luscious, 7

luscious, 7

คำว่าเกลียด พูดเบาๆ ก็เจ็บ !!!

ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องมานั่งดูแลใคร? แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อทำเค้าเจ็บตัวไปแล้วนี่ ถ้าพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาแล้วรับรู้ได้ถึงสายตาที่เย็นชาละก็…เตรียมตัวรับคำว่าเกลียดได้เลย!!!

กร๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

“ออกไป!”

ไม่ต้องรอให้มองหน้ากันหรอกครับแค่รับรู้ว่าเห็นผมอยู่ในห้องนี้ด้วยก็แทบอยากจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่งเลย ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นผมเท่านั้นแหละครับทุกอย่างมาเร็วมาก ทั้งหมอนหรือแม้แต่ข้าวของที่วางอยู่ใกล้ๆ มือถูกปามาไม่ยั้ง แถมยังกรีดร้องซะแสบแก้วหูไปเลย

“เดือนสิบสอง” พยายามเรียกชื่อเพื่อเรียกสติแต่ที่ไหนได้กลับไม่ได้ผลเพราะข้าวของมากมายในห้องของผมถูกปาทิ้งไม่เป็นท่า

“ออกไปให้พ้น!” เน้นทุกคำพร้อมทั้งเสียงหอบหายใจและข้าวของที่ถืออยู่ในมือ…ทุกอย่างปาทิ้งได้แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรักมากและหวังว่าเดือนสิบสองจะไม่ไปหยิบมันมาปาเล่นเหมือนข้าวของมากมายที่กองอยู่ตรงหน้า

“อย่า…”

พลั่ก!

หุ่นยนต์ตัวไม่ใหญ่มากแถมดูยังไงก็เหมือนเศษเหล็กดีๆ นี่เองแต่ผมกลับเลือกที่จะใส่มันไว้ในกล่องพลาสติกสี่เหลี่ยมขนาดเท่าเจ้าตัวหุ่นยนต์นั้น คิดไว้ว่าเดือนสิบสองจะไม่ไปคว้ามาถือเอาไว้แต่ผมคิดผิดเพราะของสิ่งนี้ถูกปามาตรงหน้าผมทันที

โป๊ก!

กำลังก้มเก็บเศษซากของกล่องหุ่นยนต์โทรศัพท์ของผมที่ตั้งอยู่หัวเตียงก็ถูกปามาอีกแรงผมไม่คิดจะหลบด้วยซ้ำแต่จะว่าไปผมหลบไม่ทันจนมันตรงเข้ามาที่หัวคิ้วผมเต็มๆ ก่อนจะตกลงพื้นแตกกระจายเพราะแรงปาที่มากโข

“เดือนสิบสอง” ไม่ใช่เสียงของผมแต่เป็นจาที่วิ่งเข้ามาท่าทางจะได้ยินเสียงกรีดร้องอาละวาดของเพื่อนตัวเองแน่นอน “พ่อ! ให้ตายสิเลือดออกที่หัวคิ้วด้วย” ผมไม่ได้สนใจคำพูดของจาสักเท่าไหร่ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับซากของหุ่นยนต์ที่แตกกระจายไม่เหลือโครงสร้างเดิมอยู่เลย เพราะผมเคยทำมันตกไปครั้งหนึ่งแล้วพ่อเอามาซ้อมใหม่ก็เลยตัดสินใจเก็บมันไว้ในกล่องอย่างดี

“อาละวาดหรือทำร้ายฉันมากแค่ไหนก็ได้ แต่อย่ามาทำลายความทรงจำของฉันที่เหลืออยู่แค่ชิ้นเดียว!!!!” ถ้าเป็นคนอื่นผมคงฆ่าทิ้งไปแล้วแต่นี่เพราะเป็นเดือนสิบสองที่ผมลงมือทำร้ายเค้าก่อนผมถึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าพูดแล้วก็เดินออกมา

แม้แต่สายตาสำนึกผิดของคนตัวเล็กยังไม่มีให้ มีก็แค่สายตาที่เกลียดชังกันเท่านั้นเอง!!!

