luscious,
28
จอมทัพเจ้าจอม
เดือนสิบสอง
“เด็กผู้ชาย!!!”
อะไร?
ลูกผมคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอเนี่ยแล้วทำไมตอนแรกที่เห็นหน้าเด็กน้อยความรู้สึกที่สัมผัสได้ก็คือผมได้ลูกแฝดชายหญิงซึ่งมันเป็นอะไรที่ดีมากๆ
ก็เลยตั้งชื่อลูกที่คิดเอาไว้นานแล้วทันที
เจ้าจอม…แม่ชอบนะชื่อนี้หนูก็ยอมๆ ไปแล้วกัน
“จอมพลนะทำไมไม่บอกว่าผู้ชายทั้งคู่”
เจ้าตัวเล็กข้างๆ
ผมงอแงใหญ่เลยส่วนอีกคนนะเหรอนอนหลับสบายเชียวครับไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าจอมได้นิสัยใครไป
เหมือนแม่ยังกับถอดแบบกันไปเลยทีเดียว!
“ขอโทษทีครับเมีย
ถามพี่ก่อนหรือเปล่าละ? ไม่ทันจะตอบก็พูดแทรกมาซะก่อน”
พ่อเลี้ยงว่าก่อนจะส่ายหัวไปมาทำเอาพ่อกับแม่ผมที่อยู่ด้วยพลอยยิ้มขำกันไปเลยทีเดียว
“พ่อเลี้ยงนะ”
“พอเลยๆ
แม่ครับช่วยอุ้มเจ้าจอมไปกล่อมให้หลับหน่อยสิดูท่าทางแล้วจะเหมือนเดือนสิบสอง…ผมว่าแม่คงรับมือไหว” พ่อเลี้ยงบอกกับแม่ก่อนที่ท่านจะเดินเข้ามาอุ้มเจ้าจอมไปแต่ก็ไม่วายกัดผมอีกนะนั่น
“แน่นอนว่าเหมือนกันมากๆ
ตอนคลอดแรกๆ เดือนสิบสองก็งอแงแบบนี้แหละกว่าจะหลับทำเอาเหนื่อยกันไปเลยทีเดียว”
แม่ว่าน้ำเสียงของท่านดูมีความสุขมากๆ ทำเอาผมน้ำตาคลอไปเลยทีเดียว
!!!
เวลาผ่านไปไม่นานนักพ่อกับแม่ก็ช่วยกันดูแลจอมทัพและเจ้าจอมที่เริ่มจะงอแงขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนพ่อเลี้ยงก็ทำหน้าที่ดูแลผมเพราะหลังจากที่คุณหมอเข้ามาตรวจก็มีของกินตามมาติดๆ
โดยจะเป็นของเยี่ยมอ่อนๆ จากพี่เซย์หมอนนท์
“ช่วงนี้กินของเบาๆ
ไปก่อนนะครับ” หมอนนท์ว่าในฐานะหมอประจำตัวของผมแต่ขอบอกว่ากินแบบนี้บ่อยๆ
ได้ผอมเหลือแต่กระดูกกันพอดี
“อยากกินขาหมู
ข้าวมันไก่ ต้มแซ่บกระดูกหมูละก็…”
“พอเถอะครับแต่ละอย่างดีๆ
ทั้งนั้น” หมอนนท์ร้องห้ามไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยจบ
“ดื่มนมครับ”
เสียงพ่อเลี้ยงดังขึ้นมาอีกคนก่อนที่เจ้าตัวจะถือแก้วนมอุ่นๆ มาให้ สีหน้าผมนี้โคตรจะอยากกินเลยครับ
“หรือจะข้าวต้มดี”
“ข้าวต้มหรือน้ำเปล่าจืดจะตาย
กินนมก็ได้ ชิส์!”
