บทส่งท้าย
3
ปีต่อมา
เวลาผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว?
แต่ที่แน่ๆ
ความสุขไม่เคยหายไปไหนเลยละครับ…
ผมมีทุกอย่างครอบครัวและลูกๆ
สองจอมแสบที่น่าตีก้นให้ลายทุกวันเพราะช่วงนี้พวกเด็กๆ ซนมากแถมอายุก็ปาเข้าไปสามขวบกันแล้ว
คำพูดคำจาก็แจ๋วกันเชียวครับและที่สำคัญขี้อ้อนมากๆ
จนพ่อเลี้ยงน้อยใจอยู่เรื่อยเลยว่าผมสนใจแต่ลูก อิอิ J
“แม่!” เสียงเล็กๆ
ที่ฟังไม่ค่อยถนัดแต่ความหมายชัดเจนว่าลูกต้องเรียกแม่แน่นอนพร้อมกับร่างเล็กบอบบางที่กำลังเดินตรงมาหาผมท่าทางการเดินก็ไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่จนผมต้องนั่งยองๆ
เพื่อรอรับ
“จอมขวัญ”
สาวน้อยอีกคนของบ้านและเป็นหัวแก้วหัวแหวนคนสำคัญที่พ่อเลี้ยงหวงมากๆ
เลยทีเดียวครับเพราะมีลูกสาวคนเดียวแต่ผมจะว่าไปสองคนซะมากกว่าเพราะเจ้าจอมยิ่งโตยิ่งสวยส่วนจอมทัพนะเหรอหล่อเข้มเหมือนพ่อไม่มีผิดนี่ขนาดเป็นแฝดกันนะครับแต่ดูท่าทางจะต่างกัน
“ฮาๆๆๆ
แม่คร้าบ แม่ๆ แม่เดือนสิบสอง”
มาแล้วครับเสียงของสองจอมแสบที่กำลังวิ่งเข้ามาหาผมส่วนจอมขวัญก็ยังเดินมาไม่ถึงจนผมกลัวว่าจะวิ่งชนน้องเข้านะสิ
“นี่สองจอมแสบระวังวิ่งชนน้องนะลูก”
พ่อเลี้ยงตะโกนตามหลังลูกๆ มาก่อนจะรีบวิ่งตามมาคว้าเอวหิ้วปีกสองจอมแสบจนตัวลอยขึ้นมาเด็กๆ
ก็เหมือนจะชอบใจกอดแขนพ่อเลี้ยงซะแน่น
อีกเดี๋ยวพ่อเลี้ยงคงต้องอุ้มแล้วพาวิ่งวนรอบๆ แน่นอน
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
“วิ่งฮะ วิ่งๆ”
เจ้าจอมตะโกนออกมาก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ
“ใช่ๆ
พ่อวิ่งสิครับ” นั่นไงผมทายไม่มีผิดจริงๆ ว่าพ่อเลี้ยงต้องเหนื่อยแน่นอนเลยครับ
“สงสารคนแก่บ้างนะลูก”
ผมแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เลยทีเดียวพอพ่อเลี้ยงตอบสองจอมแสบออกไปแบบนี้
ก็แน่ละสิเพราะตาลุงอายุเยอะกว่าผมแต่หน้าตาไม่เห็นจะแก่แต่ถึงแก่ก็ยังมีคนจ้องจะตะคลุบเยอะเชียวครับ
“แม่อุ้มนะครับ”
ผมยื่นมือไปหาจอมขวัญที่กำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ก่อนจะอ้มลูกขึ้นมาแล้วลุกยืนมองภาพของพ่อเลี้ยงที่กำลังคุยแต่ผมว่ากำลังตกลงกันอยู่มากกว่าครับ
“พาเด็กๆ
ไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านกันนะครับ”
ผมเอ่ยปากพูดกับพ่อเลี้ยงก่อนจะอุ้มจอขวัญเดินออกมาก่อน
“พ่ออุ้มๆ
แม่ยังอุ้มน้องเลย”
“ไม่สงสารพ่อเลยเหรอครับ”
“อุ้มๆ
พ่ออุ้มเจ้าจอม ส่วนจอมทัพเดินเองสิ”
ขนาดว่าเดินออกมาแล้วนะครับแต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงของสองจอมแสบอยู่ดี
ท่าทางงานนี้พ่อเลี้ยงจะเจอศึกหนักแล้ว
“ไม่เอา!” จอมทัพก็ไม่ยอมส่วนเจ้าจอมนะเหรอ
“ฮือๆๆ
จอมทัพไม่รักเค้าเหรอ? พ่ออุ้มเค้าจอมทัพเดินเองสิ” ฮาๆๆๆๆ
ยกนิ้วครับลูกแม่ใช้น้ำตาเรียกคะแนนสงสารซะจริงๆ
เลยและขอบอกว่ามันได้ผลดีเยี่ยมมากๆ เพราะจอมทัพหวงและห่วงเจ้าจอมสุดๆ
รวมไปถึงแพ้น้ำตาของจอมดื้อด้วย
อยากเกิดมาหน้าตาเหมือนกันทำไม?
