luscious, 22
วินาทีเฉียดตาย!!!
“สวัสดีเด็กน้อย! ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะ...หึ!”
“คุณ!!!”
ชื่ออะไรแล้วเนี่ยจำไม่ได้แต่ที่แน่ๆ เป็นพ่อของยายป้าสร้อยฟ้า
ผมไม่คิดว่าเข้าจะทำแบบนี้ได้ลงคอเพราะท่าทางในตอนนั้นเค้าไม่น่าสงสัยเลย แม้ว่าพ่อเลียงจะบอกผมมาบ้างว่าเค้าก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ต้องการที่ดินของพ่อเลี้ยง
“หึ! จำฉันได้สินะ
ว่าแต่ไอ้เด็กนั่นจะมาเมื่อไหร่นะเนี่ย” ผมเกลียดตาแก่นี่มากๆ เลย
ว่าแล้วทำไมช่วงนี้ยายป้านั้นหายไปหรือว่าจะเกี่ยวข้องด้วย ที่มาหาพ่อเลี้ยงบ่อยๆ
เพราะเรื่องนี้หรือเปล่านะ
“ทำแบบนี้เพื่ออะไร?
คิดเหรอว่าคุณจะรอดพ้นน้ำมือของตำรวจไปได้” ผมขู่แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่กลัวอะไรเลย
“อำนาจฉันมีล้นมือและอีกอย่างฉันก็แค่สร้างภาพและสร้างสถานการณ์ให้เหมือนกับพ่อเลี้ยงจอมพลตั้งใจขายทุกอย่างให้”
“หมายความว่ายังไง?”
“คนตายไม่มีสิทธิ์พูดความจริงได้ใช่ไหม!!!!!!”
ผมเกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุดเลยในเมื่อพูดแบบนี้เค้าก็จะเล่นไม่ซื่อสินะแล้วผมกับพ่อเลี้ยงก็คงไม่รอด
“พาออกมา!”
ไอ้คมเป็นคนเดินมาลากผมออกไปจากรถแล้วพาเดินตามลุงแก่คนนี้ไป
สักพักแสงไฟจากรถที่มาใหม่ก็สว่างจ้าไม่ต้องทายหรอกครับเพราะคนที่มาใหม่คงจะเป็นพ่อเลี้ยงแน่นอน
เมื่อมาถึงตอนนี้แล้วผมไม่อยากให้เค้ามาเลย
ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้เค้าต้องเป็นอะไรไป
ผมไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้สักหน่อย…
“จอมพล!”
ผมเรียกชื่อของเค้าแทบจะพุ่งเข้าไปหา พ่อเลี้ยงมาคนเดียวจริงๆ ด้วยแถมสีหน้าของเค้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะเป็นฝีมือคุณอรุณนะครับ!”
น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงเหมือนกำลังฝืน แม้ว่าเค้าจะพูดกับคนข้างๆ
ผมแต่สายตากลับไม่ละไปจากผมเลย
“ฉันเบื่อที่จะใส่หน้ากากเต็มทน
ในเมื่อมีข้อเสนอดีๆ ไม่ชอบฉันก็คงต้องทำแบบนี้…แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกเพราะทุกอย่างจะเรียบร้อย”
ผมเห็นว่าพ่อเลี้ยงกำมือไว้จนแน่นท่าทางเค้าจะโกรธมากๆ
ที่ถูกหักหลังแบบนี้เพราะถึงยังนายคมก็เป็นคนงานที่อยู่ในความดูแลของเค้ามาตลอด
นี่ยังไม่รวมคุณอรุณอีกท่าทางจะจุกพอตัว
“ฉันไม่อ้อมค้อมละกันเงินสดและโฉนดที่ดินละ”
“ปล่อยเดือนสิบสองไปก่อน!!!”
เค้าเน้นทุกคำก่อนจะมองหน้าผม สายตาของพ่อเลี้ยงบอกได้อย่างชัดเจนว่าห่วงใยผมมากๆ
ผมเองก็ไม่ต่างไปจากเค้าหรอกครับพอรู้แบบนี้ผมไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวจนถูกจับมาได้เลย
T_T
“แล้วคิดว่ามีสิทธิ์ต่อรองไหม?”
“อื้อ!!!”