พอเริ่มอาละวาดได้นิดหน่อยผมก็จัดการเลยทีเดียวแต่ถ้าออกแรงเยอะๆ
มีหวังได้ร้องไห้เพราะเจ็บแผล แต่เพราะใช้ปากพูดเลยไม่ลำบากเท่าไหร่?
“พ่อเลี้ยงเค้าปวดฉี่”
“เดี๋ยวจะ…”
“ไม่เอาจะเข้าห้องน้ำ
นะๆ” มองหน้าทุกคนก่อนจะไปจบที่หน้าหล่อๆ ของสามี
เรื่องอะไรจะฉี่ให้คนอื่นเห็นขอไปเข้าห้องน้ำจะดีกว่าเยอะ
นี่ขนาดเพิ่งฟื้นหลังจากสลบไปนานก็เริ่มออกลายงอแงไม่ต่างไปจากลูกเลยทีเดียว
“ฮาๆ
พาไปสิพ่อเลี้ยง”
พี่เซย์สบทบอีกแรงก่อนที่พ่อเลี้ยงจะยอมแล้วเดินเข้ามาหาผม
แต่ปัญหาก็แค่ผมปวดแผลที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้นะสิ
ปวดจริงจังมากแต่ปวดฉี่มากกว่าจนต้องยอมและแสดงสีหน้าเหมือนไม่เจ็บ
พ่อเลี้ยงหยิบขวดน้ำเกลือมาให้ผมถือเอาไว้ก่อนที่เค้าจะช่วยผมให้ลุกลงจากเตียงแล้วยื่นขึ้นแต่ขอบอกว่าเจ็บมากๆ
จนต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่แป๊บนึงเลยทีเดียว
“เดือนสิบสอง”
“ไปกัน”
ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะถามผมว่าเจ็บไหมแต่ขอบอกว่าเจ็บสุดๆ
และกำลังฝืนอยู่เพราะไม่อยากให้พ่อเลี้ยงเป็นห่วงไปมากกว่านี้
สุดท้ายความพยายามก็สำเร็จเมื่อพวกเราสองคนเดินเข้ามาอยู่ในห้องน้ำด้วยกันเรียบร้อยแล้ว
“เค้าช่วยพยุง”
“หลับตาก่อนสิ”
“จับยังเคยแค่มองจะเป็นไรไป”
“จอมพล”
“โอเคๆ
หลับก็หลับครับ”
พ่อเลี้ยงว่าก่อนจะหลับตาอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้หลังจากนั้นผมก็รีบจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะบอกให้พ่อเลี้ยงลืมตาแต่ก่อนจะออกจากห้องน้ำผมก็เดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกแล้วหันไปมองภาพตัวเองในกระจกที่ตอนนี้หน้าท้องของผมไม่ได้โตเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้วแถมข้างๆ
ยังมีพ่อเลี้ยงจอมพลยืนอยู่ด้วย
“จอมพลตอนนี้เดือนสิบสองไม่ท้องแล้ว”
ผมว่าดวงตาทั้งสองข้างแดงกร่ำเลยทีเดียวครับ “ถ้าวันไหนที่เดือนสิบสองงอแงหรือทำผิดไป
จอมพลจะโกรธไหม?” ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะพูดทั้งที่ด้านนอกมีคนอื่นๆ
อยู่ด้วยแต่วินาทีนี้ไม่สนแล้วละครับ
“…”
“เดือนสิบสองไม่ใช่แม่ที่ดีแต่จะดูแลทั้งลูกและพ่อของลูกให้ดีที่สุด”
“ฟังนะเดือนสิบสองต่อให้ไม่ท้องหรือท้องไม่ได้ถ้ามันคือรัก…เราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปหรือจนกว่าจะตายกันไปข้างนึงเลยแหละ”
พ่อเลี้ยงกระชับเอวผมให้แน่นขึ้นแต่ก็ยังระวังไม่ให้โดนแผลของผมอยู่ดีก่อนจะรั้งใบหน้าของผมให้หันไปสบตากับเค้าพร้อมทั้งริมฝีปากสวยๆ
น่าจูบจะกดลงมาเบาๆ ที่ริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน
ผมปล่อยให้เค้าจูบอยู่อย่างนี้โดยที่ไม่สนใจว่าข้างนอกจะมีคนอยู่หรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ
ผมมีความสุขจังเลยครับที่ได้ยินพ่อเลี้ยงพูดแบบนี้
“เดือนสิบสองเป็นทั้งแม่ที่ดีของลูกและเมียที่น่ารักของจอมพลนะครับ
ถ้าไม่งอแงไม่ขี้วีนขี้เหวี่ยงแถมขี้หึงก็ไม่ใช่เดือนสิบสองของจอมพลสิ”
“อิอิ J
รักจอมพลจัง”
“รักเดือนสิบสองที่สุดเหมือนกันครับ
พี่ว่าเราออกไปกันดีกว่าเดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยก็เค้าป่วยอยู่ข้ออ้างเยอะแยะ…อยากจูบอีก”
“หืม!
