luscious, 21

luscious, 21

เมียกูใครก็ห้ามแตะ!!!

ทรมาน!!!!!

นี่ละมั้งสิ่งที่หัวใจกำลังตอบผม การรอคอยทำไมมันถึงได้แย่ขนาดนี้นะ…แย่สุดๆ ไปเลย ป่านนี้แล้วเดือนสิบสองกับลูกจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แถมเมื่อคืนผมยังนอนไม่หลับอีกต่างหากแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ผมนะครับเพราะจาวาเองก็ด้วยท่าทางของลูกผมจะดูแย่ไม่ต่างกันเลย

“แหวนตั้งโต๊ะนะคะ” เสียงของแหวนดังขึ้นมาผมหันไปสบตาก่อนจะตอบคำถาม

“ฉันไม่หิวตั้งให้จาเถอะ”

“จาก็ไม่หิว” ตอบเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาต่อ จาวาดูแย่มากๆ หรือจะรวมทุกคนเลยก็ว่าได้เพราะสีหน้าของแต่ละคนดูแย่ไปซะหมด

ผมเหนื่อย! แต่ผมกลับท้อไม่ได้เพราะผมยังมีเดือนสิบสองกับลูกรอให้ไปช่วยอยู่

“เฮ้อ! เดินเข้ามาในบ้านยังกับเดินอยู่ในป่าช้า…เงียบสงบดูเศร้าไม่ต่างกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ” ผมลืมบอกไปว่าเทพออกไปรับเซย์ที่สนามบินตอนแรกผมก็ไม่อยากให้มาหรอกแต่ในเมื่ออยากมาผมก็ไม่อยากขัด ส่วนพ่อกับแม่ของเดือนสิบสองผมก็โทรไปบอกท่านแล้วดูพวกท่านจะกังวลมากๆๆ แต่ผมก็รับปากไปแล้วว่าจะพากลับมาให้ได้ทั้งสองคน

“สวัสดีครับพี่เซย์” จายกมือไหว้ก่อนจะลุกออกไปแต่แล้วกลับมีเสียงร้องตะโกนดังขึ้นมาซะงั้น

“มาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ผมดูจะแปลกใจนิดหน่อยก่อนจะลุกตามออกไปดู เท่านั้นแหละครับรู้เลยว่าลูกผมอาละวาดเพราะอะไร ทั้งๆ ที่ใจจริงคงจะคิดถึงเค้าแต่พอเจอหน้ากลับไล่

“พี่ขอโทษ” ผมไม่รู้ว่าหมอนี่เชื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ดูเหมือนว่าทั้งสองคนคงจะทะเลาะกันมั้งครับจาถึงได้หนีกลับบ้านมาแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตอนแรกผมไปรับไม่ยอมกลับ

“เข้ามาก่อนสิ” ผมออกปากเชิญจนพ่อลูกเขยมาเฟียยิ้มออกแล้วเดินตามเข้ามาในบ้าน ดูท่าจาจะไม่พอใจผมนะครับถึงได้เดินตามมาแล้วก็เดินหนีกลับเข้าห้องไปทันที

“มีอะไรหรือเปล่าตอนผมขับรถเข้ามาเห็นจะวุ่นวายนะครับ” ลูกเขยออกปากถามอย่างน้อยมีมาเฟียมาร่วมวงคงจะเบาแรงได้สักหน่อย

“เกิดเรื่องนิดหน่อย เมียฉันถูกจับตัวไปนะรอก็แค่พวกมันติดต่อกลับมา”

“มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกันครับ”

“คงจะได้ช่วยแน่นอน มาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะห้องจาอยู่ตรงมุมสุด”

“ครับ”

ผมว่าจาคงอยากให้เข้าไปง้อซะมากกว่าเพราะถึงยังไงลูกผมก็นิสัยเหมือนเดือนสิบสองอยู่แล้วแค่ไม่รู้ตัวเองก็เท่านั้นเอง

ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ…อย่าได้ทำเชียวเพราะสุดท้ายก็รักอยู่ดี!!!

ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาผมกับเซย์มองหน้ากันแบบลุ้นสุดๆ เพราะเบอร์ที่โทรเข้าเป็นเบอร์ส่วนตัวแต่ผมก็ไม่มีเวลาคดอะไรมากนอกซะจากจะกดรับสายทันที

“สวัสดีครับ”

“เร็วกว่าที่ผมคิดนะครับพ่อเลี้ยง”

“ไอ้คม!!!” ผมจำเสียงมันได้และแน่นอนว่าน้ำเสียงของมันกำลังเยาะเย้ยผมอยู่ ผมอยากจะฆ่ามันมากๆ เลยที่กล้าหักหลังผมแบบนี้

“มึงต้องการอะไร?”

“พูดไม่สุภาพเลยนะครับพ่อเลี้ยง แต่ในเมื่อไม่อ้อมคอมผมก็อยากบอกตรงๆ ว่าทุกอย่างที่มันสามารถทำเงินได้เพื่อแลกกับเมียคุณ” ผมกำหมัดแน่นแทบอยากจะฆ่ามันเหลือเกินแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายอม

“กูจะมั่นใจได้ยังไงว่าเดือนสิบสองจะปลอดภัย”

“หึ, เฮ้ยพาเข้ามา” ไอ้คมมันแสยะยิ้มผ่านสายโทรศัพท์ก่อนที่เสียงของมันจะดังขึ้นเหมือนกำลังสั่งลูกน้องให้พาเดือนสิบสองเข้ามาหา

ตึกๆ ตักๆ

ผมรออย่างตั้งใจมากๆ พอๆ กับที่หัวใจของผมมันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว…

“จอมพล” ผมแทบจะนั่งไม่ติดเมื่อได้ยินเสียงของเดือนสิบสองเรียกชื่อผมแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าไอ้คมมันทำอะไรเด็กดื้อไปบ้างหรือเปล่าแต่ถ้าแตะเมียผมแม้แต่นิดเดียวมึงตาย

“โอเคไหม”

“ไม่! อึดอัดจะแย่” ผมไม่รู้ว่าเดือนสิบสองกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้พูดแบบนี้แถมน้ำเสียงก็ไม่แสดงอาการกลัวแต่อย่างใด

“แล้ว…” ผมเว้นคำพูดไว้แค่นี้เพราะถ้าผมพูดไปก็เท่ากับว่าเดือนสิบสองจะต้องระวังตัวมากขึ้น แต่ผมก็หวังว่าเดือนสิบสองจะเข้าใจในคำถามนี้

“จอมพลน้อย! เค้าโอเคหายห่วงแต่รีบๆ มาช่วยก็ดีนะ”

จอมพลน้อย! เมียผมคิดได้นะครับในสถานการณ์แบบนี้ยังจะพูดจาแปลกๆ ให้พวกมันได้ขำกันอีก ไม่รู้จะเศร้าหรือยิ้มดีแต่อย่างน้อยก็หายห่วงไปขั้นหนึ่งเพราะตอนนี้เดือนสิบสองยังปลอดภัยดี

“พากลับไปได้แล้ว” เสียงไอ้คมดังขึ้นมาเหมือนมันจะแย่งโทรศัพท์คืนจากเดือนสิบสองแล้ว ผมอยากฆ่าไอ้คนทรยศนี้จริงๆ เลยกล้ามากที่มาขัดจังหวะผมเนี่ย

“ถ้าเดือนสิบสองเป็นอะไรไป อย่าหวังว่าพวกมึงจะได้อะไรเลย”

“ยังมีหน้ามาพูดขู่เหรอพ่อเลี้ยง รีบๆ เตรียมทุกอย่างละโฉนดที่ดินทั้งหมด รวมไปถึงเงินสดยี่สิบล้านด้วย… ผมว่าแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับพ่อเลี้ยงจอมพล!!!” ผมสาบานได้เลยถ้าไอ้คมอยู่ตรงหน้าตอนนี้ผมแทบอยากจะเอาปืนจ่อปากมันแล้วยิงไม่ยั้ง

“เจอกันตอนทุ่มตรงที่ป่าแถวท่าเรือร้าง มาคนเดียว! แจ้งตำรวจเมื่อไหร่เตรียมรับศพเมียได้เลยครับพ่อเลี้ยง”

ตู๊ด!!!!!

“ไอ้คม! โธ่โว้ย!!!”

ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายกับความรู้สึกหัวเสียในตอนนี้ซะจริงๆ เลย ทำอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยรู้แค่ว่าเดือนสิบสองปลอดภัยก็พอแล้ว

“พ่อเลี้ยง” เสียงของเซย์ดังขึ้นมาก่อนที่หมอนี่จะเดินเข้ามาหาตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ

“เซย์เตรียมเงินสดยี่สิบล้านให้ฉันด้วย แล้วห้ามให้ตำรวจเข้ามายุ่งนะเพราะคืนนี้ฉันจะไปตามที่มันนัด”

“นายคิดดีแล้วใช่ไหม?” เซย์ถามผมน้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่แต่สำหรับผมในตอนนี้มันยิ่งกว่าคิดดีอีกต่างหากครับ

สำหรับผมยอมแลกทุกอย่างถ้าเดือนสิบสองกับลูกปลอดภัย!!!

“ถ้าฉันจะไม่เหลืออะไร แต่อย่างน้อยหากสามารถรักษาครอบครัวเอาไว้ได้ฉันก็ยอม!!!”

คำพูดที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก หากแต่มันออกมาจากใจของผมทุกคำ…ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่ามันจะมีวันนี้แต่ในเมื่อผมกำลังจะมีครอบครัวแต่เหมือนจะเสียไป แต่ถ้ามีทางเลือกให้เดินระหว่างสมบัติมากมายกับครอบครัว

ผมว่า ผมยอมเลือกครอบครัวดีกว่าเพราะอย่างน้อยถ้ายังไม่ตายเราก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ใหม่…ไม่ยิ่งใหญ่แต่มีความรักช่วยสร้างความสุขก็มีอยู่รอบตัว !

“อืม, โอเค”

เดือนสิบสอง

ผมหิวสุดๆ ไม่ใช่แค่ผมแต่ลูกก็ด้วยอยากจะหยิ่งและไม่กินของที่พวกมันเอามาให้แต่ก็นะทำไม่ได้นะสิก็ผมเป็นห่วงลูกนี่…รู้ไหมตอนที่ถูกจับตัวมากลัวแค่ไหน แต่อย่างน้อยก็สามารถมั่นใจได้ว่าพ่อเลี้ยงยังปลอดภัยอยู่

ผมคิดถึงพ่อเลี้ยงจัง T_T

นอนไม่หลับเลยหรือเพราะขาดอ้อมกอดของเค้ากันนะ อยากจะบ้าตายนี่ถ้าหลุดไปได้จะฆ่าทิ้งให้หมดทำไมต้องจับผมมาด้วยเนี่ย…

อาละวาดไม่ได้ เบื่ออออออออออ!

แต่ในความเบื่อนั้นพอได้ยินเสียงพ่อเลี้ยงกลับดีใจสุดๆ แต่กรี๊ดไม่ได้นะสิ…น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงเศร้าจังนึกแล้วอยากกอด แถมคำถามของเค้าก็ทำให้ผมอดขำในคำตอบของตัวเองไม่ได้เพราะผมแทนคำว่าลูกเป็นจอมพลน้อย ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองท้องพอๆ กับพ่อเลี้ยงถึงได้ถามแบบนั้นแล้วก็เงียบไป…อย่างน้อยลูกและผมต้องปลอดภัยแล้วรอเค้ามาช่วยสินะ

ผมคุยกับเค้าได้ไม่นานไอ้คมก็แย่งโทรศัพท์ไปเฉยเลยอยากกระโดดกัดหูมันมากๆ มาขัดจังหวะคนกำลังคุยกัน สุดท้ายผมก็ถูกลากกลับมาอยู่ในห้องมืดๆ อีกครั้ง

“ไอ้บ้าคม ไอ้…” ด่าไปก็เท่านั้นครับเพราะมันไม่ได้ยิน เบื่อที่สุดกับห้องมืดแถมเหม็นอับอีกต่างหากอยากจะอ้วกแต่ต้องเก็บเอาไว้รู้สึกรักลูกเพิ่มขึ้นทุกวันที่ไม่ทำร้ายผมและปล่อยให้ผมอ้วกต่อหน้าคนอื่นไม่งั้นพวกมันได้สงสัยกันพอดี

“นี่ตัวเล็กเราจะรอดกันไหม?” ผมนอนแผ่อยู่บนเตียงลูบท้องตัวเองไปมา ไม่มีคนคุยด้วยอย่างน้อยก็ยังมีลูกอยู่กับผม

“…”

“รู้สึกเหมือนแม่จะคุยคนเดียว” นึกแล้วขำแถมยังเขินอีกต่างหากที่แทนตัวเองว่าแม่ ใครจะไปคิดละว่าจะท้องไม่เคยคิดเลย ดีนะที่ไม่เคยเสียประตูหลังให้ใครมีแต่ตาแก่หื่นจอมพลนี่แหละขนาดผมอยากจะกดเค้าดันพลาดท่าไปซะได้สุดท้ายเป็นไงได้ทั้งสามีและก็ลูกเลย

คุ้ม!