ผมถูกกระชากออกมาจากนายคมด้วยฝีมือของชายแก่ข้างๆ แถมมือสากๆ
ของตาแก่นี่ยังบีบคอของผมซะแน่นจนรู้สึกเจ็บอีกต่างหาก
ผมแทบจะหายใจไม่ออกเลยทีเดียวและดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงกำลังจะพุ่งเข้ามาหาผมแต่กลับถูกล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้จนของที่เค้าถืออยู่หล่นลงพื้นทันที
ปัง!!!
เสียงปืน! แล้วใครเป็นคนยิงกัน…
“จอมพล!!!”
ขาทั้งสองข้างของผมแทบทรุดเมื่อเห็นว่าหน้าท้องของพ่อเลี้ยงมีเลือดไหลออกมา
น้ำตาก็ไหลตามมาติดๆ เลยทีเดียว ถึงมันจะมืดแต่ผมก็มั่นใจว่าคนที่โดนยิงคือพ่อเลี้ยง
“นี่มันอะไรกันไอ้คม!!!” ผมรู้แล้วว่าใครเป็นคนยิงและผมแทบอยากจะฆ่ามันไปอีกคน
พ่อเลี้ยงทรุดฮวบลงไปกับพื้นดินทันทีผมอยากจะวิ่งเข้าไปหาเค้าแต่กลับทำแบบนั้นไม่ได้จะด้วยอะไรก็ตามแต่เพราะผมถูกไอ้คมล็อกตัวอยู่นะสิ
“ผมจำเป็นครับนาย
ผมว่านายรีบไปหยิบของมาจะดีกว่าเพราะถึงยังไงนายก็ตั้งใจจะให้พ่อเลี้ยงตายอยู่แล้ว”
“หึ! แกนี่มันเลวจริงๆ
ไม่เสียแรงที่ฉันเลือกให้ทำงานนี้”
ดูเหมือนว่าตาแก่จะพอใจกับสิ่งที่เห็นแม้ตอนแรกจะแอบตกใจอยู่บ้าง
ส่วนผมก็ถูกลากกลับมาที่รถตู้เหมือนจะถูกจับยัดเข้าไปด้านในอีกครั้งตามมาด้วยไอ้เลวที่ยิงพ่อเลี้ยง
“ปล่อยนะ ปล่อย”
“ผมว่าคุณอยู่นิ่งๆ จะดีกว่านะครับ”
มันว่าแถมท่าทางเหมือนกำลังหนักใจ “ที่เหลือผมฝากด้วยนะครับ”
ทำไมมันถึงพูดแบบนี้ แล้วฝากที่ว่าคืออะไร?
พรึบ!!!
เท่านั้นแหละครับพอแว่นตาถูกถอดออกมาทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของทั้งสี่คนผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองเลย
มันเป็นเรื่องแย่ๆ ที่แฝงไปด้วยเรื่องดีๆ
จนบางครั้งผมก็ชักจะงงกับสิ่งที่ได้เห็นแล้วสิ
“พี่เซย์ พี่แหวน พี่เทพ…แล้วก็คุณ”
คนสุดท้ายสามีไอ้จามันครับทำไมมากันครบแบบนี้แล้วทำไมผมไม่เอ๊ะใจตั้งแต่แรกละว่ามีผู้หญิงนั่งอยู่ด้วย
ให้ตายสิพี่แหวนปลอมตัวได้เนียนมากๆ เลยทีเดียว
“นี่มันอะไรกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว”
“เรื่องมันยาวนะ” พี่เซย์เป็นคนตอบคำถามของผม
ตอนนี้เสียงปืนเงียบไปแล้วแต่เหมือนว่าด้านนอกกำลังมีคนคุยกันอยู่
“พ่อเลี้ยงละ? แล้วยังนายคมอีก”
“แหวนพาเดือนสิบสองกลับไปรอที่บ้าน”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวสิครับ บอกผมก่อน…ผมไม่ไปหรอกนะถ้าพ่อเลี้ยงไม่ไปด้วยแถมเมื่อกี้เค้าก็ถูกยิงอีกต่างหาก”
ผมว่าและเริ่มอาละวาดจนคนอื่นๆ พลอยหนักใจไปด้วย
“ทุกอย่างจะโอเค!”
