luscious, 6

luscious, 6

จุดเริ่มต้นของคำว่าหึง เปลี่ยนเป็นเกลียด…

ตู๊ดๆ ๆๆๆ ๆ

เสียงรอสายดังขึ้นมาพร้อมๆ กับหัวใจผมที่เต้นแรงถ้าพ่อรับสายผมจะพูดว่ายังไง? ผมยังไม่พร้อมแต่ถ้าหนีปัญหาไปมากกว่านี้ก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

L

“เดือนสิบสอง”

เสียงของพ่อที่เรียกผมอย่างดีใจ พร้อมๆ กับหัวใจผมที่เต้นแรง…

“…” ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็นั่งฟังเสียงของท่านอยู่

“พ่อขอโทษ พ่อมันแย่ที่ทำให้ลูกต้องลำบาก…”

“อะ…อึก” ผมพยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ไม่ให้ท่านได้ยินก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ผมไม่ได้โกรธถึงขนาดโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของพวกท่านสองคน ถ้าจะโทษก็ควรเป็นผมมากกว่าที่ไม่ยอมช่วยอะไรนอกจากใช้เงินไร้สาระไปวันๆ

“พ่อกับแม่รักหนูนะเดือนสิบสอง…”

“ฮือๆ ผมก็รัก” สุดท้ายผมก็แพ้ใจตัวเอง แม้ว่าพวกท่านจะเห็นงานสำคัญกว่าผมแต่คำว่ารักที่ผมไม่เคยได้ยินมานานมาครั้งนี้กลับได้ยิน มันทำให้ผมรู้สึกดีใจมากๆ เลยทีเดียว

“พ่อบอกผมได้ไหมว่าทุกอย่างมันแย่ขนาดนี้ได้ยังไง?”

“พ่อเอาเงินไปลงทุนเพื่อจะเล่นหุ้น แต่ทุกอย่างกลับแย่เพราะค่าเงินมันตกต่ำ สุดท้ายพ่อก็ไม่เหลืออะไรจนต้องขายหุ้นของบริษัทเราที่เหลืออยู่หกสิบเปอร์เซ็นไปเพื่อใช้หนี้…” น้ำเสียงของพ่อฟังดูไม่ดีเลยครับจนผมไม่อยากให้ท่านเล่าเรื่องแย่ๆ พวกนี้ต่อด้วยซ้ำ

“…”

“พ่อผิดเองที่ทำอะไรเกินตัว ทั้งๆ ที่พวกเราก็มีทุกอย่างจนใช้ไม่หมดแล้ว”

“นานเท่าไหร่แล้วครับที่พ่อเริ่มเล่นหุ้น ไหนตอนแรกพ่อบอกว่าโดนโกง!!!”

“พ่อขอโทษแค่ไม่อยากให้ลูกคิดมาก พ่อเริ่มเล่นหุ้นได้สักปีกว่าแล้ว ช่วงแรกๆ ก็ทำเงินให้เราได้มากแต่ช่วงหลังมากลับแย่ลงเรื่อยๆ” ช่วงหลังมาที่ว่าแต่เงินในเช็คที่พ่อเขียนตั้งไว้ให้ผมแต่ละวันกลับเท่าเดิมไม่เปลี่ยน วันละหมื่นผมก็สามารถใช้มันจนหมดได้แค่พริบตาเดียวเหมือนไม่รู้จักคุณค่าของมันด้วยซ้ำไป

“แล้วทำไมพ่อยังให้เงินผมใช้เท่าเดิมเสมอทั้งๆ ที่เรากำลังจะไม่เหลืออะไร”

“พ่อกับแม่ไม่ได้ดูแลลูกดีนัก อย่างน้อยเงินก็สามารถทำให้ลูกมีความสุขได้”

“อะ…อึก” ผมสะอื้นอีกครั้ง เพราะพ่อกับแม่กำลังซื้อความสุขของผมด้วยเงิน “มันไม่เสมอไปนี่ครับ ทำไมพ่อกับแม่ไม่คิดว่าผมต้องการความอบอุ่นจากครอบครัวบ้างละครับ ที่ผมทำตัวแย่ๆ ก็เพราะอยากให้พ่อกับแม่รักและเป็นห่วงบ้าง”

“เดือนสิบสอง!”