เกี่ยวนะครับ…
“อย่าร้องสิพี่ยอมแล้ว”
ผมหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปมองก็เห็นว่าเจ้าจอมร้องไห้งอแงจริงๆ นั่นแหละครับ
ส่วนจอมทัพก็ขยับเข้าไปหาน้องก่อนจะค่อยๆ
เกลี่ยน้ำตาให้ทำให้คนเป็นแม่อย่างผมดีใจมากๆ ที่ลูกๆ รักกันแบบนี้
“จอมทัพ
เจ้าจอมมาหาพ่อสิลูก” พ่อเลี้ยงนั่งยองๆ ก่อนจะเรียกลูกให้เข้าไปหาส่วนผมก็อยากยืนมองภาพนี้จนไม่กล้าอุ้มจอมขวัญเดินออกไปเลยทีเดียวครับ
“ฮะ”
“จำไว้นะจอมทัพเราเป็นพี่ต่อไปต้องดูแลน้องๆ
ส่วนเจ้าจอมเราเองก็เป็นพี่ของจอมขวัญและเป็นน้องของจอมทัพ…พ่ออยากให้ลูกๆ รักกันและช่วยเหลือกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
สองจอมแสบสัญญากับพ่อได้ไหมว่าจะรักและดูแลซึ่งกันและกันแบบนี้ตลอดไป”
คำสอนของพ่อเลี้ยงที่บอกกับสองจอมแสบออกไปผมเองก็รับรู้ได้ว่าลูกคงจะเข้าใจ
ส่วนจอมขวัญคงต้องรอให้โตกว่านี้แล้วค่อยสอนใหม่จะดีกว่าครับ
“ครับจอมทัพสัญญาว่าจะดูแลน้องๆ
ให้ดีที่สุด” หนักแน่นมากลูกแม่
“เจ้าจอมละครับ”
“เจ้าจอมสัญญาว่าจะดูแลน้องจอมขวัญและจะเชื่อฟังพี่จอมทัพครับ…แต่เกิดเป็นลูกแม่เดือนสิบสองต้องดื้อเหวี่ยงวีนและอ้อนเก่งเป็นลูกพ่อเลี้ยงต้องเข้มแข็งและอดทนใช่มั้ยฮะ”
อ๊ากกกกกกกก!
ลูกใครเนี่ยพูดเก่งแถมยังรู้จักใช้ตั้งแต่เด็กๆ
เลยทีเดียว ไม่เสียแรงที่พูดให้ฟังทุกวันจำได้ซะละเอียดเชียว ฮาๆๆๆๆ อุ๊ยตาย!
สายตาสามีที่มองมาดูแล้วหน้าดุจนผมต้องหุบยิ้มเลยทีเดียว
“เค้าไม่เกี่ยวสักหน่อยเจ้าจอมพูดเอง”
ผมพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะหันหลังให้แต่ก็ไม่ได้เดินลงไปด้านล่างเลยแต่ที่จริงผมแอบเสี้ยมลูกทุกวัน
“แต่ถ้าเราไม่สอนลูกจะพูดได้ยังไง”
“ใครบอกสอนแค่พูดให้ฟังเอง”
“หัดให้ลูกมีนิสัยแบบตัวเองตั้งแต่เด็กงั้นเหรอ”
พ่อเลี้ยงอุ้มเจ้าจอมเดินเข้ามาหาผมส่วนมืออีกข้างก็จับฝ่ามือเล็กของจอมทัพเอาไว้ด้วย
“เปล่าหัดแต่เชื้อไม่ทิ้งแถว
แล้วนิสัยแบบเค้ามันทำไมไม่ทราบ…ไม่ชอบก็…”
“ใช่!
