luscious,
28
จอมทัพเจ้าจอม
เดือนสิบสอง
“เด็กผู้ชาย!!!”
อะไร?
ลูกผมคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอเนี่ยแล้วทำไมตอนแรกที่เห็นหน้าเด็กน้อยความรู้สึกที่สัมผัสได้ก็คือผมได้ลูกแฝดชายหญิงซึ่งมันเป็นอะไรที่ดีมากๆ
ก็เลยตั้งชื่อลูกที่คิดเอาไว้นานแล้วทันที
เจ้าจอม…แม่ชอบนะชื่อนี้หนูก็ยอมๆ ไปแล้วกัน
“จอมพลนะทำไมไม่บอกว่าผู้ชายทั้งคู่”
เจ้าตัวเล็กข้างๆ
ผมงอแงใหญ่เลยส่วนอีกคนนะเหรอนอนหลับสบายเชียวครับไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าจอมได้นิสัยใครไป
เหมือนแม่ยังกับถอดแบบกันไปเลยทีเดียว!
“ขอโทษทีครับเมีย
ถามพี่ก่อนหรือเปล่าละ? ไม่ทันจะตอบก็พูดแทรกมาซะก่อน”
พ่อเลี้ยงว่าก่อนจะส่ายหัวไปมาทำเอาพ่อกับแม่ผมที่อยู่ด้วยพลอยยิ้มขำกันไปเลยทีเดียว
“พ่อเลี้ยงนะ”
“พอเลยๆ
แม่ครับช่วยอุ้มเจ้าจอมไปกล่อมให้หลับหน่อยสิดูท่าทางแล้วจะเหมือนเดือนสิบสอง…ผมว่าแม่คงรับมือไหว” พ่อเลี้ยงบอกกับแม่ก่อนที่ท่านจะเดินเข้ามาอุ้มเจ้าจอมไปแต่ก็ไม่วายกัดผมอีกนะนั่น
“แน่นอนว่าเหมือนกันมากๆ
ตอนคลอดแรกๆ เดือนสิบสองก็งอแงแบบนี้แหละกว่าจะหลับทำเอาเหนื่อยกันไปเลยทีเดียว”
แม่ว่าน้ำเสียงของท่านดูมีความสุขมากๆ ทำเอาผมน้ำตาคลอไปเลยทีเดียว
!!!
เวลาผ่านไปไม่นานนักพ่อกับแม่ก็ช่วยกันดูแลจอมทัพและเจ้าจอมที่เริ่มจะงอแงขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนพ่อเลี้ยงก็ทำหน้าที่ดูแลผมเพราะหลังจากที่คุณหมอเข้ามาตรวจก็มีของกินตามมาติดๆ
โดยจะเป็นของเยี่ยมอ่อนๆ จากพี่เซย์หมอนนท์
“ช่วงนี้กินของเบาๆ
ไปก่อนนะครับ” หมอนนท์ว่าในฐานะหมอประจำตัวของผมแต่ขอบอกว่ากินแบบนี้บ่อยๆ
ได้ผอมเหลือแต่กระดูกกันพอดี
“อยากกินขาหมู
ข้าวมันไก่ ต้มแซ่บกระดูกหมูละก็…”
“พอเถอะครับแต่ละอย่างดีๆ
ทั้งนั้น” หมอนนท์ร้องห้ามไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยจบ
“ดื่มนมครับ”
เสียงพ่อเลี้ยงดังขึ้นมาอีกคนก่อนที่เจ้าตัวจะถือแก้วนมอุ่นๆ มาให้ สีหน้าผมนี้โคตรจะอยากกินเลยครับ
“หรือจะข้าวต้มดี”
“ข้าวต้มหรือน้ำเปล่าจืดจะตาย
กินนมก็ได้ ชิส์!”
พอเริ่มอาละวาดได้นิดหน่อยผมก็จัดการเลยทีเดียวแต่ถ้าออกแรงเยอะๆ
มีหวังได้ร้องไห้เพราะเจ็บแผล แต่เพราะใช้ปากพูดเลยไม่ลำบากเท่าไหร่?