“บอกผมได้มั้ยว่าพ่อขายหุ้นทั้งหมดให้ใคร รวมถึงบ้านนั่นด้วย” คนที่เคยมีทุกอย่างแต่กลับไม่เหลืออะไรเลยมันก็แย่เสมอไป แต่คงไม่แย่ไปกว่านี้ถ้าหากรู้ว่าใครคือคนๆ นั้นที่ซื้อทุกอย่างต่อไปจากพ่อผมหรอกนะ

“พ่อขายให้คุณ…”

แค่ได้ยินมันก็เจ็บปวดและไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้ด้วยอยากให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝันแต่ทำไมมันเหมือนความจริงเข้าไปทุกที!!!

จอมพล

หลังจากที่ถูกเดือนสิบสองพากลับมาที่บ้านผมนั่งรออยู่นานจนรู้สึกปวดแผลไปหมดเด็กคนนั้นก็ไม่ยอมเดินออกมาซักทีจนในที่สุดคนที่โผล่หน้าเข้ามาก็ดันเป็นเพื่อนสนิทของผมแต่ไหนแต่ไร ซึ่งหมอนี่คือคนเดียวที่จัดการธุระให้กับผมที่กรุงเทพฯ จะว่าไปก็เหมือนเลขาส่วนตัวของผมนั่นแหละ… เอาเป็นว่าผมไม่ขอแนะนำตัวอะไรมากก็แล้วกันครับเดี๋ยวมันยาว

“ฉันอยากเห็นหน้าเดือนสิบสองจังเลย”

“จะไปอยากเห็นทำไม แล้วเรื่องที่ให้ไปจัดการละ…”

ผมรีบประท้วงขึ้นมาทันทีไม่รู้ว่าทำไมแต่ที่แน่ๆ ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อเห็นใครเข้าใกล้เด็กมีปัญหาคนนี้ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปหลงผิดปล้ำเด็กมันได้ยังไงทั้งๆ ที่คืนนั้นผมไม่ได้เมาแต่เด็กมันเมาแถมผมไม่ได้ป้องกันด้วยสิครับ ทุกอย่างมันผ่านไปเร็วอย่างกับลุ่มหลงจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากี่ครั้ง

“หวงหรือเปล่า”

“พูดมากไปแล้วเซย์” ผมเบือนหน้าไปมองก่อนจะส่งสายตาดุไปให้ สักพักได้ยินเสียงเดินเข้ามาของจา เด็กคนนี้ก็เปรียบเหมือนลูกแท้ๆ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่และผมก็ไม่อยากพูดถึงอดีตด้วยเพราะมันผ่านมานานแล้ว

“จาก็นึกว่าใครทำแผลให้พ่อที่แท้ก็พี่เซย์นี่เอง” ก็เพราะผมไม่ใช่พ่อแม้ๆ จาเลยเลือกที่จะเรียกเซย์แบบนี้แต่จะว่าไปหมอนี่เป็นฝ่ายเรียกร้องมากกว่าเพราะกลัวจะแก่ทั้งๆ ที่อายุก็ไม่ได้ต่างจากผมสักเท่าไหร่

“เพื่อนเราละ”

“ห่วงมันหรืออยากรู้ครับ”

“จา” ผมแอบส่งเสียงดุเมื่อจาพูดออกมาแบบนี้ซึ่งไม่ต่างจากคำพูดของเซย์ก่อนหน้านี้เลยละครับ

“คุยโทรศัพท์ครับ”

“กับใคร!!!”

“ทำเป็นหวง พ่อเลี้ยงปากแข็ง!!!!!!” เซย์ว่าก่อนจะขยับไปห่างตัวผมเพราะหมอนี่ทำแผลให้ผมเสร็จแล้วถ้านั่งอยู่นานกว่านี้มีหวังได้เลือดครับ

“พ่อมันครับ”

“ว่าไงนะ!” ผมร้องขึ้นมาอย่างตกใจเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลย ผมคิดไม่ตกแถมยังกลืนน้ำลายลงคอตัวเองแทบไม่ทัน

“เดือนสิบสองอยู่ไหน?”