พวกเค้าสามคนเดินลงไปจากรถทันทีก่อนที่พี่แหวนจะขับรถพาผมออกมาจากที่ตรงนี้
ผมก็แปลกใจอยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าทำไมพวกเค้าถึงดูแตกต่างนักแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีการซ้อนแผนกันแบบนี้
น่าทึ่ง! และไม่น่าเป็นไปได้อย่างมากเลยทีเดียว
จอมพล
ให้ตายสิถึงจะวางแผนมาเป็นอย่างดี
เล่นละครซะเนียนโคตรๆ แค่ไหนแต่พอเอาเข้าจริงทำไมมันจุกแบบนี้ถึงผมจะใส่เสื้อเกราะกันกระสุนมาก็ตามแต่ไม่อยากจะคิดว่าจุกได้ใจพ่อเลี้ยงไปเลยทีเดียว
ผมคิดว่าหลายคนคงจะสงสัยกันแน่นอนว่าเรื่องมันพลิกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง
แต่ช่างเถอะตอนนี้ผมขอจัดการคนชั่วก่อนแล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังนะครับ
หมับ!
“ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอไอ้แก่ชั่ว!”
ผัวะ!!!
ผมก้มลงไปคว้ากระเป๋าที่ตกลงพื้นทันทีพร้อมทั้งซัดหมัดหนักๆ
ใส่หน้าแก่ๆ ของผู้ชายที่ผมเคยนับถือ ผมคาดว่าตัวเองจะไม่รอดแฮะ
ปัง ปัง!!!
แต่เปล่าหรอกเพราะผมพาพวกมาเยอะ(แค่สามคนที่เหลืออยู่)และแน่นอนว่าเสียงปืนที่ดังอยู่นั้นก็มาจากลูกเขยของผมเองแหละ
ไม่เสียแรงที่พามาเฟียมาด้วยแม่นยังกับจับวางเลยทีเดียว
“โอเคไหม” เซย์ถามก่อนจะช่วยพยุงผม
ส่วนเทพก็กำลังเอาปืนจ่อหัวนายอรุณอยู่ ผมอุตส่าห์นับถือมานานวันนี้คงต้องจบสิ้นกันสักที
“จุก! แล้วไอ้คมละ?”
“ผมอยู่นี่ครับ” ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหนมาแต่ที่แน่ๆ
ถ้าไม่มีไอ้คมผมก็คงไม่รอดแต่เชื่อเถอะว่ามันเองก็ไม่ได้ดีเสมอไป เรื่องแย่ๆ
ผมจะเล่าให้ฟังทีหลังละกันครับ
“นี่มึงหักหลังกูเหรอ?”
เสียงของนายอรุณดังขึ้นมาหลังจากที่เห็นไอ้คม ก็แน่ละสิขนาดผมยังเคยโดนมาเลย
“ถึงผมจะเคยพลาดที่เห็นเงินสำคัญกว่าบุญคุณและเผาสวนปาล์มของพ่อเลี้ยง…แต่ถ้าไม่มีพ่อเลี้ยงแม่ผมที่กำลังป่วยอยู่ก็คงไปตายนานแล้ว”
อย่างที่มันว่านั่นแหละครับผมกับเทพเริ่มจับพิรุธไอ้คมได้ตั้งนานแล้วพอดีกับตอนนั้นที่เดือนสิบสองไปได้ยินมันคุยโทรศัพท์ด้วยแต่ไม่เห็นหน้า
แล้วทำไมผมจะจำเสียงไม่ได้ในเมื่อมันอยู่กับผมมาตั้งนาน…
ผมไม่รู้ว่าช่วงหลังๆ
มันมีปัญหาอะไรถึงไม่ยอมมาปรึกษาผมและเกิดทำตัวผิดพลาดไป
แต่ในเมื่อมันยอมกลับใจผมก็ยอมให้อภัยและถ้าไม่ได้มันช่วยเล่นละครป่านนี้ลูกกับเมียผมก็คงแย่ไปแล้วเหมือนกัน
“นี่มึง!”
“เทพเรียกตำรวจซะ!”
ผมรีบออกคำสั่งก่อนจะจ้องหน้าชายแก่ที่ยังคงความยโสอยู่เหมือนเดิม
“คุณโง่เองที่ไม่คิดให้ลึกกว่านี้…”
“หึหึ, ฮาๆ ใครกันแน่ที่โง่กูหรือมึง…”
หืม!!!