ไม่ชอบ!!”
ผมหันกลับมาจิกตาใส่พ่อเลี้ยงทันทีพร้อมทั้งแบนปากใส่เค้าด้วย
ถึงลูกสามก็ไม่เลิกหรอกนิสัยงอนสามีแบบนี้นะ “เพราะพี่รักไปตั้งนานแล้ว”
โอ๊ย!!!!
มุขเสี่ยวเหอะครับสามีชอบแกล้งอยู่เรื่อยเลย
“แต่ขอละกันให้เจ้าจอมได้นิสัยเดือนสิบสองมาสักครึ่งก็ยังดีเพราะพี่ขี้เกียจตามหวงลูก”
พ่อเลี้ยงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาผมแล้วเดินลงไปด้านล่างพร้อมกัน
ตอนนี้สองจอมแสบก็กำลังวิ่งเล่นกันอยู่เลยครับท่าทางน่าสนุกเชียว
ส่วนจอมขวัญก็อยากจะลงเดินเพราะเวลาที่ผมอุ้มก็เอาแต่ดิ้นไปมา…
“ดูเด็กๆ
จะสนุกเชียวครับ” ผมหันไปยิ้มกับพ่อเลี้ยงแล้วหันกลับมามองลูกๆ
ที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกเชียว
“จอมทัพเค้าเจ็บ
ฮือๆ”
เสียงจอมดื้อดังขึ้นมาแล้วครับแถมยังเรียกความสนใจของผมอีกต่างหากเพราะเด็กดื้อลงไปนั่งกองกับพื้นร้องไห้งอแงออกมาด้วยทำเอาจอมทัพที่ยืนมองอยู่หน้าเหว่อไปเลยทีเดียว
ส่วนจอมขวัญพอเห็นว่าพี่ๆ นั่งกันอยู่ก็เดินเข้าไปหาท่าทางไม่มั่นคงนักแต่ก็พยายามจนสามารถเดินไปถึงสองจอมแสบจนได้
“อย่างอแงสิครับเดี๋ยวจอมขวัญก็ร้องไห้ตามหรอก”
จอมทัพกำลังปลอบเจ้าจอมอยู่ในขณะที่จอมขวัญก็ยืนมองว่าพวกพี่ๆ กำลังทำอะไรกันอยู่
“เจ็บ ฮือๆ”
“โอ๋เอ๋ๆ
อย่าร้องนะครับ” จอมทัพส่ายมือไปมาแต่ดูเหมือนเจ้าจอมจะไม่ทนครับ ฮาๆๆๆ
“พ่อเลี้ยงไปดูลูกหน่อยสิครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนข้างๆ ที่ยืนมองภาพนี้อยู่ด้วยกัน
“พี่อยากรู้ว่าจอมทัพจะทำยังไง”
“ตลอดเดี๋ยวลูกก็งอแงพร้อมกันหรอก”
“รอดูไปสิ”
ผมละเชื่อพ่อเลี้ยงเลยครับ แต่ก็นะเพราะผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจอมทัพจะปราบเจ้าจอมอยู่หรือเปล่า
“นี่ๆ”
เสียงของจอมขวัญดังขึ้นมาเหมือนอยากจะพูดมากกว่านี้แต่ได้แค่เรียกเท่านั้นก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าจอมเรื่อยๆ
“ยิ้มๆ ยิ้ม”
จอมขวัญบอกกับเจ้าจอมก่อนที่ปลายนิ้วเล็กๆ จะยื่นไปตรงหน้าของจอมดื้อแล้วค่อยๆ
ปาดน้ำตาให้อย่างทุลักทุเลเชียวครับ
“เห็นไหมครับขนาดน้องยังไม่งอแงเลย”
“เค้าเจ็บ”
เจ้าจอมจ้องหน้าผมก่อนจะก้มลงไปมองฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเองดูท่าว่าจะวิ่งหกล้มแน่ๆ
เลยครับ
“เพี้ยง!