“พ่อเลี้ยงเค้าปวดฉี่”
“เดี๋ยวจะ…”
“ไม่เอาจะเข้าห้องน้ำ
นะๆ” มองหน้าทุกคนก่อนจะไปจบที่หน้าหล่อๆ ของสามี
เรื่องอะไรจะฉี่ให้คนอื่นเห็นขอไปเข้าห้องน้ำจะดีกว่าเยอะ
นี่ขนาดเพิ่งฟื้นหลังจากสลบไปนานก็เริ่มออกลายงอแงไม่ต่างไปจากลูกเลยทีเดียว
“ฮาๆ
พาไปสิพ่อเลี้ยง”
พี่เซย์สบทบอีกแรงก่อนที่พ่อเลี้ยงจะยอมแล้วเดินเข้ามาหาผม
แต่ปัญหาก็แค่ผมปวดแผลที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้นะสิ
ปวดจริงจังมากแต่ปวดฉี่มากกว่าจนต้องยอมและแสดงสีหน้าเหมือนไม่เจ็บ
พ่อเลี้ยงหยิบขวดน้ำเกลือมาให้ผมถือเอาไว้ก่อนที่เค้าจะช่วยผมให้ลุกลงจากเตียงแล้วยื่นขึ้นแต่ขอบอกว่าเจ็บมากๆ
จนต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่แป๊บนึงเลยทีเดียว
“เดือนสิบสอง”
“ไปกัน”
ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะถามผมว่าเจ็บไหมแต่ขอบอกว่าเจ็บสุดๆ
และกำลังฝืนอยู่เพราะไม่อยากให้พ่อเลี้ยงเป็นห่วงไปมากกว่านี้
สุดท้ายความพยายามก็สำเร็จเมื่อพวกเราสองคนเดินเข้ามาอยู่ในห้องน้ำด้วยกันเรียบร้อยแล้ว
“เค้าช่วยพยุง”
“หลับตาก่อนสิ”
“จับยังเคยแค่มองจะเป็นไรไป”
“จอมพล”
“โอเคๆ
หลับก็หลับครับ”
พ่อเลี้ยงว่าก่อนจะหลับตาอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้หลังจากนั้นผมก็รีบจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะบอกให้พ่อเลี้ยงลืมตาแต่ก่อนจะออกจากห้องน้ำผมก็เดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกแล้วหันไปมองภาพตัวเองในกระจกที่ตอนนี้หน้าท้องของผมไม่ได้โตเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้วแถมข้างๆ
ยังมีพ่อเลี้ยงจอมพลยืนอยู่ด้วย
“จอมพลตอนนี้เดือนสิบสองไม่ท้องแล้ว”
ผมว่าดวงตาทั้งสองข้างแดงกร่ำเลยทีเดียวครับ “ถ้าวันไหนที่เดือนสิบสองงอแงหรือทำผิดไป
จอมพลจะโกรธไหม?” ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะพูดทั้งที่ด้านนอกมีคนอื่นๆ
อยู่ด้วยแต่วินาทีนี้ไม่สนแล้วละครับ
“…”
“เดือนสิบสองไม่ใช่แม่ที่ดีแต่จะดูแลทั้งลูกและพ่อของลูกให้ดีที่สุด”
“ฟังนะเดือนสิบสองต่อให้ไม่ท้องหรือท้องไม่ได้ถ้ามันคือรัก…เราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปหรือจนกว่าจะตายกันไปข้างนึงเลยแหละ”
พ่อเลี้ยงกระชับเอวผมให้แน่นขึ้นแต่ก็ยังระวังไม่ให้โดนแผลของผมอยู่ดีก่อนจะรั้งใบหน้าของผมให้หันไปสบตากับเค้าพร้อมทั้งริมฝีปากสวยๆ
น่าจูบจะกดลงมาเบาๆ ที่ริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน
ผมปล่อยให้เค้าจูบอยู่อย่างนี้โดยที่ไม่สนใจว่าข้างนอกจะมีคนอยู่หรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ
ผมมีความสุขจังเลยครับที่ได้ยินพ่อเลี้ยงพูดแบบนี้
“เดือนสิบสองเป็นทั้งแม่ที่ดีของลูกและเมียที่น่ารักของจอมพลนะครับ
ถ้าไม่งอแงไม่ขี้วีนขี้เหวี่ยงแถมขี้หึงก็ไม่ใช่เดือนสิบสองของจอมพลสิ”
“อิอิ J
รักจอมพลจัง”
“รักเดือนสิบสองที่สุดเหมือนกันครับ
พี่ว่าเราออกไปกันดีกว่าเดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยก็เค้าป่วยอยู่ข้ออ้างเยอะแยะ…อยากจูบอีก”
“หืม!
