luscious,
5
จุดเริ่มต้นของคำว่าหึง…ที่แท้จริง
เดือนสิบสอง
เหมือนผมกำลังน้อยใจที่ไอ้จาพูดแบบนั้นออกมาทั้งๆ
ที่เมื่อก่อนผมเป็นคนที่ไม่เคยแคร์หรือแม้แต่สนใจคำพูดของใครอยู่แล้ว
ผมถูกนินทามาก็บ่อยแต่ทำไมตอนนี้คำพูดที่ตรงไปตรงมาของไอ้จากลับทำให้ผมรู้สึกแย่…
ตั้งแต่ที่ผมก้าวเท้ามาเหยียบตรังผมไม่รู้เลยว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากขนาดไหนและที่แน่ๆ
ความรู้สึกอ่อนไหวของผมก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมเดินออกมาจากที่ตรงนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจู่ๆ ถึงมาโผล่ที่สวนปาล์มได้ยังไง
และแน่นอนว่าแดดมันร้อนแต่ผมก็ไม่อยากอาละวาดใส่คนอื่นเหมือนไม่รู้จักใครแล้วเดินหลงทางมาเลยครับ
“อ้าว!
เพื่อนคุณจา”
เสียงทักทายของคุณลุงตรงหน้าดังขึ้นมา
ท่านยืนยิ้มให้ผมฟันขาวเชียวครับแต่ตัวนี่ดำมากท่าทางจะทำงานกลางแดดมาตลอด
ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกแต่จับใจความได้แค่ชื่อของไอ้จาและดูเหมือนท่านจะทักทายผม
“เอ่อ…คือผม”
“ฮาๆๆๆ
ลุงลืมไปคุณหนูคงฟังภาษาลุงไม่รู้เรื่อง”
“แฮะๆ”
ผมยืนยิ้มแหย่ๆ เกาหัวตัวเองมองหน้าคุณลุงอยู่อย่างนั้น
พูดได้เลยว่าถ้าไม่มีไอ้จาเดินมาด้วยชีวิตผมที่อยู่ที่ตรังลำบากครับ
TwT
“ขอผมช่วยได้ไหม?”
ถึงแม้เราจะสื่อสารกันไม่ค่อยรู้เรื่องแต่อย่างน้อยมันก็เป็นภาษาที่น่าจะเข้าใจกันได้ไม่ยากและดูเหมือนว่าคุณลุงท่านเองก็น่าจะฟังที่ผมพูดออกด้วย
“อย่าเลยครับมันลำบาก!” ไม่ใช่เสียงของคุณลุงแต่เป็นใครอีกคนก็ไม่รู้ที่โผล่มาจากด้านหลัง
ผมหันไปมองก่อนจะยิ้มให้เพราะว่าเค้าพูดภาษากลางได้ซึ่งมันเป็นอะไรที่ดีสำหรับผมมาก
“เอ่อ…”
“ผมชื่อคมครับเป็นหัวหน้าคนงานตัดปาล์ม”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ
อย่างน้อยคุณกับผมก็สื่อสารกันรู้เรื่อง” ผมว่ายิ้มๆ
แถมผู้ชายตรงหน้ายังหล่อเข้มดูดีอีกต่างหาก
แววเจ้าชู้ฉายมาแต่ไกลแต่ความหล่อก็ยังน้อยกว่าคุณสามีผมอยู่ดี อิอิ ^^
“ลุงไปทำงานต่อเถอะครับ”
คุณคมหันไปบอกกับคุณลุงก่อนที่จะหันมาสนใจผมต่อ
อย่างน้อยแทนคำนำหน้าชื่อเค้าว่าคุณก็น่าจะดีสำหรับคนที่พร้อมจะเป็นมิตรกับเรา
“อยากเดินดูรอบๆ
ไหมครับ”
