่อนจะค่อยๆ นอนลงบนเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมโป่งทันที…
พอพูดถึงงานผมก็เริ่มใจไม่ดีอีกแล้วกลัวว่าจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวอีก
หมับ!
นอนตะแคงข้างอยู่ได้สักพักเตียงนอนก็ยุบตัวลงก่อนที่เอวของผมจะถูกคว้าเข้าไปกอดเอาไว้จนแน่น
พ่อเลี้ยงซุกหน้าลงมาใกล้ๆ
ซอกคอของผมที่มีผ้าห่มกลั้นกลางอยู่ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนผมใจหวิวๆ
ไปเลย
“เค้าขอโทษ…” พูดเพียงแค่นี้แล้วกอดผมเอาไว้จนแน่น ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกับการกระทำนี้ที่ไม่เคยพบเจอ…แต่ที่แน่ๆ มีความสุขจนอยากจะร้องไห้เลยละครับ ไม่ใช่แค่อยากแต่เพราะน้ำตามันไหลออกมาแล้ว
พ่อเลี้ยงค่อยๆ คว้าผ้าห่มที่คลุมโป่งอยู่ของผมออกไปก่อนจะค่อยๆ
รั้งตัวผมให้หันไปมองหน้าเค้า
“เด็กดื้อขี้แยอีกแล้ว”
นิ้วโป้งเรียวสวยค่อยๆ เกลี่ยน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยนจนอดยิ้มและร้องไห้ไม่ได้
“จะไปสวนปาล์มไม่ใช่เหรอ”
“เอาไว้ค่อยไปดีกว่าตอนนี้เมียกำลังงอแงอยู่”
จุ๊บ
>////////< พูดจบก็กดจูบลงมาเบาๆ
ที่หน้าผากของผมก่อนจะยื่นปลายจมูกโด่งเป็นสันลงมาแตะที่ปลายจมูกของผมบ้าง…
“จอมพลอย่าทิ้งเดือนสิบสองให้อยู่คนเดียวนะครับ”
“ครับ”
J
คำตอบถูกเอ่ยออกมาก่อนที่ผมจะโผล่เข้าไปกอดเค้าทั้งๆ
ที่ยังนอนอยู่มือทั้งสองข้างก็ขยี้หัวพ่อเลี้ยงไปด้วยแล้วกดจูบเบาๆ
ที่เรือนผมสีดำสนิทของเค้า
ท่าทางแบบนี้ผู้ใหญ่มักจะทำกับเด็กมากกว่าแต่ช่างประไรคนนี้ของผม ผมทำได้คนเดียว…
หุหุ (^_^)!
จอมพล
พอกลับมาถึงตรังผมก็กะว่าจะเดินไปดูคนงานที่สวนปาล์มสักหน่อยแต่ที่ไหนได้เดือนสิบสองกลับทำสีหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้จนความคิดส่วนอื่นๆ
ของผมเขวไปหมด สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไป… ผมมองการกระทำของเดือนสิบสองก็รู้แล้วว่าเด็กน้อยต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ
ก่อนจะโผล่ขึ้นไปนอนบนเตียงรั้งร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้
เวลาที่เดือนสิบสองอ้อนมันทำให้หมดหมดลายไปเลยทีเดียวและแน่นอนว่าผมต้องการให้มันเป็นแบบนี้
แต่ก็แค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็นท่าทางทุกอย่างของเดือนสิบสอง…
เด็กดื้อกอดคอมผมเอาไว้จนแน่นก่อนจะขยี้หัวผมเล่นเหมือนผมเป็นเด็กๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงด่าไปแล้วแต่ตอนนี้กลับไม่
แถมไม่ใช่แค่กอดแต่เดือนสิบสองกลับกดจูบลงมาเบาๆ ทำเอาผมหัวใจเต้นแรงไปเลยทีเดียว…
แต่ที่แน่ๆ เด็กดื้อกลับนอนหลับไปทั้งๆ
ที่ตัวเองยังซุกหน้าอยู่ที่หัวผมเลยครับไม่รู้ว่าจะขำหรือเห็นใจตัวเองดีที่มีเมียแบบนี้แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมรักไปแล้วนี่
“เด็กขี้แยหลับไปซะแล้ว”
ผมกดจูบเบาๆ
ที่เรือนผมคนนอนหลับอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมตแอร์มาปรับอุณหภูมิให้พอเหมาะ
ผมไม่ได้นอนกลับหรอกครับก็แค่ลุกขึ้นมาแล้วหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะมานั่งเคลียร์
ครืด
ครืด
หยิบจับเอกสารพวกนี้ได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาถ้าจะเป็นจาก็คงไม่ใช่เพราะผมสั่งบล็อกเบอร์ลูกไปซะแล้วดูเหมือนพ่อใจร้ายเลยนะครับ
แต่เพราะหน้าที่ของผมหมดแล้วต่างหากละ… ผมกดรับสายของเซย์ที่โทรเข้ามาถ้าขืนรอนานกว่านี้เสียงที่ดังอยู่อาจจะทำให้เดือนสิบสองตื่นก็ได้
“ว่าไง?”