“ในห้องผม” ไม่รอให้จาพูดจบผมก็ต้องรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกมาแม้ว่าจะเจ็บแผลก็ตามแต่อย่างน้อยยังดีกว่าปล่อยให้อะไรแย่ลงไปกว่านี้

“พ่อเดี๋ยวสินี่มันอะไรกันกลับมาเล่าก่อนนะ”

“ปล่อยไปเถอะ เราออกไปที่อื่นกันดีกว่าปล่อยให้ครอบครัวเค้าเคลียร์กัน” สองของจาและเซย์ขาดหายไปเมื่อผมปิดประตูห้องของจาลง เดือนสิบสองที่ยืนนิ่งกำโทรศัพท์อยู่ในมือหันมาทางผม…

นานครั้งจะได้เห็นเด็กคนนี้ร้องไห้และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรมากถ้าหากเดือนสิบสองร้องไห้เพราะผมกำลังจะแย่!!!!!

“เลว! ไปตายซะ!!!!”

ตุบ! พลั่ก!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเพราะโทรศัพท์ที่เดือนสิบสองถืออยู่ลอยมาตรงหน้าดีนะที่ผมหลบทันไม่งั้นแย่แน่นอน เพราะหลังจากปามันมาเรียบร้อยแล้วร่างเล็กก็ตรงมาหาผมก่อนจะตั้งท่าซัดหมัดใส่แต่ผมกลับรั้งมือเล็กไว้ได้ทันก่อนจะรวบตัวเดือนสิบสองเอาไว้แล้วอุ้มกลับไปที่ห้องของตัวเอง ถ้าทะเลาะกันที่ห้องนี้รับรองพัง!!!

“ปล่อย! ไอ้เลว…”

ท่าทางจะรู้ความจริงแล้วสินะถึงด่าผมได้เต็มปากขนาดนี้แถมไม่กลัวว่าผมจะโกรธหรือไม่พอใจอีกต่างหาก ที่จาบอกว่าเดือนสิบสองเกลียดคนโกหกก็น่าจะเป็นความจริงที่น่ากลัวสุดๆ ไปเลยละครับ

ปัง! ตุบ!

ผมปิดประตูห้องล้อกกลอนอย่างแน่นหนาก่อนจะพาร่างเล็กมาโยนลงบนเตียง เดือนสิบสองนั่งจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่เกลียดชังมากๆ ซึ่งมันแตกต่างจากทุกครั้งที่เราทะเลาะกันและเป็นแววตาที่ผมไม่อยากเห็นเลยทีเดียว

“ฉัน…”

“เกลียด!”

มาเต็มทั้งคำพูดและน้ำตาเหมือนอยากอาละวาดแต่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะว่าแค้นผมอยู่มือเล็กก็ได้แต่กำผ้าปูที่นอนไว้จนแน่นเหมือนกังระบายอารมณ์โกรธที่มีอยู่มากมายในตอนนี้

“เฮ้อ! อธิบายไปก็เท่านั้น…แสดงว่าคุณสินธุบอกทุกอย่างแล้วสินะ”

“เพื่ออะไร? ทำไมต้องเป็นคุณ!!!!!”

รู้สึกแปลกๆ เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินสรรพนามตัวเองมากมายที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่พอเจอเรื่องนี้ไปทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเหลือแค่คำว่าคุณ…

“อธิบายก็ไม่ฟังแล้วจะถามทำไม?” ผมเองก็เหลือทนทำไมต้องไปพูดจาปากแข็งใส่ด้วยทั้งๆ ที่ใจจริงก็เป็นห่วงนั่นแหละครับ

“หึ! ก็นั่นสินะ…ว่าอยู่ทำไมถึงไม่อยากรับผิดชอบอะไรเลย แต่ก็ดีเหมือนกันรู้ความจริงตอนนี้ก็ยังดีกว่าสร้างความทรงจำที่เลวร้ายเพิ่ม”

“เลวร้าย!!!!” ผมรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับคำพูดนี้ก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปหาเดือนสิบสองที่นั่งอยู่บนเตียงคว้าร่างเล็กให้เข้ามาใกล้ตัวก่อนที่จะบีบแขนทั้งสองข้างด้วยอารมณ์โกรธ…

ผมคิดว่าตัวเองพยายามทำให้ดีที่สุดแต่มันกลับดูเลวร้ายไปซะงั้น!!!

“ปล่อย! ต่อไปนี้ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรกันอีก…พรุ่งนี้ผมจะกลับกรุงเทพฯ ลาก่อนพ่อเลี้ยงจอมพล!!”

ผมกัดฟันกรอดรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของเดือนสิบสอง เด็กคนนี้ที่ไม่เคยยอมแพ้ใครหรืออะไรง่ายๆ แต่กลับยอมแพ้เพราะเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ

“ไม่ให้กลับ!!” ผมเถียงเสียงแข็งเพราะตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว

“มีสิทธิ์อะไร?”