กล้าขอแล้วใครจะไปขัดใจได้”
เหมือนไปกระตุกหนวดเสือเข้าเลยทีเดียวเพราะหลังจากที่ผมพูดแบบนั้นไปพ่อเลี้ยงก็จัดการจูบผมซะหนำใจเลยทีเดียวครับแถมกินเวลาไปนานพอสมควรทำเอาผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนจนต้องกอดคอเค้าไว้เลยทีเดียว
นี่ถ้าผมไม่ป่วยและไม่ติดที่คนเยอะแยะมีหวังเราคงได้กันในห้องน้ำแน่นอนเลยทีเดียว
“จอมพลไหวเหรอ”
“ทำไงได้ก็เมียยังเจ็บอยู่”
“ให้เค้าช่วยไหม”
ผมว่าก่อนจะก้มต่ำลงไปผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงกำลังแย่แต่ที่แน่ๆ
เค้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้ในที่แบบนี้หากไม่จำเป็นจริงๆ แน่นอน
“เค้าโอเค
รีบออกไปกันดีกว่าก่อนที่จะไม่โอเคอีก”
“แน่นะ”
“อย่าทำเสียงอ้อนสิครับ”
“ก็ได้ๆ
ช่วยพยุงนะเดี๋ยวเค้าถือน้ำเกลือเอง”
ผมว่าก่อนที่พ่อเลี้ยงจะทำตามอย่างตอนแรกที่เราเข้ามาด้วยกัน
พอเดินออกไปเท่านั้นแหละครับทุกๆ
คนในห้องก็พากันมองเราเป็นตาเดียวเลยคงสงสัยว่าเข้าไปทำอะไรกันนานสองนานละสิ
ดีนะที่ห้องน้ำกับเตียงอยู่ห่างกันไม่งั้นเป็นเรื่อง
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…
เพราะผมยอมเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนทำตามที่หมอสั่งทุกอย่างและปล่อยให้สองแสบทำหน้าที่นี้แทนวันนี้ผมก็เลยได้ออกจากโรงพยาบาลสักที
รู้ไหมว่าการนอนอยู่กับที่และเจ็บตรงบริเวณแผลที่ผ่าคลอดมันทรมานร่างกายมากๆ
จะอาละวาดเยอะก็ไม่ได้เพราะทำข้อตกลงกับพ่อเลี้ยงเอาไว้
เกิดเป็นเดือนสิบสองช่างลำบากซะจริงๆ
พ่อกับแม่กลับกรุงเทพฯ
ไปซะแล้วเพราะมีงานด่วนเข้ามาตามจริงท่านเองก็ยังไม่อยากกลับเพราะดูจะติดหลานมากๆ
ส่วนพี่เซย์กับหมอนนท์ก็ด้วยเหตุผลหลักๆ ก็คือพี่เซย์ต้องกลับไปทำงานส่วนหมอนนท์ก็เช่นกัน
