luscious, 11

luscious, 11

ยิ้มค่อยๆ

            OMG!

เรื่องโกหกชัดๆ หมอนี่มาได้ยังไง? แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทั้งๆ ที่หายหน้าหายตาไปนานหลายปี อย่าแปลกใจที่ผมจำมันได้ก็เพราะมันเป็นอีกคนที่กล้าคบผมเป็นเพื่อนพอๆ กับไอ้จานั่นแหละครับ

“ไทเป!!!!!!”

อย่าถามว่าเป็นใคร ถ้าให้ตอบก็เป็นทั้งเพื่อนและก็ญาติในเวลาเดียวกัน

“ฉันเพิ่งรู้เรื่องครอบครัวนายเลยขอพ่อบินมาไทย แต่ไม่ยักจะรู้ว่าไอ้คุณหนูเดือนสิบสองจะตกอับขนาดนี้”

“ปากเหรอ? มึงทำกูตกใจนะไทเป” ผมว่าก่อนจะปาร่มที่ถือติดมือมาเพื่อป้องกันตัวใส่ไทเปทันที ทำให้ตกใจกลัวไปได้ตั้งนานที่ไหนได้ดันโผล่มาไม่บอกไม่กล่าวกันก่อน

“โทษทีๆ ตอนแรกกะจะโทรหาแต่ไม่ดีกว่า”

“ตลก! ถ้ากูถือปืนอยู่มึงคงตายไปแล้ว” ผมหันกลับไปยู่หน้าใส่มันก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟา “แล้วเมื่อกี้หาอะไร ถ้ามาแล้วทำไมไม่ไปปลุกกูในห้อง”

“ปลุกแล้วแต่มึงไม่ตื่น ฝันร้ายเหรอ?”

ตอนแรกผมคิดว่าน้ำเสียงอบอุ่นที่เรียกชื่อของผมจะเป็นใครอีกคน แต่ที่ไหนได้กลับไม่ใช่…แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะผมเองก็ไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว

“ไม่รู้! แล้วนี่กินอะไรมายัง”

“เที่ยงคืนเนี่ยนะ ไม่อะ?” เดินกลับมานั่งข้างๆ ผมไอ้หมอนี่จัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าเป็นญาติผมงาบมันไปแล้ว อันนี้คือความคิดเมื่อก่อนแต่อย่างน้อยเราก็คิดเหมือนกันเพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่ผมเมาก็เกือบถูกไอ้เวรนี่งาบดีนะที่ตอนนั้นไอ้จามาช่วยไว้ได้ทันไม่งั้น…หน้ามันผมยังไม่อยากมอง

“เฮ้ย! เดือนสิบสองมึงสวยขึ้นหรือเปล่า”

“ไปตายซะไทเปกูต้องหล่อสิ” ผมหันไปค้อนใส่มันบ่งบอกทางสีหน้าทันทีว่ากำลังโกรธ ชมมาได้ว่าสวย…

-_-!

“ฮาๆ ก็มันจริงนี่ ผิวมึงก็ดูผ่องผิดปกติ”

“กูไปอยู่ตรังมาดำตั้งเยอะมึงดันบอกว่าผ่อง”

“กูพูดตามที่เห็นหรือว่าไม่เจอมึงซะนาน”

“คงอย่างหลัง คุยกับมึงแล้วเหนื่อยงั้นกูไปนอนต่อละกัน” ผมบอกก่อนจะเดินไปกระชากประตูห้องแล้วเข้าไปทันที ผมเลี่ยงที่จะปะทะกับไทเปเพราะหมอนี่ช่างสังเกตเหลือเกิน…มีหวังถ้าคุยกันไปนานๆ ผมอาจจะซวยได้

เข้ามาในห้องก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูมีสายไม่ได้รับเพียบเลยครับ ลืมไปว่าผมปิดเสียงเอาไว้โทรมาก็ไม่ได้ยินหรอก…ข้อความก็มีแต่ดูไปดูมาจะมีแต่ของไอ้จาคนเดียวเท่านั้น

นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงสักพักเสียงกริ๊งหน้าห้องก็ดังขึ้นมา ผมเด้งตัวลุกขึ้นขมวดคิ้วสงสัย…เที่ยงคืนแบบนี้ใครกันจะโผล่มาหาผมและอีกอย่างมีน้อยคนนักที่จะรู้ว่าผมอยู่กรุงเทพฯ แล้ว

