luscious, 17

luscious, 17

ตัวแปรของหัวใจ

            เดือนสิบสอง

เช้านี้อากาศดีมากๆ เลยละครับตั้งแต่ที่ผมหายป่วยและได้ถอดสายน้ำเกลือเหมือนสวรรค์เลยทีเดียวเพราะรู้สึกว่าช่วงที่ตัวเองไม่สบายจะทำอะไรลำบากมากๆ แต่ดีอยู่อย่างหนึ่งคือพ่อเลี้ยงดูแลผมไม่ห่างเลยทีเดียวแถมไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ผมด้วย

หรือกลัวผมจะแพร่เชื้อโรคก็ไม่รู้สิครับ…

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ดูมีความสุขแต่เงียบสงบสำหรับผมเพราะไม่ได้ทะเลาะกับไอ้จา ผมเคยถามพ่อเลี้ยงแต่เค้าก็ไม่ยอมบอกรายละเอียดอะไรมากมายนักบอกแค่ว่ามันต้องไปอยู่กับคนอื่น แล้วคนอื่นที่ว่าคือใครแต่ก็ช่างเถอะสักวันผมก็รู้เองแหละ…ว่ามะ

ผมตื่นมาเดินรับลมยามเช้าพร้อมๆ กับบรรยากาศโคตรสบาย วันนี้ผมต้องเป็นงานวันเกิดของพ่อคุณป้าสร้อยฟ้าซึ่งไม่อยากไปหรอกครับแต่เพราะรับปากไปแล้วผมเลยต้องไป นี่สิประเด็น

“พี่แหวนพ่อเลี้ยงละ” ผมเดินกลับเข้าบ้านก็เห็นพี่แหวนกำลังปัดกวาดเช็ดถูอยู่ ร้องถามออกไปเพราะเมื่อเช้าที่ตื่นขึ้นมาพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องแล้ว แถมปกติเวลานี้เค้าจะทำอาหารมาให้ผมกินพร้อมกับยาแต่นี่ดันหายไปไหนก็ไม่รู้

“เคลียร์เอกสารอยู่ในห้องทำงานค่ะ หิวหรือเปล่าเดี๋ยวพี่ไปทำอะไรให้กินรองท้องก่อนจะได้กินยาไงค่ะ” พี่แหวนบอกอย่างอารมณ์ดีเพราะตั้งแต่ที่มาอยู่ก็นับครั้งได้มั้งที่ทำอะไรให้ผมกินเหมือนจะไม่ถูกปากเท่าฝีมือของพ่อเลี้ยงเลยล่ะครับ

“ไม่เป็นไรครับ กลัวอ้วกอีก” ผมบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปหาพ่อเลี้ยงที่ห้องทำงานเคาะประตูพอเป็นพิธีเดี๋ยวเค้าจะหาว่าผมไม่มีมารยาทอีก พอเดินเข้าไปเหมือนเค้าจะไม่สนใจผมเลยครับทำยังกับไม่เห็นว่าผมอยู่ในห้อง

แฮ่ม,

ผมกระแฮ่มออกมาเพื่อให้เค้ารู้ว่าผมอยู่ด้วยแต่ดูเหมือนจะไม่สนใจเลยแฮะหรือต้องบอกทักทายเป็นคำพูด

"พ่อเลี้ยง! เค้าหิวข้าวแล้ว..." เปล่งเสียงออดอ้อนออกไปเหมือนอย่างทุกครั้งแต่ปฏิกิริยาที่เห็นกลับขัดหูขัดตาผมมากๆ พ่อเลี้ยงดูไม่ค่อยสนใจผมเลยครับ

"หิวก็ไปบอกแหวนหาอะไรให้กินก่อนสิ เค้าไม่ว่างกำลังตรวจเอกสารอยู่"

กว่าจะตอบได้ทำเอาผมเกือบปรี๊ดแตกเลยทีเดียว แถมเวลาตอบก็ไม่ยอมมองหน้าผมอีกครับ

"ไม่เอา! นะๆ ไปทำให้เค้ากินหน่อย" อ้อนต่อครับเพราะผมอยากกินข้าวฝีมือของเค้าและคงไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่อยากเพราะลูกก็ด้วย

