luscious, 23

luscious, 23

ทุกอย่างเพราะรัก…

เดือนสิบสอง

ผมแทบจะพุ่งเข้าไปหาพ่อเลี้ยงทันทีเลยเมื่อเห็นว่าเค้าล้มพับลงไปตรงหน้าห้องฉุกเฉิน เท่าที่จำได้ก่อนจะออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้นพ่อเลี้ยงถูกยิงนี่ครับ พอหลังจากที่พี่แหวนพาผมกลับบ้านก็ได้เจอกับไอ้จาท่าทางของมันดูเป็นกังวลไม่ต่างไปจากผมเลยก็แน่ละสิสามีมันไปด้วยนี่

ตอนนี้ผมกับมันมาถึงโรงพยาบาลด้วยกันหลังจากที่พี่เทพโทรมารายงานสถานการณ์เราแยกกันแล้วเพราะไอ้จาต้องไปดูแลสามีมันส่วนผมกับพี่แหวนก็กำลังเดินเข้าไปหาพ่อเลี้ยงแต่กลับไม่ทันเพราะเค้าถูกพาตัวไปข้างในเรียบร้อยแล้ว

“พี่เซย์พ่อเลี้ยงเป็นอะไรครับ แล้วทำไมเพิ่งเข้าไป…” ผมถามขึ้นมาทันทีหลังจากที่เดินมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน พี่เซย์กับพี่เทพมองหน้ากันก่อนจะจ้องมาที่ผม

“โรคสำออยอยากอ้อนเมียมั้ง” พี่เซย์พูดเบาจนผมไม่ได้ยินเลยทีเดียวแต่พอถูกผมจ้องหน้าอย่างไม่ลดละพี่แกเลยพูดอีกครั้ง “ตอนแรกก็ไม่เป็นอะไร แต่จู่ๆ ก็ล้มพับไปทันทีท่าทางจะแย่มาก” พี่เซย์พูดจาแปลกๆ จนผมต้องหันไปมองหน้าพี่เทพ

“แต่ก่อนหน้านี้เค้าถูกยิงนี่ครับ”

“ครับ, คงเพราะอยากทำตัวเป็นฮีโร่” พี่เทพตอบคำถามผมนิ่งๆ ฮีโร่บ้าอะไรโดนยิงแท้ๆ แทนที่จะให้หมอดูดันยืนอยู่ได้ตั้งนาน

-_-‘

ผมว่าพ่อเลี้ยงทำตัวแปลกๆ นะครับรวมไปถึงคนอื่นๆ ด้วยแต่ก็ช่างเถอะ ผมหวังนะครับว่าพ่อเลี้ยงกับคนอื่นๆ จะปลอดภัย

เวลาผ่านไปคุณหมอท่านก็ออกมาบอกว่าพ่อเลี้ยงพ้นขีดอันตรายแล้วก่อนจะย้ายเค้าให้ไปอยู่ที่ห้องพิเศษผมก็เลยเดินตามไปดู ท่าทางคนป่วยแต่ทำไมสีหน้าไม่เห็นเป็นอะไรเลยดูเหมือนคนที่สบายดีซะมากกว่า แต่ก็ช่างเถอะเพราะเรื่องแย่ๆ คงผ่านพ้นไปแล้วสินะ… ตอนแรกที่ผมเห็นพ่อเลี้ยงถูกยิงผมตกใจมากๆ แต่พอมาเห็นเค้ายืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินก็แปลกใจบางทีที่พี่เทพพูดอาจจะเป็นความจริงก็ได้มั้ง

“เดือนสิบสองงั้นพี่กับทุกคนขอกลับบ้านก่อนละกัน เย็นๆ จะกลับมาอีกที” เสียงของพี่เซย์ดังขึ้นมาผมหันไปมองก่อนจะพยักหน้าให้

พี่เซย์ พี่เทพและก็พี่แหวนกลับบ้านกันไปแล้วในห้องก็เหลือแค่ผมกับพ่อเลี้ยงเท่านั้น… ผมนั่งมองหน้าคนที่หลับอยู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ

“พ่อเลี้ยงเมื่อไหร่จะฟื้นสักที เค้าเหงา” ผมย่นจมูกใส่เค้าก่อนจะยื่นมือไปบีบปลายจมูกของพ่อเลี้ยงบ้าง สีหน้าดูสดใสเชียวคนป่วยอะไรขนาดหลับยังหล่อ

