luscious, 25

luscious, 25

ความรู้สึกเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก

จอมพล

ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมตอนนี้เดือนสิบสองถึงมีสีหน้าบึ้งตึงและไม่ยอมสบตาผม…จะอะไรซะอีกละถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องทำงานของผมในตอนนี้ด้วย!

ผมขอพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้หน่อยละกันครับเพราะหลังจากที่เดือนสิบสองกลับมาอยู่กรุงเทพฯ มันก็ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ผมไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าจัดการเรื่องไอ้คมและนายอรุณจนทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดี ไอ้คมหายและออกจากโรงพยาบาลมาทำงานให้ผมอย่างเดิมส่วนนายอรุณก็ติดคุกไปตามระเบียบแต่เรื่องสร้อยฟ้ายังหาข้อสรุปไม่ได้เลย

หลังจากเคลียร์เรื่องยุ่งๆ ที่ตรังเสร็จผมก็เดินทางมากรุงเทพฯ โดยขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเดือนสิบสองและดูเหมือนไทเปจะยอมช่วยอย่างว่าง่ายเลยทีเดียว และแน่นอนกว่าเผชิญหน้ากันของพวกเราหลังจากห่างกันหนึ่งอาทิตย์ผมก็แค่ใช้นิสัยเดิมแต่ดูเหมือนเดือนสิบสองจะใช้กับผมแค่นิดหน่อยเพราะเท่าที่รู้มาจากจานิสัยของเดือนสิบสองก่อนหน้ามันไม่ใช่แบบนี้…

ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะเด็กดื้อเป็นคนพูดเรื่องลูกเอาไว้เองผมถึงได้มีสิทธิ์ดูแลเค้าด้วยก็เท่ากับว่ายิงปืนนัดเดียวได้ดูแลทั้งลูกแล้วก็แม่ของลูกเลยแม้ว่าจะพูดให้ดูเหมือนห่วงลูกมากกว่าก็ตาม แต่ขอบอกเลยว่าแม่ของลูกก็สำคัญไม่งั้นคงไม่มาตามกลับบ้านหรอก

อ่า, แต่ตอนนี้ผมกำลังเจอปัญหาและดูเหมือนเดือนสิบสองคงไม่ยอมกลับตรังง่ายๆ แน่นอน…

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมเอ่ยถามหลังจากที่เงียบอยู่นาน เดือนสิบสองให้เวลาผมเข้าประชุมแค่ชั่วโมงเดียวผมก็พยายามแล้วนะแต่ก็ไม่ทันจริงๆ จนต้องขอเลื่อนไปอีกครึ่งชั่วโมงแต่ที่ไหนได้ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะมาเจอกันอย่างจังแบบนี้

“วันนี้ กลับมาถึงไทยก็ตรงมาหาคุณ” จะพูดยังไงดีละครับแต่คงไม่โกหกหรอกเพราะผมเคยคบกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนแต่เราสองคนก็ตัดสินใจเลิกรากันไปและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้และแน่นอนผมแอบรู้มาว่าเธอกำลังจะแต่งงาน

“แล้วมีอะไรให้ฉันช่วย” ผมถามแต่สายตาก็คอยมองเดือนสิบสองอยู่เป็นระยะถึงเราสองคนจะนั่งใกล้ๆ กันแต่เดือนสิบสองกลับไม่มองมาที่ผมเลยทีเดียว

“ก็เรื่องที่ตกลงกัน ฉันว่าจะเลื่อนวันแต่งงานเข้ามาหน่อยนะ”

พรึบ!

แทบจะทันทีที่เดือนสิบสองหันมามองหน้าผมสายตาบอกได้อย่างชัดเจนว่าโกรธมากๆ เร็วเท่าความคิดคนข้างๆ ก็ลุกพรวดขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องทันทีผมจะเอ่ยปากเรียกยังไม่ทันเลยครับ

ปัง!