"เดือนสิบสอง อย่าดื้อ... เค้าทำงานอยู่!!!" พ่อเลี้ยงเริ่มขึ้นเสียงครับแต่ไม่ดังมากเท่าไหร่ผมก็พอเข้าใจ แต่งานอะไรจะสำคัญขนาดนั้นทั้งๆ ที่เคยรับปากไว้เองแท้ๆ ว่าจะทำอาหารให้ผมกินทุกมื้อ

“…”

ผมเงียบไปสักพักเพราะกำลังประมวลผลอยู่และรอว่าพ่อเลี้ยงจะพูดอะไรแต่หรือเปล่า แต่ไม่เลยเค้าไม่ปริปากพูดสักคำแถมยังเงียบเอาแต่ก้มหน้าทำงานไม่สนใจผม

"งาน งาน งาน ไม่ทำสักวันจะตายไหม? สนใจกันบ้างสิ!!!"

สุดท้ายเป็นไงละครับอารมณ์เหวี่ยงวีนแบบเดิมๆ ก็กลับมาอีกจนได้ พอเลี้ยงหยุดปากกาที่กำลังเขียนอยู่ในมือลงก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมสีหน้าของเค้าเครียดพอใช้ได้แต่ผมก็ไม่รู้ว่ากำลังเครียดเรื่องอะไรกันแน่

"อย่างอแงได้ไหม?" น้ำเสียงที่ตอบกลับมาไม่มีคำว่าอ่อนโยนมีแค่ความรู้สึกที่บอกว่าผมกำลังงี่เง่าและทำตัวเหมือนเดิมใส่เค้า ทั้งๆ ที่เค้าก็บอกอยู่แล้วว่าทำงาน

"..." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก เพราะน้ำตากำลังไหลอยู่…

ผมได้แต่เงียบจ้องหน้าเข้าเม้มปากเข้าหากันพร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อระงับอารมณ์แต่น้ำตากลับไหลออกมาและดูเหมือนว่าผมจะหยุดไม่ได้แล้วสิครับ

"เดือนสิบสอง" พอเห็นว่าผมร้องไห้พ่อเลี้ยงก็เอ่ยเรียกชื่อผมอย่างแผ่วเบาแต่จะมาเรียกตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอ ในเมื่อผมร้องไห้ไปแล้ว

ผมรู้ว่าตัวเองแย่แค่ไหนที่เอาแต่ใจตัวเองและอยากให้เค้าสนใจ แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าการอยู่คนเดียวมันเหงาแค่ไหน…ผมเคยรับรู้แค่การมีชีวิตอยู่ของตัวเองไปวันๆ มองดูพ่อกับแม่เอาแต่ทำงานและละเลยที่จะดูแลสนใจจนสุดท้ายผมก็ต้องทำตัวแย่ๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากพวกท่าน มันควรจะได้ผลแต่ยิ่งดูแย่เพราะความห่างเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมได้เจอเค้า…พ่อเลี้ยงจอมพล

"ผมแค่อยากให้พ่อเลี้ยงสนใจ อยากกินอาหารที่พ่อเลี้ยงทำให้ทุกวันๆ แค่นี้ผิดเหรอ ถ้าลำบากมากนักก็เชิญก้มหน้าอยู่กับงานต่อไปละกัน" ผมยกยิ้มที่มุมปากปาดน้ำตาทิ้งไปก่อนจะเดินถอยหลังออกมา

"เดือน..."

"แค่อยากถูกเอาใจใส่ไม่ใช่ละเลย พออยากเมื่อไหร่ก็มาอ้อนสินะ..."

TwT มันคือประโยคที่ฟังดูแย่มากสำหรับผม แต่มันจะไม่แย่ไปมากกว่านี้ถ้าผมจะรีบเดินออกมาจากห้องซะ

ปัง!

ผมปิดประตูห้องด้วยแรงที่มากโขก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องไม่ใช่ห้องของจาวาหรอกครับ…ผมก็แค่อยากรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะทำยังไงต่อไปก็เท่านั้นเอง

แอด,

ผมกลับเข้าห้องมาได้ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงห่วงใยของพี่แหวน

“ทะเลาะกันเหรอค่ะ”

“เค้าไม่สนใจผมเลยเอาแต่ทำงาน” ผมนั่งชันเข่าก้มหน้าฟุบลงไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม รู้สึกแย่จังเลยครับที่เจอแบบนี้…