ที่ผมหวงขนาดนี้ก็เพราะมันเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นเดียวที่พ่อซื้อให้ก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไป… ท่านพยายามพามันกลับมาบ้านเพื่อให้ผมพร้อมกับแม่แต่สุดท้ายผมกลับเป็นฝ่ายไปพามันกลับมาเอง…เพราะพ่อกับแม่ไม่มีวันกลับมาหาผมอีกแม้แต่ในวันเกิดที่คิดว่าจะมีความสุขที่สุดผมกลับเสียใจที่สุดเหลือก็แค่ความทรงจำต่างหน้าของหุ่นยนต์ตัวนี้เท่านั้น!!!!!

เดือนสิบสอง

ผมไม่ผิดที่จะอาละวาดหรือทำลายทุกสิ่งทุกอย่างเพราะผู้ชายอย่างเค้ามันน่ารังเกียจ…ผมไม่เข้าใจว่ายังต้องการอะไรอีกในเมื่อได้ทุกอย่างไปจากผมจนหมดสิ้นแล้ว และซ้ำร้ายทำไมต้องข่มขืนผมด้วย!!!!

L

“อะ…อึก ฮือๆ”

ผมไมผมต้องร้องไห้กับอีแค่แววตาเจ็บปวดนั้นที่ได้เห็นถ้าเป็นเมื่อก่อนหรือก่อนหน้านี้เค้าก็จะไม่เป็นฝ่ายยอมเด็ดขาด แต่พอเค้าทำร้ายผมไปแล้วกลับยอมทุกอย่างจนดูเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ ไปซะหมด

จนผมไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว!!!!!

“เฮ้ย! ร้องไห้ทำไมอีกวะเนี่ย” เสียงของไอ้จาดังขึ้นมาก่อนที่มันจะวิ่งมานั่งบนเตียงแล้วดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้

“พ่อเล่าให้กูฟังหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง และที่เค้ายอมให้มึงอาละวาดขนาดนี้ก็เพราะเค้าผิดจริงๆ”

อะ…อึก ฮือๆ

ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อไอ้จาเริ่มพูด ผมไม่ยากได้ยินด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายและสุกดแสนจะป่าเถื่อนเท่าที่เคยได้รับมาเลย ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเกลียด แต่ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ละครับ

“เกลียด! กูเกลียดพ่อมึง”

“เกลียดแล้วทำไมต้องร้องไห้ มึงรู้ตัวไหมว่ากำลังปากไม่ตรงกับใจ!” ไอ้จาดันตัวผมให้ออกห่างก่อนจะปาดน้ำตาให้ เลี่ยนสัดแต่ก็นะวินาทีนี้ผมไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเช็ดน้ำตาให้ตัวเองด้วยซ้ำไป

“ไอ้เชี่ย”

“ปากดีแล้วนี่ก็ถือว่าไม่เป็นอะไร? ถึงพ่อกูจะผิดที่ข่มขืนมึงแต่อย่างน้อยเค้าก็กำลังสำนึกผิดอยู่นะ…มึงก็ไม่น่าไปทำลายของรักของหวงของเค้าเลย”

“อะไร?” ผมถามเสียงหวนปนสะอื้นคนแบบนั้นนะเหรอจะมีของรักของหวงกับคนอื่นเค้าได้ มีแต่จะทำลายของรักของคนอื่นซะมากกว่า

“ก็ไอ้หุ่นยนต์ที่มึงปาทิ้งไปนั่นแหละ รู้ไหมว่าของชิ้นนั้นพ่อได้มาตอนงานวันเกิดอายุสิบขวบและเป็นชิ้นสุดท้ายที่ได้”

“บอกกูทำไม” ผมว่าก่อนจะเบือนหน้าหนี จากที่อาละวาดจนเหนื่อยเมื่อกี้ก็ยอมหยุดร้องแต่ก็ไม่อยากในใจคำพูดของไอ้จามากเท่าไหร่เพราะมันสื่อถึงใครอีกคนที่ออกไปจากห้องนี้แล้ว

“บอกเพื่อให้มึงรู้ว่า มึงทำลายของมีค่าที่พ่อกูหวงแหงนที่สุดไปแล้วนะสิ มันอาจจะฟังดูไร้สาระแต่ที่พ่อกูหวงของสิ่งนั้นมากก็เพราะเค้าได้มันมาจากพ่อแม่ก่อนพวกท่านสองคนจะตาย” ผมค่อยๆ หันกลับมามองหน้าไอ้จาอีกครั้ง คราวนี้น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าอีกไม่รู้ว่าเพราะอะไร

“ตายในวันเกิดของเค้าเอง…มันเลยเป็นความทรงจำชิ้นสุดท้ายที่พ่อกูหวงมากถึงมากที่สุด!”

