luscious,
31
รวมพล ณ ไร่จอมพล
เดือนสิบสอง
หลังจากที่เมื่อวานหนีไอ้จากับสามีมันไปเดินเล่นพอกลับเข้าบ้านก็ถูกมันวีนใส่ซะยกใหญ่แถมยังบ่นอีกว่าสองจอมแสบเลี้ยงยากมากๆ
เอาแต่งอแงแถมยังดื้อร้ายสุดๆ ไม่ต่างไปจากแม่(ข้อนี้มันแอบด่าผมซึ้งๆ
หน้าเลยทีเดียวครับ) แถมประเด็นหลักๆ
ที่ทำให้ไอ้จาวีนก็เพราะจอมทัพทั้งฉี่และก็อึใส่มันไปหลายรอบเลยทีเดียว
ส่วนเจ้าจอมนะเหรอท่าทางแสบเล็กจะชอบคนหล่ออย่างคุณอาวุธครับเพราะนิ่งตลอดแถมไม่งอแงเหมือนจอมทัพเลยทีเดียว(อันนี้แอบขำไอ้จามันครับเพราะหลานทำแสบ)
แต่พอตื่นเช้ามามันก็ยังมาช่วยผมเลี้ยงอยู่ดีจะเพราะอะไรซะอีกละครับถ้าไม่ใช่เพราะมันเห่อหลานถึงปากจะบ่นแต่มือนี่ไม่วางจากขวดนมสองจอมแสบเลยทีเดียว
แถมยังช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนผ้าอ้อมอยู่ตลอดเวลาที่ฉี่อีกต่างหาก
“ไอ้จาทำอะไรลูกกูเนี่ย”
ผมตะโกนใส่มันทันทีเผลอไม่ได้พอหันหลังไอ้จาเป็นอันต้องจับขวดนมจุกปากจอมทัพทันที
“กินนม”
“เดี๋ยวลูกกูก็เป็นช้างกันพอดี
พอแล้วเดี๋ยวท้องแตก”
“ไอ้บ้า!
ก็จอมทัพมันร้อง”
แอ้ๆๆๆ
“นั่นไงพูดขาดคำซะเมื่อไหร่
สงสัยจะหิว”
ไอ้จาว่าแล้วหันกลับไปมองหน้าจอมทัพพร้อมกับขวดนมที่ถืออยู่ในมือที่กำลังจะจุกปากจอมทัพต่อ
“ไอ้บ้าพอเลย
ไม่ดูเหรอว่าจอมทัพฉี่อีกแล้ว”
ผมว่าชี้ไปที่ผ้าอ้อมที่ดูก็รู้ว่ามันเปียกและที่จอมทัพร้องไห้งอแงคงเพราะไม่ชอบอะไรชื้นๆ
แน่นอน
“อ้าวกรรม!
เออๆ กูไม่ทันได้ดูก็ลูกมึงฉี่และอึตลอดเวลาที่กินเสร็จนี่”
“เหรอครับ
ใครใช้ให้มึงเสือกป้อนทั้งนมและน้ำตลอดเวลาละ”
“เด็กมันร้อง”
“เด็กมันร้องหรือมึงไม่มีอะไรทำจนอยากแกล้งลูกกู”
“ลูกมึงนั่นแหละแกล้งกูก่อน”
มีเถียงครับจนผมไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้วเพราะไอ้จาถ้าดื้อแล้วไม่ยอมใครพอๆ
กับผมนั่นแหละครับ
“ไอ้นี่แค้นแม้กระทั่งเด็ก
รีบเปลี่ยนเลยเพราะเดี๋ยวกูจะพาสองจอมแสบไปหาหมออีก”
“อ้าววันนี้หมอนัดเหรอ?”
“อืม!