ตอนนี้หน้าที่เลี้ยงสองแสบก็เลยตกเป็นของพ่อเลี้ยงไปโดยปริยายเพราะผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นขนาดอุ้มยังลำบากเลยเอาไว้จะฝึกหลังจากที่แผลหายดีแล้ว
:)
อุแว้ๆๆๆ
“จอมพลๆ
ลูกร้องทำไงดี” นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำเจ้าแสบก็อาละวาดพร้อมกันอีกแล้วครับ
ทำไงละก็คนมันเลี้ยงไม่เป็นก็เลยต้องเรียกสามี…
นี่ขนาดเพิ่งกลับมาถึงบ้านพอได้วางก้นลงบนเตียงก็งานเข้าซะแล้ว
ที่ผมต้องเรียกเพราะเค้าออกไปหาของว่างมาให้ผมกิน
ดูแล้วงานนี้คุณสามีจะเหนื่อยสุดๆ
“ลูกคงหิวนม”
เสียงดังมาแต่ไกลก่อนที่หน้าหล่อๆ จะตามเข้ามาติดๆ ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบนมลูกที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
มือ งานนี้สองแสบอิ่มไปอีกนานเพราะมีคุณแม่ใจดีหลายท่านให้มาเยอะแยะไปหมด
“จอมพลแล้วต้องทำยังไงต่อ”
“ก็เอาให้ลูกกินเหมือนที่จอมพลกินนมเดือนสิบสองนะ”
“บ้า!
ตาแก่โรคจิตยังจะมาเล่นอีกเดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลี้ยงหรอก”
>///////////////////////<
พูดแบบนี้ก็เขินไปสิครับไม่ใช่ว่าผมจะทำไม่เป็นไปซะทุกอย่างแต่มันลำบากนิดหน่อยที่มีลูกแฝดแล้วต้องดูแลพร้อมๆ
กัน ตอนแรกก็อยากจะแกล้งให้ดูคนเดียวแต่พอมานึกอีกทีผมว่าช่วยๆ
กันน่าจะโอเคกว่าเยอะเพราะพ่อเลี้ยงเองก็เหนื่อยมาหลายวันติดๆ กันแล้ว
“จอมพลปวดแผลอะไม่ถนัดเลย”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อเลี้ยงที่กำลังยืนจัดของใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่
เริ่มงอแงให้พ่อเลี้ยงต้องเหนื่อยอีกแล้วสิเดือนสิบสอง
“งั้นนอนพักเดี๋ยวพี่เอานมให้ลูกกินอีก”
ผมชอบจังเวลาที่เค้าแทนตัวเองว่าพี่มันดูน่ารักยังไงไม่รู้สิ แต่ท่าทางของเค้าตอนนี้มันดูเหนื่อยๆ
กว่าผมอีกนะเนี่ย
“ไม่เอา!”
“อ้าว!”