ผมรู้แล้วว่าแววตาที่เคยรุ่งโรจน์และน่ากลัวยามที่ได้โกรธใครสักคนทำไมถึงเศร้าลงมาอย่างบอกไม่ถูก ก็เพราะอย่างนี้นี่เองสินะ…

หึ!

อย่าคิดว่าผมจะสำนึกผิด ไม่มีทาง!!!

“หึ! ก็ดีแล้วนี่…จะได้เกลียดกันไปจนวันตายเลย”

“ไอ้คุณหนูปากดี กูไม่ยุ่งกับมึงแล้วเชิญร้องไห้ไปตามสบาย กูจะไปทำแผลให้พ่อ” ไอ้จาเดินออกไปแล้วผมอยากทำเหมือว่าไม่สนใจอะไรแต่มันกลับทำไม่ได้…ผมไม่ใช่คนที่ทำผิดแล้วอยากจะวิ่งหนีเสมอไป

แต่สำหรับคนที่ไม่รู้ มันไม่ผิดไม่ใช่เหรอ?

ให้ตายสิเดือนสิบสองทำไมต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้ด้วย มองไปรอบๆ ห้องที่ผมออกแรงอาละวาดจนเหนื่อยและข้าวของก็กระจัดกระจายไปทั่ว เค้าไม่มีแม้แต่จะดุหรือว่าอะไรผมสักคำนอกจากจะห้ามปรามแม้ว่าจะไม่ได้ผลก็ตาม…

ผมนั่งนิ่งเม้มปากเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจออกมา อาบน้ำ…นี่คือสิ่งเดียวที่สมองของผมสั่งการให้ทำ ถ้าผมยังนั่งอยู่แบบนี้มีหวังสมองต้องคิดมากไปไกลแน่นอน L

ซ่า !!!

สายน้ำชะล้างร่างกาย ผมทอดสายตามองร่างกายของตัวเองตั้งแต่เรียวขาลงไปมีแต่รอยฟกช้ำและรอยจ้ำแดงๆ เต็มไปหมด อยากลืมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ทำไมผมต้องแคร์กับอีแค่ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้นด้วย…

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

“ไอ้คุณหนูบ้า มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย?” หลังจากวันนั้นผมไม่แคร์อะไรก็จริง แต่คนที่ไม่แคร์กว่ากลับเป็นคนที่ทำให้ผมต้องรู้สึกไม่พอใจในตอนนี้

ตั้งแต่ตอนนั้นก็หายไปไม่ยอมกลับมานอนที่ห้องหรือแม้แต่โผล่หน้ามาให้ผมเห็นด้วยซ้ำไป…จนตอนนี้ผมกลับเป็นฝ่าคลั่งเอง

จะกลับมาแล้วพูดว่าขอโทษมันจะตายเหรอ!!!!!!

“ไม่โกรธพ่อกูแล้วเหรอ?”

“ใช่เรื่องที่ต้องมาถามไหม? พ่อมึงก็ผัวกูถึงจะเลวที่หลอกกูไว้เยอะแถมยังมีหน้ามาข่มขืนกูอีก”

“แรง! ไอ้คุณหนูตั้งแต่เกิดมามึงเป็นคนแรกที่พูดจาได้ไม่แคร์โลกแม้กระทั้งถูกข่มขืนยังไม่โกรธหรือเกลียด”

“กูทั้งโกรธและเกลียด แต่ตอนนี้อารมณ์ไม่พอใจมีมากกว่า…” ผมว่าจ้องหน้าไอ้จาเพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาปากผมว่างเพราะไม่ได้อาละวาดรวมไปถึงเหวี่ยงใส่

“เฮ้อ! จะเข้าเมืองกับกูไหม?”

“ไปทำไม”

“หาซื้อของมาคืนพ่อกูไง กูรู้นะว่ามึงอยากจะง้อเค้า”

“นี่ใคร? จำไว้นะว่าเกิดมาไม่เคยง้อใคร?”