เสียงประตูที่คิดว่าดังแบบสุดๆ ไม่รู้ว่าโมโหหึงหรือโมโหที่ผมไม่ยอมพูดอะไรให้กระจ่างกันแน่…

“ฉันต้องไปง้อเมีย ส่วนเรื่องงานแต่งและสถานที่คุยกับเซย์ได้เลย” ผมว่าก่อนจะลุกตามออกไปแต่เสียงของณิชาก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“คนนี้เหรอแม่ของลูกที่เล่าให้ฟัง น่ารักกว่าที่คิดและไม่ยักรู้ว่าพ่อเลี้ยงนิยมกินเด็กผู้ชาย”

ณิชาว่าด้วยน้ำเสียงขำแต่ในคำพูดพวกนี้ไม่มีอะไรมากหรอกครับเพราะก่อนหน้าที่ผมจะมากรุงเทพฯ เราติดต่อกันโดยเธอเป็นฝ่ายติดต่อเข้ามาหาผมก่อน เราสองคนก็เลยได้คุยกันยาวผมและเธอจึงเล่าความเป็นไปของแต่ละคนให้ฟังกัน

“กินเด็กเป็นอมตะ” ผมบอกและยิ้มให้ณิชาไป

“แต่เชื่อแล้วว่าเด็กคนนี้ทำให้คุณเปลี่ยนไปจริงๆ ถ้าตอนนั้นคุณง้อฉันอย่างนี้เราสองคนคงแต่งงานกันไปแล้ว”

“ฉันดีใจนะที่ไม่ง้อเธอ…และอีกอย่างตอนนี้เธอก็กำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีกว่าฉัน”

“ชิส์! พูดจาน่าตบมากๆ เลยนะจอมพล แต่ก็เอาเถอะเพราะถึงยังไงตอนนี้ฉันก็เลิกรักคุณไปนานแล้ว”

ผมเชื่อครับว่าที่ณิชาพูดเป็นความจริงถ้าไม่ป่านนี้เธอคงตั้งหน้าตั้งตาขอคืนดีกับผมไปนานแล้ว แต่เพราะพวกเรารู้จักกันมานานและสนิทกันจนเกินไปจึงทำให้ความรู้สึกที่มีมันเอนเอียงไปทางเพื่อนซะมากกว่า

“ครับๆ งั้นฉันขอตัว” ผมบอกลาอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกมาแต่ก็ไม่เจอเดือนสิบสองแล้วจึงรีบลงลิฟต์ไปเจอเจ้าตัวกำลังยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์พอดี ถือว่าพนักงานของผมทำหน้าที่ได้ดีมากเพราะกำลังกันไม่ให้เดือนสิบสองออกไปจากที่นี่

“เดือนสิบสอง” พอเจ้าของชื่อได้ยินเสียงผมก็รีบหันหน้ามามองทันทีก่อนจะเดินเข้ามาหาสีหน้าแววตาและท่าทางโกรธมากๆ

เพี๊ยะ!

ให้ตายสิถูกเมียตบหน้าต่อหน้าพนักงานของตัวเองมันอธิบายไม่ถูกแต่ที่แน่ๆ ทุกคนกำลังตกใจ

“ผมนะนิสัยเสียมากๆ เลยด้วย ถ้าไม่อธิบายให้กระจ่างผมจะ…” เชื่อแล้วว่านิสัยเสียแถมมือยังหนักอีกต่างหากแต่ขอเถอะไอ้คำพูดต่อจากนี้

จุ๊บ >/////////////<

ก็ขอไปแล้วไงเพราะเดือนสิบสองพูดไม่ทันจบผมก็คว้าใบหน้าของเดือนสิบสองเข้ามาใกล้ๆ พร้อมทั้งประกบปากจูบทันที หนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้จูบแทบไม่อยากผละออกเลยแต่เพราะเกรงใจพนักงานแถมคนตรงหน้ายังเอาแต่ดิ้นอีกต่างหาก

“ถ้าตบอีกจะจูบ” พอเห็นว่ามือเล็กกำลังจะฟาดลงมาตรงหน้าผมก็รีบพูดจาข่มขู่ไปทันทีทำเอามือนั่นชะงักไปเลยทีเดียว เหมือนเดือนสิบสองกำลังเขินเลยครับเพราะแก้มแดงเห็นได้ชัดมากๆ เลยทีเดียว

“กลับบ้านกันอยากรู้อะไรจะเล่าให้กระจ่างเลยทีเดียว” เจ้าตัวไม่ทันตอบก็ถูกผมลากให้เดินตามออกมาซะดื้อๆ เชื่อเถอะว่าไม่กล้าหือเพราะกำลังเขินอยู่