ตรวจสุขภาพกับฉีควัคซีนนะ” ผมว่าแล้วเตรียมของสำหรับเด็กๆ ต่อ
ส่วนไอ้จานะเหรอบ่นไปเปลี่ยนผ้าอ้อมให้จอมทัพไป ส่วนเจ้าจอมก็หลับสบายเชียวลูก…อย่าติดนิสัยขี้เกียจแบบแม่มาสิ
“ไปไม่ได้!!!” อย่าถามว่าเสียงนี้ดังแค่ไหนแต่ที่แน่ๆ
ผมกำลังไม่พอใจเพราะเมื่อคืนผมก็คุยกับเค้าไปแล้ว
แต่พอเช้ามาพ่อเลี้ยงกลับบอกว่าไปไม่ได้
“อะไรจะสำคัญกว่าลูก”
“เดือนสิบสอง”
“หรือผมพูดผิด”
“อาละวาดอีกแล้วนะ”
พ่อเลี้ยงพยายามพูดให้ผมใจเย็นลงแต่วินาทีนี้เย็นไม่ลงแล้วครับเพราะอารมณ์กำลังเดือดสุดๆ
ไปเลย
“จะทำไม
ก็เป็นอยู่แบบนี้! ตอบมาสิ”
ผมกับพ่อเลี้ยงยืนเถียงกันอยู่ในห้องส่วนสองจอมแสบก็ถูกไอ้จากับสามีมันอุ้มออกไปด้านนอกเรียบร้อยแล้ว
“มีงานด่วนเข้ามา
ไม่มีอะไรสำคัญกว่าลูกกับเมียหรอกครับแต่เพราะสิ่งๆ นี้ก็สำคัญไม่ต่างกัน”
พ่อเลี้ยงตอบผมด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นสุดๆ ต่างจากผมที่อารมณ์เดือดสุดๆ
ไปเลยทีเดียวครับ
“…”
“อย่างอแงได้ไหม?
เดี๋ยวให้จากับอาวุธพาไป”
“…”
“เดือนสิบสอง”
“ผมเลือกได้เหรอครับ”
ผมตอบออกไปก่อนจะหันหลังให้พ่อเลี้ยงแล้วเดินออกจากห้อง
เลือกไม่ได้ก็ต้องทำตามที่เค้าบอกนั่นแหละทั้งๆ
ที่ใจจริงอยากจะให้พ่อเลี้ยงไปด้วยแต่ในเมื่อไปไม่ได้ก็คงต้องไปกับไอ้จาและสามีมันแทน
L
บนรถ
ตลอดทางที่ออกมาจากบ้านผมก็เอาแต่เงียบโดยที่บนตักมีเจ้าจอมนอนหลับอยู่ส่วนจอมทัพไอ้จามันเป็นคนอุ้มเพราะแสบใหญ่ไม่ยอมหลับเอาแต่ร้องแอ้ๆ
เหมือนอยากจะพูดอยู่ตลอดเวลา(เจ้าจอมนี่ขี้เกียจได้แม่จริงๆเลยครับ)
“นี่เดือนสิบสองไม่พาปากมาเหรอเพื่อน”
เสียงไอ้จาร้องทักผมพร้อมกับเสนอหน้ามามอง
“เออ”
“แป๋ว!
งอนพ่อกูอะดิ”
“จา!!!” เสียงคุณอาวุธดังขึ้นมาทันทีที่ไอ้จามันพูดคำหยาบ
ลืมไปว่าสามีมันกับผมก็นิสัยเหมือนกันคือไม่ชอบให้พูดจาหยาบคายแต่หารู้ไหมว่าลับหลังผมกับมันก็คุยกันเป็นปกติแบบเมื่อก่อนนั่นแหละ
“นิดหน่อยเองขับรถไปเหอะ”
เห็นไอ้จากับสามีมันหยอกล้อกันละปวดจิต คอยดูนะกลับบ้านไปจะไม่พูดด้วยเลยและจะปล่อยให้เลี้ยงลูกคนเดียวด้วย
อีตาพ่อเลี้ยงบ้า!!!