“ก็ดีครับ”
“ถ้างั้นนี่ครับหมวก
ว่าแต่จะใส่ได้ไหม…”
“ได้ครับ”
ผมรีบคว้ามันมาใส่ที่หัวของตัวเองทันทีเลยครับ
วินาทีนี้เค้าไม่เลือกราคาและยี่ห้อกันหรอกเพราะมันร้อนอย่างน้อยก็ช่วยรักษาไม่ให้หน้าผมดำไปมากกว่านี้ก็เป็นพอแล้ว
คุณคมพาผมเดินเล่นในสวนปาล์มไปเรื่อยๆ
ตลอดทางก็เห็นคนกำลังตัดปาล์มอยู่อย่างขยันขันแข็งเลยทีเดียวท่าทางจะลำบากน่าดูบางทีก็อยากลองทำแต่ผมว่าจะทำให้งานง่ายๆ
สำหรับพวกเค้าเป็นงานที่ยากก็ได้
และอีกอย่างผมอาจจะสร้างปัญหาให้พวกคนไปมากกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้นะครับ
“ดื่มน้ำก่อนไหมครับ”
เดินมาถึงที่พักขนาดนั้นเป็นเพลิงคล้ายๆ
กับกระท่อมแต่ไม่มีที่กั้นมีคนงานส่วนหนึ่งที่กำลังนั่งพังอยู่จากการตัดปาล์ม
ผมหันไปมองหน้าคุณคมก่อนจะยิ้มแหย่ๆ
ไม่อยากจะเลือกดื่มหรอกครับแต่เพราะมันหิวก็เลยต้องดื่มไป
อย่างน้อยผมก็ไม่ควรจะเลือกมากเพราะที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ
“สดชื่นไหมครับ”
“นิดนึงครับ
แดดเริ่มร้อนแล้วผมกลับบ้านก่อนดีกว่า” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะตั้งท่าจะเดินออกมาจากที่ตรงนี้แต่ทว่า
หมับ!
มือหนาคว้าเข้าให้ที่ข้อมือของผมอย่างจังแต่พอผมหันไปมองเค้าก็รีบปล่อยมือตัวเองออกจากข้อมือผมทันที…
“ขอโทษครับ”
“ครับ
ว่าแต่คุณมีอะไร?”
“ผมเดินไปส่งครับ
J”
!!!!!!
“ไม่ต้อง!
หน้าที่นายคือคุมคนงานไม่ใช่เหรอคม”
ผมกับคุณคมแทบหันกลับไปอีกด้านหนึ่งไม่ทันเลยทีเดียวเพราะคนที่โผล่มาเค้าไม่ได้มาด้านหลังของผมหรือคุณคมแต่เป็นด้านข้าง
ไอ้คุณสามีจอมโหดยืนกอดอกมองมาที่พวกเราสองคนด้วยสายตาที่ดุๆ
จนผมแทบกลืนน้ำลายลงคอไม่ทันเลยทีเดียว
“ขอโทษครับพ่อเลี้ยง”
โหย!
ใหญ่โตซะขนาดคุณคมยังต้องก้มหัวแถมเรียกเค้าว่าพ่อเลี้ยงอีกต่างหาก
คนงานคนอื่นๆ ที่นั่งพักอย่างสบายอารมณ์แต่พอเห็นแววตาดุๆ
นี่เข้าหน่อยรีบกลับไปทำงานแทบไม่ทันเลยครับ
“รีบกลับไปทำงานเถอะครับ
ท่าทางองค์จะลงแล้ว อิอิ” ผมว่าแอบยิ้มขำคุณคมเองก็ด้วยแต่เค้าแค่เพียงอมยิ้มเท่านั้นก่อนที่จะเดินออกไปเท่ากับว่าตอนนี้ผมอยู่กับคุณสามีสองคนเท่านั้น
!!!
“บ้าอำนาจ!” ผมเดินเข้าไปหาเค้าก่อนจะพูดขึ้นมา
“เด็กมีปัญหา!”