“ฉันส่งคนไปให้นายแล้วนะ”
“หืม!
ฉันไม่ได้สั่งนี่”
“พอดีฉันหวังดีเพราะช่วงนี้นายควรระวังตัวไว้บ้างรับรองได้ว่าสองคนนี้น่าไว้ใจ
อีกอย่างเดือนสิบสองก็กำลังท้องอยู่ควรจะมีคนที่ไว้ใจคอยดูแล”
เซย์พูดมาเป็นสเต็ปเลยทีเดียวถ้าจะขัดก็คงไม่ได้ในเมื่อหมอนี่บอกว่าส่งคนมาแล้ว
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ที่ถามเพราะหึงเหรอ?
แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพราะฉันส่งผู้หญิงไปดูแลเดือนสิบสองส่วนผู้ชายไว้คอยช่วยนาย”
“ฉัน…”
“โปรดรับความหวังดีของเพื่อนด้วยนะครับ”
“ก็นะ…แล้วสองคนนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่”
“อีกสองชั่วโมงคงไปถึงไร่นาย
งั้นแค่นี้ก่อนละกันฉันมีงานต้องทำ”
เซย์กดวางไปแล้ว
ผมเองก็มองหน้าจอโทรศัพท์สีดำก่อนจะหันไปมองเดือนสิบสองที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเหมือนเด็กน้อยอยู่บนเตียง…
ผมใช้เวลาแค่ไม่นานก็สามารถเคลียร์เอกสารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะจนหมดแต่พอมาเจอเล่มสุดท้ายที่เป็นบัญชีรายรับรายจ่ายของสวนปาล์มแต่ละเดือนกลับรู้สึกแปลกใจ
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะค่อยๆ
ปล่อยดูเอกสารทั้งหมดอย่างละเอียดและดูเหมือนว่ารายจ่ายของปลายปีที่แล้วกับต้นปีนี้จะสูงขึ้น
ค่าปุ๋ยแพงก็จริงแต่ก็ไม่น่าแพงเกินกว่าที่คิดนี้หรือคนที่ทำบัญชีจะผิดพลาดเรื่องตัวเลข
อื้อ…
นั่งเปิดเอกสารไปมาอยู่อย่างนั้นก่อนจะได้ยินเสียงร้องครางของคนที่นอนหลับอยู่
จะว่าไปตอนนี้ผมสนใจเดือนสิบสองมากกว่างานอีกนะเนี่ย? เหมือนเด็กดื้อจะตื่นแล้ว
นอนไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง
“รีบตื่นมาทำไม”
“เค้าหิว”
บิดขี้เกียจอยู่บนเตียงก่อนจะตอบคำถาม ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้าไปหา
“หิวจริงๆ นะ”
“งั้นก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนละกัน
เสร็จแล้วก็ตามออกไปในครัว”
“ครับ”
เดือนสิบสองว่าง่ายกว่าที่ผมคิดนะครับเนี่ย
ผมยิ้มให้กับร่างเล็กที่กำลังเดินหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่ตัวเองจะเดินออกมาจากห้อง…
พอเดินลงมาด้านล่างเท่านั้นแหละครับมีคนแปลกหน้าถึงสองคนกำลังยืนก้มหน้ากันอยู่
โดยปกติผมชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่าพวกคนใช้ที่บ้านก็ไม่มีหรอกครับ
ถ้ามีก็แค่เข้ามาทำความสะอาดแล้วก็กลับส่วนอาหารถ้าจาอยู่เค้าจะเป็นคนทำแต่ถ้าไม่ผมก็ทำกินเองจนชินไปซะแล้ว
แต่ช่วงหลังๆ ตอนที่เมียคุณหนูมาอยู่ด้วยผมก็จ้างแม่บ้านมาทำกับข้าวแทน
“เซย์ส่งมาใช่ไหม”
“ครับ/ค่ะ” ทั้งคู่ตอบผมพร้อมกัน ผมครางตอบรับในลำคอก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
“แล้วชื่ออะไรกันบ้าง”
“ผมชื่อเทพครับ”
ท่าทางอายุจะห่างจากผมไม่มากเท่าไหร่นะครับแต่ที่แน่ๆ เหมาะกับกับการเป็นคนติดตามผมมากๆ
เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าเซย์คิดอะไรอยู่ถึงส่งสองคนนี้มาให้ผม
“ดิฉันชื่อแหวนค่ะ”
ส่วนผู้หญิงคนนี้น่าจะอายุน้อยกว่าผมแล้วก็เทพนะครับ
แต่ท่าทางสูงโปร่งและดูไม่เหมือนพวกสาวใช้ธรรมดา ที่ว่าไม่ธรรมดาก็เพราะท่าทางของเธอเหมือนพวกบอดี้การ์ดซะมากกว่าแฮะ
“งั้นก็เชิญตามสบายละกัน
ส่วนห้องพักเดี๋ยวฉันจะให้คนงานจัดให้ที่บ้านหลังเล็กใกล้ๆ ละกัน”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
!!!
“พ่อเลี้ยงสองคนนี้ใครอะ”
เสียงของเดือนสิบสองดังขึ้นมาแต่ไกลเลยครับ พอหันไปดูก็เห็นว่าเจ้าตัวกำลังก้าวขาลงจากบันไดอยู่เลยแถมท่าทางนี่อยากรู้เอามากๆ
เลยด้วยจนผมอดขำไม่ได้
ลืมบอกไปอีกอย่างว่าแหวนเธอยังสวยอีกต่างหากแต่ไม่ใช่ประเด็นเพราะผมมีเมียแล้วสวยกว่าใครในโลกแระคนนี้
“เมียใหม่เหรอ?”
เดินเข้ามาหาผมก่อนจะเอ่ยออกมาแบบไม่ต้องคิดท่าทางก็มองแหวนอย่างไม่เป็นมิตรด้วยครับ
“มีเมียคนเดียวก็หนักใจจะแย่อยู่แล้ว”
พอถูกผมเหน็บแนมเข้าให้ก็เท่านั้นแหละครับรีบเงยหน้าขึ้นมาจิกตาผมทันที
“นี่เทพกับแหวนพอดีเซย์เป็นคนส่งมาให้”
“อ๋อ!!!” คราวนี้ละอ๋อทันที “ผมชื่อเดือนสิบสองนะครับ” แต่ท่าทางตอนหลังนี่มันอะไรกัน
“ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้”
ผมคว้าเอวเดือนสิบสองให้กลับมายืนใกล้ๆ
ไม่ได้หึงกับแหวนหรอกครับแต่กับเทพนี่สิไม่แน่
แถมเดือนสิบสองยังเป็นพวกที่ไม่ชอบระวังตัวเองอีกด้วยไม่ว่าจะกับใครก็ดูเหมือนจะสนิทไปซะหมดยกเว้นก็แต่คุณสร้อยฟ้าที่ไม่ถูกชะตากันเลย
“สามีแล้วของกินละ?
