luscious, 2

luscious, 2

ความสุขในชีวิตของผมคือเงิน แต่ตอนนี้เงินกำลังจะหายไป…

ตรัง

อาทิตย์หนึ่งเต็มๆ กับการอยู่ที่นี่และผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่โคตรจะกันดานแบบนี้ได้ บรรยากาศด้านหน้าคือทะเลแต่ถ้าหันหลังเมื่อไหร่นี่มันเขาชัดๆ แต่ก็ดีอย่างที่มันบริสุทธิ์กว่าเมืองกรุงแต่ก็ร้อนตับแตกได้เหมือนกันครับพี่น้อง…

คนที่นี่พูดภาษาอะไรกันก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่อง แต่พอจับใจความได้เพราะบางคนก็พอพูดภาษากลางแบบผมได้… เค้าว่าคนใต้น่ารักไอ้คุณหนูอย่างผมขอเถียงใจขาดดิ้นว่าไอ้ลุงจอมพลไม่มีส่วนนั้นอยู่ในตัวเลยครับ

!!!

วันนี้อากาศดีเพราะยังเช้าอยู่ไอ้จาก็เลยพาผมออกมาเดินเล่นแถวสวนปาล์มของพ่อมันครับ คนเยอะเพราะช่วงนี้เค้ากำลังเก็บปาล์มกันอยู่แถมไม่ใช่น้อยๆ พื้นที่เกือบร้อยไร่ได้มั้งนี่ยังไม่รวมกิจการอื่นอีกมากมายนะครับ…

รวยขั้นเทพหรือยังไงกัน!!!!! แต่ปากนี่ไม่ควรพากลับบ้านเลยทีเดียว TwT

“ไอ้จากูร้อน!!!” ผมร้องเรียกเพื่อนสนิทอย่างเหลืออดเพราะมันร้อนจริงๆ ขนาดใส่แขนยาวขายาวมาแล้วนะครับยังไม่หายร้อนเลยเนี่ย หมวกก็มี… ผิวเสียหมด L

เพิ่งชมไปหยกๆ ว่าอากาศดีแต่พอเจอแดดนานๆ ก็ไม่ไหวครับ…

“เลิกบ่นสักวินาทีได้ไหมไอ้คุณหนู” ไอ้จาหันกลับมามองหน้าผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเลยทีเดียว ขอบอกร้องเท้าผมก็ไม่ใช่บูทแบบที่ไอ้จาใส่หรอกครับมันไม่มียี่ห้อราคาก็ไม่มี

“ก็กูร้อนนี่!!!!!” คราวนี้ผมยืนเท้าสะเอวขึ้นเสียงใส่จนไอ้จาต้องมองผมหน้าเหวอไปเลยครับและแน่นอนว่าน้ำเสียงของผมทำให้คนทั้งสวนปาล์มหันมามอง

พรึบ!!!

“ไอ้สัดเบาๆ หน่อยสิวะเดี๋ยวคนอื่นก็ว่ามึงบ้าหรอก”

หลังจากที่ไอ้จามันยืนเหวออยู่นานมือเล็กก็ยื่นมาตรงหน้าผมพร้อมกับตบเข้าให้ที่หมวกจนมันปิดหน้าผมทันที…ก่อนจะถูกมันกระชากออกไปจนแสงแดดแยงสายตาจนได้สินะ

หน้าดำหมด!!!!!! L

“ไอ้จาหน้ากูดำหมด”

“โธ่! ไอ้สัดเดือนสิบสอง”

“ด่ากูทำไมต้องมีสัดเดือนสิบสองด้วยวะ!!!!” มันฟังดูแปลกๆ จนต้องรีบเถียงเลยทีเดียวครับและแน่นอนว่าบทสนทนาของพวกเราสองคนเป็นที่จับตามองของคนทั้งสวนปาล์ม

คุณหนูเดือนสิบสองไม่แคร์หรอกครับ!!!!