กล้าขอแล้วใครจะไปขัดใจได้”
เหมือนไปกระตุกหนวดเสือเข้าเลยทีเดียวเพราะหลังจากที่ผมพูดแบบนั้นไปพ่อเลี้ยงก็จัดการจูบผมซะหนำใจเลยทีเดียวครับแถมกินเวลาไปนานพอสมควรทำเอาผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนจนต้องกอดคอเค้าไว้เลยทีเดียว
นี่ถ้าผมไม่ป่วยและไม่ติดที่คนเยอะแยะมีหวังเราคงได้กันในห้องน้ำแน่นอนเลยทีเดียว
“จอมพลไหวเหรอ”
“ทำไงได้ก็เมียยังเจ็บอยู่”
“ให้เค้าช่วยไหม”
ผมว่าก่อนจะก้มต่ำลงไปผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงกำลังแย่แต่ที่แน่ๆ
เค้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้ในที่แบบนี้หากไม่จำเป็นจริงๆ แน่นอน
“เค้าโอเค
รีบออกไปกันดีกว่าก่อนที่จะไม่โอเคอีก”
“แน่นะ”
“อย่าทำเสียงอ้อนสิครับ”
“ก็ได้ๆ
ช่วยพยุงนะเดี๋ยวเค้าถือน้ำเกลือเอง”
ผมว่าก่อนที่พ่อเลี้ยงจะทำตามอย่างตอนแรกที่เราเข้ามาด้วยกัน
พอเดินออกไปเท่านั้นแหละครับทุกๆ
คนในห้องก็พากันมองเราเป็นตาเดียวเลยคงสงสัยว่าเข้าไปทำอะไรกันนานสองนานละสิ
ดีนะที่ห้องน้ำกับเตียงอยู่ห่างกันไม่งั้นเป็นเรื่อง
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…
เพราะผมยอมเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนทำตามที่หมอสั่งทุกอย่างและปล่อยให้สองแสบทำหน้าที่นี้แทนวันนี้ผมก็เลยได้ออกจากโรงพยาบาลสักที
รู้ไหมว่าการนอนอยู่กับที่และเจ็บตรงบริเวณแผลที่ผ่าคลอดมันทรมานร่างกายมากๆ
จะอาละวาดเยอะก็ไม่ได้เพราะทำข้อตกลงกับพ่อเลี้ยงเอาไว้
เกิดเป็นเดือนสิบสองช่างลำบากซะจริงๆ
พ่อกับแม่กลับกรุงเทพฯ
ไปซะแล้วเพราะมีงานด่วนเข้ามาตามจริงท่านเองก็ยังไม่อยากกลับเพราะดูจะติดหลานมากๆ
ส่วนพี่เซย์กับหมอนนท์ก็ด้วยเหตุผลหลักๆ ก็คือพี่เซย์ต้องกลับไปทำงานส่วนหมอนนท์ก็เช่นกัน
ตอนนี้หน้าที่เลี้ยงสองแสบก็เลยตกเป็นของพ่อเลี้ยงไปโดยปริยายเพราะผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นขนาดอุ้มยังลำบากเลยเอาไว้จะฝึกหลังจากที่แผลหายดีแล้ว
:)
อุแว้ๆๆๆ
“จอมพลๆ
ลูกร้องทำไงดี” นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำเจ้าแสบก็อาละวาดพร้อมกันอีกแล้วครับ
ทำไงละก็คนมันเลี้ยงไม่เป็นก็เลยต้องเรียกสามี…
นี่ขนาดเพิ่งกลับมาถึงบ้านพอได้วางก้นลงบนเตียงก็งานเข้าซะแล้ว
ที่ผมต้องเรียกเพราะเค้าออกไปหาของว่างมาให้ผมกิน
ดูแล้วงานนี้คุณสามีจะเหนื่อยสุดๆ
“ลูกคงหิวนม”
เสียงดังมาแต่ไกลก่อนที่หน้าหล่อๆ จะตามเข้ามาติดๆ ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบนมลูกที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
มือ งานนี้สองแสบอิ่มไปอีกนานเพราะมีคุณแม่ใจดีหลายท่านให้มาเยอะแยะไปหมด
“จอมพลแล้วต้องทำยังไงต่อ”
“ก็เอาให้ลูกกินเหมือนที่จอมพลกินนมเดือนสิบสองนะ”
“บ้า!