หิว” เปลี่ยนเรื่องทันที ไม่สนใจผมเลยครับ
“เดี๋ยวแหวนไปจัดการให้ดีกว่าค่ะ”
“ไหวเหรอแหวน”
ผมร้องถามเพราะผมเองก็เดาอารมณ์คนท้องไม่ได้เหมือนกัน
“ไหวสิค่ะพอดีคุณเซย์บอกรายละเอียดอื่นๆ
มาด้วย…หายห่วงค่ะ” ไม่ยักจะรู้ว่าเพื่อนผมจะรู้ดีไปหมดซะทุกอย่างขนาดนี้
แต่ก็ช่างเถอะหวังว่าเดือนสิบสองจะชอบก็แล้วกัน
ผมกับเดือนสิบสองก็มองหน้ากันก่อนจะปล่อยให้เลยตามเลยไป
ผมนั่งคุยกับเดือนสิบสองอยู่พักนึงก่อนจะเดินออกมากับเทพด้านนอก
แต่กว่าจะออกมาได้เด็กดื้อก็ดันงอแงใส่เหมือนลูกติดพ่อเลยก็ว่าได้ครับ (-
-)!!!
“นายพักหลังนี้ละกันจะอยู่ใกล้ๆ
กับคมหัวหน้าคนงาน ส่วนแหวนฉันจะให้พักที่บ้านหลังใหญ่ละกันเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน”
“นายกำลังไม่ไหวใจใครหรือเปล่าครับ”
เทพร้องถามเหมือนว่ากำลังเดาใจผมถูก เพราะที่จริงผมก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่เหมือนกันครับก็แค่ยังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่
“ไม่รู้สิ
แต่กันไว้ก่อน…ถ้างั้นนายพักผ่อนตามสบายละกันเดี๋ยวฉันจะไปดูคนงานที่สวนปาล์มหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับนาย
ผมไปด้วยดีกว่า”
ซื่อสัตย์แบบนี้ท่าทางจะอยู่ด้วยกันยาว
ผมพยักหน้าเออออไปด้วยก่อนจะเดินไปที่สวนปาล์ม
ช่วงนี้ปาล์มที่ไร่ก็ยังตัดได้อยู่เรื่อยๆ
เพราะผมปลูกไว้เยอะแต่จะว่าไปมันคือมรดกตกทอดซะมากกว่า
เนื่องด้วยผมไม่มีพี่น้องที่ไหนสมบัติทั้งหมดก็เลยตกเป็นของผมอย่างง่ายดาย
แต่รวยเกินไปก็ไม่ดีเพราะที่แถบนี้มีนายทุนหลายคนอยากได้ไปสร้างรีสอร์ทเพราะคิดว่าจะทำรายได้ให้อย่างมหาศาลแต่ผมกลับเลือกที่จะปฏิเสธทุกรายแถมยังยืนยัน
นั่งยันเลยว่าจะไม่ร่วมธุรกิจกับพวกเค้าจนบางคนถึงขั้นแค้นและอยากฆ่าผมให้ตายเลยทีเดียว
“นายครับ
มีผู้หญิงกำลังเดินมาทางเรา”
พอเทพพูดจบผมก็หันไปมองทันที
“ตายละ!
