luscious, 24
เริ่มจากศูนย์
เดือนสิบสอง
ผมบอกพ่อเลี้ยงออกไปแบบนั้น…กลับไปเป็นเหมือนเดิม!
ให้ตายสิ! แบบเดิมเนี่ยมันแย่สุดๆ
ไปเลยแถมผมเองยังไม่รู้ด้วยว่านิสัยของเค้าเมื่อก่อนมันเป็นยังไงเพราะพวกเราสองคนเริ่มเรียนรู้กันหลังจากที่มีลูกและอยู่ด้วยกันซะมากกว่า
เหมือนพ่อเลี้ยงจะพยายามยอมผมตลอดเลยหรือเพราะลูกก็ไม่รู้สิครับ
ผมอยากกลับไปเริ่มที่ศูนย์อีกครั้ง
ไม่ใช่เริ่มจากร้อยและปล่อยให้มันค่อยๆ ลดน้อยลงไปทุกวัน
ตอนนี้ผมกลับมาอยู่กรุงเทพฯ แล้ว
พ่อกับแม่เหมือนจะแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นหน้าผมแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากคงเพราะโทรคุยกับพ่อเลี้ยงแล้วมั้งครับ
ผมกลับมาพร้อมกับไอ้จาและสามีมันครับตลอดทางไอ้จาก็ชวนผมคุยแต่ทุกเรื่องไม่ได้เกี่ยวกับพ่อเลี้ยง
เมื่อมาถึงกรุงเทพฯ รถของที่บ้านสามีมันก็ขับมาส่งผมที่บ้านทันที…
เราแยกทางกันผมก็แค่ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ
แต่ก็ไม่ลืมว่ายังมีลูกที่ต้องดูแลร่วมกัน…
เฮ้อ! แต่นี่มันก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วสินะที่ผมกลับมาอยู่บ้าน
“พ่อกับแม่จะไปทำงานเหรอครับ”
ผมเดินออกมาจากห้องก็เห็นพวกท่านสองคนกำลังจะออกไปพอดี
“อยู่คนเดียวได้นะลูก”
แม่ตั้งคำถามพร้อมกับรอยยิ้ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะนึกเศร้าขึ้นมาทันทีแต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่แล้วครับ
หลังจากเรื่องร้อยๆ
เข้ามาในชีวิตครอบครัวพวกเราครั้งนั้นมันก็ทำให้ผมคิดได้มากว่าพ่อกับแม่พยายามเพื่อครอบครัวมากแค่ไหน
“ใครบอกว่าคนเดียวครับยังมีในนี้อยู่ด้วย”
ผมว่าแล้วลูบหน้าท้องของตัวเองมันยังไม่โตเท่าไหร่หรือเพราะช่วงนี้ผมอ้วนขึ้นก็ไม่รู้สิครับถึงจะเกือบสี่เดือนแล้วก็ตาม
“นั่นสิ! แล้วนี่ใกล้ถึงวันหมอนัดรึยัง”
พ่อตั้งคำถามต่อ
“ยังครับ! พ่อกับแม่รีบไปเถอะเดี๋ยวจะสาย”
ผมว่าพวกท่านสองคนและยิ้มให้แล้วเดินออกไป
ส่วนผมก็เดินเข้าครัวเพื่อไปหาอะไรกินถึงในบ้านจะมีพวกแม่บ้านอยู่ด้วยแต่อาหารบางอย่างกลับไม่ถูกปากผมซะงั้น
“คุณหนูอยากได้อะไรเหรอค่ะเดี๋ยวป้าจะทำให้”
เสียงของป้าทิพแม่บ้านคนเก่าที่เคยอยู่กับพวกเรา
ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าพ่อให้เงินก้อนหนึ่งไปก่อนที่ท่านจะกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดแต่พอทุกอย่างลงตัวพ่อก็โทรไปตามท่านกลับมาถือว่าเป็นเรื่องดีนะครับที่ท่านยอมกลับมา
J
“ป้าทิพช่วยสอนผมทำอาหารได้ไหม”
ผมบอกกับท่านไปเมื่อคิดได้ว่าอย่างน้อยชีวิตผมหลังจากนี้ต้องมีอะไรเปลี่ยนไปอีกเยอะเพราะฉะนั้นเรียนรู้ไว้ก็ไม่เสียหายนี่ครับ
“ได้สิค่ะ แต่ว่าคุณหนูนึกยังไงถึงอยากให้ป้าสอนทำอาหารค่ะ”