“นี่!
พูดให้มันดีๆ นะ” ผมชี้นิ้วไปตรงหน้าก่อนจะกัดฟันกรอดรู้สึกไม่พอใจกับคำว่าเด็กมีปัญหามากๆ
ทำไมชอบเรียกผมแบบนี้ด้วย
“ถอนคำพูดเลยนะ”
“เรื่องจริง!
กลับบ้านได้แล้วจะมาสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเค้าเหรอ”
ไม่สนใจที่ผมพูดสักคำแถมยังไล่ให้ผมกลับบ้านอีกต่างหาก ถ้ากลับก็ถือว่ายอมนะสิแล้วเรื่องอะไรจะยอมกลับง่ายๆ
แม้ว่าแดดจะร้อนมากแค่ไหนก็ตาม
“ไม่กลับ!!”
“ดื้อ!!!” เต็มๆ แถมยังไม่สนใจผมด้วยเดินออกไปจากที่ตรงนี้ทันทีเลยครับ
ผมเองก็ไม่ยอมก็เลยวิ่งตามออกไป
“ทำไมต้องชอบพูดว่าเด็กมีปัญหาหรือไม่ก็ดื้อละ…นี่หยุดเดินแล้วหันกลับมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะ รู้ไหมว่าไม่ชอบให้ใครเดินหนี!!!!”
ผมหยุดเดินอยู่ตรงที่เค้ากำลังตัดปาล์มอยู่ก่อนจะโหวงเหวงโวยวายคนที่เดินนำออกไปก่อนเมื่อกี้หยุดเดินก่อนจะค่อยๆ
หันกลับมามอง…ผมยืนแบนปากเหมือนอยากจะร้องไห้เพราะเค้าทำให้ผมรู้สึกอยากอาละวาดได้ตลอดเวลาที่เจอกัน
“…”
“พูดว่าขอโทษเดี๋ยวนี้นะ!!!
แล้วก็คืนคำที่ว่าเค้าดื้อกับเป็นเด็กมีปัญหาด้วย”
ทำไมต้องแทนตัวเองว่าเค้าแต่เพราะอารมณ์ทุกอย่างในตอนนี้มันพาไปจนหมด
ผมแทบอยากจะร้องไห้…แถมไม่แคร์ด้วยว่าคนจะมองพวกเรากันมากแค่ไหน
ภาวะนาให้พวกเค้าฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง!
“เดือนสิบสอง!”
“อะไรเล่า!
ขอโทษดะ…”
หมับ!
พูดไม่ทันจบร่างสูงตรงหน้าก็พุ่งเข้ามาหาผมด้วยท่าทางที่ตกใจก่อนจะกระชากผมให้ตามเค้าไปล้มลงไปนอนกองกับพื้นดินด้วยกันแต่ที่แน่ๆ
ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยถ้าเทียบกับเค้าที่นอนราบไปกับพื้น
“จอมพล” ผมเรียกชื่อเค้าเสียงแผ่วแถมเป็นชื่อที่ผมไม่ใส่สรรพนามใดๆ
นำหน้าด้วยครับ แข่งกับเสียงของพวกคนงานในไร่ที่ร้องด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เห็นในตอนนี้
“เด็กบ้า!” จ้องหน้าผมก่อนที่จะด่าออกมาอีกครั้ง
ให้ตายสิจะมีคำไหนบ้างที่มันน่าฟังเมื่ออกมาจากปากของผู้ชายคนนี้…
“ไอ้แก่บ้า!”
ตุบ!
ร้องตะโกนด้วยความเจ็บใจก่อนที่จะตีเข้าให้ที่แผงอกกว้างแล้วยันตัวเองลุกขึ้นยืน
ผมยืนมองภาพผู้ชายที่พยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็ทำได้ยากเหมือนกำลังสำออยแต่จะให้ช่วยงั้นเหรอไม่มีทางซะหรอก
“สมน้ำหน้า
ลุกขึ้นเองไปเลย”
ชิส์!