“โธ่! อย่าร้องไห้สิค่ะ” พี่แหวนเดินเข้ามาก่อนจะเอื้อมมือมาแตะที่ฝ่ามือ ผมเอียงคอก้มลงไปมองเพราะพี่แหวนนั่งยองๆ อยู่ข้างขอบเตียง น้ำตาที่แอบแก้มทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของผมดูพล่ามัวไปหมดเลยครับ

“ฮือๆ ผะ…ผมทำตัวแย่อีกแล้ว ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็เอาแต่ใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทำไมนิสัยแย่ๆ แบบนี้ถึงไม่หายไปสักที” ผมผละออกจากการกอดเข่าตัวเองเป็นก้มลงไปกอดพี่แหวนแทน

ผมรู้ว่าตัวเองผิดแต่ด้วยนิสัยเดิมๆ กลับทำให้ผมไม่อยากยอมรับความจริงเลย

!!!

“พี่แหวนมันเหม็น” หลังจากที่ผมร้องไห้ไปซะยกใหญ่งอแงกับนิสัยของตัวเองอยู่สักพักก็บอกให้พี่แหวนไปทำอะไรมาให้กินเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่แค่ผมแล้วมั้งที่หิวลืมไปว่าตัวเองไม่ได้มีอยู่คนเดียวแล้ว

“ทนกินหน่อยนะคะ” ผมยู่หน้าใส่ข้าวต้มกุ้งตรงหน้าเพราะรู้สึกไม่ค่อยชอบกลิ่นของมันเลย ถึงพี่แหวนจะไม่ใส่ผักมาด้วยก็ตาม

“อยากอ้วก” เงยหน้าขึ้นไปสบตาพี่แหวนแทบอยากจะร้องไห้เพราะผมรู้สึกว่ามันเหม็นจริงๆ

“แต่พะ…เอ่อ พี่แหวนตั้งใจทำเต็มที่เลยนะคะเนี่ย”

“ไม่เอา ไม่กินแล้ว” เลื่อนถ้วยข้าวต้มกุ้งไปไกลๆ เพราะความรู้สึกมันบอกว่าหากอยู่ใกล้กว่านี้ผมต้องอ้วกแตกแน่ๆ

“โธ่! กินสักนิดนะคะจะได้กินยานี่ก็เลยเวลามานานแล้ว”

“สองคำพอมั้ย” ผมขวดคิ้วพร้อมกับชูสองนิ้วให้พี่แหวน อย่าว่าแต่สองเลยแค่คำเดียวก็จะอ้วกแล้วครับ TwT

“ก็ยังดีค่ะ ถ้าเยอะกว่านั้นได้ยิ่งดี” ผมพยักหน้าก่อนจะยอมกินแต่ขอบอกกว่าจะกลืนเข้าไปได้นี่ลำบากสุดๆ ไปเลย ผมห่างหายจากการแพ้ท้องมานานพอสมควรแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะกลับมาอีก…

“พี่แหวนผม…”

อะ อ้วกก กก แค่กๆ

ดีนะที่อุดปากตัวเองไว้ทันไม่งั้นเต็มห้องแน่นอนคำแรกที่ว่ายากพอเจอคำที่สองเข้าไปผมเกือบไม่รอดต้องวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีเลยครับ ให้ตายสิทำไมร่างกายมันถึงไม่ตอบรับเลยหรือว่าลูกจะไม่ชอบข้าวต้มกุ้งแล้วลูกจะไปรู้ได้ยังไงละในเมื่อผมท้องแค่สามเดือนเอง

วุ้ย ! เลิกสงสัยดีกว่าครับ

“ไม่ไหว ไม่เอาไม่กินแล้ว ฮือๆ”

“ค่ะๆ ไม่กินก็ไม่กิน งั้นกินนมแทนได้ไหมค่ะ”

“ครับ” ผมพยักหน้าก่อนที่พี่แหวนจะช่วยพยุงไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม พี่แหวนถือถ้วยข้าวต้มกุ้งออกไปด้วยส่วนผมก็รอว่าเมื่อไหร่พี่แกจะเอานมมาให้กิน อย่างน้อยกินนมก็ไม่อ้วก

ผมนอนรออยู่ตั้งนานแนะพี่แหวนก็ยังไม่เข้ามาสักทีแต่พอจะเดินออกไปตามประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา

“ขอโทษค่ะที่ให้รอ พอดีพี่เตรียมยามาด้วย” ผมยิ้ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วนมที่พี่แหวนถืออยู่มาดื่มจนหมดแก้วภายในพริบตาเดียว อิ่มแปร่เลยคราวนี้…

“กินยาต่อนะคะ”

ผมพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะรับยามากิน ถ้าไม่ท้องอย่าหวังว่ายาพวกนี้จะตกถึงท้องผมเลยครับ…ไม่มีทาง!!!