“เรียนรู้ไว้ทำให้ลูกกินครับ”
ท่านยิ้มให้ผมทันทีเมื่อได้รับรู้คำตอบ
ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะตอบแบบนี้หรอกครับแต่ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
สุดท้ายผมก็ทำห้องครัวเละไม่เป็นท่าเลยทีเดียวทำเอาป้าทิพกับสาวใช้คนอื่นๆ
ต้องช่วยกันทำความสะอาด สรุปแล้วฝีมือผมไม่สามารถทำอาหารกินเองได้จริงๆ ด้วยสิครับ
ผมถอดใจและยอมแพ้ก่อนจะให้ป้าทิพต้มซุปให้กินเพราะรู้สึกอยากกินมากๆ
ไม่รู้ว่าผมหรือลูกกันแน่
ผมนั่งกินซุปที่ป้าทิพเพิ่งทำเสร็จออกมาร้อนๆ
อร่อยอย่าบอกใครเลยทีเดียวแถมไม่รู้สึกอยากอ้วกด้วยครับ
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมาในรอบหน้าร้อยวันพันปีที่มันจะดัง
แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้
ผมหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเบอร์ไทเปโชว์หรามาเลยทีเดียว
“เฮ่! ได้ข่าวว่ากลับมาอยู่บ้านแล้วเหรอ”
พอผมกดรับสายเสียงของหมอนี่ก็ดังขึ้นมาทันทีน้ำเสียงน่าตื่นเต้นเชียว
“ก็ใช่”
“ทะเลาะกับสามีเหรอ?”
“เปล่า?”
ว่าไปนั่นแถมน้ำเสียงที่เอ่ยออกไปก็หลีกเลี่ยงที่จะตอบได้อย่างชัดเจน
“แล้วโทรมามีอะไร?”
“โกหกไม่เนียนแฮะ
แต่ช่างเถอะว่าจะไปรับที่บ้านหน่อย” เกลียดหมอนี่ชะมัดทำไมต้องรู้นิสัยผมซะหมดเปลือกขนาดนี้
“ไม่อยากไปไหน?”
“แต่หลานฉันอยากไป
โอเคเดี๋ยวจะไปรับเตรียมตัวรอไว้ละ?”
“ไท…”
ติ๊ด!
ให้ตายสิหมอนี่กดตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว
ผมก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างยอมแพ้ก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า…ก็ดีเหมือนกันถือว่าออกไปเปิดหูเปิดตาหลังจากไปอยู่ป่าเขามาซะนานบางทีผมอาจต้องกลับไปยืนในจุดเดิม
ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
ผมกำลังนั่งอยู่ในรถกับไทเปไม่ได้เจอกันนานหมอนี่ดูดีขึ้นเยอะแถมสวยขึ้น
(-_-‘) หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้สิครับ
“ไหนนายบอกว่าคุณป๋าจะให้แต่งงาน” ผมตั้งคำถามหลังจากที่พวกเราสองคนนั่งเงียบกันมานาน
“กำลังหนีอยู่” ตอบได้หน้าตายมากๆ
“หนีแล้วใช้ของทุกอย่างที่พ่อตัวเองสร้างเนี่ยนะ”
ผมเถียง
“ใครบอก? กูมีเสี่ยเลี้ยง”
ไทเปหันมามองหน้าผมยิ้มกริ่มเลยทีเดียว
แล้วเสี่ยที่มันว่านี่ใครกันครับแต่ท่าทางจะรวยพอให้ไอ้หมอนี่เอาเงินมาใช้ได้แน่นอนเพราะไทเปกับผมก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ถือได้ว่าเป็นพวกคุณหนูติดหรูเลยทีเดียว
เงินคือพระเจ้า! จบนะครับ
“เสี่ยที่ไหน”
“อย่ารู้เลย… ว่าแต่เราไปเดินห้างตากแอร์เย็นๆ
กันดีกว่า” ผมไม่อยากจะคุยกับมันแล้วครับ ถึงถามให้ตายมันก็ไม่บอกถ้าเจ้าตัวไม่ปริปากออกมาเอง
คนมันนิสัยเหมือนๆ กันทำไมจะดูกันไม่ออก!