!!!!!!!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา…

“โอ๊ย! ทำไมไอ้หุ่นยนต์บ้านั่นถึงหายากนักเนี่ย” หลังจากที่มั่นอกมั่นใจในคำพูดของตัวเองมากมายเหลือเกิน เวลานี้ผมกลับมายืนอยู่ในเมืองเพื่อหาซื้อหุ่นยนต์ที่ทำพังเกือบไม่เหลือซากในวันนั้นไปคืนใครบางคน

ถึงจะไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกอาจจะไม่เหมือนกันด้วย…แต่อย่างน้อยผมก็อยากไถ่โทษ

อ๊ากกกกกกกกกกก!

ทำไมคุณหนูเดือนสิบสองอย่างผมต้องมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย ง้อคนอื่นเนี่ยนะ TwT

“อย่าบ่นได้ไหม มึงบ่นตั้งแต่ออกมาจากบ้านจนตอนนี้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ”

“ก็กูร้อนนี่ ถ้ารู้ว่าจะหายากขนาดนี้กูไม่มาให้เหนื่อยหรอก!!!!!!!!!” ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหน้าร้านขายของร้านหนึ่งในเมืองก่อนที่จะบ่นๆ ต่อจนไอ้จาต้องส่ายหัวเอือมระอาแล้วเดินหายออกไปจากที่ตรงนี้ถ้าให้เดามันคงไปหาซื้อน้ำมาให้ผมกิน

“งื้ออออออออออ! เหนื่อยแล้วนะทำไมหายากแบบนี้” พอไอ้จาไม่อยู่ผมก็ต้องบ่นเสียงอ่อยเพราะไม่รู้จะอาละวาดให้ใครฟัง

“อ๊ะ! ให้… ให้”

เสียงเด็กที่ไหนมาพูดว่าให้ๆ แล้วมันให้อะไรกันละ ผมรีบเงยหน้าที่ก้มอยู่ไปมองก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มและหุ่นยนต์ซึ่งมันเป็นของเด็กเล่นขนาดเล็กพอมือเด็กดูยังไงก็แตกต่างจากที่ผมทำพังไปโดยสิ้นเชิง

“ให้ฉัน” ชี้มือเข้าหาตัวเองขมวดคิ้วมองหน้าเด็กคนนี้อย่างแปลกใจ

“ให้ๆ เอามั้ย? ให้” เด็กนี่พูดเหมือนเดิมราวกับว่าพูดเป็นแต่คำนี้ ส่วนผมนะเหรอนั่งงงหน้าเอ่อไปสิ ดีนะที่เด็กมันพูดภาษาเดียวกับผมไม่งั้นคงนั่งงงไปอีกนานเพราะต้องแกะภาษา

“น้องอชิทำอะไรนะลูก” เสียงของแม่เด็กดังขึ้นมาก่อนจะวิ่งมาทางที่ผมนั่งอยู่ “ลูกดิฉันทำอะไรคุณหรือเปล่าค่ะ”

“เปล่าครับเค้าแค่จะให้หุ่นยนต์ที่ถืออยู่ในมือกับผม” ผมชี้ไปทางหุ่นยนต์ที่เด็กคนนี้ถืออยู่ แม่ของเด็กก็ยิ้มให้ผมทันทีด้วยเหมือนกัน…

“แกเป็นแบบนี้เสมอแหละค่ะท่าทางจะคิดถึงพี่ชายที่จากไป”

“เอ่อ…จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากจะขอซื้อหุ่นยนต์นี้ต่อ” ตอนแรกก็ไม่กล้าขอหรอกครับแต่มันจำเป็นจริงๆ เพราะผมหาซื้อจากไหนไม่ได้แล้วอีกอย่างใกล้จะเย็นแล้วด้วย

“ให้ๆ ให้พี่เค้า”

“ค่ะให้” แม่ของน้องอชิบอกก่อนจะมองหน้าผม เด็กน้อยยื่นหุ่นยนต์มาให้ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้อย่างอ่อนโยน…คนอย่างผมเนี่ยนะขอร้องคนอื่นแถมยังพูดจาดีๆ กับเค้าเป็นด้วย

เพื่อ? ก็เพื่อง้อไอ้แก่นั่นคนเดียวเลยแท้ๆ L

“งั้นให้ไอ้นี่” ผมถอดสร้อยข้อมือสีเงินแบบเรียบๆ ที่ใส่อยู่ที่มือให้เด็กคนนี้ก่อนจะรับหุ่นยนต์มา…แต่ท่าทางเหมือนว่าแม่ของเด็กจะไม่อยากรับ ราคามันไม่ได้แพงอะไรมากแต่อย่างน้อยมันก็เป็นของชิ้นแรกที่ผมคิดอยากซื้อมาใส่เพราะตอนเห็นครั้งแรกมันสวยดี