ผมเดินออกจากห้องก็เห็นว่าไทเปยืนอยู่หน้าประตูแล้วท่าทางของหมอนี่เหมือนกำลังยืนคุยกับใครสักคนอยู่ผมเลยเดินเข้าไปหาก่อนจะหยุดยืนอยู่ด้านหลังไทเปซึ่งไม่ไกลจากหมอนี่นัก

“ใครมานะ” ผมเอ่ยถามขึ้น

“อ๋อ! ไม่รู้สิแต่เค้าบอกว่ามาหามึง” ไทเปหันมาบอกกับผมซึ่งคำตอบของหมอนี่สร้างความสงสัยให้ผมเป็นอย่างมาก

“งั้นเข้ามาก่อนสิ” ไทเปเอ่ยขึ้นคนด้านนอกยังกับตัวเองเป็นเจ้าของห้องซะเองก่อนที่ประตูจะถูกเปิดกว้างเผยให้เห็นร่างเล็กของผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาและนั่นก็สร้างความประหลาดใจให้ผมอีกจนได้

“คุณ!” ผมอุทานอย่างแปลกใจก่อนจะชี้ไปยังร่างตรงหน้า ผมจำผู้ชายคนนี้ได้ดีเพราะเราเคยเจอกันครั้งหนึ่งตอนที่ผมยังอยู่ตรังและตอนนั้นเค้าเองก็เป็นคนที่ทำแผลให้พ่อเลี้ยงบ้านั่นด้วย

รู้สึกไม่ชอบใจยังไงก็ไม่รู้สิครับ L

“สวัสดี ได้เจอกันอีกแล้วนะเดือนสิบสอง” เค้าเอ่ยทักทายผมอย่างเป็นมิตรแถมยังรู้จักชื่อของผมเป็นอย่างดีท่าทางจะรู้มาจากคนฝั่งโน่นแน่นอน

“มาทำไม” ผมถามน้ำเสียงหวนๆ แสดงสีหน้าให้เห็นว่าไม่เต็มใจจะต้อนรับแขกอย่างมาก แถมยังมาตอนเที่ยงคืนกว่าๆ แบบนี้มันใช่เรื่องเหรอ

“คนเค้าอุตส่าห์มาหามึงก็พูดจาดีๆ หน่อยสิ” ไทเปเดินเข้ามาหาผมก่อนจะขยี้หัวเล่นซึ่งมันเป็นปกติอยู่แล้วเวลาที่หมอนี่ต้องการจะระงับอารมณ์ขุ่นมัวของผม

“คุยกันไปนะกูไปนอนก่อนละกัน” พูดจบก็เดินหายเข้าไปในของผมทั้งๆ ที่ห้องนอนของหมอนั่นคืออีกห้องหนึ่ง ส่วนผมก็ยืนมองหน้าคนที่ยืนจ้องผมตาเขม็งพร้อมๆ กับสายตาที่มองไปทางไทเปอย่างสงสัยด้วย

“ไม่ยักจะรู้ว่านายสองคน…” ไม่พูดต่อแต่ผมก็เดาได้ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่

“เรื่องของผม”

“ก็นะ…ว่าแต่พ่อเลี้ยงรู้หรือยังละว่านายพาคนอื่นเข้ามาอยู่ในห้องด้วยแบบนี้” เค้ายิ้มให้กับผมท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยด้วยซ้ำไปแถมน้ำเสียงเหมือนกำลังสะใจอะไรบางอย่างอยู่ด้วยสิครับ

ผมไม่ชอบผู้ชายคนนี้เอาซะเลย!!!

L

ตาแก่บ้าจะส่งมาตอกย้ำหรือยังไงกัน?

“มันไม่เกี่ยวกับเค้านี่” เรายืนคุยกันอยู่อย่างนี้สายตาที่มองหากันก็ไม่ลดละให้กันสักนิดเดียว

“แน่ใจเหรอเด็กน้อย ว่าแต่ฉันจะรายงานหมอนั่นว่ายังไงดีละเนี่ย”

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?” ผมขึ้นเสียงทันทีเมื่อคำพูดประโยคเมื่อกี้จบลง เค้ามาที่นี่ทำไมแล้วคำพูดพวกนั้นต้องการจะสื่ออะไรกับผมกันแน่

“ก็หมายความอย่างที่พูด…ถึงจะหนีมาแบบนี้แต่ก็อย่าลืมนะว่ายังอยู่ในฐานะลูกหนี้ บางทีคอนโดนี้อาจจะช่วยผ่อนผันดอกเบี้ยที่ค้างอยู่ได้บ้าง” คำพูดของคนตรงหน้าทำให้ผมอึ้งไปทันที คิดจะส่งเค้ามาเพื่อบอกกับผมแค่นี้หรือยังไงกัน

“ได้ทุกอย่างไปหมดแล้ว…ยังจะต้องการอะไรอีก!”