ตาแก่โรคจิตยังจะมาเล่นอีกเดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลี้ยงหรอก”
>///////////////////////<
พูดแบบนี้ก็เขินไปสิครับไม่ใช่ว่าผมจะทำไม่เป็นไปซะทุกอย่างแต่มันลำบากนิดหน่อยที่มีลูกแฝดแล้วต้องดูแลพร้อมๆ
กัน ตอนแรกก็อยากจะแกล้งให้ดูคนเดียวแต่พอมานึกอีกทีผมว่าช่วยๆ
กันน่าจะโอเคกว่าเยอะเพราะพ่อเลี้ยงเองก็เหนื่อยมาหลายวันติดๆ กันแล้ว
“จอมพลปวดแผลอะไม่ถนัดเลย”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อเลี้ยงที่กำลังยืนจัดของใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่
เริ่มงอแงให้พ่อเลี้ยงต้องเหนื่อยอีกแล้วสิเดือนสิบสอง
“งั้นนอนพักเดี๋ยวพี่เอานมให้ลูกกินอีก”
ผมชอบจังเวลาที่เค้าแทนตัวเองว่าพี่มันดูน่ารักยังไงไม่รู้สิ แต่ท่าทางของเค้าตอนนี้มันดูเหนื่อยๆ
กว่าผมอีกนะเนี่ย
“ไม่เอา!”
“อ้าว!”
“เดี๋ยวเค้าช่วยเลี้ยงตอนนี้หายปวดแล้ว”
ผมว่าพร้อมทั้งฉีกยิ้มกว้างๆ ให้พ่อเลี้ยงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
สองแสบเพราะนั่งนานๆ ละมั้งถึงได้ปวดแต่พอได้นอนตะแคงข้างแล้วรู้สึกว่าสบายตัวขึ้นมาเยอะเลยทีเดียวครับ
ตอนนี้จอมทัพสลบหมอบไปหนึ่งรายก็เหลือแต่เจ้าจอมนี่แหละครับที่ยังงอแงอยู่แถมยังกินจุที่สุดอีกต่างหาก
อุแว้ๆๆๆ
พูดไม่ทันขาดคำก็ร้องประท้วงมาอีกแล้ว…นิสัยเหมือนใครเนี่ยตัวแสบ
“ทำไมเจ้าจอมงอแงอย่างนี้”
“เหมือนแม่”
“ใครเถียง
แต่เดี๋ยวจอมทัพก็ตื่นอีกหรอก…เค้าเหนื่อยแล้วนะจอมพล”
“ปล่อยให้ลูกๆ
งอแงก็พอแล้วมั้งครับ”
พ่อเลี้ยงบอกกับผมก่อนจะเดินเข้ามาหาพร้อมทั้งขยี้หัวจนยุ่งไปหมด
ผมยิ้มขำกับท่าทางของพ่อเลี้ยงและก็ท่าทางงอแงของตัวเองซะจริงๆ เลยเนี่ย
งานนี้พ่อเลี้ยงคงมีลูกเพิ่มอีกคน…
“พี่บอกให้นอนพักแต่แรกก็ไม่เชื่อ”
“จอมพลก็มานอนด้วยสิข้างๆ
จอมทัพ นะๆ ดูจอมพลจะเหนื่อยกว่าเดือนสิบสองเยอะเลย”
ผมว่าก่อนจะยื่นมือขึ้นไปหาพ่อเลี้ยงฝ่ามือหนายื่นมาหาผมก่อนจะค่อยๆ
ล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆ กับจอมทัพส่วนผมก็นอนอยู่ข้างๆ