“…” เงียบ! ก็แน่ละสิพ่อเลี้ยงยังไม่ตื่นนี่ครับ

“ตอนนี้ผมนะงงมากๆ เลย เมื่อไหร่พ่อเลี้ยงจะฟื้นมาอธิบายให้ฟัง ทั้งเรื่องนายคมแล้วก็…”

ก๊อก ก๊อก

เสียงประตูห้องถูกเคาะซะก่อนที่ผมจะพูดจบ ผมเลยต้องผละตัวออกห่างจากพ่อเลี้ยงแล้วหันไปมองที่ประตูก็เห็นไอ้จามันเดินเข้ามาพร้อมกับสามีสุดหล่อ

“พ่อเป็นยังไงบ้าง?” เสียงไอ้จาเอ่ยถามก่อนจะมองมาที่ผม

“ยังไม่ฟื้นเลย” ผมว่าก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ กับเตียงคนป่วย ไอ้จาเดินเข้ามาหาผมแล้วก้มลงไปมองหน้าพ่อเลี้ยงใกล้ๆ อย่างที่ผมทำเมื่อสักครู่

“งั้นเหรอ แต่ทำไม…อ๊ะ!” ไอ้จาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ถูกสามีมันลากออกไปซะก่อน

“อาวุธเจ็บนะ”

“พี่ขอโทษ แต่เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่าค่อยกลับมาเย็นๆ พี่อยากพัก” สีหน้าสามีของไอ้จาตอนนี้ดูเหมือนคนป่วยมากกว่าพ่อเลี้ยงซะอีกแถมน้ำเสียงอ้อนๆ เมื่อกี้ขอบอกว่าน่ารักชะมัดยาก ท่าทางไอ้จาจะไปไหนไม่รอดแล้วครับ

“ก็บอกให้นอนโรงพยาบาลไม่ยอม พี่อยากดื้อเองทำไม” เริ่มเถียงกันแล้วครับแต่น้ำเสียงไอ้จาฟังก็รู้ว่าเป็นห่วง

“พี่อยากนอนกอดจามากกว่า”

“อาวุธ!” ไอ้จาถึงกับเขินจนต้องขึ้นเสียงกลบเกลื่อนผมเลยต้องยิ้มขำมันไป “มันไม่ขำนะไอ้คุณหนู”

“โทษทีๆ พอดีท่าทางมึงมันฟ้อง” ผมพูดออกไปทั้งๆ ที่ตัวเองยังขำอยู่

“เดือนสิบสอง ไอ้…”

“จาวา!” นั่นไงโดนสามีขึ้นเสียงดุซะแล้ว แต่ถ้าพ่อเลี้ยงฟื้นผมก็คงโดนไปด้วยเพราะเมื่อกี้ผมพูดจาหยาบคายไปแนะ ความเคยชินจะให้ทำยังไงละ?

“ชิส์! แค่ลืมตัว” มันว่าก่อนจะเชิดหน้าใส่แล้วเดินออกจากห้องไป ผมก็ได้แต่มองหน้าสามีมันแล้วยักไหล่ให้อยากบอกมากว่าไอ้จาเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองพอๆ กับผมนั่นแหละครับ

“รีบตามไปเถอะครับเดี๋ยวมันจะงอน” ผมบอกจนได้เห็นรอยยิ้มหวานของคุณอาวุธมาเฟียสุดหล่อก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตามไอ้จาออกไปด้านนอก สุดท้ายก็เหลือแค่ผมกับพ่อเลี้ยงสองคนอีกตามเคย

ผมนั่งเฝ้าพ่อเลี้ยงอยู่จนรู้สึกเพลียๆ ก็เลยนอนพักตรงโซฟากะว่าจะงีบสักครู่แต่ไม่รู้ทำไมร่างกายมันเหนื่อยที่สุด…

‘อยากนอนกอดพ่อเลี้ยงแล้วสิครับ’

จอมพล

หลังจากที่แกล้งสำออยก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที พอคุยหมอเห็นว่าผมไม่เป็นอะไรก็แปลกใจแต่เพราะถูกผมขอร้องเข้าเท่านั้นแลหะครับท่านถึงยอมแต่ผมก็ถูกเจาะสายน้ำเกลือจนได้สินะ…แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะมันจะได้สมจริงเข้าหน่อย เกือบพลาดเพราะก่อนหน้านี้เดือนสิบสองเห็นว่าผมถูกยิงแต่หวังว่าเซย์กับเทพจะช่วยเล่นละครไปกับผมด้วยนะ

