luscious, 27

luscious, 27

วันแห่งความรัก

เดือนสิบสอง

เรื่องแย่ๆ เหรอ?

เปล่าสักหน่อยเพราะทุกอย่างมันคือเรื่องดีๆ หลังจากเมื่อวานที่ผมกับพ่อเลี้ยงปรับความเข้าใจกันพี่เซย์กับหมอนนท์ก็ตามมาอธิบายทุกอย่างซะละเอียดเลยทีเดียว พอเห็นสีหน้าผมเหมือนกำลังโกรธพี่เซย์ก็ทำหน้าเศร้าแล้วเอาแต่พูดขอโทษรวมไปถึงหมอนนท์ด้วย…

เรื่องที่เค้าสร้างขึ้นมามีบางส่วนที่จริงและบางส่วนแต่งเติมขึ้นแต่อย่างน้อยๆ เรื่องที่เราเจอกันที่ผับนั้นจริงแต่ผมจำไม่ได้…หมอนนท์บอกว่าที่เค้าเจอผมตอนนั้นเป็นวันเดียวกับที่พี่เซย์บอกเลิก เค้าไปคบกันตอนไหนไม่มีใครรู้แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้พวกเค้ากลับมาคบกันอีกครั้งแล้วครับแถมท่าทางเหมือนจะรักกันมากขึ้นแนะ

ผมไม่ได้ติดใจอะไรอีกนอกจากจะยินดีด้วยส่วนเรื่องร้ายๆ ก็ปล่อยให้มันจางหายไปซะถือว่าเป็นบทเรียนและประสบการณ์ดีๆ ที่ก้าวเข้ามาก็แล้วกัน…

ทุกอย่างดีขึ้นรวมถึงความสุขของผมด้วย วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนตอนนี้ท้องผมเริ่มโตขึ้นก็แน่ละสิหลังจากเรื่องร้ายๆ นั่นก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว…พ่อเลี้ยงก็พาผมกลับมาอยู่ที่ตรังแล้วและแน่นอนทุกวันเค้าก็เอาแต่ขอผมแต่งงาน นึกสีหน้าตอนที่ถูกผมปฏิเสธแล้วขำไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่งแต่เพราะอยากรอให้ลูกคลอดออกมาก่อน...

ผมอยากจับมือลูกไปพร้อมๆ กับพ่อเลี้ยงเพราะฉะนั้นรอหน่อยนะที่รักก็แค่สักปีสองปีเอง!!!

“เดือนสิบสองใจร้ายชะมัด” เสียงตัดพ้อดังออกมาจากปากคนแก่พ่อเลี้ยงนอนกอดผมอยู่บนเตียงในเช้าของวันใหม่ ผมมีความสุขจังเลยครับ

“เค้าออกจะใจดีไม่งั้นคงไม่กลับมาหรอก”

“แต่ก็ไม่ยอมแต่งงานสักที” พ่อเลี้ยงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแววตาน่าสงสารเชียวครับ

“ผมอยากเดินจับมือลูกแล้วก็พ่อเลี้ยงตอนแต่งงาน”

“รอถึงวันนั้นค่อยแต่งใหม่ก็ได้นี่”

“จะบ้าเหรอ? ไม่เอาหรอกถ้าพ่อเลี้ยงไม่รอเค้าก็ไม่แต่ง” ผมเบือนหน้าหนีจะลุกออกจากเตียงแต่กลับถูกพ่อเลี้ยงรั้งแขนเอาไว้

“เค้าอยากอาบน้ำ”

“เดี๋ยวอุ้มตอนนี้ท้องเริ่มโตมากแล้วต้องระวังแถมเมื่อคืนยัง…”

เพี๊ยะ!