เจ้าจอมที่เมื่อกี้เพิ่งจะงอแงจนหลับไปแล้ว
ผมกับพ่อเลี้ยงนอนจับมือกันอยู่อย่างนี้โดยที่ข้างกายของพวกเราสองคนมีลูกนอนหลับอยู่นึกแล้วมีความสุขมากๆ
เลยทีเดียวครับ…
“เดือนสิบสองไม่คิดว่าจะมีวันนี้”
ผมพูดออกมาจนฝ่ามือหนาของพ่อเลี้ยงกระชิบฝ่ามือผมจนแน่น
“จอมพลก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้เหมือนกันครับ”
แล้วจู่ๆ น้ำตาก็พ่อเลี้ยงก็ไหลออกมาจนทำให้ผมอึ้งและพลอยร้องไห้ตามไปด้วย
ผมดีใจมากๆ
เลยครับที่สามารถสร้างครอบครัวของตัวเองได้และผมคิดว่ามันจะต้องสมบรูณ์แบบที่สุด
“ขอบคุณนะครับที่ตอนนั้นคิดจะปล้ำกันตอนนี้เลยต้องกลายมาเป็นเมียและแม่ของลูกจอมพล”
“บ้าเหรอ?
ตอนนั้นเมาและมีความคิดแบบเด็กๆ เหอะ”
“แล้วตอนนี้ละครับ”
“โตแล้วเพราะเป็นแม่ของสองจอมแสบแล้วและเมียของหนึ่งจอม”
พ่อเลี้ยงเอื้อมมืออีกข้างหนึ่งของเค้ามาขยี้หัวผมพร้อมทั้งเกลี่ยน้ำตาไปไหลอยู่ให้อย่างอ่อนโยน
ผมเองก็ด้วยพยายามที่จะเอื้อมมือไปตรงหน้าของเค้าก่อนที่จะเกลี่ยน้ำตาให้
“รักนะจอมพลของเดือนสิบสอง”
“ครับ”
เหมือนผมกำลังกล่อมให้พ่อเลี้ยงหลับอยู่เลยครับเพราะมือที่แตะอยู่บนใบหน้าของพ่อเลี้ยงค่อยๆ
เกลี่ยหยาดน้ำตาให้นั่นกำลังทำให้เค้าเคลิ้มจนดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆ ปิดลงในที่สุด
ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงกำลังพยายามอย่างมากเลยทีเดียวถึงจะเหนื่อยก็ไม่เคยบ่นนี่ละมั้งที่ทำให้ผมรักเค้ามากขึ้นทุกๆ
วัน
อื้อ…
หลับกันหมดทั้งแม่ทั้งพ่อและก็สองจอมแสบ
แต่ผมตื่นก่อนและได้เห็นภาพน่ารักๆ ของพ่อเลี้ยงและลูกๆ
จนต้องหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปบันทึกเอาไว้ ดูสิจอมทัพหลับนิ่งเชียวส่วนเจ้าจอมนะเหรอนอนดิ้นเหมือนใครเนี่ยฝ่าเท้าจะแตะหน้าผากพี่เค้าแล้วนะลูก
จนผมต้องเอื้อมมือไปจัดระเบียบการนอนของเจ้าจอมใหม่
“จอมดื้อ”
ยื่นปลายนิ้วชี้ไปเกลี่ยที่ปลายจมูกเจ้าจอมเล่นจนลูกต้องดิ้นไปมาเลยทีเดียว
อุแว้ๆๆๆ
กรรมแท้!
แกล้งจนลูกร้องไห้เลยทีเดียว
แอ้ๆๆๆๆ
อ้าว!