ปัง ปัง ปัง!
เวรแล้วไง
มาจากไหนอีกเนี่ยเท่าที่จำได้ก็จัดการไปหมดแล้วนี่…ผมและคนอื่นๆ แทบจะหาที่หลบกันแทบไม่ทันและแน่นอนดูเหมือนลูกเขยผมกำลังแย่แฮะเพราะโดนยิงไปที่แขนเข้าจังๆ
เลยทีเดียวจนผมต้องรีบวิ่งไปช่วยและโยนกระเป๋าเงินให้เซย์ไป
“ไหวไหม?” ผมถามก่อนจะช่วยพยุง
ปัง!
แต่ลำบากสุดๆ ตรงที่ต้องยิงปืนไปด้วยนี่ครับ
แถมไอ้แก่ชั่วยังหนีออกไปได้อีกต่างหากเหมือนเหตุการณ์มันจะยิ่งแย่ลงแถมชลมุนกว่าเดิมอีกต่างหาก
“แผลแค่นี้ไกลหัวใจผมหรอกครับ”
“เหอะปากดี ตายขึ้นมาจาได้ฆ่าฉันพอดี”
ผมเชื่อว่าไกลหัวใจเพราะถึงยังไงหมอนี่ก็คงอยู่ในดงปืนมามากกว่าผมอยู่ดี
แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเราลงเรือลำเดียวกันแล้วก็ต้องช่วยกันสินะ
ผมพยุงไอ้ลูกเขยมาหลบกับทุกคนแต่ไหงเซย์หายไปละครับ?
“เทพแล้วเซย์”
ผมถามแล้วนึกเป็นห่วงเพราะหมอนั่นยิงปืนไม่ค่อยเป็นสักเท่าไหร่แต่ก็ยังซ่าตามมา
“เฮ้ย! ไอ้บ้าพ่อเลี้ยงช่วยฉันด้วย!!!” เสียงมาแต่ไกลเลยทีเดียวจนพวกผมสามคนต้องมองหน้ากัน
“ฝากยิงคุ้มกันให้หน่อย”
“ครับ”
ปัง ปัง ปัง!!!
ผมวิ่งหลบกระสุนปืนเหมือนในหนังแอ็คชั่นเลยทีเดียว
แต่อย่างไรก็ตามต้องวิ่งไปให้ถึงเซย์ก่อนที่จะโดนยิงตายแล้วไม่ได้กลับไปหาเมีย
“เฮ้ย! พ่อเลี้ยงระวัง”
ปัง!
ตุบ!
ผมไม่ใช่คนที่โดนยิงแต่ที่แน่ๆ
ผมนี่แหละที่ล้มลงไปกองกับพื้นเพราะโดนผลัก พอหันไปมองก็เห็นว่าคนที่โดนยิงคือไอ้คม
ผมไม่รู้ว่ามันโผล่มาจากไหนแต่คนที่ตั้งใจจะยิงผมคือนายอรุณ
“ไอ้คม!” ผมรีบลุกไปหามันก่อนจะช่วยพยุง
ไอ้บ้านี่โดนยิงเข้าที่หลังเต็มๆ ท่าทางเหมือนกำลังแย่เลยทีเดียว
“ไม่เป็นอะไรนะครับพ่อเลี้ยง”
“บ้าเอ้ย! ห่วงตัวเองก่อนเถอะถ้ามึงตายเราได้เห็นดีกัน”
ตอนนี้ผมเริ่มหัวเสียอีกแล้วครับ
เพราะถ้าไม่มีมันเรื่องคงไม่ง่ายแบบนี้แน่นอนและอีกอย่างผมจะมีหน้าไปบอกแม่ของไอ้คมว่ายังไงละครับ
“ผมไม่ อะ…อั่ก!”