งานเข้านี่ถ้าเดือนสิบสองมาเห็นฉันบ้านแตกแน่ๆ”
“จะให้ผมไล่เธอกลับก่อนไหมครับ”
“ไล่ก็ไม่กลับหรอก
ถ้าไงก็ไปกันเดือนสิบสองไม่ให้มาที่สวนปาล์มก็พอ”
เทพรับคำผมก่อนจะเดินออกไปส่วนคุณสร้อยฟ้าก็เดินตรงมาทางผมหน้าตายิ้มแย้มเชียวครับ
เบิกบานซะเหลือเกินแต่หารู้ไหมว่าผมกำลังซวย
ตอนนี้ผมเป็นผู้ชายที่ดีรักเมียที่สุดในโลกนะครับ
แถมผมกับคุณสร้อยฟ้ายังเป็นคู่กรณีร่วมกันอีกต่างหาก
“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง
กลับมาเร็วกว่าที่คิดนะคะ”
“คุณก็รู้เร็วกว่าที่คิดนะครับ”
“ก็พ่อเลี้ยงกลับมาบ้านทั้งทีนี่ค่ะ”
เธอว่ายิ้มๆ แต่เมื่อกี้ที่ผมพูดไปตั้งใจประชดเลยนะครับ
สร้อยฟ้าเดินตรงเข้ามาใกล้ผมก่อนจะกอดแขนเอาไว้เหมือนครั้งอื่นๆ
ที่ชอบทำจนวันนั้นผมไม่ทันตั้งตัวเลยโดนหอมแก้มไปจนเป็นข่าว
“คุณมาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดสักเท่าไหร่เพราะกลัวว่าถ้าเดือนสิบสองมาเห็นเข้าจะยุ่งกันไปใหญ่
ผมไม่อยากให้เด็กดื้ออาละวาดสักเท่าไหร่คนท้องต้องหัดระวังตัวไว้หน่อย
“ตัดเยื่อใยจังนะคะ”
“ผมรักครอบครัวครับ”
ตอบได้อย่างมั่นใจมากๆ เลยทีเดียว
“สร้อยชักจะอิจฉาเด็กคนนั้นแล้วสิค่ะที่ได้หัวใจคุณไป”
สร้อยฟ้ายิ้มแหย่ๆ กอดแขนผมไว้แน่นกว่าเดิม “สร้อยไร้สาระมาเยอะแล้วที่มาวันนี้ก็แค่จะมาเชิญคุณไปงานวันเกิดคุณพ่อท่านนะคะ
จัดที่บ้านวันอาทิตย์นี้ค่ะ”
“ผมจะไปละกันครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ผมกับสร้อยฟ้ายืนคุยกันเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ
ตามจริงไม่ใช่ผมหรอกครับจะเป็นสร้อยฟ้ามากกว่าที่ตั้งคำถามส่วนผมก็แค่ตอบไป
แต่ที่แน่ๆ
แขนที่ยังควงผมอยู่นี่มันอะไรกันทำไมถึงไม่ยอมปล่อยสักทีเดี๋ยวเมียผมมาเห็นเข้าแล้วจะแย่
!!!
“พ่อเลี้ยง!!!”
นั่นไงนรกชัดๆ
เดือนสิบสองโผล่มาได้ยังไง เฮ้อ! ก็นะเทพน่ะเหรอจะเอาเดือนสิบสองอยู่ขนาดผมยังไม่อยู่เลยครับ
“ท่าทางคุณจะแย่นะคะ
แต่สร้อยสนุก”
จุ๊บ
>////////////< ให้ตายสิสร้อยฟ้ายื่นหน้าเข้ามาหาผมก่อนจะกอดจูบที่แก้มซะฟอดใหญ่
หลบไม่ทันเพราะมัวแต่มองหน้าไร้อารมณ์ของเดือนสิบสองอยู่
“อย่าลืมชวนเดือนสิบสองไปด้วยนะคะ
งั้นสร้อยกลับก่อนละกัน” จุดชนวนระเบิดไว้ให้ผมเสร็จก็เดินจากไป
“ดะ…”
“ไอ้แก่บ้า
หมาป่าจิตตก!!!”
มั่นใจใช่ไหมว่าเมียผมคิดคำด่าแบบนี้ขึ้นมาได้
แต่ที่แน่ๆ เดินจาไปแล้วครับ…
โธ่!