ผมได้ยินทุกคำพูดของเดือนสิบสองเลยก็ว่าได้เพราะไม่ได้หลับจริงๆ ตอนแรกอยากจะลืมตาแล้วกดจูบคนตรงหน้ามากๆ แต่ที่ไหนได้จากลับเคาะประตูแล้วเข้ามาซะก่อน เหมือนจาจะสงสัยในพฤติกรรมของผมแต่ก็นะถ้าลูกเขยไม่ช่วยมีหวังแผนผมคงแตก

ตลอดเวลาที่นอนอยู่ผมก็แอบสังเกตเดือนสิบสองเวลาที่เผลออยู่เรื่อยๆ แถมตอนนี้เด็กดื้อของผมยังนอนหลับไปแล้วด้วยท่าทางจะเหนื่อยแถมยังท้องอีกต่างหาก ช่วงนี้ผมไม่ค่อยเห็นเดือนสิบสองแพ้ท้องแล้วแต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี…

ผมลุกจากเตียงผู้ป่วยก่อนจะเอื้อมไปหยิบขวดน้ำเกลือมาถือเอาไว้แล้วเดินไปหาเดือนสิบสองที่ยังคงหลับอยู่

จุ๊บ >//////////////<

ผมกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากก่อนจะส่งยิ้มไปให้แต่เดือนสิบสองคงไม่รู้หรอกครับเพราะยังหลับอยู่…ต่อไปนี้เรื่องร้ายๆ ระหว่างพวกเราคงไม่มีอีกแล้วสินะ ผมรู้สึกดีจังเลยเมื่อนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาของพวกเรา

ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะทำให้เดือนสิบสองร้องไห้อยู่เสมอ พอๆ กับเด็กคนนี้ที่ผมเองยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรักได้มากมายขนาดนี้แต่ถึงยังไงคำตอบก็มีให้ผมพิสูจน์ไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว

อื้อ…

เสียงครางของเดือนสิบสองดังขึ้นมาทำเอาผมวิ่งกลับไปที่เตียงแทบไม่ทันเลยทีเดียว

ก๊อก ก๊อก…

ยังไม่จบแค่นี้นะครับเพราะเสียงที่ตามมาอีกทีก็คือประตูห้องถูกเคาะก่อนที่เสียงฝีเท้าจะก้าวเดินเข้ามาเรื่อยๆ

“อ้าวหลับอยู่เหรอ กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมเดี๋ยวพี่ดูพ่อเลี้ยงให้เอง” เสียงของเซย์ดังแว่วขึ้นมาทันทีที่จำได้เพราะน้ำเสียงของหมอนี่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวครับ

“แต่ว่า…”

“กลับเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่แหวนพาไปอย่าลืมนะคะว่าต้องกินยา” เสียงของเดือนสิบสองเงียบไปสักพักครับ พอเจอคำพูดแบบนี้ไปเด็กดื้อก็ต้องยอมทำตามอยู่แล้วเพราะว่าไม่ได้มีแค่ตัวเค้าคนเดียวแล้ว

“กลับก็ได้ครับ แต่เดี๋ยวผมจะมานอนเฝ้าพ่อเลี้ยงละกัน” เดือนสิบสองพูดออกมาน้ำเสียงเบาหวิว ชักอยากลืมตาแล้วสิครับ…

อยากกอดเมีย!!!

“โอ๊ยสภาพแบบนี้ปล่อยให้ตายไปเลยดีกว่า” เสียงของเซย์พูดขึ้นมาลอยๆ แต่ที่แน่ๆ ผมได้ยินชัดเจนเลยทีเดียวเพราะหมอนี่เดินมายืนอยู่ใกล้ๆ ผมตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้วละครับส่วนเดือนสิบสองก็นั่งอยู่ที่โซฟา

“เมื่อกี้พี่เซย์ว่าอะไรนะครับ”

“อ่อ! พี่บอกว่ารีบๆ กลับมานะเดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะรอจนแก่ตายซะก่อน… แหวนรีบพาเดือนสิบสองกลับไปเถอะ”