“เพื่อเป็นเกียรติแก่มึงยังไงละ?”

“เกียรติพ่อง!”

“ปากดีไอ้สัด ปากมึงกับพ่อกูก็ไม่ต่างกันหรอกวะว่าแล้วทำไมถึงเข้ากันได้ดีซะเหลือเกิน”

“ไอ้สัดจา มึงตาย!!!!!!!!” มึงชี้นิ้วไปตรงหน้าก่อนจะกระโจนเข้าใส่จนไอ้จาล้มลงไปนั่งกองกับพ้นและแน่นอนผมก็นั่งคร่อมมันกลางแจ้ง กลางสวนปาล์ม เป็นไงครับคนก็มองดิคงคิดว่าพวกเราจะทำอะไรกันกลางแจ้งแน่นอน

ทำไมลงหรอกเพราะเห็นมันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว กินมันไม่ลงจริงๆ -_-!

“ทำอะไรกันนะ?”

อุต๊ะ! เสียงมารจอมพลมาผจญจนได้สินะครับ ผมเอียงหน้าขึ้นไปมองแต่ก็ไม่ยอมลุกขึ้นจากตัวไอ้จาสักทีส่วนมันก็ดิ้นไปมาอยู่นั่นแหละครับ

ชิส์! ผมจิ๊ปากแบบว่าเบื่อสุดๆ อุตส่าห์หนีหน้ามาได้ตั้งหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ แต่ที่ไหนได้ดันมาเจอกันที่นี่…

หมับ!

แขนข้างหนึ่งถูกจับเอาไว้ก่อนจะกระชากให้ลุกขึ้นยืนผมเซไปติดกับแผงอกกว้างสุดแสนจะกำยำของคนตรงหน้าแต่หูข้างหนึ่งกลับได้ยินเสียงกระซิบที่ไม่น่าฟังแทน

“จับพ่อไม่ได้จะเปลี่ยนใจไปจับลูกงั้นเหรอ”

โอ๊ย! ปากเหรอเนี่ยผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ปากดีชะมัด…

“ก็พ่อไม่อยากให้จับ คืนนี้ว่าจะงาบลูกเค้าแทนเผื่อจะดีขึ้น…ขอบคุณนะครับที่แนะนำ”

ปึก!

ผมว่าพร้อมทั้งกระทืบเท้าใส่ฝ่าเท้าของคนตรงหน้าจนพ่อไอ้จาดิ้นพล่านเลย ผมถอยห่างออกมาเพื่อความปลอดภัยของตัวเองคนงานที่ยืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็พากันยิ้มใหญ่เลยครับ

ก็ท่าทางหมาป่าตัวร้ายมันน่าขำนี่ครับ หยิ่งผยองมาได้ตั้งนานสุดท้ายเป็นไงเจอฤทธิ์คุณหนูเดือนสิบสองไปจุกอะดิ!!!

“พ่อเป็นอะไรครับ” ไอ้จาลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้าไปพยุงพ่อมัน ท่าทางจะมองไม่เห็นว่าผมทำอะไรพ่อมันแน่นอน

“เปล่า” ทำเก๊กที่จริงก็เจ็บอยู่นั่นแหละ “งานการไม่มีทำเหรอหรืออยากโดนหักเงินเดือน!!!”

เป็นไงละครับหมาป่าทำโหดจนคนงานหัวหดต้องรีบกลับไปทำงานกันเลยทีเดียว

“ทำดุ” ผมแอบบ่นก่อนจะเสมองไปทางอื่นเรื่อยเปื่อยเพราะรู้ว่ากำลังถูกจับตามองจากคนตรงหน้าทั้งสองอยู่

“พ่อจะเข้าเมืองอยากได้อะไรไหม?”