จิ๊ปากไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะหันหลังให้
“พ่อเลี้ยงเลือด…”
อะไรเลือดๆ ฟังไม่ค่อยถนัดแต่ท่าทางไม่ค่อยดีเพราะพวกคนงานวิ่งเข้ามาทางผมกันเต็มเลยครับ
เท่านั้นแหละความสงสัยทำให้ผมหันกลับไปมองก็เห็นว่าคนที่กำลังจะลุกขึ้นนั่งเมื่อกี้ลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้วก่อนที่เค้าจะมองมาทางผม
หน้าซีดเชียว!!!
แต่ผมนี่สิใจเสีย…
“ลุง”
ตกใจกว่าเดิมเมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะล้มลงไปอีกครั้งผมรีบเดินเข้าไปหาเค้าก่อนที่จะช่วยพยุงเอาไว้
คนตัวสูงเองก็กอดคอผมเอาไว้จนแน่นเลยทีเดียว
“ไปโรงพยาบาลดีกว่าครับพ่อเลี้ยง”
เสียงของคุณคมดังขึ้นมาก่อนที่เค้าจะช่วยพยุงอีกแรง
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากก็แค่เศษไม้ตำเท่านั้นเอง บอกคนงานให้กลับไปทำงานได้แล้ว”
“แต่ว่า…”
“ฉันสั่ง!
ส่วนนายก็ด้วยเดี๋ยวที่เหลือให้เดือนสิบสองจัดการเอง”
“ครับ”
คุณคมยอมล่าถอยก่อนจะเดินออกไป ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาเค้าแบบว่าสำนึกผิดจริงๆ
ที่เค้าต้องเจ็บตัวแบบนี้ก็เพราะช่วยผมแถมเมื่อกี้ผมยังไปสมน้ำหน้าเค้าอีก
“อวดเก่ง ดื้อ
แล้วก็…”
“พอแล้ว
รีบพาฉันกลับบ้านได้ไหม?” สีหน้าเค้าเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดจนผมยอมหยุด
“ก็เดินสิ
อย่าทิ้งน้ำหนักลงมามากด้วย…คนอะไรก็ไม่รู้ตัวหนักเป็นบ้า!!!”
“บ่นเหรอ?”
“ชิส์!”
ผมช่วยพยุงคนแก่ขี้บ่นมาจนถึงบ้านเสร็จก็พาเค้าไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเดินไปตามหาไอ้จา
ถ้าจะให้ผมทำแผลนะเหรอ? ไม่มีทางเพราะผมทำไม่เป็น TwT
ให้ตายสิชีวิตนี้ไอ้คุณหนูอย่างผมจะทำอะไรเป็นบ้างนอกจากสร้างเรื่องไปวันๆ
แล้วอาละวาดเหวี่ยงหรือวีนใส่คนอื่นไปทั่ว…ไม่มีอะไรดีในตัวนอกจากหน้าตา(อันนี้รับประกันโดยเดือนสิบสองเอง)
“นะๆ
ขอร้องละไปทำแผลให้พ่อมึงหน่อยสิ”
ผมเดินเข้ามาตามหาไอ้จาในห้องก็เจอมันนอนเล่นเกมอยู่บนเตียงก่อนจะรีบเข้าไปอ้อนวอน
“ไม่มีทาง!
มึงทำพ่อกูเจ็บตัวก็ไปทำแผลให้เค้าสิ”
มันไม่สนใจผมเลยพอพูดจบก็หันกลับไปสนใจโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือทันที
“กูทำไม่เป็น
มีแต่จะทำให้พ่อมึงแย่กว่าเดิม…”
“คงไม่แย่ไปกว่าตอนนี้แล้วหรอกเชี่ย…ออกไปได้แล้วป่านนี้พ่อกูรอจนเลือดหมดตัวแล้วมั้ง”
ไอ้จาว่าก่อนจะออกแรงไล่ TwT ผมแทบอยากร้องไห้ที่ขอร้องมันไม่สำเร็จและแน่นอนไอ้คุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นอย่างผมต้องมานั่งทำแผลให้พ่อไอ้จา
บ่องตง!