บอกตามตรงตอนนี้อยากฆ่าเซย์มากๆ เพราะคำพูดแต่ละคำของหมอนี่มันน่าคิดซะเหลือเกิน ขนาดผมหลับตาอยู่ยังนึกสีหน้าของเดือนสิบสองออกเลยเวลาที่ฟังคำพูดจากปากของเซย์

เสียงประตูห้องปิดไปแล้วครับเหมือนว่าผมจะอยู่แค่กับเซย์สองคนเท่านั้น แต่ไม่ยักอยากจะลืมตาเพราะขี้เกียจทะเลาะกับหมอนี่หรืออีกนัยหนึ่งไม่อยากฟังน้ำเสียงประชดจากปากเซย์นั่นเอง

“นี่พ่อเลี้ยงเดือนสิบสองนะไปแล้ว รู้นะว่าฟังอยู่ตั้งแต่ต้น…” หมอนี่มันจะฉลาดไปไหน

“…” ไม่ยอมลืมตาครับ

“ขอให้เดือนสิบสองจับได้ ขอให้…”

“อยากหางานใหม่เหรอ?” ผมรีบลืมตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าเซย์ที่ยืนกอดอกมองผมอยู่ก่อนแล้ว หมอนี่ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะยักไหล่ใส่ผมแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ให้ตายสิถ้าไม่ติดที่ว่าเซย์คือคนเดียวที่ทำประโยคให้กับบริษัทผมและเป็นคนเดียวที่รู้ใจผมมากที่สุด

เพื่อนก็เพื่อนเถอะครับ!!! ตาย…

“พ่อเลี้ยงไม่ทำหรอกครับได้แค่คิดก็เท่านั้นเอง!” เยาะเย้ยอีกแล้วครับ ท่าทางแบบนี้น่าตบซะจริงๆ เลย

ก๊อก ก๊อก

เสียงประตูห้องถูกเคาะอีกครั้งก่อนที่จาจะเดินเข้ามาโดยมีเทพตามหลังมาติดๆ ตั้งแต่ผมมานอนที่โรงพยาบาลห้องนี้มีแขกตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ แต่ที่แน่ๆ จาเพิ่งกลับไปไม่ใช่เหรอ?

“ลูกเพิ่งกลับไปนี่” ผมเอ่ยถามจามองหน้าผมก่อนจะยิ้ม ลูกกำลังจับผิดผมอยู่สินะ

“พ่อนี่แสบจริงๆ ว่าแล้วตอนนอนทำไมดูไม่เหมือนคนป่วย แถมตอนนั้นพ่อก็ไม่ได้หลับด้วย” นั่นไงลูกผมฉลาดเหมือนพ่อ ผมไม่มีทางปกปิดคนพวกนี้ได้หรอกครับเพราะพวกเราอยู่ด้วยกันมานาน

“แล้วลูกเขยพ่อละ”

“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิพ่อ แต่ก็นะอาวุธหลับผมเลยให้พี่เทพพามา…เจอเดือนสิบสองด้วยสีหน้าหมอนั่นเป็นห่วงพ่อมากๆ คิดดีแล้วเหรอครับ” จาเหมือนกำลังขู่ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของผม ส่วนเซย์ก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา

“พ่อเก่งจบนะครับ” ผมขยี้หัวจาก่อนจะตั้งคำถามกับเทพต่อ “ไอ้คมละ?”

“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ยังไม่ฟื้น” ผมพยักหน้าก่อนจะขยับเปลี่ยนท่าทางคงเพราะนอนอยู่กับที่นานเกินไปมั้งครับถึงได้รู้สึกเมื่อยแบบนี้ บางทีการเล่นละครเป็นผู้ป่วยก็ไม่ได้ดีเสมอไป

-_-‘

“ส่วนเรื่องคุณสร้อยฟ้า ตอนนี้เรายังไม่พบเธอเลยครับเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่ตรังแล้ว” คำพูดประโยคนี้ของเทพน่าคิดได้หลายอย่าง สร้อยฟ้าไม่ได้อยู่ที่ตรังแล้วเธอไปไหน?

“เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว” ผมว่าก่อนจะมองหน้าเทพ

“แต่ผมว่าเธออาจจะไม่รู้อะไรก็ได้หรือบางทีเธออาจจะถูกบอกให้ไปที่ไหนไกลๆ” เซย์ที่นั่งฟังอยู่ก็แสดงความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง

“พ่อก็ลองเช็คดูสิครับว่าช่วงหลังๆ คุณสร้อยฟ้าเธอไปไหนบ้าง?” ผมหันกลับมาจ้องหน้าจาทันทีเพราะประเด็นที่จาพูดมาก็น่าสนใจดีเหมือนกัน

บางทีเธออาจจะไม่รู้เรื่องหรืออาจจะถูกพ่อของตัวเองหลอกให้ไปไหนก็ได้…

“งั้นเทพช่วยไปเช็คให้หน่อย ถ้าเธอไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ มันก็ดีไปแต่ถ้ารู้ฉันคงไม่อยากละเว้น…” ถึงตอนนี้จะหาข้อสรุปอะไรไว้ไม่ได้แต่อย่างน้อยผมอยากมั่นใจว่าทุกๆ คนที่อยู่รอบตัวของผมจะปลอดภัย

บางทีพวกนายทุนคนอื่นๆ อาจต้องการที่ดินของผมไม่ต่างไปจากนายอรุณหากแต่พวกเค้าไม่ได้ลงมือทำก็เท่านั้นเอง!

หลังจากที่พวกเราลงความเห็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเวลาก็ผ่านไป ผมชักจะเบื่อแล้วสินะ…แล้วนี่เมื่อไหร่เดือนสิบสองจะกลับมา

“พ่อหิวไหม?”

“ไม่ละ? เซย์โทรตามเดือนสิบสองให้หน่อยสิ” ผมตอบคำถามจาก่อนจะพูดกับเซย์ต่อ

“อะไรกันนี่มันผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมงเลยนะ” เซย์บอกแต่ก็ยอมทำตาม

“พ่อนี่ร้ายจริงๆ ผมไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเดือนสิบสองจับได้อะไรจะเกิดขึ้น พ่อไม่รู้หรอกว่าเวลาไอ้คุณหนูมันโกรธจริงๆ อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง” จาบอกผมแต่ทุกคำที่พูดออกมาเหมือนกำลังขู่ซะมากกว่า ส่วนผมนะเหรอไม่เคยเห็นเหมือนกันว่าตอนที่เดือนสิบสองโกรธจริงๆ จะเป็นยังไงบ้าง

“ฮาๆ พูดซะน่ากลัวเชียว” ผมหัวเราะขำแต่ใจจริงๆ กำลังกลัวอยู่ครับ

“เดือนสิบสองไม่รับสาย” เซย์พูดแทรกขึ้นมาก่อนจะยักไหล่ให้ ผมกับจามองหน้ากันอีกครั้ง

“คงไม่ได้ยินมั้ง” จาบอกผมเลยพยักหน้ารับก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นลูกเขยยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง มาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เหมือนจะมานานแล้วมั้งครับ

“อ้าวลูกเขยเข้ามาสิ” เสียงพูดชักชวนของผมทำให้ทุกคนในห้องหันไปมองที่หน้าประตู ร่างสูงของลูกเขยผมค่อยๆ เดินเข้ามาแต่ที่น่าตกใจที่สุดก็คือ…

เมียมาด้วยแถมยืนอยู่ด้านหลัง ลูกเขยบังซะมิดเชียว!

“เดือนสิบสอง!”

ทุกคนต่างหันหน้าเข้าหากันอย่างพร้อมเพียงเลยทีเดียว ส่วนผมนะเหรอกลืนน้ำลายลงคอยากลำบากมากๆ ให้ตายสิเมื่อกี้เดือนสิบสองคงไม่ได้ยินหรอกนะ

“สนุกมากสินะ…ก็สงสัยอยู่แล้วว่าถูกยิงแต่ทำไมเพิ่งเข้าไปห้องฉุกเฉิน” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเยือกเย็นจนน่ากลัวสุดๆ ไปเลย ผมตีสีหน้าสำนึกผิดแทบไม่ทัน

“พ่อซวยแล้ว” จายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูของผม

“ผมแวะไปคุยกับคุณหมอมาด้วย” ลูกเขยเดินเข้ามายืนใกล้ๆ จาส่วนผมก็นั่งมองหน้าเดือนสิบสองอยู่บนเตียง เด็กดื้อยืนมองผมอยู่ที่หน้าประตูห้องแววตาว่างเปล่าไร้อารมณ์โคตรๆ มันน่ากลัวกว่าที่จาขู่ซะอีก

“งั้นเหรอ?” พูดแทบไม่ออก

“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับเพราะคุณหมอพูดเท่าที่พ่อเลี้ยงสั่ง…เก่งนะครับ! หึ!”