“บ้า!” พ่อเลี้ยงพูดไม่ทันจบก็ถูกผมตีเข้าให้ที่แขนทันที พูดออกมาได้ไม่อายบ้างเลยแต่ที่แน่ๆ เดือนสิบสองเขินครับ…

>//////////////////<

ก๊อก ก๊อก

หลังจากที่ผมกับพ่อเสียงอาบน้ำเตียงตัวกันเสร็จเรียบร้อย เสียงของประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้นมา…พ่อเลี้ยงหันมามองหน้าผมก่อนจะเดินไปเปิดประตูผมเองก็เดินตามไปดูด้วยแล้วเห็นพี่เทพยืนอยู่

“มีอะไรหรือเปล่า” พ่อเลี้ยงเอ่ยถามก่อนจะหันมามองหน้าผมแขนข้างหนึ่งของเค้าเอื้อมมากอดเอวประคองผมเอาไว้จนแน่น พ่อเลี้ยงเหมือนเสาหลักที่มั่นคงสำหรับผมแล้วก็ลูกมากๆ เลยทีเดียว

“ตอนนี้พวกเรารู้แล้วครับว่าคุณสร้อยฟ้าอยู่ที่ไหน?” ชื่อนี้เหมือนจะหายไปนานแล้วจนพี่เทพเอ่ยออกมา พ่อเลี้ยงเองก็หันมาจ้องหน้าผมจนเราสองคนสบตากันท่าทางจะรู้ว่าผมกำลังสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” พ่อเลี้ยงบอกผมก่อนจะกดจูบเบาๆ ที่เรือนผมเหมือนต้องการบอกว่าสิ่งที่เค้าพูดคือเรื่องที่น่าเชื่อถือที่สุด “แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

“เธอเป็นคนติดต่อมาทางเราเองครับและตอนนี้ก็กำลังเดินทางมาที่นี่” พี่เทพบอกพ่อเลี้ยงพยักหน้าก่อนที่พี่เทพจะเดินออกไปส่วนผมก็ผละออกจากตัวเค้าแล้วมองอย่างสงสัย

“เล่ามาเดี๋ยวนี้นะหรือคิดจะ…”

“ท้องก็โตจนลูกจะออกมาวิ่งเล่นแล้วยังขี้หึงโหดอีกต่างหาก…เมียใครเนี่ย?” พ่อเลี้ยงพูดจาหยอกล้อผม คิดว่าขำเหรอคนยิ่งอยากรู้!!!

“อยากตายเหรอ?”

“แถมโหดอีกต่างหากเดือนสิบสองเมียรักของพ่อเลี้ยงจอมพล!”

“นี่! ผมจริงจังนะ” พ่อเลี้ยงพูดทีเล่นทีจนผมอยากจะกระโดดกัดคอเค้ามากๆ เลยทีเดียว มันน่าตบให้คว่ำเลยจริงๆ ตาแก่บ้า ( -_-)(-_- )!!!

พอถูกจ้องจ้องหน้านานๆ พ่อเลี้ยงก็เอาแต่กรอกตาไปมาเหมือนกำลังยั่วโมโห

“ถ้าไม่เล่า! อย่าหาว่าไม่เตือน”

“โอเคๆ ยอมแล้วครับทูนหัว!!!” พ่อเลี้ยงยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อสงบศึกก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วพยุงผมกลับไปนั่งที่เตียง

“เค้าแค่เป็นห่วงนะว่าเธอจะเป็นอะไรไหม? และอีกอย่างสงสัยด้วยว่าเธอเกี่ยวข้องด้วยไหม?”

ห่วง!!!

แต่เมียกำลังหึง! ตาแก่หื่น

“แล้วตอนนี้ตาลุงนั่นละ” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพ่อเลี้ยงนั่งรอคำตอบผมเองก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากแถมเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยสักนิดแค่ผมถูกจับไปเป็นตัวประกันก็เท่านั้นเอง

“ศาลตัดสินไปแล้วรับรองติดคุกยันตายเพราะมีข้อหาอื่นร่วมด้วยอีกมากมาย”

“แล้วคุณป้าสร้อยฟ้าละ?”

“ถ้าเลือกจะติดต่อกลับมาแบบนี้ท่าทางเธอจะไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยจริงๆ มั้ง แต่เราก็แน่ใจอะไรไม่ได้เพราะบางทีสร้อยฟ้าอาจจะมาฆ่าฉันก็ได้มั้ง”

เพี๊ยะ!!!