L
ผมปล่อยให้ทุกอย่างเงียบไปโดยปริยายเมื่อไม่พูดตอบไอ้จาออกไปเหมือนมันจะรู้ว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหนถึงได้ไม่ถามหรือพูดอะไรต่อ
ตลอดทางผมก็เงียบมากๆ สักพักรถที่นั่งกันมาก็แล่นเข้ามาจอดที่โรงพยาบาล…ผมกับไอ้จาก็ลงจากรถพร้อมทั้งอุ้มสองจอมแสบเข้าไปด้านในส่วนคุณอาวุธก็เอารถไปจอด
ตลอดทางที่เดินเข้าไปก็มีคนมองและทักทายตามประสาคนรู้จัก
แต่ไม่ได้ทักผมหรอกทักไอ้จาซะมากกว่าเพราะผมไม่รู้จักพวกเค้า…นี่ถ้าพ่อเลี้ยงมาด้วยมีหวังถูกทักตลอดทาง
“เด็กๆ
แข็งแรงทั้งคู่นะครับ” เสียงของคุณหมอเอ่ยออกมาหลังจากที่ผมพาพวกเด็กๆ
มาตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีน “แล้วนี่พ่อเลี้ยงไม่มาด้วยเหรอครับ”
“ไม่ครับ”
ผมตอบเบาๆ ก่อนจะอุ้มเจ้าจอมขึ้นมาส่วนไอ้จาก็เดินไปอุ้มจอมทัพ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมกลับก่อนนะครับ”
“ครับ เดือนหน้าก็มาตามที่หมอนัดนะครับ”
“ครับ”
“เฮ้ย!
เดือนสิบสองพาวิญญาณมาด้วยปะเนี่ย”
ไอ้จาอุ้มจอมทัพเดินตามหลังผมมาพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังสนั่นเชียว
แอ้ๆๆ
นั่นไงเจ้าจอมงอแงใส่ผมเฉยเลย…
“ขนาดลูกมึงยังร้องประท้วง”
“พอเลยมึงเดี๋ยวจอมทัพก็ร้องอีกคนหรอก”
“ก็มึงเงียบ
กูเหงาปาก”
“เหรอ? ไอ้ตอแหล”
“อ้าวไอ้นี่!
แต่ก็ดีแล้วที่มึงพูดบ้างไม่ใช่เอาแต่เงียบจนกูสยอง”
ไอ้จาเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ผม ไอ้นี่ก็แปลกคน! ทำยังกับไม่เคยเห็นผมเงียบแต่จะว่าไปวันนี้ผมเงียบจริงๆ นั่นแหละครับ
จะเพราะอะไรซะอีกละถ้าไม่ใช่เพราะว่ากำลังน้อยใจพ่อเลี้ยงอยู่
“เสร็จกันแล้วเหรอ”
เสียงคุณอาวุธดังขึ้นมา
“ใช่!
ไปหาที่จอดรถนานไปนะหรือไปแอบคุยกับใครมา”
“อย่าอาละวาดสินี่มันโรงพยาบาลนะ”
“ก็อยากช้าทำไม?”
ไอ้จาบอกกับสามีมันครับแต่น้ำเสียงชัดเจนเลยว่าแอบงอนแต่กำลังหาเรื่อง
เห็นสองคนนี้รักกันแล้วผมอิจฉา!!!
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว…ทำไมผมถึงรู้สึกใจไม่ดีแบบนี้
ผมไม่ชอบเลยเวลาที่ต้องผิดใจกับพ่อเลี้ยงผมรู้ว่าเค้าไม่คิดอะไรเป็นผมเองซะมากกว่าที่เอาแต่งอแงและใช้นิสัยแบบเด็กๆ
แต่เค้ากลับไม่เคยโกรธมีแต่ยอมและง้อตลอดจนบางครั้งผมก็ละอายใจแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อนิสัยมันเป็นแบบนี้นี่ครับ…
“เดือนสิบสอง
นี่!
ตื่นสิ”
อื้อ…
ผมครางออกมาก่อนที่จะค่อยๆ
ลืมตา นี่ผมหลับไปงั้นเหรอ? แล้วหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันละ
“ถึงบ้านแล้ว” ไอ้จาบอกกับผมก่อนจะลงจากรถไปเท่าที่สังเกตก็เหลือแต่ผมคนเดียวนี่แหละครับที่ยังไม่ได้ลงไปจากรถก็มัวแต่นอนหลับอยู่
“ลูกกูละ”
“อาวุธกับพี่แหวนอุ้มไปแล้ว”
ไอ้จามองหน้าผมยิ้มๆ “รีบไปกัน” ก่อนจะหันมารั้งข้อมือของผมให้เดินตามมันไป
บรรยากาศวันนี้มันดูหนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับแถมท้องฟ้าก็เริ่มจะเปลี่ยนสีแล้วด้วย
“กูหลับไปได้ยังไง”
“มึงคงง่วง
อย่าถามมากเลยรีบไปกันเถอะ”
“เดี๋ยว!