“จาไม่อยากได้หรอกครับ แต่เดือนสิบสองมันอยากพ่อพามันไปด้วยสิ J”

ขวับ…

ผมรีบหันกลับมามองหน้าไอ้จาทันทีหลังจากที่ประโยคนี้จบลง หมาป่าตัวร้ายเหยียดยิ้มที่มุมปากทำเอาผมเสียวสันหลังไปเลยทีเดียวเพราะกลัวว่าเค้าจะตอบตกลงเพื่อแกล้งผม

“ได้สิ”

“เฮ้ย! ไม่ไป” รีบตอบทันทีแต่ไม่ทันแล้วครับเมื่อตาแก่เดินตรงเข้ามาหาผมก่อนจะจับเข้าให้ที่ข้อมือ

“งั้นพ่อไปก่อนนะ”

ไปก่อนแล้วลากผมไปด้วยทำไมครับพ่อออออออออออออ!!!!!

“นี่ปล่อยๆ บอกว่าไม่ไปยังไงละ?” ผมอาละวาดตบตีมือหนาที่กำข้อมือผมจนแน่นก่อนจะลากให้เดินตามไปเรื่อยๆ ผมเองก็ดิ้นพล่านไม่ยอมท่าเดียวแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเพราะแรงของเค้าเยอะกว่า

ตุบ!!!

กูจุก ไอ้แก่แรงเยอะชะมัดโยนผมเข้าไปนั่งในรถกระบะก่อนจะปิดประตูใส่ดีนะที่ไม่พยายามแทรกร่างโผล่ออกไปจากรถไม่งั้นเละแน่นอน…พ่อไอ้จาเดินอ้อมไปทางด้านหลังก่อนจะเดินขึ้นมานั่งบนรถเค้าหันมามองหน้าผมไม่ยิ้มแต่ดูนิ่งขรึมจนน่ากลัวผมเลยต้องเงียบและตั้งหลักใหม่เผื่อว่าจะตั้งรับได้ดีกว่าเดิม…

เมืองตรัง…

รถเข้ามาในเมืองแถวกันตังที่รู้เพราะอ่านป้ายเอาครับ ไอ้คุณพ่อเพื่อนก็เดินลงจากรถผมเองก็นั่งมองเค้าอยู่อย่างนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินอ้อมมาทางฝั่งที่ผมนั่งอยู่มือหนากระชากประตูเข้าให้อย่างแรง

“จะรอให้ฉันอุ้มลงจากรถด้วยมั้ย?”

มันเป็นคำถามที่โคตรประชดประชันซะเหลือเกินผมเสมองไปทางอื่นเพื่อตั้งหลักก่อนจะหันกลับมาแล้วฝืนยิ้มให้

“ได้ก็ดีนะครับคุณสามี!!!!!”

เป็นไงละ? อยากมาเล่นกับคุณหนูเดือนสิบสองดีนักเจอคำตอบนี้ไปถึงกลับเงียบเลยเหรอ

“เฮ้ย!”

ไอ้ที่ร้องตกใจเพราะไอ้ลุงแก่มันคว้าประตูเข้าให้อีกครั้งก่อนจะออกเรื่องเหมือนจะปิดใส่หน้าดีนะที่ผมจับไว้ได้ทันแล้วรีบกระโดดลงจากรถไม่งั้นหมดหล่อกันพอดี

“อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอาอีกครึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่รถ!!!” สั่งเสร็จก็ทำท่าจะเดินออกไปแล้วจะให้ผมเลือกซื้อได้ยังไงในเมื่อไม่มีเงินติดตัวมาสักบาทเดียวก็บอกอยู่ว่าจนและโคตรจะตกอับกำลังหาสามีรวยๆ เพื่อเกาะ

หมับ!