พอผมลากมาถึงรถขึ้นนั่งได้ก็ไม่ยอมปริปากพูดสักคำส่วนผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันก่อนจะรีบขับรถพาเดือนสิบสองกลับบ้าน ก่อนหน้านี้ผมก็โทรคุยกับพ่อแม่แล้วถือว่าทางสะดวกเพราะท่านสองคนจะไม่กลับบ้านก็ดีเหมือนกันผมกับเดือนสิบสองจะได้ทำสงครามกันไม่ใช่สิผมจะได้ง้อแบบจัดเต็มหน่อย J

“ใครอนุญาตให้เข้าบ้าน” พอเห็นว่าผมจะเดินตามเข้าไปด้านในด้วยเดือนสิบสองก็รีบหันกลับมาพูดทันทีท่าทางน่าจับจูบมากเลยทีเดียว

“อย่าลืมสิว่าบ้านนี้ของฉัน” แต่ผมยกให้เดือนสิบสองไปแล้ว…

“คุณยกให้ผมแล้ว” นั่นไงพูดไม่ทันจบเดือนสิบสองก็ทวงสิทธิ์ซะแล้ว แต่ช่างเถอะเพราะคนอย่างพ่อเลี้ยงจอมพลถ้าอยากเข้าใครจะขัดได้

“แล้วไง อย่าคิดว่าฉันจะสนใจ” เจอประโยคนี้ไปเด็กดื้อถึงกับเงิบเถียงไม่ออกเลยทีเดียวผมเลยถือจังหวะนี้เดินเข้าบ้านซะงั้น

“พ่อเลี้ยงออกไปเดี๋ยวนี้นะ”

“ฉันจะออกต่อเมื่อเราคุยกันเสร็จและฉันได้กินข้าวกับลูกแล้ว” ยกลูกมาอ้างซะเลยเพราะผมจะได้อยู่ที่นี่นานๆ “อ่อ, ลืมบอกไปว่านิสัยเดิมฉันนะไม่ยอมใครถึงจะเป็นเมียก็ตาม”

โกหกไปงั้นแหละครับเพราะผมนะยอมเมียสุดๆ แล้ว แต่อยากทำตัวร้ายกาจดูบ้างเผื่อจะได้เข้าใกล้เมียง่ายๆ หน่อย…

เดือนสิบสองอยากให้พวกเราสองคนเริ่มจากศูนย์แต่สำหรับผมถึงมันจะอยู่ที่ร้อยก็ไม่มีวันลดน้อยลงหรอกครับ เพราะผมรักใครรักจริงเชื่อเถอะว่ารักสุดๆ แล้วสำหรับเด็กดื้อเอาแต่ใจตัวเองคนนี้

“ใครเป็นเมียไม่ทราบ”

“ยืนหัวโด่อยู่นี่ไง แถมยังอุ้มท้องลูกของฉันอยู่อีกด้วยหรืออยากพิสูจน์ก่อนคุยก็ได้นะ” ผมว่าแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เดือนสิบสองฉุนขาดเลยทีเดียวนึกแล้วขำเวลาได้ยั่วโมโหเด็กคนนี้

“คนบ้า ตาแก่โรคจิต!” ท่าทางจะเถียงผมไม่ออกแล้วแน่นอนถึงได้ด่าออกมาแบบนี้และเดินนำไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นผมก็เลยเดินตามไปคุย

“อยากฟังเรื่องไหนก่อน?” ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ ก่อนจะกระชับเอวของเดือนสิบสองเข้ามาหาตัวเอง ถ้าไม่กอดไว้แน่นๆ เดี๋ยวมือไวตบผมอีกแล้วจะเจ็บ

“ทำไมต้องกอดด้วยเล่า! อยากพูดเรื่องไหนก่อนก็แล้วแต่คุณสิ” ออกแรงผลักผมให้ออกห่างแต่ขอบอกว่าไม่ได้ผลหรอกครับเพราะผมกอดไว้แน่นมากจนสุดท้ายเดือนสิบสองก็ยอมแพ้และนั่งนิ่งๆ ให้ผมกอด

“เอาเรื่องที่ตรังก่อนก็แล้วกัน…ทุกอย่างมันเป็นแผนนะจำตอนที่เราอยู่ในสวนปาล์มกันได้ไหมถ้าจำได้ตอนที่เราได้ยินเสียงใครบางคนคุยโทรศัพท์นะแค่ฟังไม่กี่คำฉันก็รู้แล้วว่าใคร” พอผมเริ่มเล่าเดือนสิบสองก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังมากๆเลย

“ฉันเข้าไปคุยกับไอ้คมตอนแรกก็ขู่มันไปนิดหน่อยจนมันยอม พวกเราก็เลยร่วมมือกันเล่นละครเรื่องนี้มีแค่ฉันกับเทพเท่านั้นที่รู้ ส่วนเรื่องลักพาตัวก็ด้วยมันอยู่ในแผนแต่ง่ายกว่าที่คิดตรงที่มีเด็กดื้อบางคนไม่ยอมอยู่เฉย” พอเล่าถึงตอนนี้เดือนสิบสองก็เบือนหน้าหนีสายตาผมทันที

“แต่บอกไว้ก่อนนะว่าความรู้สึกทุกอย่างคือของจริง ทั้งเป็นห่วงและกังวลสุดๆ เพราะมันเสี่ยงมากที่ทำแบบนี้ถ้าแผนไม่สำเร็จเดือนสิบสองกับลูกอาจจะไม่ปลอดภัย”

“ว่าแล้วทำไมนายคมไม่เห็นทำอะไรเลยแถมยังพูดจาแปลกๆ อีกต่างหาก” เดือนสิบสองเริ่มออกความเห็นบ้าง

“แล้วนายคมทำไปเพื่ออะไร?”

“มันต้องการเงินแต่เพราะไม่กล้าบอกกับฉันเลยหลงผิดไปเชื่อคนไม่ดีเข้า แต่ฉันก็พูดจนมันยอมช่วยเลยยื่นข้อเสนอไปว่าจะไม่เอาเรื่องและจะดูแลครอบครัวของมันไปตลอด”

“แล้วมีคนอื่นร่วมด้วยไหม?” ผมชอบจังเวลาที่เดือนสิบสองตั้งคำถามด้วยความสงสัยและอยากรู้เพราะแววตาของเด็กคนนี้บ่งบอกแบบนั้นด้วยแถมน่าหลงใหลมากๆ เลยทีเดียว เหมือนเด็กไร้เดียงสาที่มีข้อสงสัยมากมายจนต้องตั้งคำถาม

“ไม่มี! ถึงคนอื่นจะอยากได้ที่ของฉันแต่คงไม่มีใครกล้าทำอย่างนายอรุณหรอก พอพวกนายทุนคนอื่นๆ รู้พวกเค้าก็เลิกคิดเรื่องที่จะเปลี่ยนสวนปาล์มให้เป็นรีสอร์ทกันเลยทีเดียว”

“แล้วจอมพลเชื่อเหรอ” นั่นไงเรียกผมด้วยชื่ออีกแล้วยิ่งฟังยิ่งน่ารักจับใจ เดือนสิบสองกำลังอ้อนผมทางอ้อมชัดๆ

“เชื่อสิครับเพราะพวกเค้าแสดงเจตนารมณ์ให้ได้เห็น แต่ถ้าฉันเปลี่ยนใจนั่นคืออีกเรื่องหนึ่ง”

“จอมพลจะเปลี่ยนใจเหรอ?” ผมกระชับอ้อมกอดของเดือนสิบสองให้แน่นขึ้นกว่าเดิมพร้อมทั้งกดจูบเบาๆ ที่หางคิ้ว คราวนี้ไม่ดิ้นครับแถมไม่อาละวาดใส่ด้วย…

“บอกไปแล้วนี่ว่าไม่” ผมยิ้มให้เดือนสิบสองก่อนที่พูดต่อ “ยังมีอีกประเด็นนะเผื่อยังสงสัยเรื่องที่จู่ๆ ทุกคนก็โผล่ไปช่วยนะลุ้นแทบแย่ว่านายอรุณจะสงสัยหรือเปล่าแต่ก็ไม่ ดีอย่างที่ได้ลูกเขยมาช่วยคิดแผน”

“เจ้าเล่ห์พอกันทั้งคู่” เหมือนเดือนสิบสองจะแอบแขวะผมก็ทำเป็นหูทวนลมซะงั้น “แล้วทำยังไงถึงบอกให้นายคมรู้”

“แอบส่งข่าวตอนที่มันออกไปซื้อของกินยังไงละ?”