“อยากได้อะไรไหม?”
มันตั้งคำถามกับผมอีกครั้งหลังจากที่พวกเราสองคนเข้ามาเหยียบในห้างหรูแห่งนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะรีบตอบทันทีเลยว่าอยากได้แต่ถ้าเป็นตอนนี้บอกได้เลยเหมือนกันว่า…
“ไม่!”
“โอ้! ท่าทางสามีมึงจะมีดีเปลี่ยนนิสัยไอ้คุณหนูได้ถึงขนาดนี้เลยทีเดียว”
ไทเปมันว่ายิ้มๆ
ขยี้หัวผมแล้วขำต่อจนคนที่เดินผ่านไปมาต้องมองมาที่พวกเราสองคนอย่างจับผิดแล้วหันไปซุบซิบกัน
“พอเลยคนมองเดี๋ยวเหอะ”
ผมปัดมือมันทิ้งก่อนจะเดินออกมาจนไทเปต้องวิ่งตามมาเดินข้างๆ
“คุณแม่คนสวยเดินช้าๆ หน่อยสิ”
“อยากตายเหรอ!”
“โอ้ดุ!”
มันหัวเราะรวนแล้วกอดคอผมพาเดินไปเรื่อยๆ
โดยปกติแล้วไทเปกับผมสูงต่ำห่างกันไม่เท่าไหร่เองแต่ที่แน่ๆ
ผมผอมกว่ามันนิดหน่อยสำหรับเมื่อก่อนนะครับ แต่ปัจจุบันผมอ้วนกว่าเพราะท้องอยู่ส่วนความสูงมันก็มีมากกว่าผม
“นี่กูว่าเราไปดูพวกเสื้อผ้าของใช้ให้ลูกมึงดีกว่า
เดี๋ยวกูซื้อให้…” ไม่น่าตั้งคำถามถ้ามันจะลากผมไปเองอย่างนี้
“ห้ามซื้อของแพงนะ เดี๋ยวลูกกูจะเสียนิสัย”
“ทำไมกลัวลูกจะโตไปเป็นคุณหนูติดหรูเหมือนแม่เหรอ”
“ปากเหรอนั่น! ถ้าจะซื้อของแพงกูไม่รับนะ”
ผมผลักมันให้ออกไปห่างๆ
ไทเปยิ้มขำกับท่าทางของผมก่อนจะเดินมาจับมือแล้วพาไปที่โซนเสื้อผ้าเด็ก
คนก็เอาแต่มองพวกเราสองคนกันตลอดเลย…หมอนี่มันไม่คิดอะไรก็จริงแต่คนอื่นไม่ได้คิดอย่างมันนะสิครับ
(-_-*)
ตอนนี้ผมกำลังยืนเลือกของอยู่คนเดียวส่วนไทเปหมอนั่นบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำผมก็ปล่อยไปเพราะยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งเพลียแถมคนก็มองแต่พวกเราซะยกใหญ่จนผมนึกอาย
หรือเพราะพวกเค้าสังเกตเห็นหน้าท้องของผมกันแน่
ว่าแล้วก็ก้มลงมองหน้าท้องของตัวเอง…ก็ไม่เห็นจะผิดสังเกตตรงไหนเลยแถมยังดูไม่รู้อีกต่างหากเพราะผมใส่เสื้อตัวใหญ่กว่าปกติ
“อะแฮ่ม!”