คุณสามีตายแน่…
กึก!
เฮ้ย!
อะไร?
แค่เดินไปตามไอ้จาไม่นานกลับมาอีกทีไอ้แก่บ้าก็ดันนั่งถอดเสื้อให้ใครก็ไม่รู้ทำแผลให้อย่างสบายอารมณ์แถมท่าทางก็ยังสนิทสนมกันอีกต่างหาก…
มาจากไหนนนนนน!!!!!!
วันนี้อุตส่าห์ไล่ยายป้าสร้อยฟ้าไปได้แล้วแท้ๆ
แล้วนี่อะไรผู้ชายหน้าสวย(น้อยกว่าผม)โผล่มาจากไหน TwT
อารมณ์เสียสุดๆ
ไปเลย…
เดินกระทืบเท้ากลับมาที่ห้องของไอ้จาทันที
ไม่ได้อะไรหรอกนะแค่อารมณ์เสียที่จู่ๆ
ไอ้แก่บ้าก็ไม่รู้ใจง่ายไปนั่งถอดเสื้อให้ใครทำแผลให้อยู่
ปัง!!!!
“เชี่ยคุณหนู” เสียงของไอ้จาร้องดังขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าผมปิดประตูห้องมันด้วยแรงที่โคตรจะมหาศาล
“หลบไป
แล้วก็เอามือถือมึงมานี่”
รีบกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของไอ้จาทันทีก่อนที่จะแย่งโทรศัพท์มันมา
“ไหนว่าจะออกไปทำแผลให้พ่อกู”
“มีคนทำให้แล้ว”
ว่าเสียงเบา…ทำไมต้องพูดเสียงแผ่วแบบนี้ด้วยละ
ไม่เข้าใจตัวเองเลยก็แค่ไม่พอใจที่คนของผมกำลังถูกคนอื่นแตะต้อง
ก็ผมหวงขุมทรัพย์นี่(จริงๆ นะครับ)
“ทำไมเสียงแผ่วเชียว”
“ไปไกลๆ
กูจะคุยโทรศัพท์” ว่าไปนั่นไม่รู้หรอกว่าจะคุยกับใครแต่ที่แน่ๆ
ทำยังไงก็ได้ให้สมองของผมเลิกคิดเรื่องบ้าๆ ตอนนี้ไปก่อน
“เหมือนน้อยใจพ่อกูแล้วมาเหวี่ยงใส่กู
ใช่เรื่องปะเนี่ย!”
ไอ้จาเกาหัวไม่สบอารมณ์ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปนั่งให้ห่างจากผมเพราะว่าตอนนี้คุณหนูเดือนสิบสองอารมณ์ไม่ดี
“น้อยใจเชี่ยไร
ทำไมต้องน้อยใจด้วย”
“แถไปเรื่อยนะมึง
แล้วนั่นจะโทรหาใคร?” ไอ้จาเดินกลับมาจะแย่งโทรศัพท์ไปแต่ผมกลับยกขาทั้งสองข้างขึ้นจนมันยอมกลับไปนั่งที่เดิม
“ไม่รู้
แล้วนี่เครื่องมึงมีเบอร์ใครบ้าง…”
“โทรศัพท์มึงก็มี!!!!!!” ไอ้จาไม่ตอบผมก่อนจะเน้นเสียงยาว
ที่ผมไม่ยอมหยิบของตัวเองมาใช้ก็เพราะว่าถ้าเกิดเปิดเครื่องมีหวังสายเข้าเพียบและแน่นอนว่าต้องมีคนโทรมาตอกย้ำผมเรื่องที่บ้านแน่ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ผมรับไม่ได้เลยทีเดียว
“กูปิดเครื่อง”
“งั้นกูเปิดให้!!!!”