เฮ้ยๆ จอมทัพก็พลอยเป็นไปด้วยอะไรจะร่วมแรงร่วมใจกันร้องไห้ขนาดนี้…พอเงยหน้าไปดูก็เห็นว่าพ่อเลี้ยงยังไม่ตื่น
นี่ขนาดลูกประสานเสียงกันร้องแล้วนะ
“จะ…” กำลังจะเรียกชื่อพ่อเลี้ยงแต่มาคิดๆ
ดูแล้วท่าทางว่าจะเหนื่อยขนาดลูกร้องซะดังยังไม่ตื่นจนผมต้องลุกขึ้นนั่งแล้วดูว่าทำไมสองจอมแสบถึงต้องร่วมแรงร่วมใจกันร้องไห้แบบนี้
สุดท้ายผมก็ได้ข้อสรุปว่าเจ้าจอมฉี่ราด
ส่วนจอมทัพก็ปล่อยอาวุธถึงมันจะไม่มากเพราะก็ตามแต่ขอบอกว่าผมเลี้ยงเด็กไม่เป็น
“งานเข้าตรูจริงๆ
ก็คราวนี้แหละครับ” บ่นกับตัวเองก่อนจะลุกลงจากเตียงไปหยิบกระดาษทำความสะอาดผิวเด็กออกมาก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงและอุ้มจอมทัพมาวางลงข้างๆ
ก่อนจะลงมือทำความสะอาดให้หลังจากเสร็จก็ปะแป้งพร้อมทั้งหอผ้าอ้อมไว้ซะแน่นเชียว
-_-+ แม่เหนื่อยนะเนี่ย?
พอจัดการจอมทัพเสร็จหน้าที่ต่อไปก็เป็นจอมดื้อที่งอแงอยู่ในขณะนี้
ผมทำความสะอาดให้เจ้าจอมเหมือนกับที่ทำให้จอมทัพแต่เจ้าจอมจะหนักกว่าตรงที่ผมห่อด้วยผ้าอ้อมซ้อนกันหลายๆ
ผืนนี่แหละครับ
อุแว้ๆๆๆ
อ้าวแล้วไหงถึงได้ร้องหนักขึ้นละเนี่ย?
แป้งก็ปะให้แล้วนะแถมยังหอมอีกต่างหาก
“อื้อ…เดือนสิบสองทำไมลูกร้องละ?”
นั่นไงพ่อของลูกตื่นจนได้แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะจะได้ช่วยดูแล
“จอมพลทำไมเจ้าจอมงอแงละ”
“หืม!” เหมือนพ่อเลี้ยงจะไม่ตื่นดีเพราะเอาแต่หลับตาทั้งๆ
ที่เมื่อกี้พูดกับผมแท้ๆ พอถูกพร้อมรบเร้ามากๆ เค้าก็ยอมลืมตาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“ก็ดูที่พันผ้าอ้อมให้ลูกสิ
ท่าทางจะอึดอัด”
“อ้าว!
ก็เค้าไม่รู้นี่แต่เจ้าจอมฉี่บ่อยๆ มัดไว้หลายๆ ผืนนี่แหละดีแล้ว”
“คิดแบบนี้มันขี้เกียจเกินไปนะเดือนสิบสอง”
พี่เลี้ยงพูดออกมาก่อนจะจ้งหน้าผมแล้วส่ายหัวท่าทางของเค้าเหมือนจะไม่พอใจกับความคิดของผมเลยละครับ
น้ำตาจะไหล?
อะไรเนี่ย!
ทั้งๆ ที่กำลังพยายามอยู่แท้ๆ
แต่ดันโดนดุซะงั้นจนผมต้องขยับตัวหนีและให้พ่อเลี้ยงทำหน้าที่นี้แทน
ถนัดเชียวนะแต่ก็ว่าไม่ได้หรอกเพราะเค้าเคยดูแลจาวามาก่อนจนผมนึกอิจฉาไอ้จาไปเลยทีเดียว
แอ้ๆๆๆๆ
เจ้าจอมร้องไห้อยู่สักพักก็หยุดร้องก่อนที่พ่อเลี้ยงจะหยิบนมให้กินและหลับไปในที่สุด
ส่วนจอมทัพเลี้ยงง่ายหน่อยเพราะหลับไปตั้งแต่ที่ผมทำความสะอาดให้เสร็จและจับให้นอนที่เดิมแล้ว
L
เหมือนไร้ตัวตน…แต่อย่าคิดมากไปเพราะพ่อเลี้ยงคงเหนื่อย
ฮือๆๆๆๆๆ
แต่ไม่คิดก็ไม่ได้เพราะเมื่อกี้พ่อเลี้ยงเพิ่งดุผมไป!!!