“แล้วทำไมไม่แอบบอกให้ซื้อของอร่อยๆ มาให้กินบ้าง รู้ไหมอยู่ในห้องนั้นโคตรอึดอัดเลยแถมยังมืดและอับอีกต่างหาก”

“ไม่งั้นจะสมจริงเหรอ?” ผมว่าแล้วขยี้หัวเดือนสิบสอง

“รวมถึงเรื่องถูกยิงด้วยสินะ” พอพูดถึงเรื่องดีน้ำเสียงเริ่มแข็งขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวหนี

“ใส่เสื้อเกราะกันกระสุนนะ มันก็แค่จุกนิดหน่อยเอง”

“แต่ผมเป็นห่วง” พอเดือนสิบสองพูดแบบนี้ผมก็เริ่มรู้สึกผิดอีกแล้วสิครับ

“ไม่ขอโทษแล้วนะ แต่ตอนนั้นแค่อยากอ้อนไม่ได้ตั้งใจจะทำให้รู้สึกแย่…รู้อะไรไหมเดือนสิบสองถึงพวกเราสองคนจะอยากเริ่มจากศูนย์กันมากแค่ไหน ลองมาคิดดูแล้วฉันคงทำไม่ได้” เดือนสิบสองจ้องหน้าผมแววตาสั่นระริกเลยทีเดียวแต่ก็ยังยอมนั่งเฉยๆ ไม่ดิ้น

“…”

“ที่ทำไม่ได้เพราะฉันมันเริ่มจนไปถึงร้อยแล้วไม่ต้องกลัวหรอกนะเพราะมันจะไม่ลดน้อยลงแต่จะมีเพิ่มขึ้น…ฉันนะรักแค่เดือนสิบสองคนเดียวและจะรักแบบนี้ไปทุกวันแต่ต่อไปความรักมันอาจจะถูกแบ่งนะ”

“แบ่ง?” แววตาสงสัยเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

“แบ่งให้ลูก, ถ้าไม่รักลูกให้เหมือนอย่างที่รักแม่ของลูกมีหวังถูกงอนแย่” เมื่อคำพูดของผมจบลงรอยยิ้มที่เริ่มหายไปก็เผยออกมาทันที “จอมพลกลับไปเป็นคนเดิมไม่ได้หรอกนะ ลองพยายามแล้วแต่มันไม่ได้จริงๆ”

ผมอยากกลับไปใช้นิสัยเดิม แย่ๆ แถมบางครั้งอาจจะดูเลวไปด้วยซ้ำแต่ขอบอกว่าทำไม่ได้แล้วนะสิ

“ทำไมละ? แต่เดือนสิบสองก็ทำไม่ได้…อาละวาดเยอะก็ไม่ดีเดี๋ยวลูกจะได้รับอันตราย” เด็กดื้อบอกกับผมย่นจมูกให้ได้เห็นท่าทางน่ารักมากเลยทีเดียวครับ

“จะกลับได้ยังไงในเมื่อชีวิตตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม มันเปลี่ยนไปตั้งแต่มีเด็กเพี้ยนๆ เข้ามาในชีวิตแล้วละ…อยากจับฉันกดแต่ที่ไหนได้กลับไม่มีแรงมากพอจะทำจนสุดท้ายก็ต้องตกเป็นเมียพ่อเลี้ยงจอมพลตามระเบียบ”

“ชิส์! ไหนตอนแรกไม่ยอมรับ” มือเล็กฟาดเบาๆ ที่แขนของผม จะว่าไปที่เดือนสิบสองพูดมันก็ถูกแต่ตอนนั้นมันเอือมระอาจริงๆ นี่ครับแถมยังไม่พร้อมจะมีพันธะ

“ถ้ารู้ว่าสุดท้ายจะเป็นแบบนี้ จับแต่งงานด้วยตั้งแต่ตอนนั้นซะเลยก็ดีสิ” ผมรั้งเอวเดือนสิบสองเข้ามากอดไว้จนแน่น

“พ่อเลี้ยงมันอึดอัดนะ”

จุ๊บๆๆๆๆ

ไม่พอครับผมยังรั้งใบหน้าเล็กเข้ามากดจูบซ้ำไปซ้ำมาอยู่ที่แก้มทั้งสองข้างอยู่อย่างนั้นจนเจ้าตัวต้องดิ้นและตีแขนผมแล้วลุกหนี…