“ไม่เป็นอะไรค่ะ คุณเป็นคนแรกที่ทำให้น้องอชิอยากพูดอีกครั้งหลังจากที่แกเสียพี่ชายไป ดิฉันถือว่าหุ่นยนต์นี่เป็นค่าตอบแทนละกันค่ะ” แม่ของน้องอชิพูดทั้งน้ำตาก่อนจะกอดลูกเอาไว้

“งั้นถือว่านี่เป็นสิ่งตอบแทนจากผมจะได้ไหม? รับไปเถอะครับ…นะครับ”

“งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ท่านว่าก่อนจะบอกลาแล้วเดินออกไป ผมเองก็นั่งมองภาพนั้นจนลับสายตาก่อนจะก้มลงมาสนใจหุ่นยนต์ในมือผมยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อนเพราะมันรู้สึกดีมากๆ

ผมเพิ่งรู้ว่าการให้มันยิ่งใหญ่ขนาดนี้นี่เองเพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยให้ใครเลยมีแต่ได้รับและมักจะเสียดายเมื่อจะเสียมันไป แม้ว่าสร้อยข้อมือนั้นจะไม่แพงอะไรมาก แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้หุ่นยนต์มาถืออยู่

แทนกันไม่ได้ แต่ยังดีกว่าหาไม่ได้…

“อ่ะน้ำ” เสียงของไอ้จาดังขึ้นมาก่อนจะยื่นน้ำมาตรงหน้า มันยื่นยิ้มให้ผมจนน่าแปลกใจ

“ยิ้มอะไร?”

“เมื่อกี้กูเห็นนะ เพิ่งรู้ว่าคุณหนูอย่างมึงรู้จักขอร้องคนอื่นเป็นด้วย…แถมรอยยิ้มเมื่อกี้ของมึงกลับทำให้กูรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่จริงใจที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา”

“ไอ้สัดเวอร์ไปแล้ว กลับบ้านเถอะกูร้อน!”

-//////////////////////////////////-

ที่ต้องเปลี่ยนเรื่องและชวนไอ้จากลับบ้านก็เพราะผมเขินที่ถูกมันชมเมื่อกี้…ผมรับน้ำมาถือเอาไว้ก่อนจะรีบเดินนำมันไปที่รถแอบยิ้มตลอดทางในมือก็กำหุ่นยนต์ไว้แน่นด้วยความดีใจ หวังว่าตาแก่นั่นจะนึกอยากได้และให้อภัยที่ผมทำของรักของหวงเค้าพัง

แม้เค้าจะทำร้ายผมไว้มากแค่ไหนก็ตาม เฮ้อ! แล้วทำไมผมต้องตามง้อเค้าด้วยเนี่ย?

ผมกลับมาบ้านก็เดินมาที่ห้องทันทีไอ้จาบอกว่าพ่อมันไม่ได้กลับมานอนที่ห้องผมก็รู้เพราะนอนอยู่ทุกคืน เค้าไปนอนที่ห้องทำงานแทน…ผมเองก็ชั่งใจว่าจะทำยังไงกับหุ่นยนต์ที่ซื้อมาใหม่ ไม่สิผมได้มาแบบไม่ต้องซื้อด้วยซ้ำแค่แลกกับนาฬิกาของตัวเองเท่านั้นเอง!

“รู้ไหม? เดือนสิบสองไม่เคยทำอะไรแบบนี้”

พูดกับหุ่นยนต์ก่อนจะยกยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมทั้งถือหุ่นยนต์นี่ติดมือไปด้วย… ผมรู้สึกแค่ว่าตอนนี้อยากเอามันไปให้เค้าและไปจากที่นี่

สมองผมกำลังตีกันรวนไปหมดแล้ว…ผมอยากไปจากตรังงั้นเหรอ? กลับไปกรุงเทพฯ เนี่ยนะแล้วผมจะไปอยู่กับใครแม้ว่าตัวเองจะมีคอนโดเหลืออยู่ก็ตามเพราะตอนซื้อมันเป็นชื่อของผมโดยสิ้นเชิง