เสียงคล้ายใครสักคนกำลังเรียกสติผมให้เงยหน้าขึ้นไปมอง
เท่าที่จำได้ผมก็ไม่ได้ไปยืนขวางทางใครสักหน่อย
“พ่อเลี้ยง!”
ให้ตายสิทำไมต้องมาเจอเค้าที่นี่ด้วย เท่าที่ผมคิดเอาไว้พ่อเลี้ยงก็น่าจะอยู่ที่ตรังสิแต่นี่อะไรทำไมถึงมายืนอยู่ตรงหน้า…ผมจ้องเค้าจับสังเกตก่อนสายตาจะหันไปเห็นไทเปยืนอยู่ด้านหลังพ่อเลี้ยงไปหมอนั่นยืนโบกมือลาผมแล้วยิ้มให้อย่างมีความสุขก่อนจะจากไป
แต่พอผมจะเดินตามไปเท่านั้นแหละ
หมับ!
จับซะแน่นเชียว…
“จะไปไหน?”
“กลับบ้านสิ” ผมรั้งข้อมือตัวเองที่ถูกพ่อเลี้ยงจับเอาไว้ออกก่อนจะรีบถอยให้ห่างจากเค้า
ท่าทางตอนนี้พ่อเลี้ยงเปลี่ยนไปแฮะทั้งๆ ที่เราเพิ่งห่างกันไม่กี่วันเอง
“ซื้อของให้ลูกก่อนค่อยกลับ”
พ่อเลี้ยงบอกก่อนจะเปลี่ยนมาจับมือผมแล้วลากให้เดินตามเค้าไป
อะไรเนี่ย? ผมยังไม่พร้อมจะเจอนะแล้วไอ้ที่บอกให้ห่างกันทำไมถึงไม่ทำตาม!!
“พ่อเลี้ยงเราตกลงกันไปแล้วนี่ครับ”
ผมรั้งมือเค้าที่จับมือผมอยู่ให้หยุดเดินแล้วตั้งคำถาม
พ่อเลี้ยงหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม
“ฉันก็กำลังใช้นิสัยเดิมอยู่นี่ไง?
รับรองดีเวอร์” พ่อเลี้ยงยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราสองคนแตะกันคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
ก็พากันมองแถมวันนี้พ่อเลี้ยงยังใส่สูทอีกต่างหากขอบอกว่าดูดีและสมบูรณ์แบบที่สุดเลยทีเดียวครับ
“งั้นผมใช้บ้าง… ปล่อยสิจะกลับบ้าน”
ผมว่าแล้วเริ่มขึ้นเสียงเหมือนเราสองคนกำลังปะทะกันเลยทีเดียวทำเอาพนักงานต้องวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกครับพอดีเมียผมดื้อไปหน่อย”
พ่อเลี้ยงตอบคำถามพนักงานได้หน้าตาเฉยมากๆ
แถมพนักงานสาวคนดังกล่าวยังมองหน้าพวกเราสองคนแล้วยิ้มแก้มแดงเลยทีเดียว
“อย่าลืมซะละว่าเรามีข้อตกลงเรื่องลูกกันอยู่”
พ่อเลี้ยงสะกดเสียงต่ำกระซิบให้ได้ยินแค่พวกเราสองคนแววตาที่มองผมเหมือนกำลังท้าทายเลยทีเดียว
เอาลูกมาอ้างอีกตามเคย! แถมตอนนั้นผมยังพูดออกไปเองว่ายังมีลูกที่ต้องดูแลก็เท่ากับว่าพ่อเลี้ยงเองก็ยังมีสิทธิ์ด้วยเหมือนกัน
(T_T)
“อยากได้เสื้อผ้าลูกสีอะไรบ้าง? แดง ขาว เขียว
เหลือง ฟ้าหรือว่า…”
“ผมยังไม่คลอดนะจะรีบซื้อไปไหน?”