ไปไหน”
ผมไม่ยอมเดินตามไอ้จาได้แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วรั้งมันเอาไว้แทน
ไอ้จามองหน้าผมขัดๆ เหมือนคนไม่สบอารมณ์ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
“ถามมากจัง!
เดินตามมาเดี๋ยวก็รู้”
“คนเยอะ!”
ผมอุทานออกมาหลังจากที่ไอ้จาพูดจบแต่จะว่าไปก็เป็นพวกคนงานของพ่อเลี้ยงทั้งนั้น
“มึงเพี้ยนปะเนี่ยก็คนงานพ่อกูทั้งนั้น”
“แต่งตัวดูดีกันจัง
วันนี้พ่อเลี้ยงให้เลิกงานเร็วเหรอ”
“นี่อีคุณหนูถ้ามึงจะถามเยอะขนาดนี้นะ…กูว่ารีบเดินตามมาเลยจะดีกว่าจะได้เลิกสงสัยสักที! กูลุ้นนะ!!!”
“ลุ้นอะไรของมึง”
“โอ๊ย!
บทจะซึนก็ทำเอากูปวดตับเลยนะครับเพื่อน”
“อะไรของมึง”
“เดี๋ยวแมร่งก็ตีหัวแตกแล้วลากไปหรอก
พอๆ เลิกถามสักทีกูลุ้นจนฉี่จะแตกแล้วเนี่ย” ไอ้จาโหวกเหวงโวยวายใหญ่เลยครับก่อนจะออกแรงลากผมให้เดินตามมันไป
ไอ้ผมก็อยากถามต่อนะครับแต่ท่าทางของมันเหมือนคนอารมณ์แล้วอยากฆ่าผมแนะเพราะฉะนั้นเดินตามไปแต่โดยดีน่าจะดีกว่า
ตลอดแนวทางเดินของวันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไป
ไอ้จาไม่ได้ลากผมกลับขึ้นไปบนบ้านแต่ดันลากให้เดินอ้อมมาจากสวนด้านหลังของบ้านแทน…บรรยากาศที่เปลี่ยนไปกับพวกคนงานที่เดินกันให้วุ่นราวกับว่ากำลังมีงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง
ผมรู้สึกเกร็งนิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินตามมันไปอย่างว่าง่าย
เดินไปได้สักพักรอบๆ
ก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะแนวทางเดินมีแสงไฟสลัวที่ถูกจุดเอาไว้อย่างสวยงาม…ที่นี่กำลังจะมีงานอะไรงั้นเหรอ?
ตึกๆ
ตักๆ
เริ่มไม่ดีแล้วสิครับเพราะตลอดแนวทางเดินมีแต่คนมองผมกันเป็นตาเดียวเลยส่วนไอ้จาก็เอาแต่ลากผมไปอยู่นั่นแหละ…
“เฮ้ย!
เดี๋ยว!”
จนสุดท้ายความอยากรู้ก็เอาชนะจนต้องรั้งมือตัวเองกลับมาแล้วตะโกนออกไปจนไอ้จาต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าผม
“เรื่องเยอะจังมึง”
“งานอะไร?”
“เดี๋ยวก็รู้”
“แต่กูอยากรู้เลย”
“พอทีนี้ละใช้นิสัยเดิมเชียวนะอีคุณหนู!!!” ไอ้จากอดอกจ้องหน้าผมก่อนจะส่ายหัวไปมา
แต่ท่าทางของมันไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
“รอพ่อกูมาตอบละกัน”
ไอ้จาไม่ตอบผมแต่กลับหันหลังให้ผมแล้วเดินตรงไปด้านหน้าต่อโดยไม่สนใจเลยว่าผมจะอยากรู้มากแค่ไหน?
จนสุดท้ายผมก็ต้องเดินตามมันไปเพราะความสงสัยอยู่ดี
คนเยอะ!