หายนะครับ”
“เพี้ยง!” พอเห็นว่าจอมทัพเป่าฝ่ามือให้กับเจ้าจอมจอมขวัญก็ก้มลงไปทำตามบ้าง
ทำเอาผมน้ำตาร่วงเลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าลูกๆ รักกันแบบนี้
“เพี้ยง!” พ่อเลี้ยงเอ่ยออกมาเป่ารดหัวผมเหมือนที่จอมทัพทำให้เจ้าจอมก่อนจะยื่นมือมาโอบไหลผมเอาไว้
“อย่างอแงสิครับ”
“บ้าเหรอ?
มาพงมาเพี้ยงไม่ได้เจ็บสักหน่อยแค่ดีใจที่ลูกๆ รักกัน”
“ฮาๆ
เห็นจอมทัพใช้ได้ผลก็อยากลองบ้างเผื่อเดือนสิบสองจะหยุดร้อง”
“จอมพล”
ผมตีเข้าไปที่หน้าอกของพ่อเลี้ยงทีนึงก่อนจะผละตัวออกห่าง
“อะไรละครับ”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“ฮาๆๆๆ
เดือนสิบสองตอนนี้ลูกก็โตแล้ว พี่ว่าเรา…” ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะพูดอะไรก็เลยอยากจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อนจะหันไปมองลูกๆ
“เจ้าจอมมาให้แม่ดูแผลให้นะครับ”
และแน่นอนว่าทำเป็นสนใจลูกก่อนจะเดินเข้าไปหาทำเอาพ่อเลี้ยงเหว่อไปเลยครับ “เจ็บไหมครับ”
“เจ็บครับแต่หายแล้ว
จอมทัพบอกว่าเป็นลูกพ่อเลี้ยงต้องอดทน” เจ้าจอมบอกกับผมก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเอง “ไม่ร้องแล้วฮะ”
“เดือนสิบสองอย่าเปลี่ยนเรื่อง”
พ่อเลี้ยงเดินตามหลังผมมาก่อนจะพูดเสียงดุๆ
“พ่ออย่าดุแม่สิครับ”
จอมทัพเดินเข้าไปหาพ่อเลี้ยงก่อนจะเอ่ยออกมา ส่วนพ่อเลี้ยงก็นั่งยองๆ
จ้องหน้าลูกแถมจอมขวัญยังเดินเข้าไปหาพ่อเลี้ยงอีกต่างหากดีอย่างที่เจ้าจอมอยู่กับผม
สองต่อสามเลยนะเนี่ย?
ท่าทางงานนี้จอมขวัญจะได้เลือดพ่อ
“นี่จอมทัพพ่อจะขอแม่เค้าแต่งงานแต่แม่เค้าไม่ยอม
ว่าแต่อยากได้แม่ใหม่มั้ยเพราะพ่อขี้เกียจรอแล้ว”
เฮ้ย!
กล้าพูดนะครับว่าจะหาแม่ใหม่ให้ลูกๆ
“เจ้าจอมละ ลูกอยากได้พ่อใหม่ไหมครับ”
ใครจะไปยอมงานนี้ต้องประชดกลับ ส่วนจอมขวัญก็ได้แต่ยืนมองเพราะฟังไม่ทัน
“งั้นไปหาใหม่กันดีกว่าจอมทัพ”
“ไปเถอะเจ้าจอม”
ฮืออออออออออออ!
อ้าวกรรม!
อยู่ๆ สองจอมแสบก็ร้องไห้ออกมาซะงั้น รวมไปถึงจอมขวัญด้วยครับคงเห็นพวกพี่ๆ
ร้องไห้กันเลยอยากร้องตามถือว่าสามัคคีกันดีมากเลยทีเดียวครับลูกๆ
“เห็นมั้ยลูกร้องเลย”
ผมเงยหน้าไปสบตากับพ่อเลี้ยง
“ใครเริ่มก่อน
อยากหนีทำไม”
“ก็แค่อยากแกล้งมันผิดเหรอ”
“ผิดสิก็ลูกร้องแล้วเนี่ย”
“ฮือๆ
พ่อเลี้ยงบ้า อะ…อึก”
สุดท้ายเป็นไงผมร้องไห้ตามซะเลย ทำเอาพ่อเลี้ยงเหว่อไปสิครับแถมลูกๆ
ก็ยังร้องไห้กันใหญ่เลย
“ฮือๆๆๆๆ”
“โอ๊ย!