ผมรีบพูดแทรกเสียงของพ่อเลี้ยงขึ้นมาซะก่อนเพราะท่าทางของเค้าจะอยากได้ไปซะทุกอย่าง
“ฉันเห่อลูก…บอกมาสิว่าอยากได้สีอะไร?”
ตอบได้หน้าตายมากๆ
ถ้ารู้ว่านิสัยเดิมของพ่อเลี้ยงจะจอมบงการได้ขนาดนี้ผมจะไม่พูดแบบนั้นออกไปเลย
L
“แล้วแต่คุณสิ”
ผมจ้องหน้าพ่อเลี้ยงแทบอยากจะกินหัวเค้าได้เลย
ถึงเจ้าตัวจะรู้ว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหนก็ยังจะไม่สนใจอีกต่างหาก…ให้มันได้แบบนี้สิอีตาพ่อเลี้ยงบ้า
“เลือก!”
รอยยิ้มเมื่อกี้มันหายไปไหนทำไมตอนนี้ต้องมาขึ้นเสียงขู่ด้วย
เชื่อเค้าเลย! เดี๋ยวเจอคุณหนูประชดกลับจะหนาวววววว…
“แน่ใจนะ”
ผมมองหน้าเค้าก็เห็นว่าพ่อเลี้ยงพยักหน้าเลยจัดให้
เดินไปเลือกเสื้อผ้าเด็กอ่อนซะทุกสีแถมเกือบทุกแบบใส่ในตะกร้าที่เค้าถืออยู่ยังไม่พอครับเพราะผมเลือกมันซะทุกอย่างรวมไปถึงถุงมือถุงเท้า
หมวก ผ้าอ้อม บลาๆ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กเลยก็ว่าได้
เดินเลือกไปได้สักพักก็รู้สึกเหนื่อยแถมยังเมื่อยอีกต่างหากจนต้องหยุดแล้วก็ยืนอยู่กับที่
พ่อเลี้ยงที่เดินตามมาก็ยืนมองผมอยู่ใกล้ๆ
“แค่นี้เหรอ?” อยากต่อยหน้าพ่อเลี้ยงมากๆ
พูดมาได้ว่าแค่นี้เหรอผมนี่สิเหนื่อยแทบแย่แถมเวียนหัวอยากอ้วกด้วยเพราะเอาแต่เดินวนไปวนมาอยู่แต่ที่เดิมตั้งหลายรอบ
“ไม่! แต่ไม่เลือกแล้วอยากได้อะไรก็ซื้อไปสิ…ผมเหนื่อยอยากกลับบ้าน”
ตอนแรกเหมือนจะไม่อยากยอมแต่ตอนหลังน้ำเสียงของผมเริ่มงอแงเหมือนเด็กเลยก็ว่าได้
ก็ตอนนี้ผมเหนื่อยจริงๆ นี่ครับ
“หึ! เด็กโง่”
พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมทั้งมือหนาที่ยื่นมาตรงหน้าขยี้หัวผมเล่นไปมาก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วพาไปจ่ายเงินค่าของที่ซื้อไป
ตอนเลือกผมไม่ได้ดูราคาหรอกครับเพราะอยากจะประชดเค้าแต่พอเลือกเสร็จเท่านั้นแหละครับทำไมแพงจัง
-_-‘ ช่างเถอะเพราะถึงยังไงพ่อเลี้ยงก็รวยอยู่แล้วนี่!!!
“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านสักหน่อย”
ผมหันไปมองหน้าพ่อเลี้ยงพร้อมกับตั้งคำถาม
คิดจะพาผมไปไหนอีกเนี่ยแล้วทำไมต้องบังคับให้ผมกลับพร้อมเค้าด้วยละแบบนี้มันน่านัก…
“ขอโทษทีฉันคงลืมบอกไปว่าต้องเข้าประชุมที่บริษัทก่อน”
ว่าแล้วทำไมวันนี้ถึงใส่สูท
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย” รีบเถียงทันที
“ประชุมเสร็จฉันจะพาลูกไปกินข้าว”
ผมชักจะเกลียดคำตอบของพ่อเลี้ยงแล้วสิ
“แล้วไง ผมไม่ได้อยากจะกินด้วยสักหน่อย”
เถียงต่อครับ
“ไม่แล้วไง? แต่เพราะลูกยังอยู่ในท้อง”
“พ่อเลี้ยง!!!” เถียงต่อไม่ออกแล้วครับเพราะที่เค้าตอบผมมันก็ถูก
ตอนนี้ลูกยังอยู่กับผมคลอดเมื่อไหร่จะให้เลี้ยงคนเดียวให้เข็ดไปเลยอยากเห่อลูกดีนักแถมชอบหาข้ออ้างที่ไม่น่าฟังมาบอกผมอีก
อีตาพ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์!!!!!