แถมทุกคนยังมองหน้าผมแบบแปลกๆ แล้วก็ยิ้มให้อีกต่างหากครับ…
>///////////////<
เริ่มใจไม่ดีแถมรู้สึกได้เลยว่าแก้มทั้งสองข้างของผมมันเปลี่ยนสี
ไอ้จาเดินหายเข้าไปในฝูงชนก่อนที่ผมจะหยุดเดินแล้วหันมองไปรอบๆ
ตรงหน้าผมเป็นเวทีขนาดเล็กที่ถูกจัดขึ้นอย่างน่ารักประดับด้วยดอกไม้ที่หาได้ง่ายๆ
ในสวนของที่นี่…และที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือพ่อเลี้ยงเองก็กำลังเดินตรงมาหาผมก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
เราสองคนสบตากันอย่างไม่ต้องสงสัยก่อนที่ใบหน้าหล่อคมเข้มจะระบายยิ้มที่อ่อนโยนมาให้กับผม
“ขอโทษนะครับที่ทำให้น้อยใจ…พี่รู้ว่าอาจจะทำตัวแย่ไปบ้าง
แต่งานวันนี้พี่ตั้งใจจัดขึ้นมาเพื่อเดือนสิบสองโดยเฉพาะเลยนะ”
“งะ…งานอะไรครับ”
อึ้งไปสิพ่อเลี้ยงทำซึ้งแถมน้ำตาก็เริ่มเอ่อล้นออกมาอีกต่างหาก
“มันไม่ใช่งานแต่งงานเพราะตอนนี้ลูกยังไม่โตและพี่เองก็อยากแต่งงานแล้วจับมือลูกๆ
ไปด้วยเหมือนกัน…พี่อยากให้งานวันนี้เหมือนงานเลี้ยงธรรมดาที่พัดพาความสุขมาให้พวกเราและทุกๆ
คน ณ ไร่แห่งนี้” พ่อเลี้ยงเอื้อมมือมาตรงหน้าของผมก่อนจะเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอยู่ให้อย่างอ่อนโยน
“เดือนสิบสองคือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะรวมไปถึงความสุขของทุกคนที่นี่…ขอบคุณนะครับที่ก้าวเข้ามาในไร่จอมพลแห่งนี้”
“จอมพล”
“ขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตและเป็นทุกๆ
อย่างของผู้ชายคนนี้…ขอบคุณจริงๆ
ที่มอบอีกสองชีวิตสำคัญมาให้”
พ่อเลี้ยงรั้งใบหน้าของผมเอาไว้ก่อนจะก้มหน้าลงมากดจูบเบาๆ
ที่หน้าผากอย่างอ่อนโยนเรียกเสียงโห่ร้องดีใจของทุกคนที่นี่ได้อย่างมากมายเลยทีเดียวครับ
ผมรู้แล้วว่าทำไมวันนี้เค้าถึงปฏิเสธที่จะไปกับผม…เพราะสิ่งที่เค้าโกหกและพยายามทำเพื่อผมมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
“ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสคนๆ
นี้และยอมเดือนสิบสองตลอด”
“คนนี้นะจอมพลยอมเสมอแหละครับ”
พ่อเลี้ยงยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะรั้งผมเข้าไปกอดเอาไว้ท่ามกลางเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ดีใจและความสุขของพวกเราทุกๆ
คน
อะแฮ่มๆๆๆ
“มีความสุขจังเลยนะครับ
ว่าแต่ช่วยอุ้มเจ้าสองแสบนี่หน่อยสิ”
เสียงไอ้จาดังขึ้นมาพร้อมกับคุณอาวุธที่กำลังอุ้มลูกๆ ของผมอยู่
“ช่วยหน่อยสิถึงยังไงก็เป็นน้องมึงนะ”
ผมว่าแต่กลับเจอสายตาดุๆ ของพ่อเลี้ยงซะงั้น “คนมันชินนี่ครับ”
รีบแก้ตัวทันทีก็เมื่อกี้ผมดันพูดจาหยาบคายไปนี่ครับ
“เออๆ
ยอมครับงั้นเป็นทุกอย่างเลยเพื่อสองจอมแสบนี่…ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน ทั้งอา ทั้งพ่อแล้วก็ทั้งแม่ด้วย ฮาๆๆๆ ดีมั้ยอาวุธ”
พูดกับผมนะครับแต่กลับไปถามความเห็นจากสามีมันซะงั้น
“ครับ”
คุณอาวุธเองก็เล่นด้วยครับพอเจอรอยยิ้มของไอ้จาไปก็ถึงกับยอมละสแถมยังขยี้หัวมันเล่นอย่างน่ารักเชียว
“งานคืนนี้ท่าทางอีกยาวครับ
งั้นเชิญตามสบายวันนี้ผมจะเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นให้อีกคนเดี๋ยวเด็กๆ
ก็คงอยากนอนกันแล้ว” เค้าว่าก่อนจะหันมองไปรอบๆ
ผมว่าอีกไม่นานไอ้จาก็คงพบความสุขที่แท้จริง
ถึงมันจะปากแข็งไปบ้างแต่เชื่อเถอะครับว่ามันนะรักใครรักจริงถ้าลองนอกใจละมีตาย
อีกด้านหนึ่งของความสุข…
ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่รอคอยคืออะไร?