“ในเมื่อถามหาสิทธิ์ก็จะย้ำให้ว่ามีตรงไหนบ้าง หึ!”

อื้อ…

ผมว่าก่อนจะผลักเดือนสิบสองให้ล้มตัวลงไปนอนบนเตียงอีกครั้งพร้อมทั้งกดจูบจนคนตัวเล็กดิ้นไปมาแต่มีเหรอที่ผมจะยอม กดจูบหนักๆ พร้อมทั้งขบเม้มริมฝีปากจนได้ยินเสียงร้องครางออกมาอย่างยอมแพ้แต่ก็ได้ไม่นานเพราะเดือนสิบสองเปรียบดั่งม้าที่ชอบพยศไปเรื่อยอย่างไม่ยอมแพ้ใคร

แค่ก แค่ก

ผมยอมปล่อยให้เด็กน้อยเป็นอิสระแค่ไม่นานก่อนที่จะกระชากเสื้อผ้าที่เจ้าตัวใส่อยู่จนหลุดออกจนหมด ผมไม่ได้ซาดิสท์แต่ในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่ยอมฟังแบบนี้ก็ต้องรุนแรงบ้าง…

อย่าถามว่าเพราะอะไร ถามว่าทำไมตอนนี้ผมต้องโกรธกับอีแค่คำว่าเลวร้ายและโกรธเมื่อได้ยินเดือนสิบสองทวงถามสิทธิ์ที่ผมมีต่อตัวเค้าน่าจะดีกว่า!!!!!!

“เจ็บ!!!”

L

เหมือนผมกำลังข่มขืนคนตรงหน้าก็ไม่ผิดเพราะผมทำทุกอย่างเร็วมากแม้กระทั่งสอดใส่เข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กตรงหน้าที่เอาแต่ร้องครางและร้องไห้จนน้ำตานองหน้าไปหมด แม้แต่กางเกงของผมยังถอดไม่หมดเลยด้วยซ้ำก็แค่เอาอาวุธของตัวเองออกมาก็เท่านั้นเอง

แฮ่ก แฮ่ก…

สวบ!!!!

ทั้งหอบหายใจ ทั้งร้องไห้ปนกับร้องห้ามแต่เพราะอารมณ์โกรธของผมทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงและไม่ยอมหยุดนอกซะจากจะกระแทกเข้าไปหาคนตรงหน้าเรื่อยๆ จนร่างกายขาวตรงหน้าแดงช้ำไปหมดทั้งตัว

ผมไม่ได้เล้าโลมด้วยซ้ำไปมันดูเลวร้ายอย่างที่เค้าพูดไว้จริงๆ นั่นแหละแต่ตอนนี้ผมหยุดไม่ได้แล้วหรือแม้แต่กลับไปอยู่ในจุดเริ่มต้นก็ตาม…

“เกลียด…อื้อ”

“คนที่พูดว่าเกลียดเค้าไม่ร้องครางอยากมีความสุขหรอกนะ เดือนสิบสอง!”

อื้อ!

แค่คำพูดที่ทำร้ายยังไม่พอเพราะผมก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากบวมเจ่อนี่อีกครั้งพร้อมทั้งดึงทึ้งอย่างกับคนบ้าเพื่อลงโทษเด็กน้อยตรงหน้าจนคนตัวเล็กสั่นเทาไปหมดทั้งตัวและเหมือนไม่มีเรียวแรงแม้แต่จะร้องห้ามผมอีกน้องจากจะนอนนิ่งให้ทุกอย่างมันจบๆ ไปสักที

แววตาสุดท้ายผ่านม่านน้ำตาผมเห็นแค่ว่าเดือนสิบสองจ้องมองมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าก่อนจะเบือนหน้าหนีไป…

เสียงครางก็ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ไปพร้อมๆ กับแรงขยับของผม…ทุกอย่างมันกำลังจะผ่านไปจนตอนนี้คนที่น่ามืดอย่างผมสำนึกผิดไม่ทัน…

เดือนสิบสองปลดปล่อยไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งกับการกระทำที่พูดได้เต็มปากว่าป่าเถื่อนของผมก่อนที่เด็กน้อยจะนิ่งเงียบไปพร้อมๆ กับที่ผมได้ปลดปล่อยมันออกมาข้างในและหยุดอยู่นิ่งไม่ยอมขยับไปไหน

แฮ่ก แฮ่ก

มีเพียงเสียงหอบหายใจรสต้นคอขาวตรงหน้าที่หลับตาปลิ่ม หากแต่น้ำตายังคงไหลออกมาเรื่อยๆ

“กะ…เกลียด!!!” ก่อนจะหมดสติก็ยังไม่วายจะพูดว่าเกลียดผมจนรู้สึกแย่ไปซะหมด ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้างแต่อย่างน้อยผมก็ลงมือข่มขืนเดือนสิบสองไปแล้ว!!!!