เพราะสามีผมรวย ไม่เกี่ยวหรอกครับถึงเค้าไม่รวยผมก็มั่นใจว่าจะรักได้เพราะลึกๆ แล้วพ่อเลี้ยงเป็นคนที่อบอุ่นมากแถมยังอ่อนโยนอีกต่างหากแม้ว่าบางครั้งเค้าจะทำเหมือนไม่สนใจและดุก็ตาม แต่ที่จริงแล้วเค้านะโคตรจะเป็นห่วงเลยละครับ

น่ารักแบบนี้ใครไม่รักก็บ้าแล้ว อีกอย่างใครอยากได้ก็ไม่ยกให้หรอกเพราะคนนี้ของเดือนสิบสองคนเดียว!!!

           

…ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้กำลังนอนอยู่แถมยังคุยกับลูกอีกต่างหากแล้วทำไมตอนนี้ผมถึงเดินอยู่ละครับ มันไม่คุ้นเคยเลยเหมือนที่ไหนสักแห่งแต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดี

‘นี่แนะๆ อิอิ อย่าแกล้งเค้าสิ’ เสียงเด็ก!

ผมพยายามมองไปยังภาพตรงหน้าและเห็นเด็กสองคนกำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนามแถมท่าทางเหมือนกำลังมีความสุขอีกต่างหากครับจนผมละสายตาไปจากพวกเค้าไม่ได้เลยทีเดียว

‘ฮือๆ พี่แกล้งเค้าอีกแล้ว’ แถมจู่ๆ เด็กคนที่กำลังนั่งอยู่เกิดร้องไห้โดยมีเด็กอีกคนยืนมอง ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ใจลึกๆ อยากเดินเข้าไปหาแล้วอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมาและแน่นอนว่าผมทำอย่างนั้นจริงๆ

‘นี่เด็กน้อย ร้องไห้ทำไมครับ’ ผมว่าก่อนจะก้มลงไปอุ้มเด็กคนที่ร้องไห้ขึ้นมา ส่วนอีกคนก็ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาผม

‘ฮือๆ พี่เค้าแกล้งผม’

‘ผมไม่ได้แกล้งน้องนะฮะ…แม่’

แม่!

“เฮ้ย! ตื่น” ให้ตายสิไอ้บ้าคนกำลังฝันแล้วใครที่ไหนมันมาปลุกผมละเนี่ย พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ้อ้วนร่างยักษ์กำลังยืนจ้องหน้าผมอยู่…ความฝันเมื่อกี้นี้มันอะไรกันแต่ผมมั่นใจว่าเด็กคนนั้นเรียกผมว่าแม่

“อะไร?” ผมลุกขึ้นนั่งมองหน้ามันไม่พอใจ

“กินข้าว อีกหนึ่งชั่วโมงจะได้เวลาออกไปแล้ว” จานข้าวถูกวางกระแทกลงตรงหน้าก่อนที่มันจะปิดประตูดังปังแล้วหายไป ผมหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ยแถมตอนนี้ก็ใกล้เวลาแล้วด้วย แต่มันก็ยังคาใจเรื่องความฝันอยู่ดี

ระหว่างที่นั่งกินข้าวไปมือของผมก็คอยแต่กุมหน้าท้องของตัวเอง ผมเริ่มกลัวแล้วสิครับ…

“หนูจะไม่ทิ้งแม่ไปใช่ไหม?” มันคือคำถามที่ผมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะค่อยๆ กินข้าว ผมไม่ค่อยหิวหรือจะพูดให้ถูกเพราะความฝันทำให้ผมกลัวจนไม่อยากกินข้าวเลยด้วยซ้ำไป อย่างน้อยขอให้มันเป็นฝันดีสำหรับผมและพ่อเลี้ยงก็แล้วกันครับ…

“แม่จะรอ รอวันที่เราจะได้เจอกัน…”