“หื่น!” เดือนสิบสองว่าแล้วจะวิ่งหนีจนผมต้องรีบพุ่งเข้าไปหาแล้วรั้งเอวไว้จากด้านหลังพร้อมทั้งยกจนร่างเล็กตัวลอยขึ้นเลยทีเดียว

“อย่าวิ่งสิท้องอยู่นะ”

“ก็พ่อเลี้ยงอยากหื่นใส่ทำไม แก้มเค้าจะช้ำไหมเนี่ย?” เดือนสิบสองจับแก้มตัวเองเมื่อแน่ใจว่าคนตรงหน้าจะไม่วิ่งอีกผมจึงยอมปล่อยแล้วรั้งให้หันกลับมามองหน้า

“ชิส์!” แต่สุดท้ายกลับโดนเด็กดื้อเชิดใส่อีกซะงั้น

“งอนมากๆ เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก”

“อย่างน้อยก็เด็กกว่าใครบ้างคน” ต่อปากต่อคำเก่งจริงๆ อยากจะรู้นักหากลูกคลอดออกมาจะนิสัยเหมือนเดือนสิบสองมากแค่ไหน

“แก่ก็ยังมีไฟนะ พี่ว่าเราไปลองกันดีกว่า” ผมอุ้มเดือนสิบสองขึ้นมาทันทีเมื่อพูดจบจนเจ้าตัวตกใจต้องยกแขนทั้งสองข้างมากอดคอผมเอาไว้จนแน่น แต่ที่แน่ๆ เมื่อกี้ผมแทนตัวเองว่าพี่…

ช่างเถอะครับผมเบื่อจะเปลี่ยนตัวเองแล้วสิเอาเป็นว่าอยู่กันไปแบบนี้แหละดีแล้ว

“จอมพลคนหื่น” เดือนสิบสองแอบแขวะผมแต่ก็ไม่ได้ดิ้นแถมยังยอมให้ผมอุ้มขึ้นไปด้านบนอีกต่างหาก

“ว่าเค้าอิเหนาเป็นเอง” ผมเองก็ยั่วเดือนสิบสองกลับไปเหมือนกัน ขอบอกว่าไม่ได้กอดมานานมันรู้สึกอึดอัดจนอยากจะกินเข้าไปทั้งตัวได้แล้วละครับ

เสียงประตูที่ถูกปิดลงไปพร้อมๆ กับหัวใจที่เต้นแรงขอบอกว่ามันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียวจนผมรู้สึกประหม่าโคตรๆ แต่ก็ช่างเถอะเพราะตอนนี้เด็กน้อยกำลังยั่วผมอยู่แนะ

“จะเริ่มจากไหนก่อนดี” ผมตั้งคำถามก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนที่นอนอยู่เดือนสิบสองยิ้มยั่วผมแล้วตะแคงข้างหันมามอง

พ่อเลี้ยงประหม่ามือสั่นใจสั่น…เพราะ?

“อะไรกันจอมพล ทำไมตอนนี้ถึงทำตัวเหมือนเด็กเลย” เดือนสิบสองพูดจายั่วประสาทผมแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งมือเล็กเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อให้แล้วค่อยๆ ถอดมันออกอย่างช้าๆ แต่สายตากลับยั่วผมซะงั้น

หมับ! 

สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายจับมือเดือนสิบสองเอาไว้เพื่อหยุดการกระทำนี่ เหมือนผมกำลังถูกเด็กนำทางทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายนำมาโดยตลอด

“เดี๋ยวถอดเอง” ผมบอกก่อนจะสลัดเสื้อผ้าของตัวเองทิ้งจนหมดแล้วขึ้นมานั่งบนเตียงจับเดือนสิบสองแก้ผ้าด้วยอีกคนไม่ขัดขืนครับเพราะถึงยังไงเด็กดื้อก็ต้องการไม่ต่างไปจากผมหรอก

“หืม, เพิ่งสังเกตว่ามันเริ่มนูนออกมาแล้ว” ผมนั่งมองหน้าท้องขาวๆ ของเดือนสิบสองซึ่งเมื่อก่อนมันแบนราบแต่ตอนนี้กลับเริ่มนูนออกมาให้ได้เห็น

“พ่อเลี้ยงอย่าจ้องนานสิ” มือเล็กรั้งใบหน้าของผมให้เงยขึ้นไปสบตาก่อนจะดันร่างผมให้นอนราบไปกับเตียงแล้วเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