“ผมนอนพักนะครับ”

“เย็นนี้คุณหนูต้องไปงานกับพ่อเลี้ยงนะคะ” ไม่ตอบแต่พยักหน้าไปงั้นแหละครับเพราะถึงยังไงผมก็รับปากเค้าไปแล้วนี่ ถึงจะโกรธกันแต่อย่างน้อยก็ควรทำตามคำพูดของตัวเองเค้าจะได้ไม่ว่าผมอีก

ชิส์!

ตาแก่บ้า!!!!

จอมพล

ประสาทจะกิน จะมีวันไหนบ้างไหมที่ผมจะไม่ทะเลาะกับเดือนสิบสอง…แต่จะว่าไปผมก็มีส่วนผิดที่ไม่ค่อยสนใจเค้าเอาแต่ทำงานมั้ง แต่งานที่ทำในตอนนี้มันก็สำคัญจนผมไม่อยากวางมือเลยก็ว่าได้เพราะรายจ่ายของสองเดือนที่ผ่านมาดูจะเยอะกว่ารายได้ ช่วงหลังๆ มานี่ผมมัวแต่สนใจและตามง้อเดือนสิบสองจนเรื่องที่สวนปาล์มละเลยไป แต่ก็น่ะจบงานวันเกิดคุณอรุณผมคงต้องจัดการอะไรบ้างแล้วไม่งั้นระบบที่น่าเชื่อถืออาจจะสั่นลงได้

ปล่อยเรื่องงานไปก่อนละกันตอนนี้เข้าเรื่องเมียดีกว่า จะง้อยังไงดูท่าจะโกรธหนักแถมร้องไห้อีกต่างหากพยายามแล้วนะที่จะไม่ทำให้ร้องไห้แต่ที่ไหนได้ความพยายามกลับไม่เป็นผล

ผมเดินออกมาจากห้องทำงานหลังจากที่เดือนสิบสองวิ่งร้องไห้กลับห้องไป เดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าห้องนั่นแหละครับเพราะส่งแหวนเข้าไปคุยแล้วระหว่างที่รอผมก็เข้าครัวไปทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้พอแหวนออกมาผมก็จัดฉากซะเพราะไม่อยากให้เดือนสิบสองรู้ว่าข้าวต้มนี้ผมเป็นคนทำ

“จะดีเหรอค่ะพ่อเลี้ยง”

“ดีสิ! โกรธฉันอยู่แบบนี้ถ้าบอกไม่ตรงๆ ไม่มีทางกินหรอก” ผมยื่นข้าวต้มกุ้งให้แหวนไปก่อนที่เจ้าตัวจะรับเอาไว้แล้วพาเข้าไปในห้องส่วนผมก็นั่งรออยู่ด้านนอก แต่ทว่าแหวนเข้าไปในห้องแค่ไม่นานก็ถือข้าวต้มออกมาผมยิ้มแก้มปริเลยละครับแต่ที่ไหนได้ข้าวต้มที่แหวนถือกลับมาเหมือนเดือนสิบสองจะไม่แตะเลย

“มีอะไร ไม่กินเหรอ?”

“กินได้แค่คำเดียวค่ะ ส่วนคำที่สองอ้วกออกหมดเลย แถมยังบ่นว่าเหม็น…”

งานเข้า! ไม่กินไม่ว่าแต่ไอ้เหม็นนี่มันอะไรกันครับก็ไหนบอกว่าชอบอาหารที่ผมทำให้กินไง

“เดี๋ยวแหวนไปเตรียมนมกับยาให้เธอก่อนนะคะ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา แหวนหายเข้าไปในครัวสักครู่ก็เดินกลับออกมาก่อนจะหายเข้าไปในห้องต่อไอ้ผมก็นั่งคิดสิครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเดือนสิบสองถึงอ้วกพอกินข้าวต้มที่ผมทำ -_-!