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
คงเพราะเห็นว่าผมเงียบไปละมั้งพ่อเลี้ยงเลยถามขึ้นมา
ผมหันไปมองหน้าเค้าก่อนจะส่งยิ้มให้แทน
“เปล่าครับ”
ตอบเสร็จก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะค่อยๆ เดินเพราะรู้สึกปวดแผลเป็นพักๆ
คงเพราะเมื่อกี้นั่งนานไปหน่อย
บางทีก็น้อยใจแต่ไม่อยากคิดอะไรมากเพราะพ่อเลี้ยงเหนื่อยกว่าผมเยอะ
ก็แค่เก็บมันไว้เดี๋ยวมันก็หายไป…
“เดือนสิบสอง”
เสียงของพ่อเลี้ยงที่เรียกชื่อผมเหมือนจะเบาหวิวมากๆ
จนแทบไม่ได้ยินถ้าผมไม่ได้ตั้งใจฟังอยู่แต่แรก ผมไม่ได้หันไปมองแต่หยุดเดินแทน
“จอมพลรักเดือนสิบสองนะครับ”
J
แล้วแบบนี้จะให้ผมโกรธหรือน้อยใจเค้าลงเหรอ? ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงรู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆ
ผมก็เงียบไปแต่เพราะคำว่ารักคือสายใยที่ดีที่สุดสำหรับพวกเราสองคน
“เดือนสิบสองก็รักจอมพลนะ
รักสองจอมแสบด้วย” ผมไม่ได้หันไปมองแต่พูดออกไปก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไป…
ชีวิตผมต่อจากนี้คงไม่มีความสุขหากขาดคนใดคนหนึ่งไป!
รักที่สุด
สุดที่รักของเดือนสิบสอง
คุณพ่อคุณแม่ลูกสอง มุ้งมิ้งซะ! หายห่วงเพราะพี่เลี้ยงตัวยุ่งมีเยอะ
อิอิ ^^
รอลูกโตกว่านี้ แผลหายดี คงได้จัด ฮาาาาาาาาา
(เรื่องนี้ยังไม่จบนะคะ รอแป้งหาทางจบได้ละจะเห็นคำว่า THE END แน่นอน)
อยากอ่านต่อจังเลยค๊าาาา หรือจบแล๊วอ่า
ตอบลบอยากอ่านตอนพิเศษ ของรุ่นลูกๆๆมากเลยจ้า
รออยู่นะคะ สู้ๆ
ตอบลบชอบค่ะ น่ารักมากๆๆเลย ฟินๆๆๆ
ตอบลบน่าาาาาร๊ากกกกทั้งครอบครัวเรยยยยยย ขนาดพึ่งคลอดน้อง นุ้งเดือนสิบสองยังแซบเหมือนเดิม อิอิ
ตอบลบอ้ากกกกกกก. อยากอ่านต่อแล้ววววว
ตอบลบครอบครัวนี้น่าร้ากกกกมากกกกก
รอฉากผลิคทายาทคนที่3ฮ่าๆๆๆๆ
เดือนสิบสอง แซบมากลูก ฮ่าๆ
ตอบลบเจ้าจอมน่ารักและดื้อเหมือนมาม้าเดือนสิบสอง กิกิ น่ารักอ่ะ ><
ตอบลบน่ารักจังพ่อแม่คู่นี้อิอิ
ตอบลบลูกๆก็น่ารัก (≧∇≦)
แหม่อิจฉาเนี่ย มีลูกแล้วยิ่งหวานกันเน๊าะ น่ารักๆ
ตอบลบไม่อยากให้จบเลยยย อยากเห็นเดือนสอบสองเลี้ยงลูกกกก
ตอบลบอยากเห็น สองแสบ ตอนโตจัง
ตอบลบเจ้าจอมเอ้ย อย่าแสบมากนักลูก แม่เค้าเหนื่อย แต่พ่อเหนื่อยกว่า(!!!)
ตอบลบแต่การที่มีเด็กร้องพร้อมกันสองคนนี่ ... มันน่าทุ่มจริงๆนะ เอ้ย น่าเหนื่อยจริงๆนะ =='
สู้ๆๆๆๆๆคร้าบ ^^v