“เฮ้ย!
อย่านะโว้ย…”
ครืด
ครืด ครืด ครืด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และอีกมากมายหลังจากที่มันแอบหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมาจากลิ้นชักใกล้มือ
นี่ขนาดแอบไว้แล้วนะไอ้จายังหาเจอ L
“กูเตือนมึงแล้ว!”
“ไอ้สัด!
มึงแจกเบอร์ใครไปบ้างเนี่ย”
มันบ่นก่อนจะโยนมาให้แทบรับไม่ทันไม่งั้นหน้าหล่อๆ ของผมมีพัง
“เคลียร์ซะ”
“เชี่ย!
ก็บอกอยู่ว่าอย่าเปิดเครื่องมึงไม่ฟังกูเอง…”
“ใครจะไปรู้ว่ามึงจะแจกไปทั่วขนาดนี้”
บ่นอีก บ่นจนน่าเบื่อ… -_-! ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะวางโทรศัพท์ไอ้จาไว้ใกล้ๆ
แล้วหยิบของตัวเองมาเลื่อนดูมีแต่ข้อความๆๆๆๆๆ
ก็แน่ละผมดันปิดเครื่องไว้นี่ใครติดต่อได้ก็บ้าแล้ว
“ตอนแจกกูเมา
จบมั้ยครับ!!!!”
“ก็ยังดีที่เมาแล้วได้พ่อกูเป็นผัว”
“พอเหอะกูช้ำใจ!” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาไอ้จาก่อนจะนอนกลิ้งที่เตียงเหมือนเดิมปิดโหมดเครื่องบินแมร่งเลยพร้อมทั้งลบข้อความมากมายที่ส่งเข้ามา
ไม่อ่านหรอกเสียเวลา จนสุดท้ายสายตาของผมกลับไปสะดุดเข้ากับข้อความสุดท้ายเมื่ออาทิตย์ก่อนซึ่งนั่นก็ใกล้เคียงกับเวลาที่ผมมาอยู่ตรงพอดี
จนป่านนี้ผ่านไปก็เดือนกว่าได้แล้วมั้ง
ไม่รู้ไม่ได้นับ…
“เป็นอะไรไปวะ?”
ไอ้จาเหมือนจะสงสัยพอเห็นว่าผมนิ่งเงียบไป นานๆ ผมถึงจะรู้สึกแบบนี้…และแน่นอนผมเองก็ไม่ชอบอารมณ์นิ่งเงียบของตัวเองเหมือนกัน
“พ่อโทรมาวะ
แต่นานแล้ว…”
L
น้ำตาจะไหล
ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี!!!!!!
“โทรกลับไปสิ”
“ไม่อะ!” ผมว่าก่อนจะไม่สนใจโทรศัพท์ โยนมันไปไกลตัวแล้วตึงผ้าห่มมาคลุมโปร่งไว้ทันที
“กูรู้นะว่ามึงแอบร้องไห้
ทำหยิ่งไปก็เท่านั้นสู้โทรไปแล้วคุยกับท่านไม่ดีกว่าเหรอ?”
แอด///
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป
ผมนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่นานก่อนที่จะยอมโผล่หน้าออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์มาถือเอาไว้…
จะโทรดีไหม?
ถ้าโทรไปแล้วผมจะคุยอะไร
ในเมื่อพ่อกับแม่ทำร้ายผมมากๆ ทิ้งผมไว้ที่บ้านคนเดียว
แถมบ้านยังไม่ใช่ของผมอีกต่อไปรอวันเจ้าของใหม่มาไล่ แม้ว่าผมจะนิสัยไม่ดีแค่ไหน
แต่อย่างน้อยพวกท่านก็ควรบอกผมบ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้นไม่ใช่อยู่ๆ ก็หายไปแบบนั้น
L
_____________________________________
แป้งอยากอ่านเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....