สวรรค์ยังกับนิยายน้ำเน่าแล้วแบบนี้จะง้อยังไง
เดี๋ยวแม่ก็วีนใส่ผมแหลกอีกหรอก
_______________________________________
ครบ %
ที่เหลือยังปั่นอยู่...
ช่วงหลังๆ ใกล้จบเค้าจะพาไปผจญภัยกับพ่อเลี้ยงและเดือนสิบสอง
คนท้องไม่หวั่น อยากเกิดมาเป็นลูกพ่อเลี้ยงต้องอดทน ฮาๆๆๆๆๆๆๆ
#ไรท์จะจัดอะไรค่อยว่ากันแต่ที่แน่ๆ #เสี่ยงงงงงงง!!!!!!
(เหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า)
พ่อเลี้ยงฝากบอกว่า
'ไม่มีใครใหญ่ เกินเมีย...'
ปล.รูปนี้ซังบินน่ารักมุ้งมิ้งๆ ฮาๆๆๆๆๆ
#แจ้งๆ
แป้งคาดว่าจะรวมเล่มเดือนสิบสอง ใครสนใจบ้าง??
เพราะแป้งจะแต่งเรื่องนี้แค่ 20 กว่าตอน
แต่อันนี้ไม่รวมตอนพิเศษในเล่มนะคะ...
แต่ยังไม่แน่นอนเท่าไหร่? ถ้ายังไงแป้งจะบอกอีกทีเน้อ ^^
เอาเลยๆ เค้าอยากซื้อเก็บไว้ๆ
ตอบลบโอเคเลยรวมมาเลย
ตอบลบบอกไวๆนะค่ะจะเก็บเงินไว้ซื้อ
ตอบลบสนใจๆๆ
ตอบลบจัดมาเลยคะไรท์เตอร์ รอคำนี้มานานแหละ อิอิ
ตอบลบน่ารักอ่ะฟินจังเบย
ตอบลบอร้ายยยยยย พอเลี้ยงมุ้งมิ้งม๊ากกก
ตอบลบน่ารักมากเลย
ตอบลบอ่านไแยิ้นไป เขิน^///^
เอาๆชอบๆ 1เล่มจ้า
ตอบลบจัดมา ไรต์ ^^
ตอบลบสนใจจ้า จัดเลยๆ
ตอบลบฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอบลบน่ารักกันจัง
รอรวมเล่มจ้าาาา ><
ตอบลบหวานจนน่าอิจฉาเลยนะ อิอิ
ตอบลบเขินอ่ะ ><
ตอบลบเดือนสิบอ้อนน่ารักอีกแล้ว
ตอบลบน่ารักอ่ะ 'เค้ากะตัวเอง'
ตอบลบแต่นึกภาพไม่ออกเลย ว่าป๋าจอมพลจะมุ้งมิ้งขนาดนี้
รอรวมเล่มจ้า รอ ๆๆๆๆ
ตอบลบน่ารักอ่ะ >//////<
ตอบลบสนใจคร่าาาา
ตอบลบสนค่ะ
ตอบลบกรีดดดดดดดดดดดดดด สน คร้าาาาา อยากได้อ่ะ เดือนสิบสองฟินเว่อร์ อิอิ ^_^
ตอบลบพ่อเลี้ยงง้อเมียด่วนนนน
ตอบลบพ่อเลี้ยงจะง้อเมียอย่างไรเน้อ!!
ตอบลบชอบอ่ะมาต่อเร็วๆนะ
ตอบลบพ่อเลี้ยง "เกียมัว" 5555
ตอบลบงานเข้าสุดๆ แย่แน่พ่อเลี้ยง 555555
ตอบลบจัดมาเลยคร่าาา
ตอบลบพ่อเลี้ยงงานเข้า! คุณหนุใจเย็นๆนะ
ตอบลบคุณสร้อยฟ้ามาไม้ไหนเนี่ย เธอจะดีหรือเธอจะร้าย คุคุ ลุ้นๆ
55555555 สม เหวี่ยงให้หนักเดือนสิบสอง
ตอบลบ