ผมกำมือเข้าหากันจนแน่นรู้สึกเจ็บใจเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้แต่ก็พยายามฝืนทำใจแข็ง จนบางครั้งกลับรู้สึกเกลียดแววตาของคนตรงหน้าที่มองผมอย่างดูถูกเหยียดหยามหรือบางครั้งก็เหมือนเค้ากำลังมองผมด้วยสายตาที่สนุกสนาน

“แย่จังที่คนตอบคำถามไม่ใช่ฉัน รอพ่อเลี้ยงมาค่อยถามละกัน”

“…” ผมเถียงไม่ออกได้แต่ยืนกำมือแน่นมองหน้าเค้า

“อย่าคิดต่อต้านอีกเลยเดือนสิบสอง…เพราะมันไม่สำเร็จเลิกปากแข็งแล้วยอมรับความจริงสักที ฉันไปก่อนนะ…หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก”

J

ยิ้มงั้นเหรอ?

ทำไมรอยยิ้มนี้ผมถึงรู้สึกได้ว่ามันจริงใจมากกว่าจะเหยียดหยามหรือสื่ออะไรก็ตามละ…บางทีผมก็ไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เหมือนกันและยิ่งไม่อยากเข้าใจว่าเค้าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรทั้งๆ ที่น่าจะดีใจที่ผมออกมาจากที่นั่นได้

ปัง!

เสียงประตูห้องถูกปิดลงพร้อมๆ กับความเงียบของผม… พูดราวกับว่าเค้ากำลังจะมาที่นี่

“ใครคือพ่อเลี้ยง!!!”

ตึกๆ ตักๆ

เสียงของไทเปทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอีกครั้ง จะว่าไปมันเต้นทุกครั้งที่คำพูดหรือคำถามมากมายกล่าวถึงใครคนนั้น ผมเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่…ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย

“ตอบ!”

“อย่ามาขู่นะไทเป” ผมหันขวับไปทางหมอนี่ไทเปเองก็ด้วยยืนมองหน้าผมแววตาแสดงถึงความโกรธจนผมชักจะหวั่นใจแล้วสิว่าทำไมหมอนี่ถึงต้องแสดงสีหน้าแบบนี้

“ผู้ชายคนนั้นใช่คนเดียวกับที่เป็นพ่อเด็กในท้องของมึงด้วยหรือเปล่าละเดือนสิบสอง!!!!!!”

ตึกๆๆ ตักๆๆ

หัวใจผมมันเต้นแรงมากกว่าเดิมอีกครับ มากกว่าตอนที่หมอนี่ถามว่าพ่อเลี้ยงคือใครซะอีก…ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าไทเปด้วยซ้ำก่อนจะหลบสายตาแต่กลับกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ไม่ได้

L

“อะ…อึก ฮือๆ” สุดท้ายก็ร้องอีกแล้ว ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองก่อนจะคุกเข่านั่งลงกับพื้นห้อง ทุกอย่างสำหรับผมเหมือนจะเจอแต่ทางตันทั้งนั้นเลยครับ ทำไมเรื่องร้ายๆ แบบนี้ถึงไม่หายไปจากผมสักที

มันไม่ได้เลวร้ายหรอก แต่มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อย

“ไม่ตอบแถมยังร้องไห้…มึงรักเค้าแล้วใช่ไหมเดือนสิบสอง”

“อะ…อึก ไม่ใช่ ไม่ได้รัก”

“โกหกไม่เก่ง เพราะมึงไม่เคยหลบสายตาเวลาพูดความจริง” ไทเปเดินตรงเข้ามาหาผมก่อนจะนั่งยองๆ ลงตรงหน้า หมอนี่รั้งใบหน้าผมเอาไว้ก่อนจะปาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“นิสัยปากแข็งเลิกได้แล้ว”

“ฮือๆ กูไม่ได้รักนะ” สุดท้ายผมก็ยังปากแข็งเหมือนเดิมเอาแต่พูดว่าไม่ได้รักแล้วก็ร้องไห้อยู่อย่างนี้ ไทเปเงียบไปสักพักเหมือนอยากให้ผมร้องไห้ให้พอก่อนจะช่วยพยุงผมกลับไปนั่งที่โซฟา