เม้นให้อ่านกันหน่อยสิคร้าบบบบบ TwT
ภาพไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย...
แค่สวยค่ะ อิอิ ^^
เดือนสิบสอง นางมี FC แล้วไงละ?
มีคนเรียกร้องอยากเห็นนางท้องเร็วๆ แบบนี้ต้องเผด็จศึกแบบเด็ดขาดก่อนสิ ฮาๆๆๆๆ
อีกอย่าง...ถ้านางท้องบ้านคงพังเพราะอารมณ์เหวี่ยงแบบขอไปที ม้างงงง!!!
รอนะค่ะ
ตอบลบติดตาม เดือนสิบสองนางจะทำยังไง?กับลูก(?)ของนางกับคุณสามี
ตอบลบรอนร้าาาาาา รีบท้องเร้วเร้วนร้าาาาา FC เดือนสิบสองนร้าาาาา ^____^
ตอบลบจงอัพ จงอัพ จงอัพ อัพ อัพ อัพ
ตอบลบไรท์ สอบเสร็จแล้ว พักผ่อนพอแล้ว มาอัพต่อเร็วววน๊ะค๊ะ รออ่านค๊า
ตอบลบสนุกมากพี่แป้งงงงงง น่ารักอ่าเริ่มหึงกันแล้วด้วย
ตอบลบสอบเสร็จ พักผ่อนให้หายเหนื่อยแล้วรีบมาอัพนะคะ
สู้ๆๆๆๆคะพี่แป้งง จะรอทุกเรื่องเลย
อยากให้นางท้องไวๆอ่า T^T
ตอบลบรีบท้องเหอะ
ตอบลบอยากอ่านตอนท้อง
คุณหนูเดือนสิบสองจะวีนมั๊ยหนอออ
รีบท้องนะอยากอ่านอ่ะ
ตอบลบสู้ๆเป็นกำลังใจให้อัพเร็วๆนะ
คุณสามีรีบมาเก็บไอคุณหนูเร็วๆเลยหนาาา
ตอบลบอยากให้คุณหนูท้องเร็วๆอ้ะ ฮรืออออออออ
อยากเห็นนางเป็นแม่ อยากเห็นคุณสามีปวดหัว
อยากเห็นความวุ่นวายปนความมุ้งมิ้งง กรั้กๆๆๆๆๆๆ
เดือนสิบสองรีบทองเลยจ้าอยากอ่านต่ออะคะ
ตอบลบ555+ คมหน้าแตก
ตอบลบอัพ จงอัพ จงอัพ จงอัพ
อัยย่ะ สามีหึงแล้วนะ หนูเดือนสิบสอง
ตอบลบ>///<
คุณสามีเริ่มหึงแล้วววว
ตอบลบปล. ท้องเร็วๆน้าคุณหนูเดือนสิบสองงง
เดือนสิบสองรีบทองเลยจ้าอยากอ่านต่ออะคะ
ตอบลบหึงแล้ววววววววววววว ><
ตอบลบรอนะคะ
ตอบลบหึงหวงรึจ้ะคุณสามี 555555 จัดไปเลยคม เอาให้คุณสามีคลั่ง
ตอบลบรีบมาอัพต่อน๊า ชอบเรื่องนี้ เดือนสิบสองน่าร๊ากกกก 555
ตอบลบ"ไม่ต้อง!!!!" มาเเล้วๆๆๆ สามีหึงเเล้วววววใช่มั้ย อร๊ายยยยยย!!!! อัพไวๆนะ ^^
ตอบลบลุ้นมากเลยอ่ะ หึงแล้วใช่มั้ย
ตอบลบมาต่อเร็วๆๆ ค้างงงงงง
ตอบลบอัพเร็วๆนะคะ รออยู่ๆๆๆๆ