ผมไม่อยากพูดหรือทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ แต่ที่แน่ๆ ผมควรจะให้กำลังใจตัวเองสินะเพราะอย่างน้อยมันสามารถทำให้ผมมีแรงที่จะก้าวเดิน ผมจะไม่ท้อหรอกเพราะผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงกำลังพยายามมาช่วยผมกับลูก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา…

ผมไม่รู้ว่าพวกมันกำลังพาผมไปที่ไหนเพราะเส้นทางแถวนี้สำหรับผมมันไม่คุ้นเคยเอาซะเลย ผมไม่ใช่คนที่นี่และแน่นอนหัวใจผมเต้นแรงทุกวินาทีที่รถเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ผมชักอยากจะเจอหน้าพ่อเลี้ยงเร็วๆ แล้วสิครับ

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับเดี๋ยวคุณก็จะได้เจอพ่อเลี้ยงแล้ว” เสียงของไอ้คมดังขึ้นมาแต่ท่าทางของมันทำให้ผมนึกกลัว ผมเกลียดน้ำเสียงมันจริงๆ เลยครับแถมท่าทางของมันยังทำให้ผมหวั่นใจอีกต่างหาก

“ไม่ต้องมาพูดดีหรอกไอ้คนทรยศ!” ผมเน้นทุกคำแต่มันกลับไม่พูดอะไรต่อได้แต่แสยะยิ้มที่มุมปาก ดูน่ากลัวไม่สิเหมือนมันจะเศร้ามากกว่า…

“ตามจริงพ่อเลี้ยงก็ดีกับนาย แต่ทำไม…”

“หยุดพูดเถอะครับเราใกล้จะถึงที่นัดหมายแล้ว” ผมอยากถามแต่ในเมื่อมันสั่งให้หยุดผมก็ต้องหยุดสินะ

ครืด ครืด

ผมนั่งเงียบๆ อย่างที่หมอนี่บอกสักพักเสียงโทรศัพท์ของมันก็ดังขึ้นมา

“ครับนาย” นายนี่คงไม่ใช่พ่อเลี้ยงแน่นอนแต่เป็นคนที่สั่งการทุกอย่างสินะ ผมไม่ได้ยินเลยเพราะเหมือนนายคมจะระวังตัวตลอดเวลา

“…”

“นายจะมาเองเหรอครับ…ได้ครับ ผมนัดเจอมันตามที่นายสั่ง ตอนนี้ผมกำลังจะถึงที่นัดหมายครับ…ครับนาย” มันกดวางสายไปแล้วก่อนจะหันมาสบตากับผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมละอยากรู้จริงๆ ว่านายที่มันพูดถึงคือใครทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย

กลัว…

เป็นห่วง…

ถ้าเกิดความฝันของผมเกี่ยวกับพ่อเลี้ยงก่อนหน้านี้เป็นจริงขึ้นมาแล้วผมจะทำยังไง แถมยังความฝันก่อนจะออกมาอีก…ทำไมผมถึงสับสนแบบนี้นะเนี่ยทุกอย่างมันตีกันหมดจนอยากจะอ้วกแตกแล้วเนี่ย

(T_T)

“ลงมาได้แล้วครับ” ผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนแต่มีเรือจอดอยู่เต็มไปหมดเหมือนจะมันจะร้างด้วยครับแถมท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าครามแล้วด้วย น่ากลัวเป็นบ้าแล้วนี่พ่อเลี้ยงมาหรือยัง

ผมมองไปรอบๆ ด้านหน้าเป็นป่าด้านหลังเป็นทะเลและเหมือนจะเป็นท่าเรือร้างด้วยครับ ไอ้คมพาคนมาเยอะแยะไปหมดจนผมนึกกลัวถ้าพ่อเลี้ยงมาคนเดียวก็เท่ากับเอาชีวิตมาทิ้ง…

ฮือออออออ! แบบนี้พ่อเลี้ยงเสียเปรียบชัดๆ

“นี่แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงหากแกได้ทุกอย่างไปแล้วพ่อเลี้ยงจะปลอดภัย” ผมสะบัดแขนที่ถูกจับอยู่ก่อนจะจ้องหน้าไอ้คม หมอนี่ก้มลงมามองหน้าผมก่อนจะแสยะยิ้มเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ชะมัด

“ผมว่าคุณน่าจะเป็นห่วงตัวเองนะครับ”

“อย่าทำอะไรพ่อเลี้ยงนะ” ผมร้องขอแต่เหมือนจะไม่ได้ผลอยู่ดี

“เชื่อใจพ่อเลี้ยงไม่ดีกว่าเหรอครับ”

“พูดอะไร?”