นั่งคิดเท่าไหร่ก็ไม่ออกจนแหวนเดินกลับออกมาผมหันไปมองก็เห็นว่าแก้วนมที่ถือเข้าไปตอนแรกพอกลับออกมากลับว่างเปล่า ให้ตายสิ!

“บอกไปหรือเปล่าว่าเย็นนี้ต้องไปงานกับฉัน”

โกรธครับ โกรธมากๆ ด้วย…

“บอกไปแล้วค่ะ เธอจะไป”

“ก็ดี!” ว่าไปก่อนจะกระทืบเท้าเดินหายเข้าไปในห้องทำงานต่อ…

อารมณ์เสีย! เมียไม่ปลื้ม…

ตกเย็น

ผมไม่ได้กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเพราะเดาอารมณ์ตัวเองไม่ถูกรวมไปถึงอารมณ์ของเดือนสิบสองด้วย…ผมเลยสั่งให้แหวนไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้พี่ห้องของจา ทำไมผมต้องหนีด้วยทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยเป็นแบบนี้แต่เพราะคนที่ต้องง้อคือเดือนสิบสองซึ่งเป็นคนเดียวที่ผมต้องยอม…

เกิดมาไม่เคยยอมใคร แต่กลับต้องมายอมเมีย!!! จบแล้วชีวิตพ่อเลี้ยงอำนาจที่สร้างมาพังเพราะคำว่า ‘เมีย’

“เทพเมื่อไหร่เดือนสิบสองจะมาไปตามสิ” ผมยืนรออยู่ที่รถนานพอสมควรก็ไม่เห็นว่าเดือนสิบสองจะออกมาสักทีใจหนึ่งก็กลัวว่าเจ้าตัวจะดื้อไม่ยอมไป

เฮ้อ!

“มาแล้วค่ะ มาแล้ว” เสียงของแหวนดังขึ้นมาแต่ใกล้ก่อนที่เดือนสิบสองจะเดินตามหลังมาเด็กดื้อในชุดสูทสีดำผูกโบว์เล็กๆ ที่คอดูน่ารักน่านับกดมากๆ เลยครับ แต่หน้าตานี่สิชาเย็นซะเหลือเกิน

“มาแล้วก็ขึ้นรถ เสียเวลามานานแล้ว” ผมทำเสียงดุไปงั้นก่อนที่เทพจะเดินมาเปิดประตูให้ผมขึ้นไปนั่งบนรถก็เห็นว่าเดินสิบสองอ้อมไปอีกทางแต่กลับไม่ยอมขึ้นมานั่งด้านหลังกับผมดันไปนั่งข้างๆ คนขับทำเอาอารมณ์พ่อเลี้ยงฉุนไปกันใหญ่

ให้มันได้อย่างนี้สิ!!!

งานเลี้ยงของคุณอรุณถูกจัดขึ้นที่บ้านพักริมชายหาดบรรยากาศดีมากครับเพราะได้ยินเสียงครื้นซัดเข้าฝังด้วย รถคันที่ผมนั่งมาก็เข้ามาจอดยังสถานที่จัดงานเรียบร้อยแล้วเดือนสิบสองเดินลงจากรถโดยที่เทพไม่ทันวิ่งไปเปิดประตูให้ส่วนผมก็รีบเปิดตามลงมาทันที

หมับ

ผมรีบเดินอ้อมไปคว้าข้อมือเดือนสิบสองเอาไว้ทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังจะเดินเข้าไปในงาน ทำเหมือนรู้จักคนอื่นๆ แนะครับทั้งๆ ที่ไม่รู้จักใครเลย

“ที่จับเพราะไม่อยากให้หลงเดี๋ยวจะลำบากคนอื่น” ปากเหรอไอ้พ่อเลี้ยงเดี๋ยวเค้าก็โกรธไปกันใหญ่หรอก ทำไมไม่พูดไปละว่าเป็นห่วงเค้านะ

“…” ไม่ตอบครับแต่ยอมให้ผมจับมืออย่างว่าง่ายผมเลยแกล้งกระชากจนร่างเล็กเซมาชนอมยิ้มสะใจมีความสุขก่อนจะรีบเดินเข้าไปในงาน หน้างานเจอคุณอรุณกับสร้อยฟ้ากำลังยืนรับแขกกันอยู่เลยครับ