สุดท้ายผมก็ต้องยอมและถูกลากมาถึงบริษัทของพ่อเลี้ยงจนได้มันก็ที่เดียวกับที่ครั้งก่อนผมมาอาละวาดไว้นั่นแหละครับ
พ่อเลี้ยงขับรถไปจอดก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ผมจ้องหน้าเค้าขบกรามแน่นแสดงสีหน้าไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ให้เค้าเห็น
พ่อเลี้ยงยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาจับข้อมือผมแล้วพาเดินเข้าไปด้านในแบบบังคับขู่เข็ญสุดๆ
เลยทีเดียว
“ท่านประธานค่ะทุกคนพร้อมแล้ว”
เสียงของพนักงานหญิงดังขึ้นมา
พอพูดจบสายตาของเธอก็หันมามองที่ผมคงจะจำได้เพราะเมื่อก่อนเธอนี่แหละที่ไม่ยอมให้ผมขึ้นไปพบพ่อเลี้ยง
“อืม, งั้นพาเดือนสิบสองไปรอฉันที่ห้องรับรองแขกละกัน”
พ่อเลี้ยงบอกก่อนจะเดินจากไปแต่ผมกลับกระชากชายเสื้อเค้าไว้ซะก่อนจนเจ้าตัวต้องหันกลับมามองแถมพนักงานคนอื่นๆ
ยังมองผมแบบแปลกๆ ก็แน่ละสิคนนี้นะเจ้าของบริษัทเลยนะแต่ทำไมผมถึงกล้าทำแบบนี้ละ
ก็นี่สามีผม…จบนะครับ!
“นานไหม?”
เหมือนจะกระซิบถามกันแค่สองคนแต่ตอนนี้อยู่ในที่ผู้คนมากๆ
ผมเองก็ไม่อยากอาละวาดหรือทำตัวเอาแต่ใจอีก
ขอบอกว่าแค่ตอนนี้เหอะ!!!
“สอง สามหรือ…”
“ผมให้แค่ชั่วโมงเดียว! ถ้าเกินกว่านั้นผมกลับ…ส่วนเรื่องกินข้าวกับลูกค่อยว่ากันใหม่” คำพูดช่วงแรกๆ
ผมว่าคนอื่นก็น่าจะได้ยินด้วยแต่ส่วนท้ายๆ
ผมพูดให้ได้ยินแค่พวกเราสองคนเท่านั้นเอง
“ชั่วโมงเดียว!” ก็ตั้งใจอยู่หรอกแต่ทำไมต้องทวนให้คนอื่นได้ยินแล้วหันมามองด้วยละ
“งั้นผมกลับเลยก็ได้นะครับ”
ผมว่าก่อนจะหันหลังให้แต่พ่อเลี้ยงกลับรั้งแขนผมเอาไว้ซะก่อน
“ถ้าไม่ใช่เพราะลูกฉันไม่ยอมหรอกนะ”
“เหรอครับ?” ผมยิ้มขำก่อนจะส่ายหัวไปมากับท่าทางของพ่อเลี้ยงนึกสะใจนิดหน่อยที่ได้แกล้งเค้า…
ให้ตายสิตอนนี้ผมกลับกลายเป็นฝ่ายถูกจ้องมองซะเองเพราะกล้าออกคำสั่งกับประธานบริษัทซะได้นี่…แล้วใครจะไปสนละ!