ทุกคนล้วนแล้วแต่สามารถจะสร้างมันขึ้นมาได้ด้วยตัวเองกันทั้งนั้น!!
เมื่อก่อนผมเคยเสเพลและไม่คิดจริงจังคิดแค่ว่าเงินจะสามารถบันดาลทุกอย่างได้
แต่สุดท้ายพอเจอกับผู้ชายคนนี้ ‘จอมพล’ ทุกอย่างกลับหายไปและแปลเปลี่ยนเป็นเรื่องดีๆ
เราสามารถพบเจอคนอื่นๆ
ได้แม้ว่าจะไม่รู้จักกัน บางคนเดินผ่านไปโดยไม่หันกลับมามอง
แต่บางคนกลับมองและยิ้มให้แม้จะไม่รู้จักกัน
ทักทายราวกับว่าถูกชะตาและรู้จักกันมาเนิ่นนานทั้งๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆ
ถ้าคนทุกคนล้วนแล้วแต่ยิ้มให้กันผมว่าโลกนี้คงมีแต่ความสุขแม้ว่าเบื้องหลังของรอยยิ้มอาจมีคราบน้ำตาอยู่ก็ตาม…
จุ๊บ
>//////////////////////<
คนทำลายบรรยากาศซึ้งๆ
แถมชอบทำให้เขินตลอดเวลาดันมาจุ๊บปากผมซะงั้น!!!
“คิดอะไรอยู่ครับ”
“คิดถึงใครดีน้า”
“กล้าเหรอ?”
“รักเดียวครับ
นี่ใครอย่าลืมนะมีที่เกาะดีขนาดนี้ใครจะไปกล้านอกใจ” ผมจ้องหน้าพ่อเลี้ยงยิ้มให้เค้าก่อนจะเอื้อมมือไปรั้งต้นคอของคนตรงหน้าเอาไว้
พ่อเลี้ยงสูงกว่าผมเยอะเพราะฉะนั้นได้แค่แตะละครับ
“เมียจอมพลสิครับ”
“ฮาๆๆๆ บ้า
เราแอบหนีออกมาแบบนี้อีกแล้วนะเดี๋ยวไอ้จาก็บ่นอีกหรอก”
ผมบอกพ่อเลี้ยงออกไปก่อนที่เค้าจะจ้องหน้าผมแล้วจับมือพาเดินไปนั่งที่สนามหญ้าใกล้ๆ
กับงานเลี้ยงที่ทุกคนกำลังเต้นและร้องเพลงกันอย่างสนุก
“ป่านนี้คงพาสองจอมแสบไปนอนกันแล้วมั้ง”
“พ่อแม่นิสัยไม่ดีแอบอู้”
“นานๆ
จะสวีทแบบนี้ทีเผื่อจะมีอารมณ์ผลิตทายาทเพิ่ม” พ่อเลี้ยงแหย่ผมก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
พร้อมทั้งริมฝีปากที่ประทับลงบนแก้ม
“เหรอครับ!
หื่นๆ แบบสามีเดือนสิบสองเนี่ยต้องสร้างอารมณ์ด้วยเหรอ”
ผมเองก็แอบแหย่กลับครับเพราะนิสัยพ่อเลี้ยงข้อนี้ใครๆ ก็น่าจะรู้ดี “และอีกอย่างแค่สองจอมแสบก็จะแย่แล้วครับสามี”
“แต่พี่อยากได้อีกจอมนี่ครับ”
“ไม่เอาแล้ว!