“สวัสดีครับคุณอรุณ” ผมปล่อยมือจากเดือนสิบสองก่อนจะยกมือไหว้ชายชราตรงหน้า

“นึกว่าหนูจา” เสียงของคุณอรุณทักทายก่อนจะเสมองไปทางเดือนสิบสอง พอถูกจับตามองเข้ามือเล็กก็ยกไหว้คนตรงหน้าทันที

“เปล่าครับ” ผมยกยิ้มก่อนจะก้มลงไปมองสีหน้าเดือนสิบสองดูไม่ค่อยดีเลยครับแต่กลับฝืนยิ้มเมื่อถูกจ้องมองนานๆ

“เทพเอาของขวัญมา…สุขสันต์วันเกิดนะครับ” เมื่อเทพยื่นกล้องของขวัญไปผมก็อวยพรท่านทันทีไม่อยากจะบอกว่าผมไม่ได้เป็นคนเลือกแต่ให้เทพจัดการทุกอย่างเพราะผมไม่ว่าง

“น่าจะเปลี่ยนจากของขวัญเป็นร่วมหุ้นกันดีกว่านะครับ”

“อย่าเลยครับ” ปฏิเสธอย่างไม่เหลือเยื้อใยเลยทีเดียว

“ไม่ลองคิดดูหน่อยเหรอครับพ่อเลี้ยง” เสียงของคุณอรุณยังคงดังขึ้นมาส่วนคนข้างๆ ก็ขยับเข้ามาหาผมพร้อมทั้งจับมือเอาไว้ผมก้มหน้าลงไปมองก็เจอสายตาคู่เล็กเงยหน้าขึ้นมาสบตา

“มึน…”

“ผมขอตัวสักครู่นะครับ” พอได้ยินคำพูดของเดือนสิบสองผมก็รีบบอกปัดก่อนจะเดินออกมาทันที ผมพาเดือนสิบสองมานั่งรับลมที่ชายหาดส่วนเทพก็ยืนคุ้มกันอยู่ไม่ไกลนัก

“ก่อนมาได้กินยามาหรือยัง” ผมยื่นน้ำที่ถือติดมือมาให้กับเดือนสิบสองเจ้าตัวรับไปดื่มก่อนจะพยักหน้าเสียงลมหายใจหอบถี่ๆ เชียวครับ

“…”

“กลับบ้านไหมเดี๋ยวให้เทพไปส่ง” เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากคนตรงหน้าตัวก็ไม่ได้ร้อนแต่ทำไม่หน้าซีดก็ไม่รู้สิครับ

“ถ้ารู้ว่าไม่ไหวแล้วจะมาทำไม”

“ไม่อยากผิดสัญญา”

เหมือนถูกคำพูดของเมียตอกหน้าจังๆ เพราะผมไปสัญญาเอาไว้ว่าจะทำอาหารให้กินแต่เพราะมีงานที่ต้องเคลียร์ก็เลยผิดสัญญาไปแต่ผมก็แอบไปทำให้กินอยู่ดีแม้ว่าจะกินไม่ได้ก็ตาม

“เฮ้อ! ขอโทษ” ผมถอนหายใจก่อนจะนั่งลงที่โขดหินข้างๆ กับเดือนสิบสองจับมือร่างเล็กเอาไว้

“ฉันสามารถพูดคำๆ นี้ได้ทั้งชีวิตแม้ว่าตัวเองจะผิดหรือไม่ผิดก็ตาม ฉันไม่อยากให้เราสองคนต้องโกรธกันเลยมันรู้สึกแย่ที่จู่ๆ ก็ถูกสายตาคนที่เรารักมองกลับมาอย่างเย็นชา”

“…”

“ฉันไม่เบื่อหรอกนะถ้าต้องเจอนิสัยของเดือนสิบสองทุกวัน เพราะฉันคิดในทางกลับกันเสมอหากไม่เจอฉันก็จะไม่รู้ว่ามันสำคัญมากแค่ไหน” ผมพูดออกมาในขณะที่ร่างเล็กเอาแต่เงียบแต่มีบางอย่างทำให้ผมรับรู้ได้ว่าเดือนสิบสองกำลังฟังอยู่เพราะมือเล็กบีบมือผมจนแน่น

“จอมพล เดือนสิบสองขอโทษ” ผมชอบจังเวลาที่เดือนสิบสองแทนตัวเองแบบนี้และเรียกชื่อผมถึงอายุเราจะห่างกันแต่มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากๆ ราวกับว่าแสงสว่างที่เติมเต็มหัวใจผมคือเดือนสิบสอง