“ก่อนเริ่มตอบคำถามหน่อยสิ” เดือนสิบสองจ้องหน้าผมแต่มือกลับอยู่ไม่เป็นที่เลื่อนไปมาตามหน้าท้องของผมจนสุดท้ายไปจับเข้าให้กับของสำคัญจนผมกระตุกไปเลยทีเดียว เชื่อเค้าเลยว่าเก่งนักเรื่องชอบยั่วให้ผมอยากขึ้นเรื่อยๆ

“คำถาม อ่ะ,” ให้ตายสิพ่อเลี้ยงกำลังถูกกำราบ

“ผู้หญิงคนนั้น” ใบหน้าเล็กขยับเข้ามาหาผมก่อนจะกดจูบเบาๆ ที่ซอกคอแต่คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าตอนนี้เด็กดื้อกำลังทำตัวเป็นเจ้าของผมอยู่ ยอมครับให้แค่คนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละแถมท่าทางจะหวงของอีกต่างหาก

“ก็…อื้อ” ไม่ทันได้ตอบก็ต้องร้องครางออกมาเมื่อแรงกระตุ้นมันมีมากขึ้นปลายลิ้นร้อนไล่ต้อนไปตามยอดอกของผมอย่างกับเด็กน้อยที่ได้กินขนมที่ชื่นชอบแนะครับแถมท่าทางมันยั่วแบบสุดใจขาดดิ้นไปเลยทีเดียว

“ว่าไง?” เกลียดนักอยากจับกดซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยทีเดียวแต่เหมือนกำลังถูกไล่ต้อนให้จนมุมเพราะถ้าคำตอบไม่ถูกใจคนถามผมก็จะถูกกระตุ้นหนักขึ้น

“แฟนเก่า” ผมตอบแล้วยิ้มยียวนก่อนจะรั้งใบหน้าของเดือนสิบสองขึ้นมาสบตากัน สีหน้าสงสัยเผยให้ได้เห็นพร้อมกับแววตาไม่พอใจ “เลิกกันไปนานมากๆ แถมตอนนี้ก็เป็นแค่เพื่อนกัน”

“ไม่เชื่อ” น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยออกมาพร้อมทั้งดันอกผมให้ออกห่างจากตัวเอง

“หึ, โกรธ โมโห ไม่พอใจ หึงหรือว่าหวง” ผมตั้งคำถามก่อนจะก้มลงไปหาจนใบหน้าเราใกล้กันแค่นิดเดียว

“ทุกอย่าง อื้อ!” เมื่อคำตอบจบลงผมก็กดจูบลงบนริมฝีปากสวยนี้ทันทีบดขยี้อย่างกับกระหายเลยทีเดียวจนคนตรงหน้าสั่นสะท้านไปทั้งตัวก่อนจะค่อยๆ รั้งให้ร่างเล็กนอนราบลงไปกับเตียงกว้าง

เดือนสิบสองไม่ได้แค่เดินตามแต่บางครั้งกลับเป็นฝ่ายนำและเหมือนจะต่อสู้ไม่ยอมให้ผมได้นำนานจนเกินไปริมฝีปากสวยกัดเข้าให้ที่เปลือกปากของผมซะเต็มแรงก่อนจะดูดกลืนขบเม้มอย่างนึกสนุกสุดท้ายก็เป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาก่อน

เชื่อเค้าเลยนี่แหละเดือนสิบสอง >/////////////<

“คนนี้ของเดือนสิบสองนะ” ผละออกจากใบหน้าผมก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผมยิ้มขำแล้วกดจูบเบา ที่ปลายจมูกนึกรักใคร่มากขึ้นเรื่อยๆ

“คนนี้ก็ของจอมพลเหมือนกันครับ”

>//////////////////////< เมื่อคำพูดของผมจบลงใบหน้าเล็กก็ยื่นเข้ามาหาพร้อมทั้งกดจูบซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นอีกครั้งและอีกหลายๆ ครั้ง

________________________

ตอนนี้แป้งอัพรวดเดียวครบ...

อยากรู้ว่าจะได้อ่านเม้นไหม?

หึหึ!!!!!

ไม่เม้น ไม่อัพต่อ

ขอบอก จะโหด

ก๊ากกกกกกกกกกกกก...

ตอนหน้ามีลุ้น #ซับเลือดๆ

ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้มันแย่นะขอบอกๆ