“เดี๋ยวเค้าช่วยเลี้ยงตอนนี้หายปวดแล้ว”
ผมว่าพร้อมทั้งฉีกยิ้มกว้างๆ ให้พ่อเลี้ยงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ
สองแสบเพราะนั่งนานๆ ละมั้งถึงได้ปวดแต่พอได้นอนตะแคงข้างแล้วรู้สึกว่าสบายตัวขึ้นมาเยอะเลยทีเดียวครับ
ตอนนี้จอมทัพสลบหมอบไปหนึ่งรายก็เหลือแต่เจ้าจอมนี่แหละครับที่ยังงอแงอยู่แถมยังกินจุที่สุดอีกต่างหาก
อุแว้ๆๆๆ
พูดไม่ทันขาดคำก็ร้องประท้วงมาอีกแล้ว…นิสัยเหมือนใครเนี่ยตัวแสบ
“ทำไมเจ้าจอมงอแงอย่างนี้”
“เหมือนแม่”
“ใครเถียง
แต่เดี๋ยวจอมทัพก็ตื่นอีกหรอก…เค้าเหนื่อยแล้วนะจอมพล”
“ปล่อยให้ลูกๆ
งอแงก็พอแล้วมั้งครับ”
พ่อเลี้ยงบอกกับผมก่อนจะเดินเข้ามาหาพร้อมทั้งขยี้หัวจนยุ่งไปหมด
ผมยิ้มขำกับท่าทางของพ่อเลี้ยงและก็ท่าทางงอแงของตัวเองซะจริงๆ เลยเนี่ย
งานนี้พ่อเลี้ยงคงมีลูกเพิ่มอีกคน…
“พี่บอกให้นอนพักแต่แรกก็ไม่เชื่อ”
“จอมพลก็มานอนด้วยสิข้างๆ
จอมทัพ นะๆ ดูจอมพลจะเหนื่อยกว่าเดือนสิบสองเยอะเลย”
ผมว่าก่อนจะยื่นมือขึ้นไปหาพ่อเลี้ยงฝ่ามือหนายื่นมาหาผมก่อนจะค่อยๆ
ล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆ กับจอมทัพส่วนผมก็นอนอยู่ข้างๆ
เจ้าจอมที่เมื่อกี้เพิ่งจะงอแงจนหลับไปแล้ว
ผมกับพ่อเลี้ยงนอนจับมือกันอยู่อย่างนี้โดยที่ข้างกายของพวกเราสองคนมีลูกนอนหลับอยู่นึกแล้วมีความสุขมากๆ
เลยทีเดียวครับ…
“เดือนสิบสองไม่คิดว่าจะมีวันนี้”
ผมพูดออกมาจนฝ่ามือหนาของพ่อเลี้ยงกระชิบฝ่ามือผมจนแน่น
“จอมพลก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้เหมือนกันครับ”
แล้วจู่ๆ น้ำตาก็พ่อเลี้ยงก็ไหลออกมาจนทำให้ผมอึ้งและพลอยร้องไห้ตามไปด้วย
ผมดีใจมากๆ
เลยครับที่สามารถสร้างครอบครัวของตัวเองได้และผมคิดว่ามันจะต้องสมบรูณ์แบบที่สุด
“ขอบคุณนะครับที่ตอนนั้นคิดจะปล้ำกันตอนนี้เลยต้องกลายมาเป็นเมียและแม่ของลูกจอมพล”
“บ้าเหรอ?
ตอนนั้นเมาและมีความคิดแบบเด็กๆ เหอะ”
“แล้วตอนนี้ละครับ”
“โตแล้วเพราะเป็นแม่ของสองจอมแสบแล้วและเมียของหนึ่งจอม”
พ่อเลี้ยงเอื้อมมืออีกข้างหนึ่งของเค้ามาขยี้หัวผมพร้อมทั้งเกลี่ยน้ำตาไปไหลอยู่ให้อย่างอ่อนโยน
ผมเองก็ด้วยพยายามที่จะเอื้อมมือไปตรงหน้าของเค้าก่อนที่จะเกลี่ยน้ำตาให้
“รักนะจอมพลของเดือนสิบสอง”
“ครับ”
เหมือนผมกำลังกล่อมให้พ่อเลี้ยงหลับอยู่เลยครับเพราะมือที่แตะอยู่บนใบหน้าของพ่อเลี้ยงค่อยๆ
เกลี่ยหยาดน้ำตาให้นั่นกำลังทำให้เค้าเคลิ้มจนดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆ ปิดลงในที่สุด
ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงกำลังพยายามอย่างมากเลยทีเดียวถึงจะเหนื่อยก็ไม่เคยบ่นนี่ละมั้งที่ทำให้ผมรักเค้ามากขึ้นทุกๆ
วัน
อื้อ…
หลับกันหมดทั้งแม่ทั้งพ่อและก็สองจอมแสบ
แต่ผมตื่นก่อนและได้เห็นภาพน่ารักๆ ของพ่อเลี้ยงและลูกๆ
จนต้องหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปบันทึกเอาไว้ ดูสิจอมทัพหลับนิ่งเชียวส่วนเจ้าจอมนะเหรอนอนดิ้นเหมือนใครเนี่ยฝ่าเท้าจะแตะหน้าผากพี่เค้าแล้วนะลูก
จนผมต้องเอื้อมมือไปจัดระเบียบการนอนของเจ้าจอมใหม่
“จอมดื้อ”
ยื่นปลายนิ้วชี้ไปเกลี่ยที่ปลายจมูกเจ้าจอมเล่นจนลูกต้องดิ้นไปมาเลยทีเดียว
อุแว้ๆๆๆ
กรรมแท้!