กรรมทั้งเมียทั้งลูกหรือจะลูกทั้งสี่คนดี” พ่อเลี้ยงอุทานออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาผม
“พ่อยอมแล้วครับ
เด็กๆ เลิกร้องไห้นะ ส่วนเดือนสิบสองด้วยพี่ขอโทษ”
“อะ…อึก ทำไมพ่อเลี้ยงต้องขอโทษก่อนเสมอ”
“ก็เพราะพี่ยอม
ไม่ว่าพี่จะผิดหรือถูกและไม่ว่าเดือนสิบสองจะผิดมากแค่ไหนพี่ก็จะเป็นฝ่ายยอมแล้วพูดว่าขอโทษ”
“แบบนี้เดือนสิบสองก็งี่เง่าสิ”
“ก็มีเมียเด็กนี่ต้องทำใจ”
พ่อเลี้ยงขยี้หัวผมก่อนจะเกลี่ยน้ำตาให้พร้อมทั้งก้มลงมาจูบที่เปลือกตาทั้งสองข้างของผม
“หอมบ้างๆ”
เสียงลูกๆ ดังขึ้นมาบ้างแล้วครับ
“ครับๆ หอม”
เป็นไงได้ถ้วยรางวัลมั้ยครับ?
ฮาๆ ก็พ่อเลี้ยงยอมอยู่เสมอนี่ผมก็เลยต้องใช้มุขนี้บ้าง
น้ำตาสยบทุกอย่างเพราะจอมทัพกับพ่อเลี้ยงแพ้น้ำตา…
“แม่แต่ง แต่ง”
เจ้าจอมเดินเข้ามาหาผมเขย่าแขนไปมาก่อนจะบอกให้ผมแต่งถ้าทำความเข้าใจให้ดีๆ
เจ้าจอมคงบอกให้ผมแต่งงานกับพ่อเลี้ยง
“แต่งนะครับแม่”
จอมทัพก็เดินมาบอกผมอีกคน
“จอมขวัญว่าไงครับ”
ผมเอ่ยถามลูกทันทีเพราะรู้แน่นอนว่าจอมขวัญต้องไม่เข้าใจแถมพ่อเลี้ยงจอมทัพและเจ้าจอมก็รอลุ้นกันเลยว่าจอมขวัญจะพูดยังไง
“แต่งค่ะ”
ห๊ะ!
อะไรเนี่ย? พูดชัดเจนเลยทีเดียวทำเอาผมงง แต่ที่แน่ๆ
สามพ่อลูกกระโดดดีใจกันเชียวครับ
“ครับ…แต่งก็แต่ง”
จอมพล
ถึงเดือนสิบสองจะยอมตกลงแต่งงานกับผมก็จริงแต่ก็ไม่ได้แต่งในเร็ววันซะหน่อยเพราะต้องรอให้ทุกอย่างพร้อมและลงตัวกว่านี้
ที่สำคัญต้องรอผู้ใหญ่ใจดีอีกสองท่านนั่นก็คือพ่อกับแม่ของเดือนสิบสองที่ไปเที่ยวต่างประเทศกัน
พอเดือนสิบสองตอบตกลงผมก็รีบโทรไปบอกพวกท่านทันทีเลยครับแต่ติดอยู่ที่ว่าพวกท่านยังสนุกกับการเที่ยวอยู่ผมก็เลยต้องรอครับ…
แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะผมจะได้เคลียร์งานและเคลียร์สถานที่ด้วย
เฮ้อ! แต่วันนี้และวินาทีนี้มันไม่ดีเลยครับเพราะผมกำลังถูกเมียปฏิวัติอยู่เนื่องจากหล่อจนเป็นเหตุให้เมียต้องหึง
เกี่ยวนะครับ (-_-)
“ต่อไปนี้พ่อเลี้ยงจะต้องทำตามกฎของเมีย 3 ข้อห้ามขัดแต่ถ้าเมียจะเพิ่มโดยไม่ได้บอกกล่าวก็ย่อมได้”
ผมกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทันเมื่อเดือนสิบสองพูดออกมาแบบนี้
ให้ตายสิแค่คิดว่าจะขัดยังทำไม่ได้เลยครับ
“ครับ” กลายเป็นหมาเชื่องๆ
ไปเลยทีเดียวไอ้พ่อเลี้ยง (-_-‘)
“ข้อแรก เมียคือเมีย!!!”