“เชิญทางนี้เลยค่ะ”
หลังจากแยกกับพ่อเลี้ยงเรียบร้อยแล้วผมก็ถูกพามาพักที่ห้องรับรองแขกหรือจะพูดให้ถูมันก็ห้องพักของโรงแรมหรูดีๆ
นี่เอง…
คนรวย! เชื่อเค้าเลย…
“จะรับอะไรดีค่ะ”
“ไม่ละ ขอบคุณครับ”
ผมบอกแล้วส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
แค่ชั่วโมงเดียวผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพ่อเลี้ยงจะทำได้ไหม?
“ถ้าอยากได้อะไรก็เรียกได้นะคะดิฉันจะรออยู่แถวๆ
นี้” เธอบอกกับผมก่อนจะเดินออกไป
มีเวลาเหลือตั้งชั่วโมงจะทำอะไรดี?
ว่าแต่พ่อเลี้ยงประชุมอะไรเพราะนานๆ ครั้งเค้าถึงจะขึ้นมากรุงเทพฯ
ขนาดสวนปาล์มที่ตรังก็ทำรายได้เยอะแล้วนี่ยังไม่รวมกิจการอื่นๆ อีกนะ…รวยไม่เผื่อใครเลยทีเดียว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…
ผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนพักเพราะรู้สึกเหนื่อยและแน่นอนว่าทำไมถึงตื่นพอดีเวลาได้
ก็แน่ละสิในเมื่อผมตั้งปลุกไว้ในโทรศัพท์นี่ครับผมหวังนะว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะเจอหน้าพ่อเลี้ยงแต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะไม่เห็นมีสักพ่อเลี้ยงเลย
“ทำไม่ได้แต่รับปาก อยากตายเหรอพ่อเลี้ยง!”
พูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องทันทีเจอพนักงานสาวสวยคนเดิมยืนอยู่หน้าห้องเหมือนกำลังรอ
“มีอะไร?” ผมถามออกไปน้ำเสียงหวนๆ
ไม่พอใจพ่อเลี้ยงแบบสุดกำลัง
“คือท่านประธานฝากมาบอกให้รออีกครึ่งชั่วโมงนะคะ”
ว่าแล้วต้องรอผมอยู่และก็ท้ายถูกซะด้วยสิ
“ไม่รอ!”
ตอบไปอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินนำออกมาเธอก็เลยวิ่งตามผมมาติดๆ
แถมพูดจาอ้อนวอนผมอยู่หน้าลิฟต์
“ขอร้องละค่ะ ช่วยรอท่านประธานหน่อยนะคะ…”
“ก็บอกว่าไม่รอไง”
“แต่ถ้าดิฉันทำให้คุณรอไม่ได้ ท่านประธานจะไล่พวกเราออกทั้งบริษัทนะคะ”
“ว่าไงนะ!!!”
ผมแทบจะหันหน้ากลับมาคุยกับผู้หญิงคนนี้แทบไม่ทันเลยทีเดียว
พ่อเลี้ยงบ้าคิดอะไรอยู่แล้วทำไมต้องออกคำสั่งแบบนี้กับพนักงานของตัวเองด้วยละ
“ก็ได้ฉันจะรอ”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมเพราะสีหน้าของผู้หญิงคนนี้ขอร้องผมแบบสุดๆ ไปเลยทีเดียว “แต่ไม่รอห้องนี้แล้วนะเบื่อ
พาไปห้องทำงานพ่อเลี้ยงหน่อยสิ” ผมว่าเพราะคิดอะไรสนุกๆ
ออกแต่สีหน้าของเธอกลับหนักใจแทน
“…”
เบื่อสีหน้าของผู้หญิงคนนี้ที่สุด
“จะพาไปไหมถ้าไม่…”
“เชิญทางนี้ค่ะ” เธอบอกก่อนจะเดินนำผมเลยต้องเดินตามไปแบบติดๆ
ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าห้องทำงานพ่อเลี้ยงเป็นยังไง
“เอ่อ…ดิฉันว่า”
“ไม่ว่าแล้ว” ผมบอกก่อนจะออกแรงผลักประตูเข้าไป
แต่ทว่า…
“มาแล้วเหรอค่ะจอมพล!!!”