แกล้งจนลูกร้องไห้เลยทีเดียว
แอ้ๆๆๆๆ
อ้าว!
เฮ้ยๆ จอมทัพก็พลอยเป็นไปด้วยอะไรจะร่วมแรงร่วมใจกันร้องไห้ขนาดนี้…พอเงยหน้าไปดูก็เห็นว่าพ่อเลี้ยงยังไม่ตื่น
นี่ขนาดลูกประสานเสียงกันร้องแล้วนะ
“จะ…” กำลังจะเรียกชื่อพ่อเลี้ยงแต่มาคิดๆ
ดูแล้วท่าทางว่าจะเหนื่อยขนาดลูกร้องซะดังยังไม่ตื่นจนผมต้องลุกขึ้นนั่งแล้วดูว่าทำไมสองจอมแสบถึงต้องร่วมแรงร่วมใจกันร้องไห้แบบนี้
สุดท้ายผมก็ได้ข้อสรุปว่าเจ้าจอมฉี่ราด
ส่วนจอมทัพก็ปล่อยอาวุธถึงมันจะไม่มากเพราะก็ตามแต่ขอบอกว่าผมเลี้ยงเด็กไม่เป็น
“งานเข้าตรูจริงๆ
ก็คราวนี้แหละครับ” บ่นกับตัวเองก่อนจะลุกลงจากเตียงไปหยิบกระดาษทำความสะอาดผิวเด็กออกมาก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงและอุ้มจอมทัพมาวางลงข้างๆ
ก่อนจะลงมือทำความสะอาดให้หลังจากเสร็จก็ปะแป้งพร้อมทั้งหอผ้าอ้อมไว้ซะแน่นเชียว
-_-+ แม่เหนื่อยนะเนี่ย?
พอจัดการจอมทัพเสร็จหน้าที่ต่อไปก็เป็นจอมดื้อที่งอแงอยู่ในขณะนี้
ผมทำความสะอาดให้เจ้าจอมเหมือนกับที่ทำให้จอมทัพแต่เจ้าจอมจะหนักกว่าตรงที่ผมห่อด้วยผ้าอ้อมซ้อนกันหลายๆ
ผืนนี่แหละครับ
อุแว้ๆๆๆ
อ้าวแล้วไหงถึงได้ร้องหนักขึ้นละเนี่ย?
แป้งก็ปะให้แล้วนะแถมยังหอมอีกต่างหาก
“อื้อ…เดือนสิบสองทำไมลูกร้องละ?”
นั่นไงพ่อของลูกตื่นจนได้แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะจะได้ช่วยดูแล
“จอมพลทำไมเจ้าจอมงอแงละ”
“หืม!” เหมือนพ่อเลี้ยงจะไม่ตื่นดีเพราะเอาแต่หลับตาทั้งๆ
ที่เมื่อกี้พูดกับผมแท้ๆ พอถูกพร้อมรบเร้ามากๆ เค้าก็ยอมลืมตาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“ก็ดูที่พันผ้าอ้อมให้ลูกสิ
ท่าทางจะอึดอัด”
“อ้าว!