“พาไปหลบก่อน รอพ่อเลี้ยงมันมา” ผมตั้งคำถามแต่กลับไม่ได้คำตอบก่อนจะถูกลากออกมาหลบในรถตู้อีกคันแถมด้านในยังมีคนอยู่ประมานสามถึงสี่คนมองแล้วไม่น่าไว้ใจแถมยังน่ากลัวอีกต่างหาก แต่ถึงยังไงผมก็มองหน้ามันไม่ชัดอยู่ดีเพราะพวกมันสวมแว่นทุกคน

บรื้นนนนนน !

ผมได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาแทบอยากจะพุ่งออกไปจากที่ตรงนี้มากเลยครับ แต่กลับถูกกระชากให้นั่งลงที่เดิมก่อนจะถูกสายตาดุๆ ผ่านแว่นดำจ้องมอง ผมไม่รู้หรอกว่าสายตามันดุจริงหรือเปล่าเพราะก็แค่เดาเอาจากสีหน้าและท่าทางเท่านั้นเอง

ขอบอกพวกที่อยู่กับผมสี่คนนี้ดูสุขุมมากกว่าพวกที่ผมนั่งรถมาด้วยในตอนแรกซะอีก

-_-‘ คิดอะไรอยู่เดือนสิบสอง!!!

“สวัสดีครับนาย”

หืม! นั่นมันเสียงไอ้คมนี่ครับแล้วนายนั่นใครไม่ใช่พ่อเลี้ยงหรอกเหรอนี่มันก็เลยเวลามาแล้วด้วยหรือเค้าจะไม่มาช่วยผมอะ ให้ตายสิตาแก่บ้าเมื่อไหร่จะมาอึดอัดแถมกลัวอีกต่างหาก

“มันยังไม่มาเหรอ?” ว่าแต่ทำไมเสียงคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินมาจากไหน แต่คงไม่ใช่หรอกครับเพราะบางทีผมอาจจะคิดไปเองก็เป็นได้

“ยังครับ”

“นี่มันคิดจะตุกติกกับฉันเหรอ?” เสียงไม่พอใจเอ่ยออกมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าพ่อเลี้ยงยังไม่มา

“ไม่หรอกครับเพราะเรามีคนของพ่อเลี้ยงอยู่”

“หึ, เด็กนั่นจะสำคัญจริงๆ จนมันยอมแลกทุกอย่างงั้นเหรอ?”

“แน่นอนครับนาย”

“ก็ดี! ฉันชักอยากจะเจอหน้าเด็กนั่นแล้วสิ นี่ถ้ามันยังไม่รีบมาภายในสิบนาทีฉันคงต้องส่งของขวัญไปให้ดูซะหน่อยแล้ว” เมื่อจะได้ยินเสียงเดินมาเลยครับ ผมนั่งลุ้นจนหัวใจเต้นทุกวินาทีเลยทีเดียว

ตึกๆ ตักๆ

ครืดดดดดดดด !!!

OMG!

เสียงประตูรถตู้ถูกเลื่อนออกมา ก่อนที่ผมจะได้พบสบตากับไอ้คนที่ไอ้คมมันเรียกว่านาย…ให้ตายสิครับสิ่งที่พ่อเลี้ยงเคยพูดไว้กับผมมันคือเรื่องจริงงั้นเหรอ ผู้ชายคนนี้มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย

“สวัสดีเด็กน้อย! ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะ...หึ!”

______________________________

ครบ 100%

เฮ้ย! ทำค้างซะงั้น
ขอโทษพลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะแต่งแบบนี้ แต่มันเกิดคิดออกว่าให้ลุ้นน่าจะสนุกกว่า
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาา

เย้ เย้...
ใกล้จะจบเข้ามาทุกทีแล้ว
หวังว่าตอนหน้าคงจะได้บู้จริงๆ สักที

#ให้ทาย
คนที่พูดกับเดือนสิบสองคือใคร?

แป้งขออ่านเม้นเป็น #ภาษาใต้ บางสิค่ะ!!!!!!
น่าท่าว่าจะหรอยจังหู่ 5555'