ผมตีแขนพ่อเลี้ยงทันทีเมื่อเค้าพูดจบทำไมต้องพูดจาด้วยเรื่องที่น่าหวาดเสียวแบบนี้ด้วยเนี่ย…

“ก็ลองมาฆ่าสามีเค้าดูสิ! จะตบให้คว่ำ”

“ฮาๆ โหดจริงๆ ท้องอยู่นะ”

“แน่นอน! เดี๋ยวจะชวนลูกออกมาตบด้วย” ผมทำหน้าจริงจังมากๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าการลุกขึ้นรวดเร็วทำให้ผมเซจนเกือบจะล้มคว่ำลงไปบนพื้น นี่ถ้าพ่อเลี้ยงไม่คอยระวังผมอยู่ตลอดเวลาป่านนี้ลูกคงออกมาแล้วแน่นอน

-_-‘

ก็คนมันยังไม่ชินนี่ เพิ่งเคยท้อง!!!!

“เดือนสิบสองถ้าไม่ระวังอีกจะล่ามโซ่แล้วขึงไว้กับเตียงละนะ” พ่อเลี้ยงขู่ผมด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแถมสีหน้าของเค้าจริงจังมากๆ ด้วย

“ไม่ต้องตีสีหน้างอน! เค้าห่วงทั้งแม่ทั้งลูก”

“ชิส์! เค้ารู้หรอก”

จุ๊บ >///////////////////<

ผมนั่งลงบนตักของพ่อเลี้ยงกอดคอเค้าเอาไว้จนแน่นกดจูบเบาๆ ที่หน้าผาก ทั้งรักทั้งหวง…คนนี้ของเดือนสิบสองกับลูกจริงๆ

อ่า, จะว่ายังไงดีละเพราะตอนนี้ผมกับพ่อเลี้ยงกำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกแถมตรงหน้าก็มีคุณป้าสร้อยฟ้านั่งอยู่ด้วย…แต่ที่น่าแปลกใจคุณป้าแกดูซูบผอมไปนะครับแล้วนี่หายไปไหนมาเนี่ย

“ฟ้าขอโทษนะคะ” เธอร้องไห้สะอื้นยกมือไหว้พ่อเลี้ยงยกใหญ่เลยทำเอาผมสงสารซะงั้นทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้หึง

“ฮือๆ ฟ้ารู้เรื่องนี้หลังจากจบงานวันเกิดท่าน ฟ้าพยายามเตือนแต่ท่านไม่ฟังแถมจะฆ่าฟ้าอีกต่างหาก…”

ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่แต่จะทำยังไงได้ก็คุณป้าเธอดันร้องไห้ขี้มูกโป่งซะขนาดนี้

“แล้วคุณรอดมาได้ยังไง?” มันเป็นคำถามที่ดีนะครับสามีเพราะผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน

“ฟ้าต่อรองกับท่านว่าจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้อีกและก็หนีออกจากบ้านเพราะท่านเองก็มัวเมาจนไม่คิดอะไรแล้วด้วยซ้ำ…ที่ฟ้าหายไปเพราะต้องหนีเอาตัวรอดดีนะคะที่มีคุณป้าใจดีท่านหนึ่งให้ที่พักแล้วช่วยดูแลจนอาการบาดเจ็บของฟ้าหายดี ตอนนั้นฟ้ากลัวมากๆ และคิดว่าจะไม่รอดแต่ถึงยังไงท่านก็เป็นพ่อ ฮือๆ” พอพูดมาถึงเรื่องนี้เธอก็ร้องไห้อีกครั้งแถมหนักกว่าเดิมด้วยเหมือนผมกำลังนั่งฟังคุณป้าเธอเล่าละครหลังข่าวที่ลูกถูกพ่อกำจัดให้พ้นทางเลยทีเดียว

“อะ…อึก ฟ้าอยากให้คุณอโหสิกรรมให้ท่านเพราะถึงยังไงตอนนี้ท่านก็คงไม่ได้ออกมาอีกแล้ว” พูดแบบนี้ท่าทางเธอคงจะรู้แล้วสินะว่านายอรุณถูกพิพากษาไปเรียบร้อยแล้ว

“ผมลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว! และถ้าคุณเดือดร้อนผมก็พร้อมจะช่วยเพราะถึงยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน…เรื่องบ้านกับที่ดินของพ่อคุณรวมไปถึงทรัพย์สินทุกๆ อย่างคุณคงไม่ได้คืนแล้ว แต่ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่งไปตั้งหลักและผมหวังว่าคุณจะไม่คิดทำผิดแบบพ่อนะครับ”

“อะ…อึก ฮือๆ ฟ้าขอบคุณมากนะคะ คุณเป็นคนดีจริงๆ” คุณป้าสร้อยฟ้ารีบกรูเข้ามาหาพ่อเลี้ยงนั่งลงข้างๆ จับมือไว้ซะแน่นแถมยังร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ อีกต่างหาก

ให้ตายสิหมดความสงสารเปลี่ยนเป็นหึงทันทีเลย!!!