ก็เค้าไม่รู้นี่แต่เจ้าจอมฉี่บ่อยๆ มัดไว้หลายๆ ผืนนี่แหละดีแล้ว”
“คิดแบบนี้มันขี้เกียจเกินไปนะเดือนสิบสอง”
พี่เลี้ยงพูดออกมาก่อนจะจ้งหน้าผมแล้วส่ายหัวท่าทางของเค้าเหมือนจะไม่พอใจกับความคิดของผมเลยละครับ
น้ำตาจะไหล?
อะไรเนี่ย!
ทั้งๆ ที่กำลังพยายามอยู่แท้ๆ
แต่ดันโดนดุซะงั้นจนผมต้องขยับตัวหนีและให้พ่อเลี้ยงทำหน้าที่นี้แทน
ถนัดเชียวนะแต่ก็ว่าไม่ได้หรอกเพราะเค้าเคยดูแลจาวามาก่อนจนผมนึกอิจฉาไอ้จาไปเลยทีเดียว
แอ้ๆๆๆๆ
เจ้าจอมร้องไห้อยู่สักพักก็หยุดร้องก่อนที่พ่อเลี้ยงจะหยิบนมให้กินและหลับไปในที่สุด
ส่วนจอมทัพเลี้ยงง่ายหน่อยเพราะหลับไปตั้งแต่ที่ผมทำความสะอาดให้เสร็จและจับให้นอนที่เดิมแล้ว
L
เหมือนไร้ตัวตน…แต่อย่าคิดมากไปเพราะพ่อเลี้ยงคงเหนื่อย
ฮือๆๆๆๆๆ
แต่ไม่คิดก็ไม่ได้เพราะเมื่อกี้พ่อเลี้ยงเพิ่งดุผมไป!!!
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
คงเพราะเห็นว่าผมเงียบไปละมั้งพ่อเลี้ยงเลยถามขึ้นมา
ผมหันไปมองหน้าเค้าก่อนจะส่งยิ้มให้แทน
“เปล่าครับ”
ตอบเสร็จก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะค่อยๆ เดินเพราะรู้สึกปวดแผลเป็นพักๆ
คงเพราะเมื่อกี้นั่งนานไปหน่อย
บางทีก็น้อยใจแต่ไม่อยากคิดอะไรมากเพราะพ่อเลี้ยงเหนื่อยกว่าผมเยอะ
ก็แค่เก็บมันไว้เดี๋ยวมันก็หายไป…
“เดือนสิบสอง”
เสียงของพ่อเลี้ยงที่เรียกชื่อผมเหมือนจะเบาหวิวมากๆ
จนแทบไม่ได้ยินถ้าผมไม่ได้ตั้งใจฟังอยู่แต่แรก ผมไม่ได้หันไปมองแต่หยุดเดินแทน
“จอมพลรักเดือนสิบสองนะครับ”
J
แล้วแบบนี้จะให้ผมโกรธหรือน้อยใจเค้าลงเหรอ? ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงรู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆ
ผมก็เงียบไปแต่เพราะคำว่ารักคือสายใยที่ดีที่สุดสำหรับพวกเราสองคน
“เดือนสิบสองก็รักจอมพลนะ
รักสองจอมแสบด้วย” ผมไม่ได้หันไปมองแต่พูดออกไปก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไป…
ชีวิตผมต่อจากนี้คงไม่มีความสุขหากขาดคนใดคนหนึ่งไป!
รักที่สุด
สุดที่รักของเดือนสิบสอง
คุณพ่อคุณแม่ลูกสอง มุ้งมิ้งซะ! หายห่วงเพราะพี่เลี้ยงตัวยุ่งมีเยอะ
อิอิ ^^
รอลูกโตกว่านี้ แผลหายดี คงได้จัด ฮาาาาาาาาา
(เรื่องนี้ยังไม่จบนะคะ รอแป้งหาทางจบได้ละจะเห็นคำว่า THE END แน่นอน)