“เฮ้อ! ทำไมมึงไม่บอกอะไรกูเลยนะ…ถึงยังไงเราสองคนก็เป็นญาติกันนะ”

“กูกลัว…”

“กลัวหรืออาย”

“ทำไมต้องอาย!” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับไทเป หมอนี่กลับยิ้มให้แล้วขยี้หัวผมไปมา

“เพราะมึงเป็นผู้ชายและคุณหนูอย่างมึงก็ไม่เคยยอมรับความจริงอะไรเลย รู้ไหมว่าตัวมึงเองเปลี่ยนไปนะ…” ผมกระพริบตาถี่ๆ มองหน้าไทเป

“…”

“มึงไม่เคยยอมใครหรือแม้แต่ยอมรับความจริงอะไรเลย…ไปอยู่ตรังมานานเท่าไหร่แล้วละ? แต่ที่แน่ๆ กูอยากยกนิ้วให้ผู้ชายคนนั้นวะเพราะทำให้มึงเปลี่ยนไป ฮาๆ”

“ไอ้สัด!”

“แต่ปากดีนี่ไม่ยักจะเปลี่ยน”

“อยากตายเหรอ?”

“ฮาๆ หายเครียดแล้วใช่ไหม? กูว่ามึงควรจะบอกเค้านะ…”

ไทเปยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาป้องกันฝ่ามือของผมที่ยื่นไปตรงหน้าหมอนี่เพื่อจะฟาดเข้าให้ข้อหาปากดีใส่ แต่คำพูดที่ออกมาคงเพราะอยากให้ผมหายเครียดและใจเย็นลงสินะ

“ไม่!”

“นิสัยนี้ก็ด้วย เลิกใช้ไปซะ”

“เค้าเป็นของกู…”

“ถามหน่อยพร้อมจะเป็นแม่คนแล้วเหรอ ถ้าพร้อมมึงก็ต้องหาพ่อให้ลูกด้วย” คำถามของไทเปเหมือนผมเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตและพยายามทำทุกอย่างเพื่ออยากเอาชนะโดยไม่สนใจอะไรเลย

“มึงอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะและกูก็ดูแลมึงไม่ได้ตลอดเวลาด้วย”

“กูอยู่คนเดียวได้และมั่นใจด้วยว่าจะเลี้ยงเค้าได้”

“เฮ้อ!”

“ถอนหายใจทำไม”

“หนักใจแทนผัวมึง!!!!!”

“ไอ้สัด! ไปไกลๆ เลย” ผมปาหมอนใบเล็กที่ตั้งอยู่ใกล้มือใส่ไทเป หมอนี่ยิ้มขำก่อนจะวิ่งออกไปส่วนผมก็นั่งมึนกับตัวเองอีกครั้งหลังจากที่เวลาผ่านไป…

ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว แต่เวลากลับผ่านไปมากแล้วสิครับ…

ผมนั่งมองถุงยาที่ไทเปถือติดมือมาแล้ววางไว้ใกล้ๆ ตอนที่กำลังปลอบผม ยานี้หมอนนท์เป็นคนจัดการหามาให้แม้ผมจะไม่ยอมไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้แน่ใจแต่คนเป็นหมอก็น่าจะรู้ดีกว่าใครๆ อยู่แล้วนี่…

“ฉันจะทำยังไง” ก้มลงมองหน้าท้องของตัวเองก่อนจะลูบมันไปมา รู้สึกขัดๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับแทนตัวเองว่าฉันเนี่ยนะ

“แม่งั้นเหรอ? แปลกพิลึก งื้อ…” ส่ายหัวตัวเองไปมาเพื่อเลิกคิดก่อนจะหยิบถุงยาขึ้นมาถือเอาไว้แล้วเดินเข้าห้องไป

พรุ่งนี้อาจจะดีกว่าเดิมก็ได้!!!

L

เช้า…

ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพราะเสียงดังเอะอะด้านนอกท่าทางไทเปจะพังครัวผมแล้วมั้งเนี่ย หมอนี่เป็นคนที่รักสุขภาพมากๆ เช้ามาต้องกินอาหารตรงต่อเวลาจนผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าตกลงมันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่

-_-!

ผมเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จก็ออกมาแต่งตัว…ผมเองก็ต้องกินข้าวเช้าเพราะต้องกินยาเหมือนกัน ในเมื่อไทเปรู้แล้วผมก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกเดินถือถุงยาออกไปด้วยเลยครับเสียเวลาเดินไปมา

“ไทเปมึงทำอะไรเยอะแยะเนี่ย”

แปลกใจนิดหน่อยหน้าอย่างมันเนี่ยนะทำอาหารที่น่ากินได้เยอะแยะแบบนี้ ไม่มีทางเพราะอย่างมากที่ทำได้ดีก็คือข้าวต้ม

“…” เงียบครับแถมยังยืนหันหลังให้ผมทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ว่าแต่ทำไมไทเปถึงตัวสูงขึ้นหรือผมคิดไปเอง

“นี่กูถามไม่ได้ยินเหรอ?”

“บอกกี่ครั้งแล้วเดือนสิบสองว่าห้ามพูดจาหยาบคาย!”

พรึบ!

ตุบ!

คำพูดที่เอ่ยออกมาไม่เท่าไหร่ แต่พอหันหน้ากลับมาเท่านั้นแหละครับถุงยาที่ผมถืออยู่ในมือก็หล่นลงไปบนพื้นทันที ผมยืนอึ้งกระพริบตาถี่ๆ มองหน้าเค้าทันที…

มาได้ยังไง? แล้วมาทำไมอีก…

“ออกไป!” ผมกดเสียงต่ำเรียกสติของตัวเองกลับมาอีกครั้ง กลั้นสะอื้นที่จุกอยู่ในอกเอาไว้

“ไม่!”

“นี่!”

“อย่าลืมว่าฉันเป็นเจ้าหนี้ เป็นสามีแล้วก็เป็นพ่อของเด็กในท้อง…”

คนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าว่าก่อนจะค่อยๆ เดินตรงมาหาผม ร่างสูงหยุดยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะก้มลงไปหยิบถุงยาที่ผมทำตกไว้ขึ้นมาปลายนิ้วเรียวชี้มายังหน้าท้องของผม ปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายบอกให้ผมรีบถอยหนีทันที

“เจ้าหนี้นะใช่! แต่สามีกับพ่อของลูกไม่ใช่…”

“หึ! คิดจะปิดบังฉันเหรอ แต่ขอโทษทีนะครับเมียพอดีสามีฉลาดและเก่งพอจะสืบ”

“ไอ้คนเจ้าเล่ห์! ถ้าไม่ออกไป…ผมไปเอง!” ผมว่าก่อนจะสะบัดตัวหนีแต่กลับถูกคนตรงหน้ากระชากให้หันกลับไปมองก่อนที่มือหนาจะรั้งเอวของผมเอาไว้แล้วดึงเข้าไปหาตัวอีกจนใกล้กันนิดเดียว

“คิดจะหนีไปถึงเมื่อไหร่”

“แล้วต้องการอะไรกันแน่ ในเมื่อได้ไปหมดทุกอย่างแล้วนี่หรือต้องให้ตายกันไปข้างหนึ่งก่อนถึงจะยอมปล่อยไปสักที” ผมเงยหน้าขึ้นไปจ้องหน้าเค้าสัมผัสได้ทันทีว่าดวงตาทั้งสองข้างของตัวเองมันแดงกร่ำไปซะหมดจนน้ำตาอยากจะไหลออกมา

“ตอนนี้อยากได้ทุกอย่างเลยแหละ”

“เกลียด…”

“แต่ฉันไม่คิดแบบนั่นนะสิ ทำไมไม่ยอมฟังให้จบก่อน…ทำไมถึงไม่ยอมรอฉัน!”

“แล้วทำไมต้องรอ!!!” เราสองคนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนี้ ผมมองหน้าเค้าแล้วร้องไห้ออกมาแต่สายตาเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้ากลับยิ้มหน้าบานอย่างมีความสุขที่ทำให้ผมร้องไห้

“ทำไมนะเหรอ ก็เพราะฉัน…”

ก๊อก ก๊อก!!!

____________________________________

#ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

นางคุณหนูของเจ้ซวยแว้ววววววววววววววว...

ขอบอกว่าเรื่องนี้ผู้ชายพร้อมที่จะโผล่มาเยอะมาก มันเป็นอะไรที่ดีเพราะพ่อเลี้ยงจะได้หึงบ่อยๆ

ครบ 100%

หุหุ...

มีให้ลุ้นได้ตลอดเวลา ไม่งั้นไม่สนุกกกกกกกกกกกกกก

เม้น เม้น เม้น

จุ๊บๆๆๆๆๆ

อยากอ่านเม้นต่อ ตอนนี้ที่รอคอยยยยยยยยยยยย ฮาๆๆๆๆๆๆๆ