แอด///

ผมผลักประตูห้องทำงานของพ่อไอ้จาก่อนจะคอยๆ ยื่นหน้าเข้าไปแอบดูมีคนครับแต่ว่าหลับอยู่ตรงหน้าก็มีซากหุ่นยนต์ที่กำลังพยายามต่อเข้าหากันวางอยู่ใกล้ๆ ผมค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างเบาที่สุดก่อนจะไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

หัวคิ้วที่ถูกผมปาโทรศัพท์ใส่ก็แปะไว้แค่พลาสเตอร์เท่านั้นท่าทางจะหายแล้ว ผมยิ้มเวลาที่เค้าหลับทุกอย่างดูสงบไปหมดเลย…

“ที่เอามาให้ รู้ว่าแทนกันไม่ได้แต่อย่างน้อยก็อยากให้จากกันด้วยดี”

รู้สึกหน่วงนิดหน่อยที่ต้องพูดแบบนี้แต่ทำไงได้ในเมื่อผมตัดสินใจไปแล้ว ผมอยู่ที่นี่มานานเกินไปพอๆ กับที่ชีวิตผมเริ่มเปลี่ยนไป…มันเปลี่ยนไปในทางที่ดีแต่ผมกลับอยากวิ่งหนีเพราะไม่เข้าใจตัวเอง

“รู้ว่าแทนกันไม่ได้แล้วเอามาให้ทำไม” คิดว่าจะรอดพ้นจากสายตาเค้าได้แล้วแท้ๆ แต่เปล่าเลยมือที่จับลูกบิดไว้ต้องชะงักทันทีเมื่อเสียงของเค้าดังขึ้นมา

หัวใจเต้นแรงมากๆ

“อย่างน้อยทำผิดก็แค่อยากแก้ตัวไม่ใช่จู่ๆ ก็หายไป”

ผมแอบประชดเค้า…ทำผิดกับผมแทนที่จะพูดว่าขอโทษแต่กลับหายไปแล้วแบบนี้จะให้ผมคิดยังไง?

“งั้นเหรอ? พร้อมที่จะไปทุกเมื่อสินะ…” สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเค้าสายตาดุๆ มองผมอย่างไม่ลดละก่อนที่จะลุกขึ้นยืนในมือก็ถือหุ่นยนต์เด็กเล่นที่ผมวางเอาไว้

“จะอยู่ทำไม ถือว่าหายกัน…เรื่องที่เกิดขึ้นก็จะลืมไปให้หมด”

“มันลืมกันได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ”

เค้าตั้งคำถามและผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม? อย่ามองมาด้วยสายตาที่เจ็บปวดแบบนี้จะได้ไหม? เหมือนว่าสายตากำลังบอกความรู้สึกเกลียดชัง…ผมไม่ได้คิดไปเองแค่เค้าหลบหน้าผมไปหนึ่งอาทิตย์ก็น่าจะอธิบายทุกอย่างได้แล้วไม่ใช่เหรอ

“…” ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไร

ตุบ!!!

หุ่นยนต์ที่เค้าถืออยู่ในมือถูกปามาตรงหน้าดีนะที่มันไม่กระจัดกระจายถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นแต่ก็สามารถต่อกันได้จนติดเพราะมันเป็นแค่ของเด็กเล่นก็เท่านั้นเอง คงเทียบกับหุ่นยนต์โมเดลราคาแพงๆ ไม่ได้หรอกครับ

“ถ้าไม่อยากได้ก็บอกกันดีๆ ไม่ใช่ปามันทิ้งแบบนี้…รู้ว่าผิดที่ทำลงไป ในเมื่ออยากเกลียดกันจนวินาทีสุดท้ายก็ได้เหมือนกัน เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะมาทำดีต่อกันทั้งๆ ที่เกลียดกันแบบนี้”

ปัง!

ฮือๆ

ร้องไห้เหรอ?

เดือนสิบสองร้องไห้สินะ…เพื่ออะไรละ? ทำไมต้องร้องไห้กับไอ้แค่เรื่องแบบนี้ด้วย L

_____________________________

ครบ 100%

ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหน่วง...
เค้าทะเลาะกันอีกแล้ว!!!!!!! 

คุณหนูอุตส่าห์ง้อก่อน แต่ทำไมพ่อเลี้ยงถึงทำแบบนี้ #นิสัยไม่ดี

หายไปนาน กลับมาละเศร้าแป๊บ...
ขออ่านเม้นหน่อยนะคะ ^^