เหมือนมันจะกระอักเลือดเลยทีเดียวแต่ผมว่าไม่เหมือนหรอกครับมันใช่เลย
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
ผมบอกมันก่อนจะมองไปด้านหน้าเพราะตอนนี้นายอรุณกำลังเดินมาทางผมแถมปืนที่ถืออยู่ก็ยังจ่อมาที่พวกเราอีกต่างหาก
ให้ตายสิทำไมมันลำบากขนาดนี้! แล้วนี่เมื่อไหร่ตำรวจจะมา…
“ส่งกระเป๋ามาดีกว่าถ้าไม่อยากตายเร็วไปกว่านี้”
เสียงของนายอรุณดังขึ้นมาจ่อปืนมาที่หน้าของผม
“เซย์ส่งให้เค้าไป”
“แต่พ่อเลี้ยง…”
หมอนี่เหมือนจะลังเลจนผมต้องสั่งอีกครั้ง
“ส่งไป” สุดท้ายเซย์ก็ยอมส่งให้
นายอรุณรับไปอย่างพึ่งพอใจก่อนจะสั่งให้ลูกน้องมันสองคนจ่อปืนมาที่พวกเรา
ท่าทางตอนนี้เทพกับลูกเขยผมคงแย่พอๆ กันนั่นแหละครับเพราะพวกของนายอรุณมีมากเกินไปสำหรับพวกเราห้าคน
แกร๊ก!
เสียงกระเป๋าถูกปลดออกก่อนที่มันจะถูกเปิดออกเรื่อยๆ
เชื่อผมเถอะว่าเรื่องมันต้องแย่ลงกว่าเดิมแน่นอน
เศษกระดาษมากมายตกลงพื้นพร้อมทั้งกระดาษ A4 เย็บเข้าหากันมากมายตกลงพื้นด้วยพร้อมๆ
กัน สายตาอาฆาตมองหน้าผมขบกรามแน่นเลยทีเดียว
“ไอ้พ่อเลี้ยง
นี่คุณให้ผมแบกกระเป๋าที่ไม่มีอะไรไปมาเพื่อ?”
คำถามของเซย์ทำเอาผมอดขำหมอนี่ไม่ได้
มีแค่ผมกับลูกเขยเท่านั้นที่รู้ว่าด้านในมันคืออะไรส่วนคนอื่นๆ
ก็ถูกต้มเหมือนอย่างนายอรุณนั่นแหละครับ
“นี่มึงกล้าหลอกกูงั้นเหรอ?”
“ขอโทษทีครับ แต่สมบัติผมคงไม่คู่ควรกับคนเลว!!!”
วี้หว่อๆๆๆๆ
เสียงรถตำรวจดังขึ้นมาทำเอาทุกคนแตกตื่นรวมไปถึงนายอรุณด้วย
“นายครับตำรวจมา”
“เออกูได้ยินแล้ว”
“ไปเถอะครับนาย”
“ก่อนไปกูคงต้องจัดการมันไม่งั้นคงหนีแบบไม่สงบ!!!”
ไกปืนที่กำลังถูกเหนี่ยวจ่อมาที่ผมด้วยสายตาที่อาฆาตแค้นมากๆ ผมก็ได้แต่แค่นยิ้มแล้วจ้องหน้านายอรุณกลับไปอย่างท้าทาย
หัวใจผมเต้นแรงมากราวกับว่ากำลังกลัวแต่ไม่ใช่หรอกเพราะผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ตายหรอกถ้ามันเลือกยิงที่หัวใจ…
ก็ผมฝากไว้ที่เดือนสิบสองแล้วนี่!! (ใช่เวลาเล่นไหมพ่อเลี้ยง)
-_-‘
ปัง!
เสียใจ อย่าตกใจ เพราะเสียงปืนที่ดังขึ้นไม่ใช่ของนายอรุณและผมก็ไม่ใช่คนที่ถูกยิงด้วย…
“จะยืนหล่ออีกนานไหมครับพ่อตา!”
ให้ตายสิถ้าไอ้ลูกเขยมันจะพูดจายียวนกวนประสาทแบบนี้
หึหึ!
ผมส่ายหัวไปมาพร้อมทั้งยิ้มขำ…สุดท้ายมันก็จบสินะ!