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!

อยากจะทึ่งหัวตัวเองทิ้งซะเหลือเกิน เพราะน้ำเสียงที่แสยะยิ้มเมื่อกี้มันฟังดูไม่เป็นมิตรเลยทีเดียว

“…” ทุกคนในห้องนี้เงียบกันหมดรวมไปถึงผมด้วยมีแค่เสียงของเดือนสิบสองเท่านั้นที่พูดออกมา แต่ขอบอกว่าน้ำเสียงแบบนี้ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยทีเดียว

“พ่อเลี้ยงคงสนุกมากสินะ แต่ผมนะเป็นห่วงสุดๆ ไปเลย…” อยากร้องไห้ครับเพราะตอนนี้เดือนสิบสองกำลังร้องอยู่แม้น้ำเสียงจะเข้มแข็งมากแค่ไหนก็ตาม แต่น้ำตามันก็ไหลเพราะรู้ความจริงเรื่องที่ผมโกหกไป

ตอนแรกผมคิดแค่ว่าอยากจะอ้อนแต่ที่ไหนได้มันกลับแย่ลง…

“ขอโทษ” ผมเอ่ยออกมาเสียงแผ่วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวขาไปหาเดือนสิบสองที่ยืนอยู่ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าเว้นระยะห่างพอสมควร

“เราเลิกกันดีไหม?”

“เดือนสิบสอง!!!” ผมแทบจะไม่อยากเชื่อคำพูดของเดือนสิบสองเลยก็ว่าได้ พูดว่าเลิกกันงั้นเหรอ พวกเราสองคนรักกันไม่ใช่รึไงแถมตอนนี้ก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก…

“ไม่ใช่ตลอดไปหรอกนะ จนกว่าพ่อเลี้ยงจะคิดได้และไม่กล้าทำแบบนี้อีก…ผมไม่อยากเป็นคนเดียวที่รู้สึกทรมานเวลาถูกคนที่ไว้ใจหลอกลวง ผมรักพ่อเลี้ยงนะแต่ไม่เข้าใจการกระทำ…ถ้าอยากให้ผมเป็นห่วงแค่พ่อเลี้ยงไม่ยอมกินข้าวเช้าผมก็ทรมานแล้ว ผมนะเป็นห่วงพ่อเลี้ยงสุดๆ ห่วงมากกว่าตัวเองซะอีก”

น้ำตาของเดือนสิบสองไหลออกมาเรื่อยๆ จนผมรู้สึกแย่ ทุกคนในห้องเงียบกันหมดคงเข้าใจอารมณ์ของเดือนสิบสองละมั้งรวมไปถึงพวกเราสองคนกำลังไม่เข้าใจกัน

จะโทษใครได้ในเมื่อผมสร้างปัญหาเอง!!!

“ต่อต้านได้ไหม?” ผมตั้งคำถามก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาให้แต่เดือนสิบสองกลับเบือนหน้าหนี

“…” เดือนสิบสองไม่ตอบแต่กลับหันหลังให้ผมและเหมือนว่าจะเดินหนี

หมับ!

ผมฉวยโอกาสก่อนที่เดือนสิบสองจะเดินออกไปรั้งเอวเล็กเข้ามากอดเอาไว้ซะแน่น เดือนสิบสองไม่ได้ดิ้นหรือทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากจะยืนนิ่งอยู่กับที่

“พี่ขอโทษ มันอาจจะแย่แต่…”

“ผมจะกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่…เข้าใจผมใช่ไหม?” เดือนสิบสองพูดแทรกขึ้นมาซึ่งแน่นอนว่าผมยังแก้ตัวไม่เสร็จแล้วแบบนี้ผมจะขัดอะไรได้ในเมื่อผมไม่อยากให้ไปแต่เจ้าตัวอยากจะไป

“ไม่เข้าใจหรอกนะแต่ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่” ผมพูดเหมือนคนหมดอะไรตายอยากก่อนจะปล่อยมือที่กอดเอวเดือนสิบสองอยู่ออก