“โธ่โว้ย!”

ผมปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปก่อนที่ตัวเองจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำชำระร่างกายจนเสร็จแล้วเดินออกมาเห็นร่างเล็กที่บอบช้ำนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงก่อนที่จะค่อยๆ เดินเข้าไปหา… นั่งลงข้างเตียงมือข้างหนึ่งไม่กล้าแม้แต่จะยื่นเข้าไปหาด้วยซ้ำไป

แผลที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ กลับรู้สึกเจ็บอีกครั้งเมื่อผมปล่อยให้น้ำได้ชะล้างมัน แต่ความเจ็บที่ผมเจอก็คงไม่เท่าคนที่นอนอยู่ในตอนนี้

“ถึงจะพูดว่าขอโทษก็เปล่าประโยชน์ ก็แค่ไม่อยากให้ไปไหน…ผิดเหรอที่ทำแบบนี้!!!!!!!!”

ถามใครก็บอกว่าผิด! ข่มขืนเมียตัวเองเนี่ยนะ…ทำลงไปได้ยังไงแม้ว่าตอนแรกจะไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่แต่ทำยังไงได้ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้วและอีกอย่างผมก็อยากรักษาสิทธิ์นี้ของตัวเอง แต่พอเดือนสิบสองถามว่ามีสิทธิ์อะไรสติทุกอย่างกลับขาดหายจนหมดสิ้น!!!!

!!!

ผมเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะมานั่งรับลมยามค่ำคืนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ผ่านไปอย่างทรมานมาก…

“พ่อโอเคปะเนี่ย แล้วไอ้คุณหนูมันหลับแล้วหรือไงทำไมไม่อาละวาด!”

“จาทำยังไงเดือนสิบสองถึงจะหายโกรธพ่อละ?”

“หืม!!!!!!!” จาอุทานเหมือนไม่เชื่อคำพูดของผมก่อนที่จะเดินเข้ามาหาและนั่งลงข้างๆ ยกมือข้างหนึ่งมาอิงหน้าผากผมเอาไว้เหมือนกำลังวัดไข้

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ จู่ๆ พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไงหรือว่าพ่อ…”

“พ่อไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ มันรู้สึกแย่”

“ก่อนอื่นพ่อเล่ามาดีกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถามพี่เซย์ก็ไม่ยอมตอบ”

“พ่อเป็นคนซื้อหุ้นทั้งหมดรวมทั้งบ้านของเดือนสิบสอง”

“หา!” จาร้องดังกว่าเดิมแต่ก็นะคงแปลกใจว่าทำไมถึงเป็นผม “เป็นพ่อไปได้ยังไงกันเนี่ย แบบนี้ไอ้คุณหนูได้โกรธไปกันใหญ่แน่เลย”

“ตอนแรกพ่อก็ไม่รู้หรอกว่าคนที่เซย์ไปติดต่อจะเป็นพ่อของเดือนสิบสองเพราะทุกอย่างพ่อไม่ใช่คนจัดการก็แค่จ่ายเงินไปเท่านั้นเอง!”

“พ่อก็เหมือนเจ้าหนี้มันไปแล้ว แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จู่ๆ ก็เป็นพ่อเหมือนไอ้คุณหนูจะแพ้ไปซะทุกอย่างแล้ว…แบบนี้มันไม่อยู่บ้านเราแล้วละพ่อ!!!” จาพูดทุกคำออกมาแต่ผมนี่สิที่ลำบากเพราะผมทำเรื่องแย่ๆ ไว้เยอะ

“ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่า…พ่อเพิ่งไปข่มขืนเค้ามาหรอกนะ”

“พ่อ! โกหกจาปะเนี่ย” จาร้องดังเหมือนไม่อยากเชื่อคำพูดของผม

“แล้วคิดว่าพ่อเป็นคนยังไง” ผมกับจาเรามองหน้ากันแบบจริงจังมากๆ เพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้และคนอย่างผมก็พูดในเรื่องที่ตัวเองทำลงไปจริงๆ ได้อย่างหน้าตาเฉยด้วยเช่นกัน

“ให้ตายสิ! พ่อไปข่มขืนมันทำไมทั้งๆ ที่พ่อก็ได้มันไปแล้ว”

“ก็แค่เจ็บใจที่จู่ๆ เดือนสิบสองก็ถามหาสิทธิ์และพูดว่าจะไปจากที่นี่!!!”