“ไปด้วย” มีเหรอที่จะยอมให้ทิ้งผมไว้คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแถมไม่รู้จักใครแบบนี้…ไม่มีทาง

“ปล่อย!” ตาลุงขึ้นเสียงใส่ผมก่อนจะก้มหน้าลงมามอง ผมเองก็ได้แต่มองหน้าเค้าแล้วกระพริบตาถี่ๆ เพื่ออ้อนวอนแต่ขอบอกว่าผู้ชายคนนี้ใช้ไม้ตายแบบนี้ไม่ค่อยจะได้ผลหรอกครับ

“จะทิ้งให้อยู่คนเดียวเหรอ เงินก็ไม่มีแถมไม่รู้จักใครด้วยทำไมคุณสามีใจร้ายแบบนี้ละครับ”

ผมพูดจาด้วยน้ำเสียงที่โคตรอ้อนแถมยังดังพอสมควรจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมายิ้มเค้าคงฟังรู้เรื่องว่าผมพูดอะไรออกไปบ้างและแน่นอนว่าคนที่ถูกพาดพิงจ้องหน้าผมจนแทบอยากฆ่าให้ตายเลยทีเดียว

“หึ! กล้าเนอะ”

“ทำไมต้องอายละครับคุณสามี” ลากเสียงตรงคำว่ามียาวมากแถมเน้นให้ดังขึ้นและท่าทางของไอ้หมาป่าตัวร้ายก็หันซ้ายหันขวามองคนอื่นก่อนจะยิ้มให้เพื่อกลบเกลื่อน

“เออๆ”

ยอมครับ!

ฮาๆๆๆๆ รู้สึกภูมิใจที่ชนะ…ผมถูกลากให้เดินออกมาจากบริเวณนั้นก่อนที่ไอ้หมาป่าตัวร้ายจะลากผมเข้าไปในตลาดซึ่งแน่นอนว่าแออัดและร้อนโคตรๆ พาเดินไปเรื่อยๆ จนถึงร้านเสื้อผ้าผู้ชายขนาดใหญ่

อย่าบอกนะว่า…

“ไปเลือกเอา”

“ที่นี่เนี่ยนะ ไม่มีทาง”

“ไม่มีตังค์สักบาทยังเลือกอีกนะคนเรา” บ่นครับแถมยังบ่นได้น่าตบจูบซะจริงๆ เลยก็ผมมันเป็นลูกคุณหนูนี่จะให้มาใส่เสื้อผ้าถูกๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน

“อ้าว! คุณจอมสวัสดีค่ะ” เสียงของแม่ค้าทักทายขึ้นมาผมฟังออกครับเพราะมันสั้นแต่ถ้าเค้าพูดยาวกว่านี้ผมก็ยังแดกได้เหมือนกันแหละเพราะยายป้าคนนี้พูดเร็วเวอร์

“ครับ! คุณป้าช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เด็กคนนี้หน่อยได้ไหม” ไอ้หมาป่าแก่มองมาทางผมยิ้มๆ เชื่อเถอะว่ากำลังเสแสร้งอยู่ซึ่งในความเป็นจริงอาจอยากฆ่าผมก็เป็นได้

“ได้สิค่ะ งั้นเชิญด้านในเลยค่ะ” พอจะแหกปากเรียกก็ดันไม่ทันซะแล้วเมื่อยายป้าคนนี้ลากผมเข้าไปในร้านเห็นเพียงรอยยิ้มร้ายกาจของผู้ชายที่ชื่อจอมพลเท่านั้น…

หลังจากที่เข้ามาด้านในร้านที่สุดแสนจะร้อนโคตรๆ คนที่เลือกซื้อเสื้อผ้าอยู่ก็พากันมองผมยกใหญ่เลยสิครับก็แน่นอนผมดันบ่นว่าเสื้อผ้าที่นี่ไม่มียี่ห้อแถมยังถูกอีกต่างหากถ้าให้ใส่ไปมีหวังคันตามตัวแน่นอน

“นี่! อย่ามาอวดรวยแถวนี้เพราะคนที่นี่เค้าใส่เสื้อผ้าแพงๆ ไม่เป็นหรอกนะถ้าเลือกมากก็แก้ผ้าเดินไปสิหนู”

โปรดทราบ! ป้าแกพูดอะไรครับผมฟังไม่ทันแต่หน้าป้าแกเนี่ยโกรธผมมากๆ เลยครับอยากร้องไห้ซวยแระกู…ไอ้จาก็ดันไม่มาด้วยแล้วแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหม

ตาแก่บ้ากลับมารับเดี๋ยวนี้เลยนะ…

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เสียงสวรรค์พอเห็นว่าไอ้แก่บ้าเดินเข้ามาในร้านด้วยสายตาที่แตกตื่นผมก็รีบวิ่งเข้าไปหาก่อนที่จะกอดแขนเอาไว้จนแน่นสีหน้าบอกไม่ถูกจนต้องเม้มปากเข้าหากันจนแน่นเพื่อเก็บอาการ

“ก็ไอ้หนูคนนี้สิค่ะบ่นว่าของไม่มียี่ห้อ ราคาก็ถูกใส่ไม่ได้คัน” ป้าแก่พูดกับพ่อไอ้จาแบบใส่อารมณ์สุดๆ เลยละครับ

“อย่าไปถือสาเลยครับพอดีว่าเด็กมันมีปัญหาทางจิตใจนิดหน่อยถ้าไงผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” ผมไม่รู้ว่าพ่อไอ้จาพูดอะไรออกไปบ้างเพราะฟังไม่ทันและแน่นอนพวกเค้าสองคนกระซิบกันซะมากกว่า

“อ๋อ! งั้นป้าต้องขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิดไปดูสิท่าทางจะกลัว” ป้าแกมองมาทางผมแล้วยิ้มครับ มันแปลกมากเพราะก่อนหน้านี้เหมือนจะกินผมเข้าไปทั้งตัวแนะ

“ครับ ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยเหมือนกันถ้ายังไงผมกลับก่อนละกัน”

“อ้าวแล้วเสื้อผ้าละค่ะ”

“เอาไว้จะให้จามาเลือกละกันครับ” พูดอะไรกันก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องแต่เหมือนจะบอกลากันไปแล้วเพราะพ่อไอ้จาลากผมออกมาจากร้านโดยทันทีที่พูดจบ…

ผมเองก็ไม่หือเลยครับคราวนี้ จะหืออะไรได้ละเพราะยังช็อกจากการเจอป้าแก่วีนแหลกเป็นภาษาใต้ที่โคตรจะยาวและเร็วให้ฟังจนหูแทบชาบวกกับอาการมึนงงแบบสุดๆ

พอขึ้นมานั่งบนรถได้ผมก็ประสานมือตัวเองเข้าหากันก่อนจะกำไว้จนแน่นตั้งสติได้ก็รีบหันไปพูดกับคนข้างๆ ทันที

“คุณสามีเมื่อกี้ป้าแกพูดว่าอะไร แล้วไปบอกอะไรป้าแก”

“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ สมองคิดได้ยังไงถึงไปบอกว่าเสื้อร้านนั้นไม่มียี่ห้ออยากถูกกระทืบตายคาร้านเหรอ…ไอ้เด็กมีปัญหา!!!!!”

“นี่ลุงอยู่ดีๆ มาว่าผมมีปัญหาได้ยังไง”

“หึ! แล้วเด็กดีๆ ที่ไหนเค้าเดินเรียกผู้ชายคนอื่นว่าสามีให้คนทั้งตลาดฟังละ”

“ก็เด็กดีๆ อย่างคุณหนูเดือนสิบสองนี่แหละ…ทำไมต้องแคร์ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง!!!!!” ผมกอดอกเชิดหน้าใส่ก่อนจะนั่งพิงเบาะรถซะเต็มแรง ไม่อยากยอมรับหรอกนะว่ามันคือเรื่องจริงแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อคิดอะไรไม่ออกแค่อยากจะแกล้งเท่านั้นเอง

“คุณหนูตกอับละสิไม่ว่า หัดใช้หัวคิดซะบ้างก่อนที่จะพูดอะไรออกไปอย่าลืมนะว่าที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ เราอยู่กันแบบพอเพียงไม่ใช่ฟุ่มเฟือย”

จุก!!!