ใจบุญนักนะ! ชิส์! อีตาแก่หื่น…

บรื้นนนนนน…

เสียงรถแล่นออกไปแล้วส่วนผมกับพ่อเลี้ยงก็ยืนมองจนลับสายตา เมื่อมันหายไปผมก็ผละออกจากอ้อมกอดของพ่อเลี้ยงทันทีแล้วเริ่มอาละวาด

“นี่ลุง! เดี๋ยวนี้หัดใจบุญตั้งแต่เมื่อไหร่? เพื่อนบ้านที่ดีงั้นเหรอ…ให้เงินก้อนนึงด้วย!!!!!” ผมกอดอกจ้องหน้าพ่อเลี้ยงแต่เจ้าตัวกลับไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยด้วยซ้ำไป

“หึ! โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงยังหึงไม่เว้นอีกต่างหาก”

“แน่ใจเหรอครับสามี! แล้วเมื่อคืนหมาป่าแก่ๆ ที่ไหลเลียละ”

ชิส์! ผมหวังว่าตัวเองคงไม่พูดแรงไปนะครับก็แน่ละสิเพราะเมื่อก่อนผมมักจะเรียกเค้าว่าหมาป่าอยู่บ่อยๆ ด้วยอะไรหลายอย่างแถมพ่อเลี้ยงยังเหมาะสมกับฉายานี้อีกต่างหาก

ทั้งหื่นและก็กระหาย!!!

“ให้มันได้แบบนี้สิเมียฉัน! ต่อปากต่อคำไม่เว้นแถมพูดออกมาได้ไม่อายปากเลยทีเดียว…ยอมแล้วครับทูนหัวแต่ถึงยังไงสร้อยฟ้าก็ไม่ใช่คนอื่นคนใกล้”

“แต่เมียหึง! จะทำไม! หรือจะไม่เคลียร์”

“เคลียร์ครับเคลียร์! คนนี้ใครจะกล้าหือละครับกลัวไม่ได้เลียก้น!”

“ยังจะมาเล่นอีก!!!” พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาหากอดเอวผมไว้จนแน่นแถมยังพูดจาน่าอายกลับมาอีกต่างหาก

“แหม! เมียพ่อเลี้ยงนึกอายตอนนี้ก็ไม่ทันละครับ” ผมกับพ่อเลี้ยงพูดเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ยแต่ที่แน่ๆ มันไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่? พอเถอะเลิกคุยเรื่องนี้แล้วจะดีกว่า…

จอมพล

หลังจากที่เรื่องของสร้อยฟ้าจบลงไปอีกหนึ่งรายทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แถมช่วงนี้งานที่สวนปาล์มก็มากขึ้นพอๆ กับงานที่กรุงเทพฯ ซึ่งผมเองก็ให้เซย์เป็นคนดูแลแทนไปซะแทบทุกอย่างแล้ว…

ส่วนผมนะเหรอ? มีความสุขอยู่ที่ตรังกับเดือนสิบสองแต่ดูเหมือนว่าผมจะไม่สุขเท่าไหร่เพราะเมียไม่ยอมแต่งงานด้วยสักที

 “พ่อเลี้ยงลูกดิ้นอีกแล้ว” นั่นไงตัวยุ่งที่ทำให้ผมไม่ได้แต่งงานเริ่มก่อกวนเดือนสิบสองอีกแล้วครับ

“ครับๆ เดี๋ยวลูกก็เลิกดิ้น” ผมเดินไปหาเดือนสิบสองที่นั่งกินขนมรับลมอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านตอนเย็นๆ สีหน้าของเค้าดูงอแงพอๆ กับลูกที่กำลังดิ้นอยู่ในท้องเค้าเลยทีเดียวครับ เห็นแล้วอดยิ้มมีความสุขไม่ได้เลยทีเดียว

J

“ชิส์! สองคนนี้แกล้งแม่อีกแล้ว”