“บอกแล้วว่าเราต้องค่อยๆ ปรับตัว ถ้าเดือนสิบสองเป็นไฟ จอมพลจะเป็นน้ำ…”

“แล้วถ้าจอมพลเป็นไฟ เดือนสิบสองเป็นไฟละ? ใครจะเป็นน้ำ”

“ก็เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องนี่ไงเป็นน้ำ” ผมก้มหน้าลงไปที่หน้าท้องของเดือนสิบสองก่อนจะกดจูบเบาๆ อย่างน้อยก็ได้เคลียร์กันแล้วถึงแม้ว่าจะไม่ได้เคลียร์ที่บ้านก็เถอะ นี่ถ้าเดือนสิบสองไม่ยอมมางานกับผมรับรองได้ว่าเราคงโกรธกันไปอีกหลายวัน แต่เพราะนิสัยที่เปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัวของเดือนสิบสองนี่แหละครับ

เมื่อก่อนชอบเอาชนะ แต่ในวันนี้มันไม่ใช่จะรู้บ้างไหมนะว่าการปรับตัวของตนเองมันเปลี่ยนไปตั้งเยอะแล้ว

“เค้าหายมึนแล้ว เราเข้าไปในงานกันเถอะ”

“ไม่ละ บรรยากาศข้างนอกสบายกว่าเยอะ” ผมบอกปฏิเสธก่อนจะหันไปสบตากับเดือนสิบสอง

“หืม ?”

“ในงานมีแต่พวกที่ชอบใส่หน้ากากเข้าหากัน ฉันเบื่อที่ต้องรับฟังคำว่า ‘มาร่วมหุ้นกับผมไหมครับ’ เต็มทน นี่ขนาดปฏิเสธไปเป็นร้อยๆ ครั้งยังตามตื้อไม่เลิก” เดือนสิบสองยิ้มแก้มปริพอได้ยินน้ำเสียงของผมที่ล้อเลียนคำพูดของคนอื่น

“ทำไมพ่อเลี้ยงไม่ร่วมหุ้นไปละจะได้หมดเรื่อง”

“ฉันไม่อยากทำรีสอร์ทเพราะสวนปาล์มคือรากฐานที่มีมาแต่รุ่นทวด เมื่อมันแก่ตัวและตายไปเราก็สามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้ด้วยการปลูกทดแทน แต่สำหรับรีสอร์ทถ้าวันหนึ่งมันเกิดพังลงเราก็จะนึกเสียดายธรรมดาดีๆ ที่เคยสร้างไว้และคิดว่าไม่น่าสร้างรีสอร์ทเลย”

“พี่เลี้ยงนี่หัวโบราณจริงๆ เลย”

“อย่างน้อยก็เปลี่ยนใจเมียคุณหนูให้ยอมมาอยู่ป่าเขาแบบนี้ได้ก็แล้วกัน”

“ครับๆ ไม่เถียง”

“แต่ขออย่าง…” ผมว่าแล้วรั้งเอวเล็กเข้ามากอดเอาไว้จนแน่น

“อย่าทำตัวป่าเถื่อนแบบฉันก็พอ เดี๋ยวพี่จะกำราบไม่อยู่ ฮา”

“แก่บ้า”

“นี่ด่าว่าแก่เหรอ อุตส่าห์อัพให้ดูเด็กลงนะเนี่ย”

“เด็กตรงไหน ชิส์! เดี๋ยวเหอะ”

“ฮาๆๆๆๆๆ ครับๆ แก่ก็อร่อยนะไม่งั้นคงไม่ท้อง”

“นี่!!!”

สุดท้ายเราก็ดีกันแถมดูเหมือนจะรักกันเรื่อยๆ ด้วยสิครับ… ผมชอบจังเวลาที่เดือนสิบสองโกรธแต่สีหน้ากลับเหมือนกำลังอ้อนอย่างตอนนี้ไง ไม่ได้ตั้งใจโกรธแต่กำลังเขิน

จุ๊บ >////////////<

ขโมยหอมแก้มซะเลย คนนี้รักแทบบ้าแล้วครับ…

______________________________

ครบ
พ่อเลี้ยงเจ้น่ารักเสมอออออออออออ
ยอมเมีย!!!!!!!

จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