แล้วยัยนี่เป็นใครอีกละเนี่ย?
ผมหันกลับไปมองหน้าคนข้างๆ
เป็นเชิงตั้งคำถามแต่เธอกลับก้มหน้าไม่กล้าสบตาผมส่วนยัยผู้หญิงตรงหน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของพ่อเลี้ยงก็มองหน้าผมแบบสงสัยด้วยเช่นกัน
ว่าแล้วทำไมเธอถึงไม่อยากให้ผมมาที่ห้องนี้…
เราได้เห็นดีกันอีตาแก่หื่นเจ้าเล่ห์!!!!
........................
คนที่โผล่มาก็ต้องเป็นพ่อเลี้ยงอยู่แล้วววววววววววววว 5555555555
นิยายใกล้จะจบ แต่ไม่อยากให้จบ...
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านคนละนิด เม้นคนละหน่อยๆ จะได้ไม่หายนานๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ลุ้นนนนนนน ใคร ใคร ใครรร???
ตอบลบใคร คนนั่นคือใคร? มาต่อเร็วๆนะคะ
ตอบลบใครอ่า มาต่อไวไวน๊าาาา
ตอบลบใครนะ
ตอบลบลุ้นอีกแล้วอ่า. ใคร ใคร ใคร
ตอบลบพ่อเลี้ยงมาแล้วแน่ๆ
ตอบลบอิอิ รอที่เหลือนะคะ
ใช่พ่อเลี้ยงมั้ยหน่อ*()*
ตอบลบพ่อเลี้ยงงงงงงงงงงงงง สาธุ
ตอบลบพ่อเลี้ยง ใช่ม้ายยยยย
ตอบลบใครอ่ะ มาอัพต่อเร็วๆนะ ^^
ตอบลบใครกันนะ อยากรู้แล้นนนนนน
ตอบลบพ่อเลี้ยงหรออออ 55555
ตอบลบพ่อเลี้ยงใช่มั้ย มาต่อเร็วๆนะคะ
ตอบลบนางเป็นใคร???? พ่อเลียงจะเล่นอะไรอีกอยากให้ภรรยาอาละวาดเหรอ
ตอบลบงานเข้าอีกแล้ว พ่อเลี้ยงเอ้ย
ตอบลบใครหว่า ชีคือใคร?
ตอบลบพ่อเลี้ยง เจอเดือนสิบสองอาละวาดแน่ๆ
ตอบลบคิดหนักระหว่างผู้หญิงพ่อเลี้ยง ใครจะไม่รอด
ตอบลบ5555
เดือนสิบสองอาละวาดเลย เอาใจช่วยจร้า
รักเดือนสิบสอง อิอิ
งานงอกแล้วคุณพ่อเลี้ยง
ตอบลบ5555555
ผู้หญิง ตายแน่พ่อเลี้ยง 5555
ตอบลบพ่อเลี้ยง ซวยละมึง 5555
ตอบลบเฮือกกก!!! ซวยแระพ่อเลี้ยง มีเมียดุต้องทำใจ
ตอบลบผญ.คนนั้นใครน้ะะ ?? ลุ้นนน
ตอบลบพ่อเลี้ยงซวยแล้ววววว
ตอบลบใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อีนั่นเป็นใคร
ตอบลบพ่อเลี้ยงก่อเรื่องอีกล่ะ
ตอบลบใครอีกเนี่ยหื้มมมมมมม พีอเลี้ยงมาเคลียด่วน
ตอบลบหล่อนเป็นใครรรรรร
ตอบลบสนุกแน่พ่อเลี้ยงง ฮ่าๆ
ตอบลบ^^"
ตอบลบอิพ่อเลี้ยงงงตายแน่ เดือนสิบสองจัดให้หนัก
ตอบลบ