“หืม! สองคน” ผมนั่งลงข้างๆ เดือนสิบสองจ้องหน้านึกสงสัยว่าทำไมถึงพูดแบบนี้

“ก็ใช่! จอมพลรู้ไหมว่าตอนที่ถูกจับตัวไปนะเค้าฝันด้วย…ฝันเห็นเด็กสองคนแถมยังมาเรียกเค้าว่าแม่อีกต่างหาก” เดือนสิบสองชี้แจงให้ผมฟังสีหน้าดูมีความสุขมากๆ มือเล็กข้างหนึ่งก็ลูบหน้าท้องนูนโตของตัวเองไปด้วย

“แล้วก็คิดว่าเป็นลูกของเรา”

“ไม่ได้คิด แต่ต้องใช่เลย…เข้าใจมั้ยครับสามี” มือเล็กยื่นมาตรงหน้าผมแล้วหยิกแก้มทำอย่างกับผมเป็นเด็กแนะครับ

ให้ตายสิช่วงนี้เดือนสิบสองทำตัวน่ารักขึ้นทุกวันแถมพอใกล้คลอดก็เริ่มจะมีน้ำมีนวลน่าจับจ้องซะเหลือเกิน ผมเปล่าหื่นนะแต่เดือนสิบสองบ่งบอกอย่างนี้จริงๆ ครับ

“หิวรึเปล่าครับ” นั่งเล่นกันไปเรื่อยๆ ผมก็ชักจะหิวแต่ท่าทางคนที่นั่งรับลมอยู่ข้างกายผมจะไม่นะครับเพราะดูมีความสุขเหลือเกินเอาแต่นั่งลูบหน้าท้องนูนโตของตัวเองอยู่อย่างนั้น

“ไม่หิวครับ” น้ำเสียงที่ตอบกลับมาก็อ่อนโยนซะเหลือเกิน ผมว่าตอนนี้เดือนสิบสองคงมีความสุขอยู่สินะเพราะผมเองก็ด้วย

จุ๊บ >///////////////<

ผมรั้งเอวของคนข้างกายมากอดกระชับเอาไว้พร้อมทั้งกดจูบเบาๆ ที่ข้างดวงตานึกรักใคร่ซะเหลือเกิน

“เค้าอยากให้เจ้าตัวเล็กออกมาเร็วๆ จังเลยครับ”

“เค้าก็อยากครับ ถ้ามีเสียงเด็กๆ ดังทุกวัน…บ้านเราคงจะมีสีสันกว่านี้”

“อะไรกันแค่เสียงเดือนสิบสองยังไม่พอเหรอ” น้ำเสียงเล็กเอื้อนเอ่ยออกมาท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกินแถมยังเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอีกต่างหาก

จุ๊บ! นั่นไงได้โอกาสกดจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากซะเลย

“ต่อไปนี้เดือนสิบสองเอาไว้ร้องตอนกลางคืนหรือเวลาที่…”

เพลี๊ยะ!!!

“อย่ามาทะลึ่ง” ผมพูดไม่ทันจบเดือนสิบสองก็ตีเข้าให้ที่แขนสีหน้าก็บอกได้ดีเลยทีเดียวว่ากำลังเขิน ของมันแน่เพราะต่อไปนี้ปล่อยให้เป็นน่าที่ลูกดีกว่าสำหรับสีสันของบ้านส่วนเดือนสิบสองก็ทำหน้าที่เมียให้ผมและมอบความสุขให้พ่อเลี้ยงจอมพลก็พอแล้วมั้งครับ

ความคิดนี้มีแต่ได้กับได้ J

“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะอาย”

“ก็ตอนนั้นมันหึงนี่”

“ถ้าต่อหน้าคนอื่นจะพูดไหมละครับ” ยั่วโมโหซะหน่อยเพราะท่าทางน่ารักจนผมอยากมองไปเรื่อยๆ ไม่อยากละสายตาจากใบหน้าของเดือนสิบสองเลยทีเดียวครับ

“ถ้าทำให้หึงนะพูด จะอายทำไมนี่สามีเดือนสิบสองนะก็บอกอยู่ว่าคนนี้ของเดือนสิบสองกับลูก” ขยับตัวเล็กน้อยเอ่ยเถียงผมน้ำเสียงอย่างกับเด็กที่กำลังหวงของแต่ก็ดีเหมือนกันที่เดือนสิบสองหวงผมแบบนี้