ข้อนี้ไม่น่าจะมีปัญหาสักเท่าไหร่เพราะผมรู้ว่าเมียคือเมีย
“ครับ”
ยิ้มกริ่มเพราะข้อนี้ไม่น่าเป็นผลอะไรกับผมมากนัก
เดือนสิบสองเองก็ยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปที่ระเบียงด้านหน้าส่วนผมก็เดินตามไปติดๆ
ส่วนพวกเด็กๆ นะเหรอหลับกันทั้งสามจอมแสบเลยละครับ
“ข้อสอง ห้ามขัดใจเมียไม่ว่าเมียจะทำอะไรผิดก็ตาม!!!”
สะอึกไปสิครับกับข้อสองท่าทางจะไม่ใช่หมูๆ แล้วสิ
ขัดใจเมียมันก็ต้องมีบ้างแต่ขัดใจเมียอย่างเดือนสิบสองท่าทางต้องคิดหนักครับ
“คะ…ครับ” เสียงตอบกลับไม่ค่อยจะออก เดือนสิบสองหันกลับมามองหน้าผมก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ข้อสุดท้าย
ต้องรักเมียแค่คนเดียวห้ามคิดนอกใจเมียไม่งั้นตาย!!!”
หมับ!
จุกไปสิก็มือของเดือนสิบสองกลับจับเข้าให้ที่เป้าของผมอย่างจังแค่นี้ก็ไม่กล้าแล้วละครับแค่คิดยังสยองเลย
“ครับเมีย! แล้วกฎของสามีละครับ”
ถามออกมาเสียงแผ่วน้ำตาแทบไหลเพราะจุก
“หึ! คุณสามีก็ลองกลับไปทวนข้อแรกสิครับ”
“เมียคือเมีย”
ผมทวนคำตอบสายตาแทบอยากร้องไห้เพราะกฎของเมีย
“แล้วถ้าเมียนอกใจ คือสมมุติครับ” พอเจอสายตาพิฆาตของเดือนสิบสองเข้าหน่อยผมก็หง่อยพูดแก้ต่างทันที
“กฎข้อสองว่ายังไงครับสามี”
“ห้ามขัดใจเมียไม่ว่าเมียจะทำอะไรผิดก็ตาม TwT”
น้ำตาไหลในอกจุกไปทุกส่วนของร่างกายแล้วละครับ
“แล้ว…”
“ถ้ายังสงสัยอีกก็นึกถึงข้อสุดท้าย
แล้วย้อนกลับไปข้อแรกกับข้อสองใหม่…ทำได้ไหมครับสามีของเดือนสิบสอง”
มือเล็กทั้งสองข้างหยิกแก้มของผมก่อนจะส่ายไปมาอย่างมีความสุข
จำไว้พ่อเลี้ยงแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข
เมียคือเมีย…แค่ข้อนี้ก็เกินพอแล้วมั้งครับ
ตอนแรกคิดว่าไม่เป็นปัญหาแต่ตอนนี้มันคือปัญหาระดับชาติสำหรับผู้ชายที่กลัวเมียอย่างผมเลยทีเดียว
ไม่ครับ
ไม่ใช่กลัวเมียต้องพูดใหม่เผื่อตัวเองจะดูดีคือรักเมียถึงได้ยอมเมียจบนะครับ!!!
รอวันที่สามีอย่างพ่อเลี้ยงจอมพลเป็นใหญ่บ้างนะ…ไม่มีทาง!!
จบปิ้ง!!!
ครบแล้วนะคะ บทส่งท้าย
นิดเดียวแต่ให้รอกันเนอะๆ นิสัยไม่ดีเลยแป้ง ฮาาาาาาาาาา
รอดูก่อนว่าจะเพิ่มให้อีกมั้ย?
แต่ตอนนี้ขอไปแก้เนื้อหาก่อนๆ กับแต่งตอนพิเศษก่อนนะคะ ^^
หายตัวยาววววววววววววววว