นายอรุณถูกยิงเข้าจังๆ ที่ด้านหลังผมมั่นใจว่ามาเฟียแม่นพอที่จะจับจุดเป็นจุดตายของศัตรูได้…
ลูกน้องของเค้าถูกตำรวจจับได้แต่บางคนก็หนีเอาตัวรอดและตายไปบ้าง
ส่วนพวกผมก็พากันบาดเจ็บไปตามๆ กันแต่ลืมไปอย่างหนึ่งว่าเมื่อกี้ไอ้คมมันถูกยิง
“รถพยาบาลละ”
ผมร้องถามทันทีก่อนจะก้มลงไปมองหน้าลูกน้องของตัวเองซึ่งตอนนี้แน่นิ่งไปเรียบร้อยแล้ว…
โรงพยาบาล
ทุกอย่างเหมือนจะยุ่งไปกันหมด
ผมไม่ได้เป็นอะไรมากแค่เจ็บเล็กน้อยแต่ขอบอกว่ายังจุกที่ถูกไอ้คมยิงอยู่เลย
แม้ว่าพวกเราจะซ้อมกันมาเป็นอย่างดีแล้วก็ตามแต่พอเอาเข้าจริงลูกปืนมันไม่เข้าใครออกใครเลยทีเดียว
ตอนนี้นายอรุณเองก็ถูกนำตัวมารักษาเนื่องจากถูกลูกเขยผมยิงเข้าให้อย่างจังและถูกตำรวจควบคุมไว้ด้วย
ผมไม่รู้ว่าสร้อยฟ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยไหมแต่ดูเหมือนเธอจะหายไปหลังจากงานวันเกิดของพ่อตัวเอง
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหายไปไหนแต่ที่แน่ๆ ผมหวังว่าจะไม่เกิดอะไรร้ายๆ กับเธอ…
ไอ้คมถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน
ส่วนลูกเขยผมก็ถูกพาไปทำแผลที่โดนยิง
เทพและเซย์ไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากรอยฟกช้ำเท่านั้น…ผมไม่รู้เหมือนกันว่าแผนการในครั้งนี้มันเริ่มต้นจากตรงไหนแต่อย่างน้อยผมสามารถรักษาคนที่ตัวเองรักไว้ได้ก็พอ
แต่ไอ้ความรู้สึกก่อนหน้านี้ยอมรับว่ามันมาจากใจจริงแม้จะบิ้วอารมณ์อยู่นานก็ตาม
ผมก็แค่นึกไปว่าหากต้องเสียเดือนสิบสองไปจริงๆ
ผมจะทำยังไงแค่นี้น้ำตามันก็ไหลแล้วครับ
เฮ้อ!
ปัญหาสุดท้าย อยากอ้อนเมียบ้างต้องเล่นละครต่ออีกหน่อยละกัน…
“โอ๊ย!”
“พ่อเลี้ยง”
เสียงของผมร้องดังขึ้นมาหลังจากนึกอะไรสนุกๆ ออก
เซย์กับเทพแทบจะถลาเข้ามาช่วยกันไม่ทันเลยทีเดียว
“เป็นอะไร?”
“เดือนสิบสองมา”
ผมแอบหันไปเห็นเมื่อกี้นี่เองไม่งั้นการแสดงคงไม่ออกแบกระทันหันหรอกครับ
ดีนะที่เลือดยังไม่แห้งไปหมดไม่งั้นการแสดงนี้ไม่เป็นผล
“แล้ว?”
“อยากอ้อนเมีย” ผมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะทำหน้าตาเหมือนจะตายจริงๆ
ให้ได้ทั้งๆ ที่ตอนนี้เดือนสิบสองยังเดินเข้ามาไม่ถึงเลย
เดี๋ยวการแสดงของผมจะไม่เนียน!!!
“ขอให้ตายจริงๆ …หมอครับช่วยด้วย”
เซย์แช่งผมด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ก่อนที่จะร้องเรียกหมอ
สุดท้ายผมก็ถูกห้ามเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกคน
เมียจ๋า! ไม่ได้ตั้งใจแต่ขอนิดนึงนะครับ
จบปิ้ง!!! ครบ...
งงกันรึเปล่าเนี่ย? อย่างงเลยเพราะคนแต่งก็คาดเดาไม่ถูก 5555
#แต่งไปได้ไงเนี่ย สับสนดีแท้
เดากันได้ตามสเต็ป มีให้ลุ้นอีกหลายเรื่อง หึหึ!!!
อย่างง!!!
เดี๋ยวจะมาอธิบายให้ทีเดียว เพราะตอนนี้พ่อเลี้ยงสร้างปัญหาให้ตัวเองอีกแล้ว
เอาเป็นว่าความจริงจะกระจ่างเมื่อพ่อเลี้ยงต้องง้อเมีย!!!!
555555555555