ตอบลบรีบมาต่อนะคร่าาาาาาา เดือนสิบสองไฟท์ติง คุงสามีหึงแย้ววววว ฮ่าฮ่าฮ่า มีแววใกล้ท้องล่ะเย้!!!!!! FC เดือนสิบสองจร้า เดือนสิบสองสู้สู้ เฮฮฮฮ้ รู้สึกจะเชียร์ผิดนะ ต้องเป้นไรท์สู้สู้สิ อิอิ ฮ่าฮ่าฮ่า <3 <3 <3 <3 สงสัยมันส์จนเพลิน อิอิ ฮ่าฮ่าฮ่า โฮ้โฮ้โฮ้ ฮุฮุฮุ 555+
ตอบลบอุ๊ยๆ หึงหราาาาา
ตอบลบชอบเรื่องนี้มาก มาต่อเร็วๆนะ
ตอบลบรออยู่น้าาาาสนุกมาก
ตอบลบเราจะรอนางท้องนะชอบแนวนี้มาก^*^
ตอบลบรออยู่น้า เดือนสิบสองเมื่อไรจะท้อง สู้งับไรท์
ตอบลบอยากเห็นนางท้องแล้วเหวี่ยงกว่านี้
ตอบลบหนูเดือนสิบสองตอนนี้น่ารักก
ตอบลบขอจัดหนักๆเลยค่ะ อยากให้นางท้องเร็วอารมณ์เหวี่ยงคงมาเต็ม สามีคงเพลียมากกกก ทั้งแม่ทั้งลูก 5555เป็นกำลังให้ในการสอบนะค่ะ
ตอบลบชอบนายเอกแรงๆ อ่า
ตอบลบพระเอกลุกผู้ใหญ่ก็ชอบ
สรุปชอบหมด 5555
เดือนสิบสอง เมื่อไหร่จะท้องอ่ะ อิอิอิ อยากเห็นลูกของนางเร็วๆจัง
ตอบลบหึงแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ตอบลบอยากอ่านเร็วๆ สู้ๆ
ตอบลบไคหว่าาา
ตอบลบใครเอ่ย? หนุ่มหน้าสวยคนนั้น
ตอบลบอร๊ายย!!! เรียกป๋าว่า 'จอมพล' แทนตัวเองว่า 'เค้า' เราชอบ น่ารักอ่ะ
คุณหนูขา ทั้งหวง-หึง-น้อยใจ มันสับสนปนเปกันไปหมดเลย
ตอนนี้ คุณหนูนอยด์ทั้งคุณพ่อ ทั้งคุณสามี
น่าสงสารจัง คุณหนูของบ่าว อ่ะ! ไม่ใช่ล่ะ ของป๋าจอมพล
รออัพอยู่นะจ๊ะ
อยากได้ฉากเรียกน้ำตาาาาา พลีสสส
ตอบลบคุณลุงให้ใรทำแผลให้อ่ะ จะฟ้องเดือนสอบสองๆๆๆ -,.- ♥
ตอบลบอ่านแล้วสงสารคุณหนูTOT
ตอบลบสงสาร เดึอนสิบสอง มากกกกก
ตอบลบอัพเร็วๆนะ
ตอบลบเมื่อไรท้องอ่ะ
นางน่ารักอ่าเดือนสิบสอง
ตอบลบเรารอติดตามอยู่นะ #สงสารเดือนสิบสอง T^T
ตอบลบน่าสงสารร;_;
ตอบลบคุณพ่อเลี้ยงนี้จะเสห่น์แรงไปไหนนน. งอลให้สุดดดด
ตอบลบเมื่อไหร่จะท้องอ่า ได้กันนานแรวนร่าาา
ตอบลบพ่อเลี้ยงนิก็เสน่ห์แรงจริง ทำให้เดือนสิบสองหึงได้ตลอด