ด่าซะขนาดนี้ตบหน้าไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ… มือสั่นสิครับก็คนมันโดนด่านี่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำให้ผมรู้สึกโกรธได้ขนาดนี้มาก่อนเลยแต่ผู้ชายคนนี้กลับกำลังทำอยู่

“ไอ้แก่ ไอ้บ้า…คนมันเลือกเกิดได้หรือยังไงกัน? ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากมาหรอกนะที่นี่ ไม่อยากอยู่ด้วย!!! เกลียด เกลียด เกลียด…ฮือๆ เกลียด!!!”

L

ให้ตายเหอะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ตั้งแต่วินาทีที่ฝ่าเท้าเหยียบมาที่นี่ผมกลับมีความรู้สึกทุกอย่าง…แม้กระทั่งเจออะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยเจอโดยเฉพาะน้ำตาของตัวเองที่ไม่เคยไหลออกมาให้ผู้ชายคนไหนได้เห็น อย่าว่าแต่ผู้ชายเลยแม้แต่พ่อแม่ยังไม่เคยได้เห็น

“เดือนสิบสอง…”

“ฮือๆ ไม่ต้องมาเรียก!!!”

“เฮ้อ! ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเด็กอย่างนายด้วยเนี่ยมันนรกชัดๆ รู้ไหม?” ตอนแรกก็คิดว่าจะปลอบแต่ที่ไหนได้กลับด่าต่อจนผมร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ

“ฉันไม่น่าหลงผิดไปเอาเด็กมีปัญหามาเป็นเมียเลยจริงๆ”

“ฮือๆ อะ…อึก ขอโทษทีนะลุง เราสองคนไปเป็นผัวเมียกันตอนไหนเหรอครับ” ตอนแรกละไม่อยากยอมรับพอเจอน้ำตาผมเข้าให้หน่อยกลับทำปากดีมาบอกว่าผมเป็นเมีย

“นอกจากจะมีปัญหาแล้วยังเรียกร้องความสนใจได้ห่วยแตกสุดๆ ไปเลยด้วย”

“ไอ้หมาป่าแก่ตัวร้ายบ้า!!!!!!!”

สาบานว่านี้คือฉายาใหม่ที่ผมเพิ่งตั้งให้ เอาทุกอย่างมารวมกันไว้หมดเลยครับ…

น้ำตาที่ร้องออกไปก่อนหน้านี้แค่ละครเรียกน้ำย่อยที่ไหลมากไปหน่อยจนไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาได้จริงๆ แต่พอเจอประโยคก่อนหน้านี้ไปทุกอย่างกลับหายไปหมดเลยครับ

“กลับมาอาละวาดได้แล้วเหรอ เสแสร้งเก่งนะเรา…”

“งื้อออออออ! ไอ้แก่บ้า ฮึย!”

สุดท้ายผมก็แพ้เองจนได้…คอยดูนะวันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอกครับและผมเองก็จะไม่มีทางปล่อยขุมทรัพย์นี้ไปไหนอีกเด็ดขาดในเมื่ออยากตีตัวออกห่างดีนะ เดี๋ยวแม่จะยั่วให้ไปไหนไม่รอดเลยคอยดูสิ

^^

ตอนนี้นางคุณหนูมีหลายอารมณ์มากๆ
แต่ที่แน่นอน คุณสามี...นี่มันอัลไลลลลลลลลลลลลลล?
ตอนหน้าจะพานางไปยั่วหมาป่ากัน ขุมทรัพย์นี้อยู่ตรงหน้าอย่าได้ปล่อยไปนะลูก...

ปล.คนตรังแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวเค้าได้นะ 55555'

เม้นๆ เยอะๆ จะได้มาต่อเร็วๆ นะคร้าบ ^^
เรื่องนี้จัดว่าฟิน เรื่องอื่นไม่รู้ค่อยว่ากันปิดเทอม...