กว่าจะโต กว่าจะคลอดเหนื่อยแถมยังอาละวาดไม่ได้เยอะอีกต่างหาก”
ผมยู่หน้าใส่พ่อเลี้ยงก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกเค้าอุ้มให้ขึ้นไปนั่งบนตักโดยที่แผ่นหลังของผมพิงเข้ากับแผงอกกว้างของเค้า
ได้ทีซบซะเลย…
ท้องฟ้าคืนนี้สวยมากเลยครับหรือเพราะผมมีความสุขก็ไม่รู้สินะ
“เดี๋ยวก็รู้ใครจะแน่กว่ากัน”
“ห๊ะ!
อ่ะ อื้อ…”
ไอ้ที่ตกใจก็เพราะถูกพ่อเลี้ยงรั้งใบหน้าให้หันไปหน้าก่อนที่ใบหน้าหล่อๆ
ของเค้าจะก้มลงมาหาผมประทับริมฝีปากลงอย่างอ่อนโยน
จูบนี้หวานล้ำอย่าบอกใครแต่ขอบอกว่างานนี้มียาวแน่ๆ
แอร๊ยยยย
>////////////<
จอมพล จอมบงการ
จอมหื่น จอมหึง จอมโหด ห้าจอมนี้ของเดือนสิบสองคนเดียว J
“รักนะครับคุณหนูเดือนสิบสอง”
“รักยิ่งกว่านะครับพ่อเลี้ยงจอมพล”
พ่อเลี้ยงละใบหน้าออกไปจากผมก่อนที่สองแขนแกร่งจะโอบกอดผมเอาไว้อย่างอบอุ่น
อ้อมกอดที่คอยปกป้องผมและทุกๆ คนมาโดยตลอด ผมเชื่อเสมอว่าเค้าจะรักและภักดีกับผมแบบนี้ตลอดไป
“ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เราได้เจอกัน
ขอบคุณที่วันนี้เรายังมีกันและอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“เราจะสร้างมันไปด้วยกัน
จะทำให้ไร่จอมพลเป็นไร่ที่มีแต่ความสุขและเสียงหัวเราะ…”
“ครับ อ่ะ…อุ๊บ!!!”
“เดือนสิบสองเป็นอะไร?”
“พ่อเลี้ยง
อุ๊บ…”
ไม่มีเวลาแล้วครับถ้ามัวแต่พูดมากมีหวังงานงอกได้อ้วกแตกใส่พ่อเลี้ยงแน่ๆ เลย
ขอวิ่งก่อนละกันหามุมดีๆ ก่อนที่จะอ้วกออกมาซะงั้น
เฮ้ย!
อาการแบบนี้ไม่ไหวนะครับ ได้โปรดอย่าเป็นอย่างที่คิด
“เดือนสิบสอง”
“ห้ามพูดนะ”
“จริงมั้ย!”
“ม้ายยยยย!
ไม่จริง ฮือๆ”
“ฮาๆๆๆ
อะไรจะมีความสุขขนาดนี้ วู้ววววววววว! เมียจอมพลท้องอีกแล้ว จอมพลกำลังจะมีลูกคนที่สาม”
พ่อเลี้ยงร้องตะโกนซะดังก่อนจะอุ้มผมขึ้นแล้วพาวิ่งวนไปอยู่ที่สนามหญ้าอย่างมีความสุข
แต่ขอบอกว่าเดือนสิบสองอายมากกกกกกกก!!!
ผมว่าจบเถอะครับก่อนที่ลูกคนที่สี่จะโผล่ออกมาอีก
ไม่ไหวนะครับถ้าเป็นแบบนี้…จบนะครับ จบจริงๆ
แล้วนะครับ จบปิ้งครับ
(T-T)( -_-)(_*_)…
จบครับ จบ…
THE END
29.09.57
จบแล้ว จบๆ จบจริงๆ นะคะ
เม้นให้ชื่นหัวใจหน่อยนะ...
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด ขอบคุณกำลังใจดีๆ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^^
รอบทส่งท้ายหน่อยนะคะ 55555555555