รักตายเลยครับคนนี้ของพ่อเลี้ยงจอมพล

“ครับๆ ใครจะไปกล้า”

“อิอิ ( -_-)(-_- ) จอมพลของเดือนสิบสองกับลูกน่ารักที่สุด” คนตัวเล็กที่อ้อมกอดหัวเราะในลำคอจ้องหน้าผมแววตาเปลี่ยมล้นไปด้วยความสุขเลยทีเดียว

“เดือนสิบสองของจอมพลกับลูกก็น่ารักที่สุดเหมือนกันครับ”

“ฮาๆๆๆ เค้าไม่เถียงนะจอมพล” ถึงเถียงก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันใช่ที่สุดแล้วละครับ “โอ๊ะ!!!”

เหมือนเสียงหัวเราะของเดือนสิบสองจะขาดหายไปเป็นความรู้สึกตกใจแทนก่อนที่เจ้าตัวจะนิ่วหน้าแล้วจับที่หน้าท้องนูนโตของตนเอง

“เด็กน้อยอย่าแกล้งแม่เค้านักสิ” ผมว่าพลางเอื้อมมือไปกุมที่หลังมือของเดือนสิบสองด้วยส่วนอีกข้างก็กอดเอวของเจ้าตัวเอาไว้

“แกล้งแม่มากๆ เดี๋ยวก็โดนดุหรอก”

“บ้าเหรอเค้าจะไปดุลูกทำไม” เดือนสิบสองเอียงหน้าออกห่างก่อนจะมองสบตาผม

“เค้าก็ว่าไป”

“ว่าไม่ได้นะเค้าห่วงที่สุด”

“อ้าว! แล้วเค้าละ”

“พ่อของลูกนะอีกประเด็น” เดือนสิบสองว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหากดจูบเบาๆ ที่ปลายคางของผม “โกนหนวดด้วยมันจั๊กจี้” ว่าพลางเบือนหน้าหนีแต่ผมแอบสังเกตว่าเมื่อกี้เดือนสิบสองหน้าแดง

>////////////////////////<

“นึกว่าจะชอบซะอีก” กระซิบข้างหูซะเลยเหมือนกำลังแย่เดือนสิบสองเล่นก็ว่าได้ “งั้นโกนให้ด้วยนะครับ”

“พ่อเลี้ยงนะ ก็บอกอยู่ว่ามันจั๊กจี้ยังจะมาซุกหน้าลงที่ซอกคออีก” เดือนสิบสองเปล่งเสียงดุผมแต่เปล่าเลยมันกลับฟังดูน่ารักซะมากกว่า เหมือนเด็กที่กำลังงอแงเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกจริงๆ

จุ๊บ >//////////////////<

“จอมพล!” ใครจะยอมซุกเฉยๆ ละจริงไหม? ก็คนมันหื่นนี้…นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าท้องใกล้คลอดรับรองขึ้นเตียงไปเรียบร้อยแล้วและอีกอย่างช่วงใกล้คลอดเมียขอห้ามแตะไปมากกว่าจูบ

L อันนี้พ่อเลี้ยงไม่ปลื้ม

____________________________

เดือนสิบสองหนูยังแซ่บเวอร์และแรงเวอร์เหมือนเดิม!

หนูไม่อายแต่คนแต่งเขินนะครัช (ฮาาาาาาาาาาา)

ยังไม่จบนะคะ

แป้งปั่นค้างถึงตอนนี้นี่แหละ อิอิ ^^

อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะเพราะเรื่องนี้ใกล้จบแล้วเดี๋ยวจะไม่ได้เม้นกันอีก

หุหุ...

ลากยังไงสุดท้ายสองคนนี้ก็หวานใส่กันตลอดๆ
น่าเบื่อไหม? T-T
ถ้าเบื่อแล้วคิดว่าแป้งกำลังลากก็บอกนะคะเพราะแป้งจะได้จบเร็วๆ (ฮาาาาาาาาาาาาา)
แป้งกะว่าจะให้พวกเด็กๆ คลอดก่อนค่อยจบ...
คงไม่พ้นตอนหน้า อย่าว่าเร็วไปนะคะ