“ผมอยากกลับมาใช้นิสัยแบบเด็กๆ เหมือนเดิม…เราสองคนน่าจะลองกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมดูบ้าง…อย่างตอนที่เรายังไม่ได้เจอกันแต่ผมไม่ลืมหรอกนะว่ายังมีลูกที่ต้องดูแล…แค่อยากให้เราสองคนได้คิดเท่านั้นเอง”

ไม่อยากจะเถียงเลยว่าทั้งคำพูดและการกระทำของเดือนสิบสองตอนนี้มันผู้ใหญ่สุดๆ ผมซะมากกว่าที่ทำตัวเป็นเด็ก อยากอ้อนเค้าแต่สุดท้ายเหมือนการกระทำคือสิ่งที่ทำร้ายจิตใจ

“เราจะไม่เลิกกันจริงๆ ใช่ไหม? ถึงจะบอกให้กลับไปอยู่แบบเดิมมันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว…แต่จะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้นานๆ หรอกนะ ฉันก็อยากกลับไปใช้นิสัยเดิมเหมือนกัน นิสัยของฉันก่อนที่เราจะได้เจอกัน”

เดือนสิบสองหันมามองหน้าผมก่อนจะส่งยิ้มให้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันคือรอยยิ้มที่กำลังบ่งบอกอะไร แต่ที่แน่ๆ รอยยิ้มนี่ทำให้หัวใจผมแผ่วไปเลยทีเดียว

“ขอบคุณครับ” เหมือนคำพูดจากลา…แต่มันไม่ใช่หรอก พวกเราก็แค่กลับไปคิดเท่านั้นเอง

ผมรู้ดีว่าการที่เดือนสิบสองตัดสินใจแบบนี้มันทรมานแค่ไหน พวกเราเคยลองพยายามมาครั้งหนึ่งแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ…ครั้งนี้ผมก็อยากลองพยายามอีกเหมือนกัน

นิสัยเดิมๆ งั้นเหรอ?

หึ! รู้อะไรไหมในคำพูดนั้นของเดือนสิบสองกำลังบอกผมว่า… พวกเราสองคนไม่ต้องพยายามทำอะไรมากหรอก แค่อยู่ด้วยกันและใช้นิสัยของตัวเองเข้ามาปรับ การห่างไม่ใช่เรื่องแย่แต่เป็นการแก้ปัญหาจากต้น

เราสองคนก็แค่กลับไปเริ่มจากศูนย์อีกครั้ง…และถ้านิสัยเดิมของผมขอบอกว่า

เป็นเมียพ่อเลี้ยงแล้ว อย่าคิดว่าจะหนีได้!!! J

ส่วนเดือนสิบสองนะเหรอ? ผมว่านิสัยเดิมของเด็กคนนี้มันน่ารักมากๆ เลยแถมยังพยายามจะจับผมให้ได้อีกต่างหาก…เดี๋ยวก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น?

“พ่อเดือนสิบสองไปแล้วนะยังยืนยิ้มอยู่ได้” จาเดินเข้ามาหาผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่าทำไมผมถึงยอม

“จานิสัยเดิมพ่อเป็นยังไง?” ผมยิ้มและตั้งคำถามก่อนจะขยี้หัวลูกเล่น “เซย์ฝากไปแจ้งคุณหมอหน่อยว่าฉันจะกลับบ้าน เทพจัดการเรื่องไอ้คมกับสร้อยฟ้าด้วยนะ”

ผมสั่งเสร็จก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ในตู้ออกมาแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

“พ่อแต่ไอ้นิสัยเดิมเนี่ยมันโคตรๆ เลยนะ…”

จาตะโกนตามหลังผมออกมา และไอ้โคตรๆ ที่ว่ามันคืออะไรอย่าไปอยากรู้เลยครับ แต่เดี๋ยวก็รู้ว่าการวิ่งหนีผมมันไม่ใช่เรื่องสนุกสักเท่าไหร่?

เมียก็เมียเถอะ!!!  

______________________________

ครบ จบปิ้ง

^__________________^

พ่อเลี้ยงชอบสร้างปัญหาให้ตัวเอง -_-'

ตอนนี้ปั่นได้ยาวสุดที่แต่งมาแระ 555555
รักนะจุ๊บๆ 
จอมพลคนหื่นจะทำยังไงเนี่ย?