“ถ้าจะผูกมัดกันถึงขนาดนี้พ่อไม่ล่ามโซ่มันไปเลยละครับ โธ่! อยากจะบ้าตายทำไมพ่อปากแข็งแบบนี้เนี่ย ถ้าอยากให้มันอยู่ด้วยก็พูดไปตรงๆ สิ นี่อะไรดันไปข่มขืนมัน อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!! พ่อใจร้ายที่สุด” จาทึ้งหัวตัวเองไปมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเหมือนกำลังโกรธผมแทนเพื่อนของตัวเอง

“จะเกลียดพ่ออีกคนก็ได้นะ”

“เกลียดทำไม ก็แค่ดีใจนิดหน่อยที่พ่อกล้าทำและยอมรับกับจา…แต่ไม่รับประกันหรอกนะว่าจะช่วยได้ไหม? ถึงไอ้คุณหนูมันจะเหวี่ยงวีนไปมากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าพูดว่าเกลียดแล้วละก็คงไม่ต้องเผาผีกันหรอก”

“เหมือนจะให้กำลังใจ”

“เฮ้อ! จาเครียด…เอาไว้ค่อยคิดตอนนี้พ่อกลับไปดูมันดีกว่า! แล้วอีกอย่างห้ามแตะต้องมันอีกนะห้ามแม้กระทั่งคิดด้วย”

“จะพยายาม!”

“พ่อ!!!!”

“พ่อกลับห้องก่อนนะ” เหมือนจะดีขึ้นแต่เปล่าเลยแย่ลงกว่าเดิมผมตัดบทก่อนจะเดินกลับมาที่ห้อง กลับมาก็เห็นว่าเดือนสิบสองยังคงหลับอยู่ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆ มองร่างเล็กที่ไม่ได้สติด้วยอารมณ์ที่ขุนมัว

“ทำบ้าอะไรลงไปวะไอ้จอม!!” ด่าตัวเองไปก็เท่านั้นเพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาแล้วและอีกอย่างตื่นมาก็คงได้เห็นแววตาว่างเปล่าแต่คำพูดว่าเกลียดอีกแน่นอน

!!!

“กะ…เกลียด อะ…อึก ฮือๆ” ขนาดยังไม่ตื่นทั้งละเมอและร้องไห้พูดว่าเกลียดได้ขนาดนี้ถ้าตื่นขึ้นมาหน้าผมก็คงไม่อยากมอง

_________________________________________ 

ครบค่ะ

#บ่องตง

ไอ้คุณหนูมาอารมณ์ไหน คนแต่งก็บอกไม่ถูกคร้าบบบบบบ...

หน่วงไม่กี่ตอนหรือเปล่า?

#จะเริ่มอัพจาวาหลังจากที่เดือนสิบสองผ่านไปครึ่งเรื่อง

แต่จะอัพบทนำเมื่อเดือนสิบสองเดินไปถึงตอนที่ 8 ซึ่งตอนนี้ไรท์ปั่นเสร็จแระ ^^

สถานะคลุมเครือ NC น้อยนิด ฮาๆๆๆๆๆๆ

ถล่มเม้นเร็วๆ นะ เรื่องนี้เฮฮาปาร์ตี้สุดๆ แระ

โกรธกันได้ไม่นานหรอก เพราะใจมันเริ่มตรงกันแล้ว

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >/////////////////////////<

ภูมิใจนำเสนอ...

[คุณอาวุธxจาวา]

เรื่องนี้เด็กน้อยที่คอยช่วยคนอื่นมาตลอด พอถึงคราวตัวเองกลับทำอะไรไม่ถูก!!!!

#เปิดบ้านใหม่รอนาง เดือนสิบสองเหวี่ยงวีนเอาแต่ใจ แต่นางจะร้ายแทน หึหึ!